Arkadaşlar Merhaba,
çıkmaz da olduğum ve böyle bir konuyu herkesle konuşamadığım için buraya yazmaya karar verdim.
24 yaşımdayken ilk evliliğimi yaptım. Hayatımda oldukça sorunlu bir dönemdi iyice düşünüp taşınmadan evlendim. İlk eşim evliliğimizin birinci haftası bana fiziksel ve psikolojik şiddet uygulamaya başladı. Sebepler yoktu bahaneler vardı. Ailemde bu evliliğe tamamen karşı olduğundan bir anda çantamı alıp gidemedim. Çok büyük konuşurdum Allah başıma verdi. Kendi ayakları üzerinde durabilen bir kadın olmama rağmen ayrılamadım. Pek çok şeyin sonunda 2 yıl sonra boşanmayı başardım. İlk eşim benden 11 yaş büyüktü, hayata bakışımız, aile yapılarımız, eğitim seviyemiz hiç uyuşmuyordu ve biz evlendikten sonra işsiz kaldı ve bir daha da çalışmadı.
Bu büyük kabusu atlattık sonra maalesef yakın zamanda ikinci eşimle tanıştım. (9 ay sonra). Görünüşte hiçbir pürüz yoktu ve rüya gibi bir flört aşaması yaşadık. Ailesi vs şahane insanlar. Sonra evlilik teklifi ve yine pek düşünmeden bir EVET geldi. Şuanda 2 yılı biraz geçti evleneni ve yaklaşık 4 yıldır birlikteyiz.
Evlendikten sonra bazı şeylerin benim görmek isteyip de gördüğüm ve bana anlatılan şekilde olmadığını fark ettim. Bu hayal kırıklıkları ve olanlardan sonra AŞK bitti. Eşimi hala çok seviyorum insan olarak, arkadaşım olarak. Ama bir erkeğe duyulan o aşk, hayranlık vs kalmadı.
Eşimin alkol problemi olduğunu gördüm daha önce birlikte çok alkol aldık ama sonra o evine ben evime. Aynı çatı altına girdikten sonra alkol alınca karakterinin değiştiğini ve agresifleştiğini gördüm. Evde kırılmadık şey bırakmadı, kendimi korkudan odalara kapadım, kapıları kırdı, komşular bağarış çağırıştan polis çağardı. Birkaç kere beni darp ettim. Ama böyle dövmek gibi değil, itti kalktı vs.
Bunun yanında babası ile çalıştığını sanırken babasının yanında çalışmadığını babasının buna harçlık gibi para verdiğini gördüm ve kendimi kandırılmış gibi hissettim. Sürekli evde oturması (tüm ev işlerini yapsa da) da çok can sıkıcı oldu. Ne bir arkadaşımı ne ailemi davet edebildim ne o ev benim ben de o evin kadınıymışım gibi hissedebildim.
Türkçe bilmediğinden ve pek girişken olmadığından bir tane arkadaşı yok ve birbirimizin dışında hayatlar kuramadık. Hayat benim için iş-ev-tv-uyu oldu.
Üstüne rahatına çok düşkün olduğundan benim horlamamı bahane ederek benimle odasını ayırdı salonu kendine oda yaptı. Ben de üst katta kendim uyumaya, uyumadan önce okumaya vs başladım.
Alkol yüzünden evliliğimiz bitme aşamasına geldiğinden alkol aldığı zamanlarda (Ayda 1-2 gün) kendi ailesinde kalmaya başladı.
Alkol yüzünden bir kere birlikte eğlenemedik. Ne bir arkadaşımın düğününe gitmeye, ne bir yılbaşı ne de bir keyif yapmaya cesaret edemedim ki ben alkol almayı gerçekten seven bir insanım onu da elimden aldı.
Bütün bunlar beni yıpratıp aşk gidince her şeyi gözüme batmaya başladı. 3 yıl boyunca bir kere bile hissetmediğim kültürel farklarımız beni bunalıma itti. Ayrıca aşırı gamsız oluşu, bütün gün tv izlemekten başka bir şey yapmaması benim gibi kültürel anlamda aşırı iştahlı biri için çok can sıkıcı olmaya başladı. En basit haberlerden bile konuşamamız, benim yaptığım hiçbir şeyi anlamaması, ilgilenmemesi en basitinden SOHBET edememiz beni derin bir yalnızlığa itti ve neden bu evliliğe devam ediyorum ki diye düşünmeye başladım.
