Cute mom, ben seni anlayabiliyorum. Benim oğlum da 6 yaşında ve şu anda bir kardeşi olsun çok istiyorum. Onun küçüklüğünde çok sıkıntılar çektik eşimle, o yüzden düşünmedik. Keşke olsaymış diyorum şu anda, çünkü oğlumun oyuncakları en güzelinden, ama oynayacak bir kardeş olmadıktan sonra oyuncağın en harikası olsa da çok önemli değil. Ben ilgilineiyorum oğlumun dersleriyle, sorumluluğuyla, ve tabi ki oyunlarıyla ama büyükler çocukla çocuk olmuyor, onun verdiği keyfi vermiyor. E haliyle biz kuzenlerin, komşu çocuklarının yolunu gözlüyoruz. Ben kendi tecrübemden bir çocuğa verilecek en güzel hediyenin kardeş olduğu kanaatine vardım, hem çocukluğu hem yetişkinliği için.
Fakat geçen zamana da eşimle bizim ruhsal tedavi sürecimiz olarak bakıyorum. İhtiyacımız vardı iyileşmeye, o kadar sıkıntıdan sonra. En azından bu oldu. Oğlumun bebekliğinde içimde kalan şeyleri kardeşinde yaparım inşallah, Allah nasip ederse. Canım oğlumsa yol arkadaşım benim, ona da hep söylerim. Onun içn çok şeyden vazgeçtim hayatımda, beraber büyüdük, beraber yol aldık, hem sıkıntısında, hem gezme tozmasında.
Ama rahata alışmış her annenin aklına takılır bu sorular, gereksiz eleştiriler olmuş bu konuda. Ben de şu anda çok rahatım, oğlumu alıyorum, çıkıyorum, işimi yapıyor, geziyorum. İkinci bebeği çok istiyorum ama rahata alıştığım için gözümde büyüyor yine kilolar, uykusuz geceler, yetişmeyen işler. O yüzden şu anda hem ikinci çocuk denemelerindeyim, hem de bayağı geziyorum, kardeşimin düğün işleri var koşuşturuyorum. Sonra eve kapanmak da güzel olacak inşallah, çünkü ailenin büyümesi ve ona emek vermek her şeye değiyor. Bebek de özledim bu arada, ama uyku şu anda bayağı ağır, eskiden nasıl uyanıyormuşum hiç bilmiyorum, inşallah yine uyanırım herhalde, sanki, galiba :))