- 7 Ekim 2016
- 41
- 27
- Konu Sahibi yesilgulus
- #1
Hiç hiç hiç ama gerçekten hiç arkadaşım yok...
23 yaşındayım üniversite mezunuyum. Ankara'da okudum üniversiteyi güzel bir 4 yıl geçirdim tam istediğim gibi dolu dolu olmasa da güzeldi asla kötüleyemem. Ama ben en baştan başlamak istiyorum.
İlkokulu Bostancı'da okudum. O zamanlar çok yakın olduğum evinden çıkmadığım arkadaşlarım vardı elbette. Sonrasında liseye geçince sebebini gerçekten bilmiyorum ilkokul arkadaşlıklarım sürmedi devam etmedi. 8. sınıftayken ben 3 yaşındayken ayrılmış annem ve babam tekrardan barıştılar. Bu durumun beni nasıl etkilediğini kelimelerle anlatamam. Maalesef bu durumdan çok etkilendim ve zaten yalnız yaşamanın, sinirli evebeyn ile yaşamanın verdiği agresiflik biraz daha artmıştı. Ama psikopatlık seviyesine de elbette gelmedi. Annem hep bana az arkadaş öğütü verirdi. Çocukluktan ne kazınırsa aklınıza öyle oluyor. Bende 1 tane samimi kız arkadaş edinmiştim ama sınıftaki herkesle konuşurdum. 10. sınıfta neredeyse tüm sınıf sayısalı seçmişti ben ise eşit ağırlığı seçmiştim. Yine bambaşka insalarla aynı sınıfa düştüm doğal olarak. Önce bir kız grubu edindim sebepsiz bir şekilde (gerçekten çok sebepsiz şekilde oldu yıllar sonra biriyle konuştuğumda harbi noldu yaa demiştik o derece) aramız açıldı ve yine yapayalnız kaldım. Çünkü herkes bir gruptu kimse bir bütün değildi sınıfta. Başka kızlarla kaynaşmaya çalıştım ama tam anlamıyla giremedim aralarına. O başka sınıfta olan arkadaşımla ama aram mükemmeldi yediğimiz içtiğimiz okul dışında da ayrı gitmezdi. Lise sonra yıllıkların hazırlanması zamanı maalsef babam 3 aylık hapis yatmak zorunda kalmıştı ve ben aşırı agresif kesinlikle hiçbir şeye tahammülü olmayan biriydim ve sınıfta büyük bir tartışma çıkmıştı. Maalesef sınıfta arkadaşım kalmamıştı. Bu noktada hatam var ama herkes birbirini affederken beni hiç affetmemelerine hala anlam veremiyorum.
Neyse ben üniversiteye 1 sene daha hazırlandım. O arada dersanede güzel arkadaşlıklarım oldu. Sonrasında ben üniversiteyi kazandım açıklandı sonuçlar lisedeki o en yakın arkadaşım bir gün mesajlarıma cevap vermemeye başladı. Aramalarımı reddetmeye başladı bir gün açtı arama artık dedi. Ortak arkadaşımız bende bilmiyorum neden böyle yaptığını dedi. Kimse anlamlandıramadı yani. Annesi beni ağlayarak arayıp ne olduğunu bile sordu. Bende aynı şekilde ağlayarak maalesef bilmiyorum öğrenirseniz teyzecim bana da söyleyin demiştim. Arkadaşlık kitapları önerdim, mektup yazdım, mesajlar attım.. En azından sebebini söyle dedim yazma artık dedi sadece.
Üniversiteye gittim 4 sene en en en yakın olacağım insanla tanıştım. Oda arkadaşımdı aynı zamanda. Birbirimizin bilmediğimiz bir şeyi yoktu. Ayrı su bile içmedik neredeyse 4 sene biz. Bölümden de arkadaşlarım oldu elbette. Son sene o en yakınım canım dostum dediğim insanın benim bölümümden olan sevgilisine benim tüm özelimi anlattığını öğrendim. Yetmedi o sevgilisi olan erkek de benim çooookkk yakınımdı o da herkese bire bin katıp anlatmış. Kız arkadaşım "napabilirim sevgilimdi anlattım" dedi. Ne diyeceğimi şaşırdım. Canım acıya acıya ağlaya ağlaya dostluğumu ikisiylede bitirmek zorunda kaldım. Şimdi sıradan arkadaşlıklarım var. Onlarda bölümden 1-2 tane kız. Arada soru soruyoruz birbirimize naber nasılsın muhabbetinden öteye gitmeyen ilişkiler. İstanbulda hiç arkadaşım kalmamış zaten. Eve hapsoldum adeta. Dışarı çıkı kahve içebileceğim konuşup dertleşebileceğim kimsem kalmamış burada. Ankara'da olsam şu an var orada arkadaşım çevrem... O ara ara konuştuğum insanlarla aynı şehirde olsak samimiyetimiz daha iyi olur. Ayrı şehirler normal arkadaşlıkları kesintiye uğratıyor maalesef.
Erkek arkadaşım da var. Mutluyuz çok şükür her şey yolunda. O da anlamıyor "iyi bir arkadaşsın bizim ilişkide bile kurtaran sensin bir şeyler katan sensin" diyor bana. Maalesef o da Ankara'da ama çalışıyor üstelik.
Çok uzun oldu hanımlar farkındayım ama bu sorunum sizce bir gün çözüm bulur mu? Bu saatten sonra yeniden arkadaş dost edinebilir miyim ben? Nefes alamıyorum artık çok kötü durumdayım bana bir akıl verin nolur...
