- 17 Eylül 2015
- 215
- 245
Ara ara girip okudugum dertler deryasina bende dahil olmaya karar verdim bugun. Ben yakinda 33 yasima giriyorum. 1.5 yil once dugune 2 ay kala nisan atti benim toxic, kiskanc ex. He iyi mi yapti o an anlamadim ama bence allah kurtardi beni. Tabi hayallerim yikildi. Gelecek planlari altust oldu, cevreme rezil oldum, anne olmayi cok istiyodum o yalan oldu, duzenim bozuldu vs vs. Bu yasimda bunu yasamak beni biraz yipratti. Neyse terapiler, dost meclisleri, aglamalar, isyanlar kabul edis ve yineee terapistimin ve cevremin baskisiyla eski benligime donmeye karar verdim. Sosyal medyaya geri dondum. Online gorusme appleri kullandim bi sure. Yeni is buldum. Tatillere ciktim ozgurlugumun butun nimetlerini tekrar yasamaya basladim, cunku benim eski nisanlimla kendimi baya bir kapatmistim dis dunyaya. Son 2-3 aydir tekrardan insanlarla gorusmeye basladim. Ama simdiden kendimi cok yorgun hissediyorum. Ben bu yeni nesil gorusmeleri yapamiyorum arkadaslar. Biranda karsi tarafin iletisimi kesmesi benim kalbimi kiriyor. Insanlarin doyumsuz olmasi beni yoruyor. Her ilk Gorusmemden sonra insanlar benden etkileniyor gozukuyor, buraya kadar sorun yok hatta 1-2 kez daha bulusuyoruz. Ilgili kibar insanlar. Hatta ne kadar duzgun bir insan olduguma, guzel, eglenceli ve komik olduguma dair surekli iltifatta bulunuyorlar. Eee bende uslanmaz duygusal bir arsizim. Tabi bana gosterilen ilgiyle egom tatmin oluyor bende ufaktan karsilik veriyorum bi duygu beslemeye baslicamkiiii hopppp birsey oluyor, goklerden gelen bir habermi nedir, belki bir gecede belkide 1 saatte birsey oluyor bu insanlara ilgilerini kaybediyolar, yada baska bir secenekmi buluyolar bilmiyorum yine bana kalan tek birakilmak. Bu arada ilk gorusmede eger beklentilerimi karsilamicak biriyse ben kibarca kalbini kirmadan cok memnun oldugumdan ama baska seyler aradigimizdan bahsedip insanlari cevapsiz birakmadan konuyu kapatiyorum. Bir anda sessizlesme isini hoslastigim insanlardan goruyorum. Ben zaten son 1 yildir kendimle, ozguvensizligimle, verdigim yalnis kararlarimla, yada fazla iyi olucam diye kendimi ezdirdigim, kendime haksizlik ettigim her konuyu gelistirmeye calisiyorum ama bu dating isi sanki herseyi basa ceviriyor. Kisisel algilamamak icin cok ugrasiyorum ama 32 yillik aliskanliklarim bunu zorlastiriyor. Nerde hata yaptim, ne dedim. Yeterince guzel yada iyi degilmiyim..vs vs Mesela en son gorustum kisiyle arkadas ortaminda tanisim, 2-3 ay benimle gorusmek istediginden bahsetti ama ben istemedim nedense. Sonra bir yerde karsilastik daha uzun konusma firsati oldu bende kabul ettim gorusmeyi. 4 kez uzun saatler gorusup uzun sohbetler edip, cok eglendik. Guzel bir ilgi, beni eve birakinca hemen benimle gecirdigi vakitten aldigi mutluluktan bahseden mesajlar, ee tabi bende ilgimi belli ettim. Hatta ufaktan iliskiye basladik gibi elele tutusuyor, birbirimizin gozlerinin tam icine bakip kokulu kokulu birbirimizin gozlerinden opmeye bile baslamistik..Cunki toplamda heralde dolu dolu 4 gun gecirdik. Ama yine birsey mi oldu bilmiyorum tam bir anda degisip, 1-2 soguk msj harici 3 gundur mesafe koyan bir erkek kisisine donustu allahin sirtlani. Sorarsaniz benim tarafimdan olan degisen yada onu sogutucak hicbirsey olmadi. Beni son gun eve biraktiktan sonra bile yine cok ilgiliydi. Sabahina degisti bisiler.
Kizlar ben cidden yeni nesil gorusmenin bana gore olmadigina ve an itibariyle kendimi yalnizligimla barismaya karar verdim, cunku boylesi beni cok uzuyor cok yoruyor. Tek basima, beklentisiz daha mutluyum gibi. Bir sekilde benden yada secimlerinden ayni sonucu yasiyorum ve illallah ettim sonuncusundan sonra. Evet bi partnerle olmak, seni anlayan, birlikte guzel vakit gecirebilcek biriyle olamamanin huznu var ustumde ama hersey herkes icin degil sanirim.
Evliler yada iliskisi olan insanlar icin belki bi dert sikinti degil ama ben hayatimda kalp isleri haric butun isteklerime bir sekilde calisarak ulastigim icin, benim butun enerjimi bu konu aliyor. Dertlesmesekte yazmak iyi geldi. Sizinde boyle hissettiginiz oluyor mu?
Kizlar ben cidden yeni nesil gorusmenin bana gore olmadigina ve an itibariyle kendimi yalnizligimla barismaya karar verdim, cunku boylesi beni cok uzuyor cok yoruyor. Tek basima, beklentisiz daha mutluyum gibi. Bir sekilde benden yada secimlerinden ayni sonucu yasiyorum ve illallah ettim sonuncusundan sonra. Evet bi partnerle olmak, seni anlayan, birlikte guzel vakit gecirebilcek biriyle olamamanin huznu var ustumde ama hersey herkes icin degil sanirim.
Evliler yada iliskisi olan insanlar icin belki bi dert sikinti degil ama ben hayatimda kalp isleri haric butun isteklerime bir sekilde calisarak ulastigim icin, benim butun enerjimi bu konu aliyor. Dertlesmesekte yazmak iyi geldi. Sizinde boyle hissettiginiz oluyor mu?
Son düzenleme:
