2. es olma yolunda

darkmore .!.:
Elbette neler neler var,ama tek kabullenilmesi gereken konu,2.esin bu konuda soz hakki olmadigi. Ki zaten ortada bir cocuk varsa hayat hep ayni sekilde ilerlemez. Ben bugun ayrilsam oglum benimle yasar, kucuk oldugu icin. Sonrasinda liseye gelir misal,babamla yasayacagim diye tutturabilir. Tamam git yasa derim,sonucta cocuga barinma saglayacak tek birey ben degilim,babasi da bunu saglamak zorunda. Bazi babalar cocuga hafta sonu ilgi gostermeyi babalik zannediyor ama oyle degil. Simdi bu durumda eski esin evlendigi kisiye yorum yapmak dusmuyor
Genişletmek için tıkla...
Dark bencede oyle ama ayni evde yasadiginda sorunlulugu bayan alacak arkasini toplayacak ayrica anne ile baba ile surekli iletisimi olan cocuk cok fazla hircin olmaz bu cocuk eminim cok hircindir
 
basbelasiyim .!.:
Dark bencede oyle ama ayni evde yasadiginda sorunlulugu bayan alacak arkasini toplayacak ayrica anne ile baba ile surekli iletisimi olan cocuk cok fazla hircin olmaz bu cocuk eminim cok hircindir
Genişletmek için tıkla...
O babalarin kazmaligi hayatim iste. Dusun yani eger sen evde is yaparken baba elinde telefon karsisinda tv yatiyorsa zaten o babanin eski esinden cocugu olmasa da varligi sana batar. Bir zahmet totolari kaldirsa su babalar sorun kalmayacak. Cocugun camasirlarini makineye atmak,yemek hazirlamak,odayi toplamak,utu yapmak o kadar da zor degil bir erkek icin
 
Eş adayınızdan da yakinmasaydıniz olabilir,tolere edilebilir derdim ama eş adayınız da problemli anladığım kadarıyla dolayısıyla yükünüz 2 kat artacak bence.
İyi düşünün derim. Küçük çocuk olsa işiniz daha kolay olurdu ama ergen artık ve en sorunlu dönemleri olacak,haliyle sorun yaşamanız çok olası.
 
rosa maria .!.:
merhaba hanımlar, size bir şey danışmak istiyorum. daha önceden bahsetmiştim uzun yıllardır süren bir ilişkim var. artık evlenmeyi düşünüyoruz fakat söyle bir sorun var hayatımdaki insan on sene önce boşanmıs bir de cocugu var cocuk kücük değil on dort - on bes yasında. annesi varla yok gibi cocukla kesinlikle ilgilenmiyor maddi manevi tum sorumluluk erkek arkadasıma kalıyor. biz de artık yuvamızı kurmak istiyoruz ama aklımda deli sorular.. ben calısan bir insanım 8-5 calısıyorum evlenince bir ton sorumlulugum olacak. iş, ev, eş (es olacak kisi de biraz sorunludur bu arada oyle cok kolay biri değil, anlasması zor ama sanırım ben yıllardır yanında oldugum için onun tuhaflıklarına alıstım yadırgamıyorum) simdi bir de cocuk eklenecek.. (cocuk da butun bu düzensizlikten ne yazık ki biraz sorunlu yetişti, pek söz dinlemez zor bir karakteri var, dagınık bir cocuk inatcı, cok zeki kendi ailesinin bile tahammül sınırlarını zorladıgı zamanlar oluyor) istedigi bir sey oldugunda gözlemlediğim kadarıyla vicdan yaptırarak elde ediyor hatta bana da bu taktiği kendi ağzıyla verdiği zamanlar olmustu. Gözümü korkutmuyor değil.. cünkü cogunuz bilirsiniz evlilik zor is. cocuk da buyuk ihtimalle cogunlukla bizimle kalacak. bir yandan icim sızlıyor bir sekilde bas ederim onun da düzeni olur gibisinden dusunuyorum bir yandan da ıkısı de zor karakterler bas edemezsem her seye yetisemezsem napacağım diye düsünüyorum. basbasa vakit gecirmek istediğim anlar olacak, özgürce tatil planları yapmak isteyeceğim belki , ya da benim de cocugum olursa naparim.. cıkamıyorum ben isin icinden. kalbimle mantıgım arasında kaldım. kimse üzülsün istemiyorum ama kendimi harap edip pişman olmak da istemiyorum. daha önce yasayan, deneyimi olan ya da fikri bir el atarsanız sevinirim. ( not: seneler önce sartlarımız böyle değildi, annesi de ilgileniyordu ama bu son beş senedir kadın resmen cocugu bırakıp kacıyor, tüm yük babaya kaldı haliyle biz de etkilendik yani basından biliyordunla baslayan cümleler lütfen dışarı.)
Genişletmek için tıkla...
merhaba canım ben öyle bir durum içerisindeyim şuan. Eşimin çocuğuna babanne bakıyor annesi ilgilenmiyor biz eşimle evlenirken en başta herşeyi oturup konuştum. çocuğuna annelik yapamayacağımı ve istemediğimi açıkca söyledim ve kabul edildi hiç birşekilde almayacağını zaten annesininde vermeyeceğini söyledi. buraya kadar herşey güzel ilerledi ben şuan 7 aylık evliyim ama gel görki hiç bişey o şekilde kalmadı çocuğumu alıcam benimle kalacak senin için çocuğumu bırakmam vs vs bi dünya olay. o öyle yaptıkca ben o günahsız çocuktan uzaklaştım yeri geldi yüzüne bakasım bile gelmiyor elimde değil çünki yapamıyorum. annesi babası her türlü haltı yiyor boşanıp çocuklar ortada kalınca biz yani yeni