Önce ailemi bir kere daha hayal kırıklığına uğratmak istemediğim için hep içime attım ama o konuyu geri de bıraktım. Hayat bu ve ben eğer mutsuzsam onlar için buna devam etmeyeceğim.
Eşimi dediğim gibi çok seviyorum insan olarak. O da beni seviyor eminim. Aşık olduğunu söylüyor ama ben sanmıyorum. Kimsesi olmadığından ben onun için her konuda güvenli bir liman olduğumdan belki de bazı gerçekleri göremiyor.
Evin neredeyse tüm geçimi her şeyin takibi, alışverişi, tüm sorumluluklar ben de. Türkçe bilmemesi, çalışmaması, her şey sanki onu benim çocuğum haline getirdi.
Ve burada her şeyi çok samimi olarak yazmak istiyorum ki gerçekten bana fikir verebilesiniz.
Cinsel açıdan hiçbir isteğim kalmadı, doktora gittim hormon testleri yaptırdım her şey normal, doktor psikolojik dedi. Cinsellik bana arada sırada yapılması gereken bir iş gibi gelmeye başladı ve kesinlikle zevk almadığım gibi bir an evvel bitmesini istedim. Ayda bir iki kere cinsel ilişkiye girmeye başladık.
En son olarak da işim gereği görüştüğüm birisinden etkilendiğimi fark ettim ki ben hayatımda bir ilişkim varken asla kafamı çevirip kimseye bile bakmamıştım. Ama kendimi sürekli bu şahsı düşünürken bulmaya başladım
Onu incitmek istemiyorum gerçekten çok iyi bir insan ve elinden geleni yapıyor düzeltmek için ama bazı şeyler düzeltilemez.
Bu durumda ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Onunla 10-20 yıl daha düşünemiyorum, onunla çocuk yapmayı asla ve asla düşünemiyorum çünkü kendi 14 yaşında çocuk gibi ve ben bir çocuğun tüm sorumluluğunu tek başıma asla ve asla üstlenmeyeceğim.
Onunla sohbet edemiyoruz hep aynı aptal saçma şeyleri konuşuyor (film, maç vs) ve ben onu dinlemek bile istemiyorum. Akşam eve gelip yemek yaptıktan sonra bulaşık günlük işler vs 2-3 saat tv izliyoruz ve ben biran evvel yukarı odama çıkmak istiyorum. Bir tek pazar günleri dışarıya çıkıyoruz zaten küçük bir yerde yaşıyoruz sosyal hayatımız birlikte sıfır.
O hayatımda olmasa yapabileceğim şeylere özlem duyuyorum hep, kaçırdığım fırsatları, özlediğim arkadaşları.
Kendimi onunla yapa yalnız hissederken yalnızlığın verdiği özgürlüğü de yaşayamıyorum.
Onun ilk evliliği ve kesinlikle boşanmak istemiyor daha dün akşam konuştuk. Çok üzülüyor tamam şöyle yapıcam böyle yapıcam diyor ama ben onunla paylaşamadığım her şeye çok sinirleniyorum. Bu tamamen onun suçu da değil. Sanırım aşk gidince gerçekler su yüzüne çıktı. Bir de bir kedimiz var ona ona da bakamaz onu da alacağım ayrılırsak ve o şuandaki evimizde yaşamaya devam edecek.Onu o evde yapayalnız düşününce yüreğim paramparça oluyor ama kendimi de bu şekilde 5 yıl daha düşününce de paramparça oluyorum.
Onsuz bir hayatı düşününce bu vidan azabını işin içine katmazsak kuş gibi hafifliyorum ve çok mutlu oluyorum.
Keşke bir yerde çalışsa etrafında insanlar olsa başka birine aşık olsa ve üzülmeden o beni bıraksa diye dua ediyorum ve sanırım bunu yapıyorsam ona karşı hiç bir aşkım kalmamış.
Ne yapmam gerekiyor. Düşüncelerinizi benimle paylaşır mısınız?
