2010 Ağustos Annelerinin Doğum Hikayeleri

blackberry34 .!.:
Ve işte o an,
ben ne zaman yazacağım diye düşündüğüm kaçıncı günlerden birindeyim yine.

Tarih:12.08.2010

Bütün gün yarını düşünmek oğlumu düşünmekle geçti. annem kayınvalidem eşim görümcem babannem evde ve ben yatak odasında sürekli yarı ağlamaklı bir şekilde düşünüyorum karnımdaki oğlumla konuşuyorum ona hikayeler anlatıyorum ve buluşacağımız dakikalara az kaldığını onada anlatıyorum. zaman geçmiyor ama sürekli uyuyorum bende.derken gece oldu. eşimle birbirimize sarılıp hayallere daldık düşündük konuştuk.
ve sabah...
doktor en son saat 8 de kahvaltı edeceğimi ve bir daha yemek ve su içmeyeceğimi söyledi. kalktım iki üç lokma atıştırdım ve geri yattım. yemek yemeye halim yoktu sanki. içimde birşey dışarı çıkmak için can atıyordu gibi. herşey hazırlandı. herkes kalktı ve 2 araba hastanenin yolu tututldu.

Tarih:13.08.2010
Yer:Medıcana avcılar hastanesi
Hastaneye vardık hemen yatışım yapıldı odamız hazırdı zaten. hastanenin en serin en ferah suit odasına yerleştik. hemen hemşireler odadaki herkesi dışarı çıkardı üzerime önlüğüm giydirildi. önce lağman yapıldı. en çok bundan kokuyordum ama endişe ettiğim gibikötü değildi. sonra hemşireler geldi ve sondayı taktı. ameliyathaneye gideceğim sedyeye uzandım. ve içim kıpır kıpır coşuyordu. ne bir endişe vardı ameliyattan dolayı nede oğlumdan. o an içimi öyle bir sevinç kapladı ki, oğlumu sağ sağlim kucağıma alacağımı herşeyin çok güzel olacağını sanki birisi kulağıma fısıldadı. sevinçten uçuyordum. ebeler hemşireler bana şaşırıyordu ne kadar pozitifsin ameliyata giderken bravo dediler.
ve odadan çıktım herkes görmek istediğim herkes ordaydı kimi ağlıyor kimi sevinçten gülüyordu tuhaftı. bir tek eşimi göremedim ameliyata giderken. onu bebeğin kıyafetlerini alması için arabaya göndermişlerdi. eşim nerde diye sordum onu göremeden asansöre bindim.binerken arkamdan herkese el salladım ve söylediğim söz bebeği görünce beni sakın unutmayın oldu.ve doğru ameliyathaneye indik. asansörde bile ne kadar neşeliolduğum hakkında yorum yapıyorlardı.
ameliyathanede erkek bir anestezist beni karşıladı çok gülzer yüzlüydü. giderken soğuk duş almıştım saçlarım ıslaktı. bana burası çok soğuk üşüyeceksin dedi. olsun ben razıyım dedim ve ameliyat masasına yattım. örtüm açıldı ve doktoru beklerken ameliyat yardımcıları benimle konuştular. çok neşeliydi onlarda ben de. hepsi bu girdiğimiz en neşeli sezeryan dediler. doktorum geldi nasılsın hazır mısın dedi. bende bomba giyim sizi bekliyorum dedim. ne zaman ayılacağım dedim 40 dk sonra dedilaer. sonra yavaşça narkozu verdiler bende kendişm sayıcam dedim yavaş yavaş uyuşuyorum ellerim uyuştu kollarım bacaklarım ve uyuyorum dedim ve uyudum.
sonra bir ses demet hanım uyanın hadi dedi ve uyandım gözlerimi açtım bebeğim nasıl dedim çok tatlı ama çok ağlıyor dediler. hemen görmem lazım deidm yukarı çıktık herkes odanın kapısının önünde bekliyor ve gene eşm yok. bu seferde babannem fenalaştı diye su almaya gitmiş.
eşim nerde dedim su almaya gitti dediler herkes ağlıyor bana bakıyor bende ağlamayın çok iyiyim diyorum o halde teselli etmeye çalışıyorum onları ama canımda çok yanıyor.
sonra odaya geldik bir fitil vbe iğne yediktn sonra eşim yanıma geldi bana sarıldı ve ağladı oğlumuz çok güzel bir melek dedi hemen kameraya çekilmiş gösterdi bayıldım ağlayaadım canımın acısından ağlayamadım. ama şimdi bu satırları yazarken ağlıyorum.
Genişletmek için tıkla...

Tebrik ederim demetcim.
Allah bağışlasın, sağlıklı mutlu uzuuun bir ömür versin opuyorumnanaktan
Çok duygulandım hikayeni okurken.
Kıyamam eşini de hep bi taraflara yollamışlar o an kimbilir neler hissettin onu göremeyince.
Mutluluğunuz daim olsun canım,bebeğin resimlerini görmedim eklediysen de,
bize bekliyorum resimlerle kaydirigubbakcemile3 öpüldünüz opuyorumnanaktan
 
yazılarınızı tamamen okudum şuan anne olan yada anne olmayı bekleyen herkese allah kolaylık versinben şuan 2.kez anne olmayı bekliyorum henüz 6 haftalık hamileyim...ama size BALBÖCEĞİMİN doğum hikayesini anlatmak istedim..............