gelinler günah keçisi olarak görünüyoruz malesef. sen sen ol böyle bir hataya düşme şuan çocuğu sevebilirsin oda seni sevebilir ki bizde öyleydik, aynı ev ortamına girince hiç öyle olmuyor herşey değişiyor ortada senin olmayan bir çocuk var yüzüne baktıkca annesini görüyorsun elinde olmadan da o suçsuz çocuğa tepki alıyorsun ve herşeyi batıyor sana. sonrada elin yüreğinde bekliyorsun acaba bugün ne olacak diye. bunları sana tüm samimiyetimle anlatıyorum yakma kendini
 
rosa maria .!.:
merhaba hanımlar, size bir şey danışmak istiyorum. daha önceden bahsetmiştim uzun yıllardır süren bir ilişkim var. artık evlenmeyi düşünüyoruz fakat söyle bir sorun var hayatımdaki insan on sene önce boşanmıs bir de cocugu var cocuk kücük değil on dort - on bes yasında. annesi varla yok gibi cocukla kesinlikle ilgilenmiyor maddi manevi tum sorumluluk erkek arkadasıma kalıyor. biz de artık yuvamızı kurmak istiyoruz ama aklımda deli sorular.. ben calısan bir insanım 8-5 calısıyorum evlenince bir ton sorumlulugum olacak. iş, ev, eş (es olacak kisi de biraz sorunludur bu arada oyle cok kolay biri değil, anlasması zor ama sanırım ben yıllardır yanında oldugum için onun tuhaflıklarına alıstım yadırgamıyorum) simdi bir de cocuk eklenecek.. (cocuk da butun bu düzensizlikten ne yazık ki biraz sorunlu yetişti, pek söz dinlemez zor bir karakteri var, dagınık bir cocuk inatcı, cok zeki kendi ailesinin bile tahammül sınırlarını zorladıgı zamanlar oluyor) istedigi bir sey oldugunda gözlemlediğim kadarıyla vicdan yaptırarak elde ediyor hatta bana da bu taktiği kendi ağzıyla verdiği zamanlar olmustu. Gözümü korkutmuyor değil.. cünkü cogunuz bilirsiniz evlilik zor is. cocuk da buyuk ihtimalle cogunlukla bizimle kalacak. bir yandan icim sızlıyor bir sekilde bas ederim onun da düzeni olur gibisinden dusunuyorum bir yandan da ıkısı de zor karakterler bas edemezsem her seye yetisemezsem napacağım diye düsünüyorum. basbasa vakit gecirmek istediğim anlar olacak, özgürce tatil planları yapmak isteyeceğim belki , ya da benim de cocugum olursa naparim.. cıkamıyorum ben isin icinden. kalbimle mantıgım arasında kaldım. kimse üzülsün istemiyorum ama kendimi harap edip pişman olmak da istemiyorum. daha önce yasayan, deneyimi olan ya da fikri bir el atarsanız sevinirim. ( not: seneler önce sartlarımız böyle değildi, annesi de ilgileniyordu ama bu son beş senedir kadın resmen cocugu bırakıp kacıyor, tüm yük babaya kaldı haliyle biz de etkilendik yani basından biliyordunla baslayan cümleler lütfen dışarı.)
Genişletmek için tıkla...
Memlekette baska adam mi yok..Arkadasim yapti aynisini adamin ilk cocugunun aylik 2bin gideri var ozelde okuyor..Calisan arkadasim uzerine bir tisort alamiyor..tatil hayal..cocuk olmadi tedavi parasi yok..Daha ne soyleyeyim...
 