çıkmaz da olduğum ve böyle bir konuyu herkesle konuşamadığım için buraya yazmaya karar verdim.
24 yaşımdayken ilk evliliğimi yaptım. Hayatımda oldukça sorunlu bir dönemdi iyice düşünüp taşınmadan evlendim. İlk eşim evliliğimizin birinci haftası bana fiziksel ve psikolojik şiddet uygulamaya başladı. Sebepler yoktu bahaneler vardı. Ailemde bu evliliğe tamamen karşı olduğundan bir anda çantamı alıp gidemedim. Çok büyük konuşurdum Allah başıma verdi. Kendi ayakları üzerinde durabilen bir kadın olmama rağmen ayrılamadım. Pek çok şeyin sonunda 2 yıl sonra boşanmayı başardım. İlk eşim benden 11 yaş büyüktü, hayata bakışımız, aile yapılarımız, eğitim seviyemiz hiç uyuşmuyordu ve biz evlendikten sonra işsiz kaldı ve bir daha da çalışmadı.
Bu büyük kabusu atlattık sonra maalesef yakın zamanda ikinci eşimle tanıştım. (9 ay sonra). Görünüşte hiçbir pürüz yoktu ve rüya gibi bir flört aşaması yaşadık. Ailesi vs şahane insanlar. Sonra evlilik teklifi ve yine pek düşünmeden bir EVET geldi. Şuanda 2 yılı biraz geçti evleneni ve yaklaşık 4 yıldır birlikteyiz.
Evlendikten sonra bazı şeylerin benim görmek isteyip de gördüğüm ve bana anlatılan şekilde olmadığını fark ettim. Bu hayal kırıklıkları ve olanlardan sonra AŞK bitti. Eşimi hala çok seviyorum insan olarak, arkadaşım olarak. Ama bir erkeğe duyulan o aşk, hayranlık vs kalmadı.
Eşimin alkol problemi olduğunu gördüm daha önce birlikte çok alkol aldık ama sonra o evine ben evime. Aynı çatı altına girdikten sonra alkol alınca karakterinin değiştiğini ve agresifleştiğini gördüm. Evde kırılmadık şey bırakmadı, kendimi korkudan odalara kapadım, kapıları kırdı, komşular bağarış çağırıştan polis çağardı. Birkaç kere beni darp ettim. Ama böyle dövmek gibi değil, itti kalktı vs.
Bunun yanında babası ile çalıştığını sanırken babasının yanında çalışmadığını babasının buna harçlık gibi para verdiğini gördüm ve kendimi kandırılmış gibi hissettim. Sürekli evde oturması (tüm ev işlerini yapsa da) da çok can sıkıcı oldu. Ne bir arkadaşımı ne ailemi davet edebildim ne o ev benim ben de o evin kadınıymışım gibi hissedebildim.
Türkçe bilmediğinden ve pek girişken olmadığından bir tane arkadaşı yok ve birbirimizin dışında hayatlar kuramadık. Hayat benim için iş-ev-tv-uyu oldu.
Üstüne rahatına çok düşkün olduğundan benim horlamamı bahane ederek benimle odasını ayırdı salonu kendine oda yaptı. Ben de üst katta kendim uyumaya, uyumadan önce okumaya vs başladım.
Alkol yüzünden evliliğimiz bitme aşamasına geldiğinden alkol aldığı zamanlarda (Ayda 1-2 gün) kendi ailesinde kalmaya başladı.
Alkol yüzünden bir kere birlikte eğlenemedik. Ne bir arkadaşımın düğününe gitmeye, ne bir yılbaşı ne de bir keyif yapmaya cesaret edemedim ki ben alkol almayı gerçekten seven bir insanım onu da elimden aldı.
Bütün bunlar beni yıpratıp aşk gidince her şeyi gözüme batmaya başladı. 3 yıl boyunca bir kere bile hissetmediğim kültürel farklarımız beni bunalıma itti. Ayrıca aşırı gamsız oluşu, bütün gün tv izlemekten başka bir şey yapmaması benim gibi kültürel anlamda aşırı iştahlı biri için çok can sıkıcı olmaya başladı. En basit haberlerden bile konuşamamız, benim yaptığım hiçbir şeyi anlamaması, ilgilenmemesi en basitinden SOHBET edememiz beni derin bir yalnızlığa itti ve neden bu evliliğe devam ediyorum ki diye düşünmeye başladım.
