- 23 Ekim 2023
- 6
- 1
- 30
- Konu Sahibi ozguozguozgu
- #1
Herkese merhaba. 31 yaşındayım 21 nisan pazar günü ilk bebeğimi vajinal doğum yoluyla dünyaya getirdim. Biraz uzun yazacağım sıkılmayıp okuyanlara şimdiden teşekkür ederim ama anlatacak kimsem yok ve içimi dökmek istiyorum.
Üniversite mezunuyum mezun olduktan 1 yıl sonra çalışmaya başladım ve o zamandan beri toplam 6 yıl boyunca hep çalıştım çalışmayı çok seven evde olmaktan hoşlanmayan yalnız kalmayı hiç sevmeyen biriyim. Soğuktan da nefret ederim Hayat enerjimi güneşten ve kalabalıktan alırım. 2023 ocak ayında tüp mide ameliyatı oldum kendimi bildim bileli hep şişmandım ameliyattan sonra çok güzel kilo verdim s bedene kadar düştüm kendimi buldum istediklerimi giyiyor Manavgat'ta yaşadığım için denizin tadını çıkarıyordum. 2023 Ağustos ayında hamile kaldığımı öğrendim. Bu benim için çok şaşırtıcıydı çünkü korunuyorduk ve planlarımız dahilinde en az 3 yıl daha çocuk yoktu. Ne maddi ne manevi hazır değildim hayatım boyunca kendimi hiç anne olarak hayal etmedim. Ama yine de kabul ettim. Yeniden kilo almaya başladım. Eşim uzun saatler çalışıyordu hamileliğim yalnız geçti. O sırada eşim Almanya da iş buldu. Eğer doğumumu almanyada yapmasaydım 1 yıldan fazla aile birleşimi vizesi ile bebeği Almanya'ya getirmeyi bekleyecektik bu nedenle uçuş yasağının başladığı 32. Haftada almanyaya yerleştik. Bilenler bilir almanyada ev bulmak aşırı zordur bu nedenle eşimin iş yerine 3 saat uzaklıkta tanıdık aracılığıyla ev bulduk. Eşim sadece hafta sonları geliyordu. Bu sırada okb ile uğraşmaya başladım ve hamilelik depresyonu atlatıyordum. Dil engelim vardı hiç dil bilmiyordum hala daha bilmiyorum. Bu nedenle türk doktor bulmaya çalıştık onu da çok uzakta bulabildik bu arada bir dünya borçlandık borçlarımızı ödeyemedik derken doğum zamanı geldi çattı eşim doğumdan 3-4 gün önce yanıma geldi doğumdan sonra 1 haft kaldı ve işe döndü. Şimdi günü birlik gidip geliyor gece 3 te kalkıp 3 saat işe gidiyor, akşam 4-5 gibi çıkıp 3 saat geri dönüyor haliyle ondan hiç bir şey bekleyemiyorum çünkü araba kullanıyor ve uyuması lazım. Ama ben, ben o kadar kötüyüm ki bunları yazarken bile hıçkırarak ağlıyorum. Hiç bu kadar aciz, bu kadar çaresiz, bu kadar yalnız ve kötü hissetmemiştim. Aylar oldu bir kişi ile yüz yüze sohbet etmedim, havalar hep soğuk güneş hiç yok, dil bilmediğim için market alışverişi bile yapamıyorum şimdi de tamamen eve kapandım. Telefon rehberimde sadece eşim ile konuşmam var aylardır rehberden kimse ile konuşmamışım. Annem babam arkadaşlarım halimden bir haber zaten herkes kendi derdinde. Eşim de çaresiz ne yapacağını bilemiyor. Durmadan ağlıyorum. Bebeğime zarar vermekten çok korkuyorum ( yanlış beslerim, giydirirken bir yerini acıtırım) sütüm gelmiyor. Biberon ile besliyorum ama beslerken ya yanlış tutuyorsam ya çocuk boğulursa diye endişelenmekten duramıyorum. Her besleme sonrası kusuyor. Gece kusarsa ve ben uyurken fark etmeden boğulursa diye düşünmekten duramıyorum. Beşik