03/05/2005 kuzumun nehirimin doğduğu gün...beklenen doğum tarihi o gün itibariyle 2.kez geçmişti ve doktorum her gün beni çağırıyordu ....normal doğum yapmak istiyordum ama tansiyonum düşmeye başlamıştı ve doktorum senden ve bebekten korkuyorum artık ben bugün akşam 9 a kadar kararını ver ve beni ara seni sezeryana alalım dedi....neyse ablam yanıma gelmişti eşim ablam ve ben evimize döndük ama ben dokunsanız ağlayacak pozisyondayım....bebişim 42 haftalık olmuş ya kakasını yerse vs..vs...sorular ve bir yandan normal doğum beklentisi...sevdiğim bi komşum vardı yanına gittim onunla konuştum rahatladım ve doktoruma geleceğimi haber verdim...biz üçümüz yola koyulduk eşime ben hastanenin içine girene kadar kimseye haber verme çünkü o kalabalığı görürsem ağlamaktan masaya yatamazdım heralde.....neyse beni tekrar neseteye bağladılar alttan muayene edildim sadece 2 cm açılma var dendi..buarada söylemeyi unuttum benim çatı gebelik boyunca doğuma uygunda açılmamıştı,aynısını ameliyata girmeden başka bi doktor daha söyledi....sonunda ameliyathaneye girdim karşımda kullanacakları aletleri açtılar sonra belimden uyuşturdular(güya)sonra apar topar beni yatırdılarki uyuşunca ağırlaşmayım diye...neyse başımda doktor sağ ayağını kaldır diyor ben ikisini birden hop diye havaya dikiyorum..karnıma dokunuyorlar herşeyi hissediyorum uyuşmadım ben diye ikidebir uyarıyorum derken ikinci anesteziyi uygulamak zorunda kaldılar ve tamamen uyudum..gözümü araladığımda asansöre bindiriliyordum ve eşimin sesini duydum iyimisin diyordu...ablam beni o halde kısa süreliğine görmüş ve üstümdeki batikonları kan sanmış zor sakinleşmiş kardeşim ne hale gelmiş diyerek...beni yoğun bakım odasına aldılar bu nedenle sabaha kadar hiç bir yakınımı göremedim ve sabaha kadar uyumadım kuzumuda 2 kez yanıma getirdiler ilk geldiğinde onu bir güzel kokladım ve dikişlerimden dönemediğimden yüzünü görebilmek için ne acı çektiğimi hala unutamam ama kuzuma herşey değer...allah herkese annelik duygusunu yaşatsın bundan daha kutsal daha güzel birşey yok....

İYİKİ VARSIN NEHİRİM BALBÖCEĞİM......
 
merhabalar buda canım kızımla bizim doğum hikayemiz
3 ağustos sabahı lavaboya gittiğimde nişanımın geldiğini gördüm ve hemen eşimi aradım ama bende ne bir heyecan nede bir korku eşim benden daha panikti o gelene kadar evimi toplayıp temizledim :)))) sancı falan hiçbirşey yok durmadan yürüyorum evin içinde ee tabi doğum çantamda hazır eşim geldi hemen çıktık hastaneye yaklaşırken sancılarım başlamaya başladı 20 dk da bir hastaneye vardık hemen dr kontrolüne grdik dr ooo 4 cm açılma var çok güzel 2 saate doğurursun inş dedi işte o an beni müthiş bir duygu kapladı heyecan ve korku karışımı birşey hemen yatışım yapıldı serum takıldı sancılarım sıklaşmaya başladı tabi bu arada hafif hafif dayanılmayacak gibi değil neyse 1 saat geçti benim sancılar ağırlaşmaya başladı dr arada gelip kontrol ediyo ama kontroller çok acı veriyordu çünkü bebek tamamen aşağıdaydı son kontolünde açılma 8 cm dedi lavmandan sonra doğuma alıcaz dedi lavman yapıldı allahım o çok komikti wc den çıkamıyosun tam bitti diyosun yine geliyor tuvaletin neyse artık sancılarımın dayanılmaz olduğu zamanlarda beni doğumhaneye indirdiler bende müthiş bir korku eşim annem yanımda ellerini bırakamıyorum doğumhaneye geldim içerisi buz gibiydi dondum soğuktan dr sancın geldikçe ıkın diyo sanki kabız olmuşsun gibi tabi biraz daha sancılısı ıkın ıkın olmuyo bebeğim benden daha ısrarlı kendini ittiriyo ama ben ıkınamıyorum tüm gücüm bitti eşim yanımda ağlaya ağlaya öldü adamcağız hayatımda hiç okadar ter dökmemiştim artık öyle yoruldumki sancılarımı sakladım dr dan :))))) tabi sonra itiraf ettim tam artık yapamıcam sezeryana alın beni derken kafası çıkmış hiç farkında değilim zaten vücununun çıktığını hiç hissetmedim öyle bir anki o an tüm acın ve sancın kesiliyo bu bir lütuf sesini duyduğum an hayat durdu hemen sarıp yanıma verdiler allahım çok güzeldi bebeğim yanıma gelince hemen sustu aşkımız işte o an başladı eşime baktım ağlıyordu defalarca öptük birbirimizi tabi bu arada sürekli ağlayarak şükrediyorum sonrasında epizyotomi dikişi ve odaya çıkış kızıma kavuşmam tüm acıyı unuttum o gece doğum yorgunluğuma rağmen hiç uyumadım hep bebeğimi izledim sürekli emzirdim o küçücük çenesini titrete titrete emmesi ise tarif edilemez rabbim bu duyguyu bebek hasreti çeken hrkese yaşatsın inş....
 
evet artık sıra bana da gelsin değil mi :) geç bile kaldım sanırım...

Ağustos ayına girmemizle bizde ki heyecan başlamıştı ve ben her an doğumu bekler olmuştum... Oysa ki zaman geçiyor fakat bende ne ağrı ne sancı oluyordu.
Bebeğim 2 ay önce almıştı doğum pozisyonunu fakat hala gelmeye niyeti yoktu.
hem heycanla bekliyordum hemde normal doğumdan çok korkuyordum.. aslında hiç istemiyordum normal doğumu ama doktorum herşeyin normal olmasından dolayı doğumun normal olacak isteğe bağlı sezaryan olmayacak diyor ve beni sürekli normal doğum için motive ediyordu...

