Kizlar merhaba. Size bir konuda yardım almak için yazıyorum çünkü etrafımda konusabileceğim kimsem yok. Ben 1 senelik evliyim. Bundan 5 ay önce kapandım. Kapanmaya kimse zorlamadi ama eşim istiyor ve destekliyordu. Benim de içimde vardı ve kapandım. Ama o zamana kadar hiç kapanmayı düşünmüyordum bu fikri aslında eşim kafama soktu. Kapandigim ilk aylar güzeldi sonra açılmak istedim. Bunu eşime söyledim başka çok kızdı. Sonra kararlı olduğunu görünce ne yaparsan yap ama bana sakın gelme kim ne derse desin yanında durmam dedi. Ben de tamam diyerek kabul ettim. Sonra baktı ben kararlıyım yanımda durmaya karar verdi. Ama belki bu vesvesedir benim için bir süre bekle hâlâ açılmak istiyorsan ben de seni desteklicem ama aniden açılma savaş dedi. Tamam dedim üzerinden yine aylar geçti. Ama ben hiç mutlu değilim arkadaşlar. Kapanmadan önce bir yere giderken dışarı çıkarken giyinirken dışarıda gezip tozarken mutlu olurdum şu an ne bileyim hiç boş şeyler hissediyorum mutlu olamıyorum. Bu dünya boş biliyorum ama ben bu dünyayı diyorum ki nasıl bu şekilde devam ettireyim. Eşimin taraf komple kapalı. Kimseyi kendime güldürmek istemiyorum. Ama deniyorum deniyorum ya aynada gördüğüm kız sen değil bu sen değilsin diyorum. Kapanmadan önce de acik saçık giyinmezdim normal şeyler giyiyordum ama giyinmeyi severdim zevkli bir insandım giyinip kusaninca kendimi sever mutlu olurdum. Öyle hissetmeyi o kadar çok özledim ki. Dusunmedigim zamanda bile mutlu değilim ne bileyim keşke yapmasaydim diyorum sadece aceleci olmasaydım amaan.Benim yerimde olsanız ne yapardınız. Veya böyle seyler yaşayan oldu mu. Lütfen yargılayıcı olmadan cevap yazın ben yeterince yargılama yapıyorum kendime buna ihtiyacım yok