Bence etraflıca tekrardan bir düşünün derim. Eş adayida sorunluymus. Evlenince zorlanirsiniz alıştım demeyin hiç. Neden böylesi sorunlu bir hayata kendinizi arıyorsunuz anlamadım. Daha güzel bir hayatınız olabilir.
 
darkmore .!.:
O babalarin kazmaligi hayatim iste. Dusun yani eger sen evde is yaparken baba elinde telefon karsisinda tv yatiyorsa zaten o babanin eski esinden cocugu olmasa da varligi sana batar. Bir zahmet totolari kaldirsa su babalar sorun kalmayacak. Cocugun camasirlarini makineye atmak,yemek hazirlamak,odayi toplamak,utu yapmak o kadar da zor degil bir erkek icin
Genişletmek için tıkla...
Tabiki canim adam hic birseye elini surmez kadinda bir sure sonra cildiracak muhtemelen buyuk konusmayayim ama konu sahibi ben uzaklasarak kacardim
 
rosa maria .!.:
merhaba hanımlar, size bir şey danışmak istiyorum. daha önceden bahsetmiştim uzun yıllardır süren bir ilişkim var. artık evlenmeyi düşünüyoruz fakat söyle bir sorun var hayatımdaki insan on sene önce boşanmıs bir de cocugu var cocuk kücük değil on dort - on bes yasında. annesi varla yok gibi cocukla kesinlikle ilgilenmiyor maddi manevi tum sorumluluk erkek arkadasıma kalıyor. biz de artık yuvamızı kurmak istiyoruz ama aklımda deli sorular.. ben calısan bir insanım 8-5 calısıyorum evlenince bir ton sorumlulugum olacak. iş, ev, eş (es olacak kisi de biraz sorunludur bu arada oyle cok kolay biri değil, anlasması zor ama sanırım ben yıllardır yanında oldugum için onun tuhaflıklarına alıstım yadırgamıyorum) simdi bir de cocuk eklenecek.. (cocuk da butun bu düzensizlikten ne yazık ki biraz sorunlu yetişti, pek söz dinlemez zor bir karakteri var, dagınık bir cocuk inatcı, cok zeki kendi ailesinin bile tahammül sınırlarını zorladıgı zamanlar oluyor) istedigi bir sey oldugunda gözlemlediğim kadarıyla vicdan yaptırarak elde ediyor hatta bana da bu taktiği kendi ağzıyla verdiği zamanlar olmustu. Gözümü korkutmuyor değil.. cünkü cogunuz bilirsiniz evlilik zor is. cocuk da buyuk ihtimalle cogunlukla bizimle kalacak. bir yandan icim sızlıyor bir sekilde bas ederim onun da düzeni olur gibisinden dusunuyorum bir yandan da ıkısı de zor karakterler bas edemezsem her seye yetisemezsem napacağım diye düsünüyorum. basbasa vakit gecirmek istediğim anlar olacak, özgürce tatil planları yapmak isteyeceğim belki , ya da benim de cocugum olursa naparim.. cıkamıyorum ben isin icinden. kalbimle mantıgım arasında kaldım. kimse üzülsün istemiyorum ama kendimi harap edip pişman olmak da istemiyorum. daha önce yasayan, deneyimi olan ya da fikri bir el atarsanız sevinirim. ( not: seneler önce sartlarımız böyle değildi, annesi de ilgileniyordu ama bu son beş senedir kadın resmen cocugu bırakıp kacıyor, tüm yük babaya kaldı haliyle biz de etkilendik yani basından biliyordunla baslayan cümleler lütfen dışarı.)
Genişletmek için tıkla...