11.08.2010 eşimle 38+3 kontrolümüze gittiğimizde doktorumuz artık çatılara bakma zamanının geldiğini söyledi ve benim bunu duyduğum anda nutkum tutulmuştu çünkü herkes çok kötü birşey olduğundan bahsediyordu ve ben çok korkuyordum. O sırada tansiyonumu ölçen asistan gülmeye başlayarak doktor hanım kötü bir zmanlamaydı tansiyon 14e fırladı dedi :) tabii hepimizde bir kahkaha :) benim her zaman 9larda çıkan tansiyonum 14 olmuştu :) doktorum korkma doğuma girmiyorsun dedi ve kaçış yok çatı muanesi yapıldı veeee hiç söylendiği gibi korkutucu ve acıtıcı değildi. Boşa tansiyonumun çıktığıyla kaldım :)
Çatılarımın normal doğum için müsait olmadığı, normal doğum yapmamın çok riskli olacağını söyledi doktorum ve bu seferde heycandan dilim damağım kurudu benim zaten hiç normal doğum istemiyordum ve çok mutluydum :) ve uzun uzun konuştuktan sonra sezaryan kararını aldık hep birlikte :)

16.08.2010 sabah saat 08.00'de bir büyük bardak meyve suyumu içmek için uyandım ve tekrar yattım keyif yapmak için:)
bugün doğuma gireceğim fakat ben o kadar sakinim ki herkes şaşkın :) 1 saat sonra kalktık ve hazırlanmaya başladık :) doğuma giderken hep karbeyaz olmak istiyordum ve istediğim gibi beyaz elbisemi ve ayakkabılarımı giydim son hazırlıklarımı tamamladım bu arada kurt gibi açım ve sürekli karnımı severek ''bebeğim seni aç bırakıyorum ama sana kavuşmak için buna mecburum'' diyorum :)
saat 10.30 gibi hastaneye geldik hamile halimle ve eşimle son kez hastane kapısında 1foto çekildik :)
yatış işlemleri yapıldı ve o arada herkes hastaneye doluştu oysaki benim doğuma girmeme daha 3 saat var :)
nst'ye bağlandım son kez ve çiğdem ebemize bu son dedik :) ardından çiğdem ebe odamıza gelip herkes dışarı hadi bakiyim diye bir bağırdı -ki herkes tırstı noluo die :) çok şeker bir bayan kulakları çınlasın :) önce önlüğümü giydirdi sonra ise sonda takmak benim işim değil ama sen çok korkuyosun kıyamadım geldim canını acıtmasınlar diye dedi veee inanın sondayı taktı hiç hissetmedim :) ee ne oldu dedim taktım ya dedi aaa dedim :)
bak idrarın gelio dedi eee ben bişi yapmıorum ki nasıl gelio dedim :))) ama öyle oluomuş yaşamadıan bilinmiyor işte :)
sonra insanlar hurrraa içeri :))
başhekim sekreteri baş hemşire ve doğum katının sorumlusu odamıza gelip bizimle çok güzel ilgilendiler odayı tanıttılar onlarlada bir fasıl sohbet ettik gülüştük ve gittiler
2 gece 3 gün kaldım hastanede veher sabah ziyaretemize geldiler sağolsunlar buradan teşekkürler hehehe :)
anestezi uzmanı geldi son görüşmeleri yaptık.. ardından hemşireler geldi damar yolu açıldı 2tane. 1i yedek her ihtimale karşı..
bu arada bizim oda öyle kalabalık ki klima soğutmuo bile :)
bizler ise kakara kukara eğlenioruz ben gayet sakin ve normal görünüyorum :)

saat oldu 13.30 2 kişi geldi ve hastayı almaya geldik herkes dışarı dedi ve beni sedyeye almaları ile ben bir boşaldım ki sormayın salya sümük hemde :)
Aaaa bu ağlıo bebişini istemio bırkaalım dediler ve gerçekten öylece bırakıp gidiolardı beni ben daha çook ağlamaya başladım gelin dedim ve çıktık odadan...
kimsenin yüzüne bakamıorum herkes birşeyler söylüo ellerim ortünün altında kenetlenmiş ağlıorum
eşimin elini bile tutmadım kimsenin yüzüne bakamadım :( asansöre bindik eşimde bindi.. asansör ameliyat kapısına açılıo eşim orada kaldı ben içeri... öpüşemedik bile ...
ameliyathaneye girdik beni 2 kişi aldı içeri herkes kendi halinde birşeyler yapıor ve ben çaresiz savunmasız kesilmeyi bekliorum :)
gözyaşlarım dindi bu arada etrafı süzüorum :)
hmeen önümü kapattılar ve hazırlıklar başladı... foto mak. verdim erkek asistanlardan birine o da ismi ne olacak dedi Uras Burak dedim aa benim ismimde Burak dedi :) isimleri kim koydu dedi diğer asistan 2 isminide ben dedim oo dediler yazık enişteye.. herkes gülerek hakkın dolmuş dedi :)
anestezi uzmanı geldi havadan sudan sohbet edioruz ve benm hazırlıklar devam edio...
veeeee canım doktorum geldi tatlım nasılsın herşey güzel olcak hiç korkma gözlerini açtığında bebişin kollarında olacak dedi
ve son kez herkes hazır mı die sordu
herkes hazırdı :)
ve tüm ekip beni alkışladı iyi uykular dedi :)
kafamı çevirmemle alet seslerini duymaya başladım ve korktummmm ya bayılmadan keserlerse die :)
anestezi uzmanına baktım o arada saat tam 13.41di :)
ne zaman bayılırım acaba ya bayılmadan kesilirsem diyecektim -kiiii
ne zman bayılırım acaba dedim gerisi yok :)
gözlerimi açmaya başladığımda ameliyathane kapısındaydım ve canım çok aciodu
sanki binlerce kesik atılmış üzerine tuz serpilmişti
canım acıyor diyemiyordum çünkü dilim dönmüyordu
konuşamıyordum...
kafamı sağa sola çevirmeye başladım herkes alkışlayarak günaydın çok şeker bir bebeğin oldu çok tatlı sana benziyor diyordu
ben konuşmak istedikçe inliyordum ve sonunda lütfen su dedim kurumuştu içim
canım acio lütfen su dedim ama yasaktı :( asansöre bindik odamıza geldik bu süre içinde ben sürekli canım acio lütfen su bebeğim nasıl saçı var mı nefes alıyor mu diye sayıklamışım ama bu kısmı hiç hatırlamıorum ... :(
odamıza geldiğimizde eşim bebişin fotosunu gösterdi hemen aman Allah ım o ne öyle dedim kapkara saçları vardı oğlumun
inanın eşim kadar kadar gürdü saçları :) ve ben hep bebeğim kel olacak ben hiç mide sorunu çekmedim diyordum :)
ve oğluşum geldi hemen emzirmeye çalıştılar ben hala yarı baygınım arada uyuyor uyanıorum
ilk emzirme videomu çekmişler de o uykulu halimle bile anne nefes alıomu oğlum burnu tıkanmasın
geceliğime 2 nazar boncuğu takmıştım biri bebeğimin onu takın nazar değmesin oğlumun yüzünüde tam göremedim diyorum ama gözlerim kapalı
işte annelik böyle birşeymiş hemen başlıormuş :)
mis kokulu oğlum kollarımda önemli olanda bu... çektiğim acıları çoktan unuttum... zaten hastanede 2 gece kaldım eve geldiğim günden beride yanlızım..
herşey yolunda Allah ıma şükürler olsun...