Önce ailemi bir kere daha hayal kırıklığına uğratmak istemediğim için hep içime attım ama o konuyu geri de bıraktım. Hayat bu ve ben eğer mutsuzsam onlar için buna devam etmeyeceğim.
Eşimi dediğim gibi çok seviyorum insan olarak. O da beni seviyor eminim. Aşık olduğunu söylüyor ama ben sanmıyorum. Kimsesi olmadığından ben onun için her konuda güvenli bir liman olduğumdan belki de bazı gerçekleri göremiyor.
Evin neredeyse tüm geçimi her şeyin takibi, alışverişi, tüm sorumluluklar ben de. Türkçe bilmemesi, çalışmaması, her şey sanki onu benim çocuğum haline getirdi.
Ve burada her şeyi çok samimi olarak yazmak istiyorum ki gerçekten bana fikir verebilesiniz.
Cinsel açıdan hiçbir isteğim kalmadı, doktora gittim hormon testleri yaptırdım her şey normal, doktor psikolojik dedi. Cinsellik bana arada sırada yapılması gereken bir iş gibi gelmeye başladı ve kesinlikle zevk almadığım gibi bir an evvel bitmesini istedim. Ayda bir iki kere cinsel ilişkiye girmeye başladık.
En son olarak da işim gereği görüştüğüm birisinden etkilendiğimi fark ettim ki ben hayatımda bir ilişkim varken asla kafamı çevirip kimseye bile bakmamıştım. Ama kendimi sürekli bu şahsı düşünürken bulmaya başladım
Onu incitmek istemiyorum gerçekten çok iyi bir insan ve elinden geleni yapıyor düzeltmek için ama bazı şeyler düzeltilemez.
Bu durumda ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Onunla 10-20 yıl daha düşünemiyorum, onunla çocuk yapmayı asla ve asla düşünemiyorum çünkü kendi 14 yaşında çocuk gibi ve ben bir çocuğun tüm sorumluluğunu tek başıma asla ve asla üstlenmeyeceğim.
Onunla sohbet edemiyoruz hep aynı aptal saçma şeyleri konuşuyor (film, maç vs) ve ben onu dinlemek bile istemiyorum. Akşam eve gelip yemek yaptıktan sonra bulaşık günlük işler vs 2-3 saat tv izliyoruz ve ben biran evvel yukarı odama çıkmak istiyorum. Bir tek pazar günleri dışarıya çıkıyoruz zaten küçük bir yerde yaşıyoruz sosyal hayatımız birlikte sıfır.
O hayatımda olmasa yapabileceğim şeylere özlem duyuyorum hep, kaçırdığım fırsatları, özlediğim arkadaşları.
Kendimi onunla yapa yalnız hissederken yalnızlığın verdiği özgürlüğü de yaşayamıyorum.
Onun ilk evliliği ve kesinlikle boşanmak istemiyor daha dün akşam konuştuk. Çok üzülüyor tamam şöyle yapıcam böyle yapıcam diyor ama ben onunla paylaşamadığım her şeye çok sinirleniyorum. Bu tamamen onun suçu da değil. Sanırım aşk gidince gerçekler su yüzüne çıktı. Bir de bir kedimiz var ona ona da bakamaz onu da alacağım ayrılırsak ve o şuandaki evimizde yaşamaya devam edecek.Onu o evde yapayalnız düşününce yüreğim paramparça oluyor ama kendimi de bu şekilde 5 yıl daha düşününce de paramparça oluyorum.
Onsuz bir hayatı düşününce bu vidan azabını işin içine katmazsak kuş gibi hafifliyorum ve çok mutlu oluyorum.
Keşke bir yerde çalışsa etrafında insanlar olsa başka birine aşık olsa ve üzülmeden o beni bıraksa diye dua ediyorum ve sanırım bunu yapıyorsam ona karşı hiç bir aşkım kalmamış.
Ne yapmam gerekiyor. Düşüncelerinizi benimle paylaşır mısınız?