zaten uzun yıllardır süren bir ilişkiyse boşverin, çocuğun şu ergenliğinin zirve yaptığı süreçte evlenmeyin. 3-5 sene daha geçsin çocuk daha akıllansın öyle..
 
darkmore .!.:
2.esin soz hakkinin olmadigi konu zaten cocugun cikip gelmesi,babasiyla yasamasi ve istedigi kadar vakit gecirmesi bence. Bir de annesinin ilgilenip ilgilenmemesi. Buradaki her 2.es bunlardan sikayetci. Hepsi de diyor ki cocugun annesi ilgisiz. Sorsan hepsine kendileri bakiyor ama oyle degil iste onu demek istiyorum ben.

Ben cocuk sahibi bir adamla evlensem o cocuga annelik yapmak zorundaligimi da kabul ederek evlenirim. Demem yani vay anasi ilgilenmiyor. İlgilenmezse de benim sorunum degil cunku
Genişletmek için tıkla...
Iyi de kadin da erkek de bu cocugu tek basina dunyaya getirmiyor. Tum sorumlulugu tek tarafa yuklemek haksizlik degil mi sana gore??? Tum yuku anneye atip bir daha cocugunu arayip sormayan babalara kizmiyor muyuz burda? O halde cocuguyla ilgilenmeyen anneye de kizilir yani hakli olarak. Cocuk bu cocuk. Esya degil ki, "5 sene ben baktim, al biraz da sen bak" deyip artik ilgilenmemek gibi birsey olabilir mi?
Kadinlarin cocuklarinin velayetlerini babalarina birakmalarini anlarim. Cocuga bakacak durumda degilse elbette velayeti birakabilir. Ama cocugu arayip sormamak, ilgilenmemek gibi bir luksu yok o kadinin. Herkes sorumluluklarini yerine getirecek. Dogurup dogurup sokaga atmaktan bir farki kalmaz o zaman.
2. Es de cocugun babasinda oldugu gunlerde cocuga iyi davranip ablalik ya da annelik yapmakla mukellef. Cocugun tum bakimini ve sorumlulugunu ustlrnmekle mukellef degil sirf babasiyla evlendi diye. Bu kafalardan da kurtulmak lazim artik. Ben bunu yasayarak ogrendim. Gordum ki bu durumun hem cocuga hem de 2. Ese zarari dokunuyor. 6 yildir bir kiz cocuguna hem annelik hem babalik yapiyorum. Annesi ve babasiyla buyuseydi nasil olurdu bu cocuk diye kiyasladigimda, benimle buyumesinin cok fazla arti sagladigini da goruyorum. Toplumsal sorunlara duyarli, saygili, hayvan sevgisini bilen vs vs degerlere sahip bir cocuk oldu cok sukur. Ama yeterli oldu mu? Hayir. Psikolojik olarak hicbir zaman iyi bir cocuk olamadi. Bir turlu yenemedigi bir ozguven sorunu var. Bir tarafinin hep eksik oldugunu goruyorum. Anne babasiyla buyuyen cocuklarda bile bircok eksiklik gozlemleniyorken, bir tarafin hep eksik olmasiyla tamamiyle psikolojik olarak iyi durumda olan bir cocuk yetistirmenin neredeyse imkansiz oldugunu anladim ben. Bir psikolog da ayni seyleri soyleyecektir eminim. Cocuk da kendini hep bir tarafa mahkum hissetmemeli. Bu bizler icin de gecerli. Insanin calacak 2. bir kapisi olmasi lazim her zaman. Tek tarafa mahkum bir cocuk hicbir zaman ozguvenli olamiyor.
Diger taraftan evlenir evlenmez kendini cocuklu bir ailenin icinde bulacak bir 2. es dusunun. Zaten Turk erkeklerinin cocuklariyla neredeyse hic ilgilenmedigi asikar. Kadin es olmadan anne olmak zorunda kaliyor. Ben ki cocuklari cok seven ve cocuk yetistirme konusunda kendime cok guvenen biriyim. Ama ben bile bu isin oyle gorundugu gibi olmadigini evlenince anladim. Esinle bas basa kalabildigin, tek yer yatak odasi. Tabi cocuk kucukse, ayri yatmaya alisana kadar orda da yalniz kalamiyorsun. Attigin her adimi, yaptigin her hareketi evde bir cocugun varligini dusunerek yapmak zorunda kaliyorsun. Amaaann bugun de canimin istedigi gibi davranayim deme luksun olmuyor hicbir zaman. Bazi aksamlar bir kahve icmeye ya da bir haftasonu bas basa tatile falan da gidemiyorsun. Haliyle bu kadinin da psikolojisi cokuyor. Ustelik cocugunu iyi yetistirmek icin once senin psikolojinin iyi durumda olmasi lazim. Boyle bir girdap icine dusuluyor. Halbuki oz anne de cocuguyla ilgilense, cocugunun bakimini diger anneyle paylaşsa her iki taraf icin de daha iyi olacak. Hem cocuk her iki tarafin ilgisi ve sevgisini alacak, hem iki annenin de nefes alabilecegi zamanlar olacak. Tabi bunu basarabilmek icin de annelerin babalarin belli bir egitim seviyesinde olmasi lazim. Kk da okudugumuza gore cogunlukla oz anneler cocugu diger tarafa karsi dolduruyor. Bilmiyorum belki de benim olmasini istedigim duzen Turk halki icin bir utopya. Hicbir zmaan boyle bilincli bir toplum olamadik.
 