ölümü gerçeğini sindiremiyorum. Gündüzleri asla uyumuyorum bebeğime bir şey olursa diye. Bebek nasıl bakılır hiç bilmiyorum hiç görmedim etrafımda küçük bebek. Nasıl duş aldırılır, nasıl beslenir, nasıl uyutulur. Hepsi bende bir boşluk. Altını değiştiriyorum ama doğru mu bağlıyorum hiç bilmiyorum. Evin işleri, bebeğimi sürekli biberonla beslenek, sütüm artsın diye süt sağmak, çamaşır bulaşık derken sırtımın ortası çok şiddetlş ağrıyor. Gözlerim kapanıyor ama dayanamıyorum geceleri en son sızıp kalıyorum ama sızana kadar hep telefonun el feneri ile bebeği kontrol ediyorum. Dil olmadığı için doktorlarla iletişime geçemiyorum çeviri ile bir yere kadar cevap veriyorlar tam anlaşma olmuyor. Tam 11 gün oldu temiz hava almayalı. Vajinal doğum anım zaten başlı başına bir travma. Gurbette olmak çok zor, 1 yıldan fazladır yaşadığım büyük değişimler çok zor derken şimdi de bebeğime bir şey olacak korkusu ve tamamen yalnız geçen bir lohusalık. Lohusa şerbeti bile yapılmadı bana. Hastaneden eve döndüm ve kucağımda bebek ile sanki eski hayatıma +1 ile devam ettim. Ne sen dinlen biz evi toplarız diyen, ne bu bebek böyle beslenir diye gösteren. Bebek uyuyor temizlik yapıyorum bebek uyuyor süt sağıyorum zaten çoğu zaman uyumuyor sadece yemek istiyor. Ben ise saatlwrce bir şey yiyip içemiyorum. Ağlamaktan gözlerim davul gibi oldu. Lütfen yüreğime su serpecek bir şeyler söyleyin
Üniversite mezunuyum mezun olduktan 1 yıl sonra çalışmaya başladım ve o zamandan beri toplam 6 yıl boyunca hep çalıştım çalışmayı çok seven evde olmaktan hoşlanmayan yalnız kalmayı hiç sevmeyen biriyim. Soğuktan da nefret ederim Hayat enerjimi güneşten ve kalabalıktan alırım. 2023 ocak ayında tüp mide ameliyatı oldum kendimi bildim bileli hep şişmandım ameliyattan sonra çok güzel kilo verdim s bedene kadar düştüm kendimi buldum istediklerimi giyiyor Manavgat'ta yaşadığım için denizin tadını çıkarıyordum. 2023 Ağustos ayında hamile kaldığımı öğrendim. Bu benim için çok şaşırtıcıydı çünkü korunuyorduk ve planlarımız dahilinde en az 3 yıl daha çocuk yoktu. Ne maddi ne manevi hazır değildim hayatım boyunca kendimi hiç anne olarak hayal etmedim. Ama yine de kabul ettim. Yeniden kilo almaya başladım. Eşim uzun saatler çalışıyordu hamileliğim yalnız geçti. O sırada eşim Almanya da iş buldu. Eğer doğumumu almanyada yapmasaydım 1 yıldan fazla aile birleşimi vizesi ile bebeği Almanya'ya getirmeyi bekleyecektik bu nedenle uçuş yasağının başladığı 32. Haftada almanyaya yerleştik. Bilenler bilir almanyada ev bulmak aşırı zordur bu nedenle eşimin iş yerine 3 saat uzaklıkta tanıdık aracılığıyla ev bulduk. Eşim sadece hafta sonları geliyordu. Bu sırada okb ile uğraşmaya başladım ve hamilelik depresyonu atlatıyordum. Dil engelim vardı hiç dil bilmiyordum hala daha bilmiyorum. Bu nedenle türk doktor bulmaya çalıştık onu da çok uzakta bulabildik bu arada bir dünya borçlandık borçlarımızı ödeyemedik derken doğum zamanı geldi çattı eşim doğumdan 3-4 gün önce yanıma geldi doğumdan sonra 