merhaba hanımlar, size bir şey danışmak istiyorum. daha önceden bahsetmiştim uzun yıllardır süren bir ilişkim var. artık evlenmeyi düşünüyoruz fakat söyle bir sorun var hayatımdaki insan on sene önce boşanmıs bir de cocugu var cocuk kücük değil on dort - on bes yasında. annesi varla yok gibi cocukla kesinlikle ilgilenmiyor maddi manevi tum sorumluluk erkek arkadasıma kalıyor. biz de artık yuvamızı kurmak istiyoruz ama aklımda deli sorular.. ben calısan bir insanım 8-5 calısıyorum evlenince bir ton sorumlulugum olacak. iş, ev, eş (es olacak kisi de biraz sorunludur bu arada oyle cok kolay biri değil, anlasması zor ama sanırım ben yıllardır yanında oldugum için onun tuhaflıklarına alıstım yadırgamıyorum) simdi bir de cocuk eklenecek.. (cocuk da butun bu düzensizlikten ne yazık ki biraz sorunlu yetişti, pek söz dinlemez zor bir karakteri var, dagınık bir cocuk inatcı, cok zeki kendi ailesinin bile tahammül sınırlarını zorladıgı zamanlar oluyor) istedigi bir sey oldugunda gözlemlediğim kadarıyla vicdan yaptırarak elde ediyor hatta bana da bu taktiği kendi ağzıyla verdiği zamanlar olmustu. Gözümü korkutmuyor değil.. cünkü cogunuz bilirsiniz evlilik zor is. cocuk da buyuk ihtimalle cogunlukla bizimle kalacak. bir yandan icim sızlıyor bir sekilde bas ederim onun da düzeni olur gibisinden dusunuyorum bir yandan da ıkısı de zor karakterler bas edemezsem her seye yetisemezsem napacağım diye düsünüyorum. basbasa vakit gecirmek istediğim anlar olacak, özgürce tatil planları yapmak isteyeceğim belki , ya da benim de cocugum olursa naparim.. cıkamıyorum ben isin icinden. kalbimle mantıgım arasında kaldım. kimse üzülsün istemiyorum ama kendimi harap edip pişman olmak da istemiyorum. daha önce yasayan, deneyimi olan ya da fikri bir el atarsanız sevinirim. ( not: seneler önce sartlarımız böyle değildi, annesi de ilgileniyordu ama bu son beş senedir kadın resmen cocugu bırakıp kacıyor, tüm yük babaya kaldı haliyle biz de etkilendik yani basından biliyordunla baslayan cümleler lütfen dışarı.)