bu arada doğuma gireceğim güne kadar ya beğenmezsem ya çirkin olursa ya sevemezsem diye içten içe kendi kendime düşünüp korkuyordum ama o dünyanın en çirkinide olsa anneye dünyanın en tatlısı mis kokulusu geliyormuş
özellikle iyice ayıldığımda kokladım da yıkanmadığı halde mis gibi kokuyordu
ellerini ayaklarını heryerini inceledim herşeyi öyle muntazam öyle güzeldi ki insanı meest ediyordu...işte böyle :)
 
Fotokolik .!.:
evet artık sıra bana da gelsin değil mi :) geç bile kaldım sanırım...

Ağustos ayına girmemizle bizde ki heyecan başlamıştı ve ben her an doğumu bekler olmuştum... Oysa ki zaman geçiyor fakat bende ne ağrı ne sancı oluyordu.
Bebeğim 2 ay önce almıştı doğum pozisyonunu fakat hala gelmeye niyeti yoktu.
hem heycanla bekliyordum hemde normal doğumdan çok korkuyordum.. aslında hiç istemiyordum normal doğumu ama doktorum herşeyin normal olmasından dolayı doğumun normal olacak isteğe bağlı sezaryan olmayacak diyor ve beni sürekli normal doğum için motive ediyordu...

11.08.2010 eşimle 38+3 kontrolümüze gittiğimizde doktorumuz artık çatılara bakma zamanının geldiğini söyledi ve benim bunu duyduğum anda nutkum tutulmuştu çünkü herkes çok kötü birşey olduğundan bahsediyordu ve ben çok korkuyordum. O sırada tansiyonumu ölçen asistan gülmeye başlayarak doktor hanım kötü bir zmanlamaydı tansiyon 14e fırladı dedi :) tabii hepimizde bir kahkaha :) benim her zaman 9larda çıkan tansiyonum 14 olmuştu :) doktorum korkma doğuma girmiyorsun dedi ve kaçış yok çatı muanesi yapıldı veeee hiç söylendiği gibi korkutucu ve acıtıcı değildi. Boşa tansiyonumun çıktığıyla kaldım :)
Çatılarımın normal doğum için müsait olmadığı, normal doğum yapmamın çok riskli olacağını söyledi doktorum ve bu seferde heycandan dilim damağım kurudu benim zaten hiç normal doğum istemiyordum ve çok mutluydum :) ve uzun uzun konuştuktan sonra sezaryan kararını aldık hep birlikte :)

16.08.2010 sabah saat 08.00'de bir büyük bardak meyve suyumu içmek için uyandım ve tekrar yattım keyif yapmak için:)
bugün doğuma gireceğim fakat ben o kadar sakinim ki herkes şaşkın :) 1 saat sonra kalktık ve hazırlanmaya başladık :) doğuma giderken hep karbeyaz olmak istiyordum ve istediğim gibi beyaz elbisemi ve ayakkabılarımı giydim son hazırlıklarımı tamamladım bu arada kurt gibi açım ve sürekli karnımı severek ''bebeğim seni aç bırakıyorum ama sana kavuşmak için buna mecburum'' diyorum :)
saat 10.30 gibi hastaneye geldik hamile halimle ve eşimle son kez hastane kapısında 1foto çekildik :)
yatış işlemleri yapıldı ve o arada herkes hastaneye doluştu oysaki benim doğuma girmeme daha 3 saat var :)
nst'ye bağlandım son kez ve çiğdem ebemize bu son dedik :) ardından çiğdem ebe odamıza gelip herkes dışarı hadi bakiyim diye bir bağırdı -ki herkes tırstı noluo die :) çok şeker bir bayan kulakları çınlasın :) önce önlüğümü giydirdi sonra ise sonda takmak benim işim değil ama sen çok korkuyosun kıyamadım geldim canını acıtmasınlar diye dedi veee inanın sondayı taktı hiç hissetmedim :) ee ne oldu dedim taktım ya dedi aaa dedim :)
bak idrarın gelio dedi eee ben bişi yapmıorum ki nasıl gelio dedim :))) ama öyle oluomuş yaşamadıan bilinmiyor işte :)
sonra insanlar hurrraa içeri :))
başhekim sekreteri baş hemşire ve doğum katının sorumlusu odamıza gelip bizimle çok güzel ilgilendiler odayı tanıttılar onlarlada bir fasıl sohbet ettik gülüştük ve gittiler
2 gece 3 gün kaldım hastanede veher sabah ziyaretemize geldiler sağolsunlar buradan teşekkürler hehehe :)
anestezi uzmanı geldi son görüşmeleri yaptık.. ardından hemşireler geldi damar yolu açıldı 2tane. 1i yedek her ihtimale karşı..
bu arada bizim oda öyle kalabalık ki klima soğutmuo bile :)
bizler ise kakara kukara eğlenioruz ben gayet sakin ve normal görünüyorum :)