23 yaşındayım üniversite mezunuyum. Ankara'da okudum üniversiteyi güzel bir 4 yıl geçirdim tam istediğim gibi dolu dolu olmasa da güzeldi asla kötüleyemem. Ama ben en baştan başlamak istiyorum.
İlkokulu Bostancı'da okudum. O zamanlar çok yakın olduğum evinden çıkmadığım arkadaşlarım vardı elbette. Sonrasında liseye geçince sebebini gerçekten bilmiyorum ilkokul arkadaşlıklarım sürmedi devam etmedi. 8. sınıftayken ben 3 yaşındayken ayrılmış annem ve babam tekrardan barıştılar. Bu durumun beni nasıl etkilediğini kelimelerle anlatamam. Maalesef bu durumdan çok etkilendim ve zaten yalnız yaşamanın, sinirli evebeyn ile yaşamanın verdiği agresiflik biraz daha artmıştı. Ama psikopatlık seviyesine de elbette gelmedi. Annem hep bana az arkadaş öğütü verirdi. Çocukluktan ne kazınırsa aklınıza öyle oluyor. Bende 1 tane samimi kız arkadaş edinmiştim ama sınıftaki herkesle konuşurdum. 10. sınıfta neredeyse tüm sınıf sayısalı seçmişti ben ise eşit ağırlığı seçmiştim. Yine bambaşka insalarla aynı sınıfa düştüm doğal olarak. Önce bir kız grubu edindim sebepsiz bir şekilde (gerçekten çok sebepsiz şekilde oldu yıllar sonra biriyle konuştuğumda harbi noldu yaa demiştik o derece) aramız açıldı ve yine yapayalnız kaldım. Çünkü herkes bir gruptu kimse bir bütün değildi sınıfta. Başka kızlarla kaynaşmaya çalıştım ama tam anlamıyla giremedim aralarına. O başka sınıfta olan arkadaşımla ama aram mükemmeldi yediğimiz içtiğimiz okul dışında da ayrı gitmezdi. Lise sonra yıllıkların hazırlanması zamanı maalsef babam 3 aylık hapis yatmak zorunda kalmıştı ve ben aşırı agresif kesinlikle hiçbir şeye tahammülü olmayan biriydim ve sınıfta büyük bir tartışma çıkmıştı. Maalesef sınıfta arkadaşım kalmamıştı. Bu noktada hatam var ama herkes birbirini affederken beni hiç affetmemelerine hala anlam veremiyorum.
Neyse ben üniversiteye 1 sene daha hazırlandım. O arada dersanede güzel arkadaşlıklarım oldu. Sonrasında ben üniversiteyi kazandım açıklandı sonuçlar lisedeki o en yakın arkadaşım bir gün mesajlarıma cevap vermemeye başladı. Aramalarımı reddetmeye başladı bir gün açtı arama artık dedi. Ortak arkadaşımız bende bilmiyorum neden böyle yaptığını dedi. Kimse anlamlandıramadı yani. Annesi beni ağlayarak arayıp ne olduğunu bile sordu. Bende aynı şekilde ağlayarak maalesef bilmiyorum öğrenirseniz teyzecim bana da söyleyin demiştim. Arkadaşlık kitapları önerdim, mektup yazdım, mesajlar attım.. En azından sebebini söyle dedim yazma artık dedi sadece.
Üniversiteye gittim 4 sene en en en yakın olacağım insanla tanıştım. Oda arkadaşımdı aynı zamanda. Birbirimizin bilmediğimiz bir şeyi yoktu. Ayrı su bile içmedik neredeyse 4 sene biz. Bölümden de arkadaşlarım oldu elbette. Son sene o en yakınım canım dostum dediğim insanın benim bölümümden olan sevgilisine benim tüm özelimi anlattığını öğrendim. Yetmedi o sevgilisi olan erkek de benim çooookkk yakınımdı o da herkese bire bin katıp anlatmış. Kız arkadaşım "napabilirim sevgilimdi anlattım" dedi. Ne diyeceğimi şaşırdım. Canım acıya acıya ağlaya ağlaya dostluğumu ikisiylede bitirmek zorunda kaldım. Şimdi sıradan arkadaşlıklarım var. Onlarda bölümden 1-2 tane kız. Arada soru soruyoruz birbirimize naber nasılsın muhabbetinden öteye gitmeyen ilişkiler. İstanbulda hiç arkadaşım kalmamış zaten. Eve hapsoldum adeta. Dışarı çıkı kahve içebileceğim konuşup dertleşebileceğim kimsem kalmamış burada. Ankara'da olsam şu an var orada arkadaşım çevrem... O ara ara konuştuğum insanlarla aynı şehirde olsak samimiyetimiz daha iyi olur. Ayrı şehirler normal arkadaşlıkları kesintiye uğratıyor maalesef.
Erkek arkadaşım da var. Mutluyuz çok şükür her şey yolunda. O da anlamıyor "iyi bir arkadaşsın bizim ilişkide bile kurtaran sensin bir şeyler katan sensin" diyor bana. Maalesef o da Ankara'da ama çalışıyor üstelik.
Çok uzun oldu hanımlar farkındayım ama bu sorunum sizce bir gün çözüm bulur mu? Bu saatten sonra yeniden arkadaş dost edinebilir miyim ben? Nefes alamıyorum artık çok kötü durumdayım bana bir akıl verin nolur...
Kursa başladım ama haftada 1 gün o da.. Yaşadığım şehirde tutunmaya çalışıyorum adeta. O kadar karamsarlığa o kadar kötü düşünmeye odaklanmışım ki mutsuzluktan sanki daha kimse olmaz gibi geliyor. En azından muhabbet etmek bile insanı rahatlatıyor çünkü.