1 haft kaldı ve işe döndü. Şimdi günü birlik gidip geliyor gece 3 te kalkıp 3 saat işe gidiyor, akşam 4-5 gibi çıkıp 3 saat geri dönüyor haliyle ondan hiç bir şey bekleyemiyorum çünkü araba kullanıyor ve uyuması lazım. Ama ben, ben o kadar kötüyüm ki bunları yazarken bile hıçkırarak ağlıyorum. Hiç bu kadar aciz, bu kadar çaresiz, bu kadar yalnız ve kötü hissetmemiştim. Aylar oldu bir kişi ile yüz yüze sohbet etmedim, havalar hep soğuk güneş hiç yok, dil bilmediğim için market alışverişi bile yapamıyorum şimdi de tamamen eve kapandım. Telefon rehberimde sadece eşim ile konuşmam var aylardır rehberden kimse ile konuşmamışım. Annem babam arkadaşlarım halimden bir haber zaten herkes kendi derdinde. Eşim de çaresiz ne yapacağını bilemiyor. Durmadan ağlıyorum. Bebeğime zarar vermekten çok korkuyorum ( yanlış beslerim, giydirirken bir yerini acıtırım) sütüm gelmiyor. Biberon ile besliyorum ama beslerken ya yanlış tutuyorsam ya çocuk boğulursa diye endişelenmekten duramıyorum. Her besleme sonrası kusuyor. Gece kusarsa ve ben uyurken fark etmeden boğulursa diye düşünmekten duramıyorum. Beşik ölümü gerçeğini sindiremiyorum. Gündüzleri asla uyumuyorum bebeğime bir şey olursa diye. Bebek nasıl bakılır hiç bilmiyorum hiç görmedim etrafımda küçük bebek. Nasıl duş aldırılır, nasıl beslenir, nasıl uyutulur. Hepsi bende bir boşluk. Altını değiştiriyorum ama doğru mu bağlıyorum hiç bilmiyorum. Evin işleri, bebeğimi sürekli biberonla beslenek, sütüm artsın diye süt sağmak, çamaşır bulaşık derken sırtımın ortası çok şiddetlş ağrıyor. Gözlerim kapanıyor ama dayanamıyorum geceleri en son sızıp kalıyorum ama sızana kadar hep telefonun el feneri ile bebeği kontrol ediyorum. Dil olmadığı için doktorlarla iletişime geçemiyorum çeviri ile bir yere kadar cevap veriyorlar tam anlaşma olmuyor. Tam 11 gün oldu temiz hava almayalı. Vajinal doğum anım zaten başlı başına bir travma. Gurbette olmak çok zor, 1 yıldan fazladır yaşadığım büyük değişimler çok zor derken şimdi de bebeğime bir şey olacak korkusu ve tamamen yalnız geçen bir lohusalık. Lohusa şerbeti bile yapılmadı bana. Hastaneden eve döndüm ve kucağımda bebek ile sanki eski hayatıma +1 ile devam ettim. Ne sen dinlen biz evi toplarız diyen, ne bu bebek böyle beslenir diye gösteren. Bebek uyuyor temizlik yapıyorum bebek uyuyor süt sağıyorum zaten çoğu zaman uyumuyor sadece yemek istiyor. Ben ise saatlwrce bir şey yiyip içemiyorum. Ağlamaktan gözlerim davul gibi oldu. Lütfen yüreğime su serpecek bir şeyler söyleyin
bebeğine verimli olabilmekm için senin iyi olman lazım sen iyi değilsen oda iyi olmaz. Küçücükler ama herşeyi hissediyorlar. Bebeğin daha çok küçük oldugundan yürüş yapmayı önerebiliyorum bir cafede kahve içmek tek de olsan iyi gelebilir. Bana mesajdan da yazabilirsiniz dilediğiniz zaman 
Aynı durumda olan bir sürü anne var canınız sıkılınca birşey sormak isteyince özelden mesaj yazabilirsiniz seve seve cevaplarım iyi günler 
bence orada yalnız olan arkadaş arayan bir sürü Türk vardır.