saat oldu 13.30 2 kişi geldi ve hastayı almaya geldik herkes dışarı dedi ve beni sedyeye almaları ile ben bir boşaldım ki sormayın salya sümük hemde :)
Aaaa bu ağlıo bebişini istemio bırkaalım dediler ve gerçekten öylece bırakıp gidiolardı beni ben daha çook ağlamaya başladım gelin dedim ve çıktık odadan...
kimsenin yüzüne bakamıorum herkes birşeyler söylüo ellerim ortünün altında kenetlenmiş ağlıorum
eşimin elini bile tutmadım kimsenin yüzüne bakamadım :( asansöre bindik eşimde bindi.. asansör ameliyat kapısına açılıo eşim orada kaldı ben içeri... öpüşemedik bile ...
ameliyathaneye girdik beni 2 kişi aldı içeri herkes kendi halinde birşeyler yapıor ve ben çaresiz savunmasız kesilmeyi bekliorum :)
gözyaşlarım dindi bu arada etrafı süzüorum :)
hmeen önümü kapattılar ve hazırlıklar başladı... foto mak. verdim erkek asistanlardan birine o da ismi ne olacak dedi Uras Burak dedim aa benim ismimde Burak dedi :) isimleri kim koydu dedi diğer asistan 2 isminide ben dedim oo dediler yazık enişteye.. herkes gülerek hakkın dolmuş dedi :)
anestezi uzmanı geldi havadan sudan sohbet edioruz ve benm hazırlıklar devam edio...
veeeee canım doktorum geldi tatlım nasılsın herşey güzel olcak hiç korkma gözlerini açtığında bebişin kollarında olacak dedi
ve son kez herkes hazır mı die sordu
herkes hazırdı :)
ve tüm ekip beni alkışladı iyi uykular dedi :)
kafamı çevirmemle alet seslerini duymaya başladım ve korktummmm ya bayılmadan keserlerse die :)
anestezi uzmanına baktım o arada saat tam 13.41di :)
ne zaman bayılırım acaba ya bayılmadan kesilirsem diyecektim -kiiii
ne zman bayılırım acaba dedim gerisi yok :)
gözlerimi açmaya başladığımda ameliyathane kapısındaydım ve canım çok aciodu
sanki binlerce kesik atılmış üzerine tuz serpilmişti
canım acıyor diyemiyordum çünkü dilim dönmüyordu
konuşamıyordum...
kafamı sağa sola çevirmeye başladım herkes alkışlayarak günaydın çok şeker bir bebeğin oldu çok tatlı sana benziyor diyordu
ben konuşmak istedikçe inliyordum ve sonunda lütfen su dedim kurumuştu içim
canım acio lütfen su dedim ama yasaktı :( asansöre bindik odamıza geldik bu süre içinde ben sürekli canım acio lütfen su bebeğim nasıl saçı var mı nefes alıyor mu diye sayıklamışım ama bu kısmı hiç hatırlamıorum ... :(
odamıza geldiğimizde eşim bebişin fotosunu gösterdi hemen aman Allah ım o ne öyle dedim kapkara saçları vardı oğlumun
inanın eşim kadar kadar gürdü saçları :) ve ben hep bebeğim kel olacak ben hiç mide sorunu çekmedim diyordum :)
ve oğluşum geldi hemen emzirmeye çalıştılar ben hala yarı baygınım arada uyuyor uyanıorum
ilk emzirme videomu çekmişler de o uykulu halimle bile anne nefes alıomu oğlum burnu tıkanmasın
geceliğime 2 nazar boncuğu takmıştım biri bebeğimin onu takın nazar değmesin oğlumun yüzünüde tam göremedim diyorum ama gözlerim kapalı
işte annelik böyle birşeymiş hemen başlıormuş :)
mis kokulu oğlum kollarımda önemli olanda bu... çektiğim acıları çoktan unuttum... zaten hastanede 2 gece kaldım eve geldiğim günden beride yanlızım..
herşey yolunda Allah ıma şükürler olsun...

bu arada doğuma gireceğim güne kadar ya beğenmezsem ya çirkin olursa ya sevemezsem diye içten içe kendi kendime düşünüp korkuyordum ama o dünyanın en çirkinide olsa anneye dünyanın en tatlısı mis kokulusu geliyormuş
özellikle iyice ayıldığımda kokladım da yıkanmadığı halde mis gibi kokuyordu
ellerini ayaklarını heryerini inceledim herşeyi öyle muntazam öyle güzeldi ki insanı meest ediyordu...işte böyle :)
Genişletmek için tıkla...

cnm çok güzel bi hikayeydi.oğlunla ve sevdiklerinle güzel sağlıklı bir yaşam diliyorum sizeee.....
 
arkadaşlar hepinizin hikayesini gözüyaşlı okudum :sinifsinif:,çok duygulandım ve heyecanlandım.Kendimi düşündüm ve birazda korktum aslında ne bileyim.Ama dahada sabırsızlandım minik perime kavuşmak için,doğumlar ne kadar zorda olsa kolayda olsa hep ortak bi son hepsinde,mutlu sonboshayallersmile
Hepinize geçmiş olsun ve allah bağışlasın bebeklerinizi :nazar:
Allah banada kolay ve sağlıklı doğum nasip eder inşallah
 
