valla gülüm ben 8 yıllık evliyim 4 yıl bebek istemedik sonra habersiz bir düşük yaptığımı öğrenince bebek özlemi başladı her ay sürekli günüm geçiyor biyokimyasal gebelik oluşuyordu doğuda çok iyi doktor olmayınca birde 2 sene önce ankaraya tayin yaptırdık.bu iki seneden beride doktordan butarafa gelemiyorum. her şey yapıldı bakılmadık bir şey kalmadı en son eşimde ve bende kan pıhtılaşması teşhisi konuldu. ilk tüpbebek denemem düşükle sonuçlandı. bu üç denememdede neğatif sonuç aldık anlayacağın şu anda hem maddi hemde manevi yıkık durmdayım allahım olmayan herkeze içindede bizler nasip etsin.benim fikrimi sorarsan senin ilk denememmiş acele etme biraz kendine zaman tanı benim ilkinki düşünce çok hırs yapıp peş peşe bunları yaşayınca resmen şu anda bunalım takılıyorum ve hatta eşimle bile ayrılık noktasına geldik allahım hayırlısını versin.
Seni çok iyi anlıyorum .. Benim de art arda alınmış olumsuz sonuçlarım + eşim varikosel ameliyat olmasına ve ameliyatın üzerinden 1 sene geçmesine rağmen ne normal gebelik oldu ne de denediğimiz 3. mikrodan olumlu sonuç alabildik üstüne üstlük yumurta toplama esnasında küçük bir iç kanama da geçirdim . İç kanamayı yerli ve yabancı sitelerde araştırınca 2-3 sene önce Londra'da bir kadının yum.top.işleminden sonra yoğun geçirdiği iç kanama sonrasında hayata veda ettiğini öğrenince tedaviye dair her şeyi rafa kaldırdım .Artık hiiiiiiiç bir şey duymak istemiyordum bu konuda .Yaklaşık 1 sene kadar sonra içimdeki annelik kıpırtılarına karşı koyamadım ve yeni edavim gereği işlemlere başladım . Bu kez ben istedikçe tarih bir şekilde ileri atılıyordu . Tam bu ay tedaviye başlarım derken laparoskopi olmak zorunda kaldım , tedavim 2 ay ertelendi .. 2 aylık süre doldu derken eşimin iş değişikliği yüzünden ist.dan izmire taşındık , 1 ay da öyle ertelendi .. Zaten zor karar vermiştim yeni bir deneme için , yeni bir merkez ve dr.için ,bir de izmirde kimi bulacak ve içim sine sine bu denememi yapacaktım . İnat ettim bu deneme olacaktı ve gerekirse ben ist.da eşim izmirde kalacak ,biraz zorlanacak ama Allahın izniyle belki bu kez mutlu haberi alacaktık o merkezden ... Deneme sayıları arttıkça insan her yeni denemesinde daha endişeli ister istemez daha agresif olabiliyor , bunu en iyi benim gibi deneme sayısı çok olanlar bilir .. Derken benim sıtkım iyice sıyrılmışken ekim sonunda başayabildim tedavime ..Temmuzdan beri gidip gelmelerim yanıma kar kalsın istemedim ve bu çock ancak ben yürekli olursam , güçlü olursam , çok istersem ve " tedavi olursam " gelecekse daha fazla ertelemenin bir anlamı yok deyip , bir ilden bir ile taşınmanın üzerine + 4. deneme olması nedeniyle maddi-manevi sıkıntı yaşamamıza rağmen yaptık tedavimizi ..Belki bu kez olacağına gerçekten inanmamız ve karşılaştığımız engellere rağmen yılmamamız bizi olumlu sonuca taşıdı .. Allah sonuna kadar gitmeyi nasip etsin herkese :Saruboceq:
çok uzattım , sadece yalnız olmadığınızı sizin dışında kimler var neler neler yaşayan bilirseniz belki hem dayanak olur hem umut olur diye yazdım uzun uzun ..
Evet , bu tedaviler bizleri her anlamda yıkıyor , özellikle de psikolojik yönden .. Sağlıklı düşünemez oluyoruz , mantıklı kararar alamıyoruz bazen .. Başkalarına , en yakınlarımıza bile belli etmemek için yaşadıklarımızı , göstermemek için göz yaşlarımızı en sevdiğimizden çıkarıyoruz acısını .. Bazen telafisi mümkün olmayan sözler sarf ediyor , geri dönüşü olmayan adımlar atıyoruz . Zannediyoruzki bütün iğneleri - ilaçları biz kullandığımız için bu tedavilerden ve alınan olumsuz sonuçlardan sonra en yıpranan biziz .
Hayır , eşlerimiz gösteremeseler de çok yıpranıyorlar ve biz ağlayarak , sızlanarak , her türlü dışa vurup içimizdeki zehri atmamıza rağmen onlar " daha güçlü olma misyonunu " üstlendikleri için ne bu konudaki üzüntülerinden bahsedebiliyorlar ne de gönüllerince ağlayabiliyorlar . Bir de onların yerine koymak lazım kendimizi . Hele ki sorun onlardan kaynaklanıyorsa alınan olumsuz sonuç sonrası yıkımın nasıl olduğuna bir de onların penceresinden bakmak lazım ... Biz ağlar , sızlar , konuşur , dertleşir azaltırız acımızı ..
Ya onlar ne yapsın ..
Lütfen , evlilikler kolay kurulmuyor .. Hani evlenirken iyi günde kötü günde beraber olacak ve bir ömrü hastalığıyla sağlığıyla paylaşmayacak mıydık ...
Ne değişti , sevgimiz mi azaldı ?
Yapmayın Allah aşkına , eşlerimize her zamankinden daha sıkı sarılmalıyız böyle zamanlarda ..
El ele verirsek daha güçlü olacağımızı ve Allahın izin verdiği o doğru zamanda yavrularımıza kavuşacağımızı ve hepsinden önemlisi çocuk yapmak için değil mutlu olmak ,bir ömrü iyisiyle kötüsüyle paylaşmak için evlendiğimizi tekrarlamalıyız sık sık ...
Allah hepimize sabır , maddi-manevi güç ve umut versin ..Hep yanımızda olsun , sağlıcakla yavrularımıza kavuştursun ..