Kocan olcak kisi iyi olsa ol derdimde.. hem cocuklu hemde iyibiri degil.. niye boyle birsey yapacakasin? Hayatini karartmak istiyosano baska
 
COLIN .!.:
Iyi de kadin da erkek de bu cocugu tek basina dunyaya getirmiyor. Tum sorumlulugu tek tarafa yuklemek haksizlik degil mi sana gore??? Tum yuku anneye atip bir daha cocugunu arayip sormayan babalara kizmiyor muyuz burda? O halde cocuguyla ilgilenmeyen anneye de kizilir yani hakli olarak. Cocuk bu cocuk. Esya degil ki, "5 sene ben baktim, al biraz da sen bak" deyip artik ilgilenmemek gibi birsey olabilir mi?
Kadinlarin cocuklarinin velayetlerini babalarina birakmalarini anlarim. Cocuga bakacak durumda degilse elbette velayeti birakabilir. Ama cocugu arayip sormamak, ilgilenmemek gibi bir luksu yok o kadinin. Herkes sorumluluklarini yerine getirecek. Dogurup dogurup sokaga atmaktan bir farki kalmaz o zaman.
2. Es de cocugun babasinda oldugu gunlerde cocuga iyi davranip ablalik ya da annelik yapmakla mukellef. Cocugun tum bakimini ve sorumlulugunu ustlrnmekle mukellef degil sirf babasiyla evlendi diye. Bu kafalardan da kurtulmak lazim artik. Ben bunu yasayarak ogrendim. Gordum ki bu durumun hem cocuga hem de 2. Ese zarari dokunuyor. 6 yildir bir kiz cocuguna hem annelik hem babalik yapiyorum. Annesi ve babasiyla buyuseydi nasil olurdu bu cocuk diye kiyasladigimda, benimle buyumesinin cok fazla arti sagladigini da goruyorum. Toplumsal sorunlara duyarli, saygili, hayvan sevgisini bilen vs vs degerlere sahip bir cocuk oldu cok sukur. Ama yeterli oldu mu? Hayir. Psikolojik olarak hicbir zaman iyi bir cocuk olamadi. Bir turlu yenemedigi bir ozguven sorunu var. Bir tarafinin hep eksik oldugunu goruyorum. Anne babasiyla buyuyen cocuklarda bile bircok eksiklik gozlemleniyorken, bir tarafin hep eksik olmasiyla tamamiyle psikolojik olarak iyi durumda olan bir cocuk yetistirmenin neredeyse imkansiz oldugunu anladim ben. Bir psikolog da ayni seyleri soyleyecektir eminim. Cocuk da kendini hep bir tarafa mahkum hissetmemeli. Bu bizler icin de gecerli. Insanin calacak 2. bir kapisi olmasi lazim her zaman. Tek tarafa mahkum bir cocuk hicbir zaman ozguvenli olamiyor.
Diger taraftan evlenir evlenmez kendini cocuklu bir ailenin icinde bulacak bir 2. es dusunun. Zaten Turk erkeklerinin cocuklariyla neredeyse hic ilgilenmedigi asikar. Kadin es olmadan anne olmak zorunda kaliyor. Ben ki cocuklari cok seven ve cocuk yetistirme konusunda kendime cok guvenen biriyim. Ama ben bile bu isin oyle gorundugu gibi olmadigini evlenince anladim. Esinle bas basa kalabildigin, tek yer yatak odasi. Tabi cocuk kucukse, ayri yatmaya alisana kadar orda da yalniz kalamiyorsun. Attigin her adimi, yaptigin her hareketi evde bir cocugun varligini dusunerek yapmak zorunda kaliyorsun. Amaaann bugun de canimin istedigi gibi davranayim deme luksun olmuyor hicbir zaman. Bazi aksamlar bir kahve icmeye ya da bir haftasonu bas basa tatile falan da gidemiyorsun. Haliyle bu kadinin da psikolojisi cokuyor. Ustelik cocugunu iyi yetistirmek icin once senin psikolojinin iyi durumda olmasi lazim. Boyle bir girdap icine dusuluyor. Halbuki oz anne de cocuguyla ilgilense, cocugunun bakimini diger anneyle paylaşsa her iki taraf icin de daha iyi olacak. Hem cocuk her iki tarafin ilgisi ve sevgisini alacak, hem iki annenin de nefes alabilecegi zamanlar olacak. Tabi bunu basarabilmek icin de annelerin babalarin belli bir egitim seviyesinde olmasi lazim. Kk da okudugumuza gore cogunlukla oz anneler cocugu diger tarafa karsi dolduruyor. Bilmiyorum belki de benim olmasini istedigim duzen Turk halki icin bir utopya. Hicbir zmaan boyle bilincli bir toplum olamadik.
Genişletmek için tıkla...
İnsanlar uzerine duseni yapmiyor ki,sorun bundan kaynaklaniyor. Siz uzerinize duseni yapmissiniz ne mutlu,gerisi oncocugun annesinin babasinin problemi. Olayin psikolojik boyutu yani. Benim annem de 2 cocuklu bir adamla evlenmis ve onlara 20 kusur sene annelik yapmis,biyolojik anne sonrasinda cikip gelmis ve bir tesekkuru birakin ara bozmus bir insan. Annem en basindan bu olayin boyle neticelenecegini bile bile bakmis cocuklara. Hatta evlenmeden once babama da soylemis,biyolojik anne eninde sonunda cikar gelir bak,haberin olsun,istersen evlenmeyelim demis ;) benim nostradamusluk sanirim annemden geliyor

Sonrasinda 2 anne olarak bakmislar cocuklara. Ama bunu da her kadin yapamaz. Keske yapsalar ama nerde.
 
kaç yaşındasınız acaba?

bile bile lades olacak bu iş, gerek var mı?
 
İyi düşünün. Ergenlik döneminde bir erkek çocuğa annelik yapmak sizin için güç olacaktır. Ki eş adayınızın da sıkıntılı olduğunu söylüyorsunuz. Çocuk konusunda size yeterince destek olabilecek mi? Size anlayış gösterecek mi? Siz daha anneliği tatmadan ergen bir çocuğun zahmetlerine ,duygusal iniş çıkışlarına sabır gösterebilecek misiniz? Bunların cevabını kendi içinizde net olarak vermeniz lazım. İlişkide sevgi aşk yeterli değil. Kendinizi hiçe sayıp girmeyin bu işe derim.
 