Biraz geç kaldım ama doğum hikayemi yazayım artık hazır Duru da uyuyo :))
* * *
Daha 18'imde tanıştım canım kocacımla, uzun yıllar yaşanan aşkın
ardından yani tam 7 sene sonra Kasım 2008 de evlendik :)) Hemen
birsürü çocuğumuz olsun istedik hehe ;P ama ben yine de ben 2 sene
sonra olsun istedim eşimde hemen! En sonunda 1 yıl sonra da karar
kıldık! Ilk yıl dönümümüz olan kasım 2009 da korunmayı bıraktık ve
hasta olmama henüz bi kaç gün varken dayanamadım test aldım. Koşa koşa
eve geldim :)) ama kime sorsam ne zaman hamile kaldın diye, en az 2
ay, 3 ay diyolardı. Çok umudum yoktu, hemen ilk ay olmaz diye. Testi
yaptım ve beklemeye başladık. Ilk çizgi kırmızı, ikinci çizgi belli
belirsiz. Olmadı heralde dedim. Bi arkadaşımı aradım, hamilesin kızz
dedi. Ama ikna olmadım. Bi daha test alacaktım, eczanedeki kız, bi
daha test alacağına git kan testi yap dedi. Ki aklıma gelmemişti bile
:)) kan testi yaptık, anaaa hamileyim. Ama nedense ikna olmuyorum. 6
haftalıkken ilk ultrasona girdim. Ayy ordaydı Duru'm.. Sevinçten
ağladım, çok ağladım. Meğer ne çok istiyormuşum ya. Çok güzel bi 9 ay
geçirdim. Kusmadım, midem bulanmadi, hiç aşermedim, belim ağrımadı.
Yani çok dinç bi hamilelik geçirdim. Doğuma 3 hafta kalana kadar bile
çalıştım. Hiç ağrı, sancı olmadı ben korkmaya başladım. Ya bebek gelir
de ben anlamazsam diye :)) doktorum bu halimi çok seviyodu. Gülerek
girip, gülerek çıkıyodum. Son güne kadar bile doğum korkusu yoktu.
Hala ikinci çocuk dicek kadar bile cesaretim yerindeydi. 39 + lara
geçtim ama hala sancı filan yoktu, hala koştur koştur yürüyor, iş
yapıyordum. 39+5 te NST girdim ve sancım çok fazla görünüyordu. Çeken
kız sancın çok arttı ama sen hala gülüyon dedi :)) ağrı yok mu dedi.
Vaaaar dedim. Ama ağrılarımı belli edememe gibi bi sorunum var nedense
:)) kız senin doğumuna girmek isterdim dedi. Sancım yükselince, o
kaçıpta kurtulamadığım çatı kontrolü olayına girildi. Gerim gerim
gerildim valla, o neydi öyle ya :)) dr güldü ben çok utanınca.
2 cm açılma olmuş, eve git sancı süresi azalınca ve dayanamayacak gibi
olunca gel dedi, eve gittim dk tuttuk ve süre azaldı bi daha gittik bi
kaç saat sonra. Hala 2 cm miş. Güldü niye geldin dedi doktorum, ee
dayanamayacak kadar olunca demiştim dedi, dayanamadım dedim :)) bi
kere o sancı gelince bu kadar dinç duramazsın, o anda yüzünün şekli
bile değişir dedi. Bi daha eve geldik, sancım geldiğinde eşime diyodum
ki; aşkım bak, yüzümün şekli değişiyomu? Hahaha :)) sana hayret
ediyorum aşkım, bu ne enerji, hiç doğuma girecek gibi değilsin dedi.
:)) kayınvalidem de geldi bize, her sancı geldiğinde "hadi gidiyoz
hastaneye" dedi. Yok daha değil dedim. Bi kaç kez aynı şeyi yapınca,
sancım gelince söylemedim. Bi ara cidden yüzümün şekli değişti, şimdi
gitme zamanı gelmişti. Saat 22 de hastanenin yolunu tuttuk, taaaa evin
arkasına kadar gittik (eve 2 dk hastane) ama bu hastanede gece nöbetçi
dr giriyo. Benim dr bana dedi ki, eğer gece sancın artarsa sakın suni
sancı verdirtme ve benim söylediğimi söyleme dedi :)) çünkü benim
normal doğumu çok istediğimi biliyordu. Çok dua ettim inşallah sabaha
kadar doğmaz da benim doktorum gelince doğar. Sabaha kadar sadece 6 cm
olmuştu açıklık. Ama sancı geldi mi delirtiyodu ama geçiyodu. O arada
dinleniyodum ve tekrar geliyodu.. Sabaha kadar böyle oldu. Doktorum
geldi sabah 8 de ve beni görünce ve bende onu görünce çok sevindim. 7
cm olmuştu, suni sancı verip açılmayı hızlandırıcaz dedi. Içim rahat
ee nasılsa benim doktorum. Ama öyle susamıştım ki anlatamam. Son bi
kaç gün doğru dürüst yemek yememiştim. Çok halsizdim. Konuşmaya bile
halim yoktu. Suni sancı çok fenaydı. Dinlenme aralığı bile olmadan 2
saat boyunca resmen öldüm bittim. Çığlık atmak istiyorum ama gücüm
yok, eşim seni böyle direncsiz göreceğim aklıma gelmezdi dedi. Sen ki
o kadar güçlüsün. Sancı geldikçe "Aşkımmmm" diyodum, yazık eşim
çaresiz sırtımı ufalıyordu. Bi ara "özür dilerim" dedi, gülümsedim,
saçmalama dedim. Yavrum ya, kendini suçlu hissetmiş. Ikinciyi yapmayız
dedi, ben de banane dedim ve o anda hala sancı çekiyorum :)) muhabbete
bak hehe :))
annem, eşim ve kaynanam vardı yanımda. Çıkardılar onları, eşim öyle
masum bakıyodu ki çıkarken, hala aklıma geldikçe sıkıca sarılmak
istiyorum.Neyse, geldiler keseyi patlattılar, lavman filan.. Biraz
sonra doğumhane için beni aldılar. O an sadece eşime baktım, elimi
öptü seni seviyorum Allaha emanet ol dedi ve ben ilk kez o an ağlamaya
başladım. Acidan değil, eşimin o halinden....
Dogumhane buz gibiydi, üşüdüm ki ben kolay kolay üşümem. Çatala
çıkardılar, benim bacağımı oynatacak halim kalmamış ama, doktoruma
gücüm kalmadı nasıl ıkınıcam dedim. Sen yaparsın dedi. Pür dikkat
doktorumu dinliyordum, dedim şimdi çığlık atarken duymam filan. Ikinci
ıkınmaya Duru geldi!o an inanılmaz bi rahatlama, ayy kuş gibi oldum ve
dinçleştim. Doğar doğmaz bana gösterdiler ki ben doğuma şahit olmak
için sürekli gözümü açık tutuyordum. Duru sanki yıkanmış gibiydi,
tertemiz di. Aaa dedim :)) ebe dediki 'kız aynı sen bu maşallah, kocan
seni çok seviyo demekki dedi' sonra ben napıyosunuz dedim doktora,
dikiyoruz dedi gülerek, kaç dikiş dedim, 3 dedi. Her saniye "ee hadi,
ne kadar kaldı diyodum. Dogumhaneden çıktım, odaya gittim, bi abla
beni giydirdi. Doğumda da hep başımdaydı. Doğum anında sürekli başımı
öpüyodu moral vermek için. Giyindim, ayağa kalktım, inanın sanki doğum
yapan ben değilim gibi. Hani Duru dedim. Biraz sonra geldi, ayy melek
melek, bu nasıl bişey ya. Herkes çok mutlu, eşim baba oldu ve çok
şaşkın :)) harika bi duygu, kelimelerle anlatilmaz bu.
(AYY ÇOK UZUN OLDU YAUW)
 
