- 26 Ağustos 2025
- 3
- 0
- 1
- 20
- Konu Sahibi hayalperest7
-
- #1
Merhaba lütfen beni yargılamadan dinleyin, lise 3 hayatımın en güzel yıllarında ailemle kavga sebebiyle dışarıya düşkünlüğüm arttı, eve gelip kavga gürültü dinlemek istemiyordum, bu yüzden arkadaşımda kalmaya başladım. Lise 3 dediysem, çıraklıkta okuyordum normal liseyi bırakmıştım, hayalim vardı aşçılık belgemi alıp cafe tarzı bir mekan açmak istiyordum, yaşadığım yer küçük bir yer en büyük 2. hayalimde burdan gitmekti. Çok yakın olduğum bir arkadaşım vardı, sürekli onunlaydım onlarda kalıyordum zaten, ve haliyle alkol sigara tüketimimde fazlaydı. Babamla hayatım boyunca hiç görüşmedim, üvey babam vardı, annemle de beraber yaşamamıza rağmen aram hiç iyi olmadı, benide zaten anneannem büyütmüş. Bir zaman sonra biriyle tanıştım, çok seviyordum. Sanki ailem yerine koymuştum, tek bir lafı, tek bir sözü bütün gün mutlu olmamı veyahutta üzülmemi sağlayacak kadar etkiliyordu beni. Zaman geçti, ilk defa biriyle bir şeyler yaşadım. Aklımın ucundan geçmezdi hamile kalacağım, çocukları pek sevmem, hatta hiç. Hep anneme benzeyen bir anne olmaktan korkardım, bu yüzden de anne olmayı hiç istemedim. Adet oluyordum aklımda şüphe yoktu, meğersem üstünü görüyormuşum, ilk 2 buçuk ay farketmedim. En son adet olmamıştım, korktum test aldım, ve evet hamileydim. Dünyam resmen başıma yıkıldı, hiç beklemiyordum, elimi karnıma koyup saatlerce ağladım. Sevgilimle ayrıydık başka bir ilişkisi vardı ne yapacağımı bilemedim. Çaresizdim, param yoktu yaşım tutmuyordu. Mesaj attım yanıma gelmesi için. Geldi, gösterdim güldü ağladı tuhaf tuhaf davranışlar sergiledi. Kararlıydım kesinlikle istemiyorum bakmam asla dedim. Oda bakamayız zaten falan demişti. Aldırmayı düşündük ama ya merdiven altı bir yere gidecektim ya da düşürmek için uğraşmam lazımdı, yaşım tutmadığı için hastaneye gitmem veya özel doktora gitmem imkansızdı. Düşük hapı diye bir şey varmış bir arkadaşı onu önerdi. Akşam tekrar yanıma geldi, bebeği istediğini söyledi, evlenelim dedi. İstemedim, düşürmek istiyorum bakamam yapamam dedim. Ve evet tekrar annem gibi olmaktan korktum. İkna etti bir şekilde, kabul ettim kıyamadım belkide bilmiyorum çok seviyordum. Ve o hapı almazsa bende de alacak para zaten yoktu. Ailesi geldi isteme oldu, ama hep içimde ukte kalan bir şey vardı. Mutlu değildim, bu da galiba yüzümden çok belli oluyordu ki herkes azıcık gül diye darlıyodu. Alel acele nikah kıydık aile onayıyla. Kontrole gitmem lazımdı kaç aylık onu bile bilmiyordum, randevuya gideceğimden bir önce ki gün çok düşündüm, anne olamazdım, yapamazdım. Sevgilimi karşıma aldım ve bebeği doğurmayacağımı yarın ki randevuda aldırmak istediğimi doktora belirteceğimi söyledim. Ağladı, yalvardı, ama yapamazdım işte istemiyordum, hiçbir zaman istemedim zaten. Doktora gittim, 4 buçuk aylık olduğunu söyledi, elim ayağım boşalmıştı. Artık gerçekten doğurmak zorundaydım, cinsiyetini söyledi erkekmiş. E tabi sevgilimle de ayrılmıştık. Mecburen barışmak zorundaydık düğün olacaktı, çocuk doğmak zorundaydı. Düğün oldu zaman geçti tekrar ayrıldık, yanımda durmadı hamileliğim hep stres sıkıntıyla geçti, anneannemle ayrı bir ev tuttuk. Dışarı çıkmak bile istemedim karnım büyüdüğü için evin içinde hapis oldum resmen. Eski hallerimi özlüyordum, enerjik hallerimi. Sancım tuttu gece boyu uyuyamadım hastaneye gittik 5 cm açılmam varmış, doğum başladı dediler 3 saat ntsye bağlı ağrı çektim, acıdan başım dönüyordu bayılacak gibiydim 3 saatin sonunda ıkınma isteğim geldi, doğum nasıl bir şey bilmediğim için ıkındım bende. Ebeler geldi çatıya çıkardılar doğurdum kucağıma verdiler, ağlamaya başladım tekrar. Yanımda sadece anneannem vardı kapıda bekleyen. Başka hiç kimse sevinmedi onum doğuşuna. Kimse merak etmedi, sevgilim bile. Tam 2 buçuk saate yakında dikişim sürdü. Uyuşmadım resmen canlı canlı diktiler, acıdan nefes alamaz hale geldim artık. Kanamamı durduramadılar doktor geldi o durdurdu. Odaya geçtim emzirmem için verdi anneannem, memeyi kabul etmedi. Bende istemiyordum zaten emzirmek, anne gibi hissetmiyordum, onca acıyı çekmeme rağmen hissedemedim. Ertesi gün kendi rızamla hastaneden çıktım. Doktor bir gece daha tutmak istesede kalmadım. Eve geldiğimde her şey daha da kötü oldu, taşınmak üzereydik başka bir eve her yer her yerde oturacak alan bile dardı, çocuk sürekli ağlıyordu memeyi kabul etmiyordu. Dikişlerim desen aşırı acıyordu 22 tane dikişim vardı. Ağladım, saatlerce çaresizliğime ağladım. Arkadaşlarımın attığı hikayeleri görünce daha çok ağladım, okul hayatım bitti, dışarı hayatım bitti. Her şey bitmişti sanki. Vücudum çok bitkindi, çatlaklarım vardı göbeğim kalmıştı, kilo almıştım. Oysa ki çok güzel bir fiziğim vardı. Aynaya bakmak istemedim, anneanneme yük etmemek adına bakmaya çalıştım, şimdi 2 aylık. Mamayla besleniyor, emmedi bende vermedim, zorlamadım sütümde kesildi zaten gelmiyor. Dikişlerim hâlâ düzen tutmadı, ağrıyor. Psikolojik olarak çok dipteyim hiç mutlu değilim alışamıyorum, evet içten içe onu çok seviyorum. Ama asla alışamıyorum, kaygılarım var, anneme benzemek istemiyorum. Boşanma davamız var 1 ay sonra, ve bebeğime DNA testi istedi. O yiyor içiyor geziyor hayatına bakıyor. Ben eve hapis olmuş durumdayım, çok kötüyüm.