yani burada çocukla ilgili bir öneri veremiyorız çocuğu sokağa at diyecek değiliz ama.
bence siz yol yakınken vazgeçin derim. insan kendi çocuğuna tahammül edemiyor bazen.
yeri geliyor kendi üst başınızdan kısıp ona yediriyorsunuz giydiriyorsunuz. kendinin olunca problem değil ama bütçe ona göre ayarlanınca gıcık olmaya başlayaiblirsiniz. dağınıklığı, tavırları, çıkacak olan sorunlar. ben yapamazdım.
sizin bebeğiniz olunca çocuk iyice tribe girecektir. babasının bir evladı daha olacak çünkü.
doğru olan anne ile kalması tabi ama.
 
rosa maria .!.:
merhaba hanımlar, size bir şey danışmak istiyorum. daha önceden bahsetmiştim uzun yıllardır süren bir ilişkim var. artık evlenmeyi düşünüyoruz fakat söyle bir sorun var hayatımdaki insan on sene önce boşanmıs bir de cocugu var cocuk kücük değil on dort - on bes yasında. annesi varla yok gibi cocukla kesinlikle ilgilenmiyor maddi manevi tum sorumluluk erkek arkadasıma kalıyor. biz de artık yuvamızı kurmak istiyoruz ama aklımda deli sorular.. ben calısan bir insanım 8-5 calısıyorum evlenince bir ton sorumlulugum olacak. iş, ev, eş (es olacak kisi de biraz sorunludur bu arada oyle cok kolay biri değil, anlasması zor ama sanırım ben yıllardır yanında oldugum için onun tuhaflıklarına alıstım yadırgamıyorum) simdi bir de cocuk eklenecek.. (cocuk da butun bu düzensizlikten ne yazık ki biraz sorunlu yetişti, pek söz dinlemez zor bir karakteri var, dagınık bir cocuk inatcı, cok zeki kendi ailesinin bile tahammül sınırlarını zorladıgı zamanlar oluyor) istedigi bir sey oldugunda gözlemlediğim kadarıyla vicdan yaptırarak elde ediyor hatta bana da bu taktiği kendi ağzıyla verdiği zamanlar olmustu. Gözümü korkutmuyor değil.. cünkü cogunuz bilirsiniz evlilik zor is. cocuk da buyuk ihtimalle cogunlukla bizimle kalacak. bir yandan icim sızlıyor bir sekilde bas ederim onun da düzeni olur gibisinden dusunuyorum bir yandan da ıkısı de zor karakterler bas edemezsem her seye yetisemezsem napacağım diye düsünüyorum. basbasa vakit gecirmek istediğim anlar olacak, özgürce tatil planları yapmak isteyeceğim belki , ya da benim de cocugum olursa naparim.. cıkamıyorum ben isin icinden. kalbimle mantıgım arasında kaldım. kimse üzülsün istemiyorum ama kendimi harap edip pişman olmak da istemiyorum. daha önce yasayan, deneyimi olan ya da fikri bir el atarsanız sevinirim. ( not: seneler önce sartlarımız böyle değildi, annesi de ilgileniyordu ama bu son beş senedir kadın resmen cocugu bırakıp kacıyor, tüm yük babaya kaldı haliyle biz de etkilendik yani basından biliyordunla baslayan cümleler lütfen dışarı.)
Genişletmek için tıkla...

Çoook zor canım..
Benim teyzem de erkek çocuğu olan bir adamla evlendi.
Çocuk sık geliyordu hatta bi ara uzun uzun kaldığı zamanlar da oldu.
Sen ne kadar el bebek gül bebek yapsan da belki yine kötü olacaksın çünkü senin de bir hayatın var ve belki de Allah size de bir evlad nasip edecek.
İşte bundan sonrası çok daha sıkıntılı geçiyor.
Teyzemin kızı olduktan sonra daha çok agresifleşip çocuğa zarar vermeye kadar tavırları oluyor.
Kendini güçlü hissediyorsan belli bir kural disiplin uygulayaacağına eminsen evlen ama en çok fedakarlık sana düşecekmiş gibi geliyor.
 