Son düzenleyen: Moderatör:
foto kolik ve gurbetcim maşallah sizlere kızlar allahım mutluluğunuzu daim etsin öpüyorum sizleri ve güzel meleklerinizi
 
gurbetcim valla çok imrenmiştim sana kolay geçtiği için şimdi tam anlamıyla okuyunca daha bi imrendim
ama artık iş işten geçti hihiih :D
 
Sağolun kızlar, gerçekten de güzel ve kolay geçti. Hamilelik ve doğum süperdi. Ama doğuma girmeden önceki o 2 saatlik suni sancıyı saymıyorum. Öyle bi acı olamaz ya :(
 
merhabalar benim de doğumum oldukça rahat geçti bu yüzden paylaşmak istedim.benim en büyük fobimdi diyebilirim oldukça korkuyordum hele çevreden herkes korkuttukça doğurmayayım diyesi geliyor insanın.ama doğumdan sonra anladım ki korkacak hiç birşey yok.Medical park bursa da Ahmet Yılmaz eşliğinde gerçekleştirdim doğumumu. 19:/08 itibariyle hastanemize gittik ve özel odamıza yerleştik .önlüğümü giyerken ağlamamk için zor tutuyordum kendimi çok korkuyordum ama herşey ameliyathaneye girne kadarmış .mükemmel bir ekip karşıladı beni herşeyi anlatarak bolca sohbet ederk beni rahatlattılar ve ben hazırım demeden hiç birşey yapmadılar. uyandığımda gayet iyiydim gülerek çıkabildim ameliyathaneden zira uyandıktan sonra da sohbet edip kendime gelmemi sssağladılar ve öyle çıkardılar odama veeeeeeeeeee büyük an geldi canımmmmmm oğlumu getirdiler sıcaklığını hissetmek mükemmeldi herşeyi unuttum zor geçen hamilelik korkular hiç birşey kalmadı hala da hisssetmiyorum hemen kalkıp yürüdüm eve gidebildim hatta 5. katta olan eve merdivenlerden çıkabildim 2. günümde..Rabbim herkese böylesine rahat doğum nasip etsin ...
 