benim ilk, eşimin 2. evliliği. eşimin 9 yaşında bir çocuğu var. her tatilde uzun süre bizimle kalır, ara ara da alırız mesafe uzak olmasına rağmen.( oldukça uzak illerdeyiz doğu-batı). çocuk annesinde kalıyor, anneanne ilgileniyor anne çalışıyor. eminim elinden gelen budur ama çocuk her geldiğinde çok sorun yaşıyoruz terbiye eksik, görgü eksik, beslenme düzeni yok, sosyallik sıfır vb vb.... sil baştan bir düzen kuruyoruz elimizden geldiğince. eşimde bende eğitimciyiz. bulunduğumuz yerde arkadaşlar edinmesini sağlıyoruz, kurslara yazdırıyoruz istekleri doğrultusunda. gezmelere gidilecekse bazen ben gitmiyorum baba evlat başbaşa zaman geçirsinler diye. Hep istediği sevdiği yemekleri yapmaya uğraşıyorum, onun seveceği etkinlikleri yapmaya çalışıyoruz. uğraşıyoruz açıkçası.
ben bu durumları bilerek evlendim, çok düşündüm tarttım eşimi değerlendirdim. ben seviyordum evet ama ona da güvendim çocukla benim aramda ki denge konusunda. şimdilik iyi gidiyoruz. çocukla benim aram iyi. beni seviyor tabi bazen sorunlar yaşıyoruz ve alttan alıp sabrediyorum. ben sadece isteklerini yapıyorum. çocuktan bir şey istemiyorum, yapması gereken bir şey varsa babası konuşup anlatıyor. ben karışmıyorum. eşim yeterli konuşmayı yapamadıysa ikna edemediyse benden yardım ister bende sakince konuşup yardımcı olurum.
senin evliliğinde huzurunda büyük iş eşine düşecek. sana değil. Sen zaten herşeyin ilkini yaşayıp o heyecanla evliliğine eşine tutunacaksın. bu heyecanı söndürmemesi gereken sevgilin olacak. Ben yapabilir miyim diye düşün tabiki ama biz kadınlar içgüdüsel mi artık nedense çocukları zaten seviyoruz. o çocuktan da azıcık saygı ve sevgi görüyorsak o gereken bağ kuruluyor. Sen o çocuğun annesi değilsin. zaten bir annesi var. ona ancak abla olabilirsin. iyi bir abla olacağına inanıyorsan ve sevgiline güveniyorsan bir çok evlilikten daha mutlu bir evliliğin olur. kilit nokta sevgilin. ona bu evlilikte güvenebilecek misin? Sana ne kadar destek olacak, aldığı kararların doğruluğu ne olur? bunlar çok önemli.
özetle;
-oğluyla ilgilenen sevgi dolu bir babamı?
-Yaşam enerjisi var mı, yoksa herşeyden elini ayağını çekmiş yalnızca bir düzenim olsun evleneyim çocuğumu büyütürken bana bir kadın yardımcı olsun derdinde mi?
-Sinirli bir yapısı var mı, çözüm odaklı mı düşürür?
- Problem çözme becerisi var mı? kritik durumlarda doğru adımlar atabiliyor mu?

bu ve benzeri soruları düşün ve gözlemle ona göre kararını ver. Zor tabiki hem de çok zor. Bunu da unutma.
 
Eş adayınız tam size göre, sorunsuz olur. Mükemmel bir uyumunuz vardır, katlanması sıkıntısı geçer. Ama sorunlu olup da bunca sıkıntıyı, çileyi çekmeye değer mi? Eğer kabul ederseniz gerek ruhen gerek fiziksel çok yorulacaksınız. Bile bile lades bu...
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

Lady Guinevere
Kendini anne gibi hissedememek…
2 3
Yorumlar
51
Görüntüleme
2K
cleo de nile
C
L
Hamileyim aldatıldığımı ögrendim..!
5 6 7
Yorumlar
126
Görüntüleme
19K
Siyah Palto
Siyah Palto
G
Korumaya çalıştığım kendi çocukluğum mu?
2
Yorumlar
23
Görüntüleme
4K
Zeytin_zey
Zeytin_zey
K
YOL GÖSTERMENİZE ÇOK İHTİYACIM VAR..
3 4 5
Yorumlar
88
Görüntüleme
9K
PaytakPikap
P
A
Boşanmak Çözüm Mü?
3 4 5
Yorumlar
90
Görüntüleme
14K
hermionegranger-
hermionegranger-
Back
X