bende yazayım doğum hikayemi 3 yıl buraya doğum hikayemi yazacağım günü hayal ettim şimdiyse şaka gibi herşey kızım karşımda mışıl mışıl uyuyor ben pc başında doğum hikayemi yazıyorum rabbim isteyen herkese yaşatsın bu duyguyu kimsenin kucağını boş bırakmasın.
40. haftanın sonu 26 ağustostu ama ben hamileliğimin başından beri 36 yada 37 haftada doğurucağımı düşünürdüm neden bilmiyorum ama takmıştım buna hiç bi bebek 40 a kadar beklemez diyordum neden beklemezse işte insan bir an önce doğsun istiyor:)) çok zor bi hamilelik geçirdim bide hayatımın en kilolu döneminde hamile kalmam durumu dahada zorlaştırdı tansiyon şeker ne ararsan vardı dra ne zaman gitsek bi sorun çıkıyordu ama ben yılmıyordum o kadar dikkat ettim ki tabi 20 kilo aldım ama zaralı hiç bir şey yemedim 9 ay kola sürmedim ağzıma çay günde sadece 1 bardak oda hergün değil kahvede içmedim hiç meyve suyu bile katkılı diye içmiyordum ama yinede zor bi 9 ay geçirdim. yaz iyice yüzünü hissettirmeye başlamıştı ve artık sıcaklar hemde o kilo ve kocaman bi göbişle dayanılmayacak gibi oluyordu klimanın yanından ayrılamıyordum ve bir an önce doğum yapmak istiyordum normal doğuma şartlamıştım kendimi hiç ama hiiçç korkmuyordum herşeye hazırlıklıydım gözümü korkutmak isteyenler olsada hep tıkıyordum kulaklarımı. iddalar başlamıştı doğumun hangi gün olacağına dair akrabalar iddaya giriyordu eşim 16sı diye takmıştı ben rüyamda 18ini görmüştüm drda 20 si diyordu sürekli. ayın 18 sinde nst için hastaneye gittik eşim gelememişti kayınvalidemle gittik. nst sonucu aldık dra göstermeye gittik şöyle bi baktı yarın şu saatte ağır şeyler yemeden gel tekrar nst çekicem dedi tabi benim aklıma bile gelmiyor ama meğerse dr karar vermiş sezeryana heycanlanırım tansiyon sorunum var diye bi şey söylememiş ertesi gün drun dediği saatte gittik hastaneye tekrar nst çekildi bu sefer drum (bu arada bayılıryorum kendisine süperdi arkadaş gibiydik) geldi yanımıza ve anlattı kızımın kalp atışları sabitti zaten bu yüzden 3 hafta önce 2 gece hastanede kalmıştık serumlarla düzeltilmişti durum ama bu sefer yapıcak bi şey yoktu 39. haftadaydık suni sancı vermek istediği söyledi dr suni sancı takıldı aynı zamanda da nstye bağlandım nstde sancı çıkıyor bende tık yok tabi kızımda da durum aynı oda hiç etkilenmedi sancıdan kalp atışları hala sabit dr artık fazla yormanın anlamsız olacağını o yüzden sezeryana alacağını söyledi . hemen hazırlamaya başladılar beni o kadar mutluydum ki kızıma kavuşacağım için yanımdan kaçıp kaçıp ağlıyordu herkes farkediyordum ama ben uçuyordum havalara herkes soruyor korkmuyormusun neden korkayım hasret btiyor diye cvp veriyordum hasta bakıcı lavman için geldi kızlar o kadar kolay bi şey ki sadece bağırsaklara su veriyorlar ve wcye gidiyorsunuz bu kadar. bu arada genel anesteziye karar verildi tansiyon sorumla iligli anestezi uzmanı geldi anlattı herşeyi bayılmadan önce bütün hazırlıkların yapılacağını falan söyledi bebeğime fazla narkoz gitmemesi için. neyse alındım sedyeye doğru ameliyathaneye eşimi öptüm ama gülüyorum ben o kadar mutluyum ki bıraksalar koşarak gidicem :)) ameliyat masasına yattım yatırıldım demiyorum ay resmen kendim yattım :)) sonda taktılar onda da canım acımada sadece kastım kendimi utandım tabi ameliyat hane dolu benim her taraf açık :) bu arada ebe kameraya alıyor duyguları falan soruyor ben cır cır konuşuyorum aynı zamanda hissediyorum aşağıda hazırlık var temziliyorlar derken drum geldi ama söylemedi geldiği ben anladım eliyle yokluyor nereyi keseceğini :) o sırada anestezi uzmanı benimle konuşurken hoop gittim ben. sonra bi ses hadi kalk kızın doğdu açtım gözlerimi allah allah dr nerde kimse kalmamış 5 dak uyumuş kalmışım herhalde diye düşünüyorum halada ameliyat masasındayım hemen sedyeye aldılar hiç ağrı yok ama bende sonra sedyeye alırken hafif bi sızı hissettim hıh dedim ameliyat bitmiş :) çıktım eşim kapıda beni bekliyor ilk sorduğum soru kime benziyor oldu bide güzel mi diye sordum :) odama geçtim kızım orda yatıyordu o kadar güzeldiki başladım ağlamaya hemen getirdiler göğsüme emzirmem için yavrum bilmiyor ki emmeyi uğraştı uğraştı başardı sonunda mükemmeldi mükkemmell hep dua ettim o emerken rabbim isteyenlerede versin diye tabi bi taraftanda ağlıyorum. ağrım sızım olmadı şükür 6 saat sonra ayağa kaldırdılar yürüdüm o akşamda kalktım çünkü bebeğime bakmak zorundaydım. çok uzun oldu galiba kızımda uyandı tekrar isteyen herkese nasip etsin rabbim bide benimki gibi kolay doğumlar inşallah
 
Eksik ya da yanlış yazdığım bir cümle,kelime varsa şimdiden affola kucağımda bebeişimle ancak bu kadar oldu. Bu yasadığım olayı,bu hissettiğim duyguları yazıya dökebilmek gercekten cok zor...Önce rabbim sonra eşim sonra da kızım tarafından hayatımda belkide bir daha tadamıyacağım duyguları,hisleri en güzeli ve önemliside sevgiyi tattım... 17 temmuz cumartesi günü kontrole gttik bebeğim 39 haftalıktı.Bende bağsur oluşmustu son 1 haftada ortaya cıktı ve sancılıydı son 2 gnde de kanamalı olmaya basladı doktorum normal doğumda cok zorlanacağımı bağsurumun büyüyeceğini ve ilerde ameliyat gecirmek zorunda kalabileceğimi bnun dısında normal doğumda dikişlerimle mesafeleri cok yakın olacağından doğum sonrasıda cok cekiceğimi söledi ve seni pzt.sezeryana alalım dedi,o an bütün vücudumda bi elektriklenme karıncalanma oldu kitlendim sanki arada sadece 1 gün vardı sezeryan dı,doğumdu,ürktüm kızıma kavusucaktım evet ama o anda sdece yasıcam aacıları cekiceklerimi düşünmüştüm,cumartesi günü öyle böyle gecmişti işte pzt.günü sabah 8:30 da hastanede bekleniyordum 9:00 ameliyathaneye randevu alınmıstı...pzr günü ise resmen aksam üzeri 6'ya kadar mayısık bir sekilde uzandım uyukladım,kuzenim yanımdaydı 6 dan sonra kalktık bir güzel banyo yaptım sonrasında kuaföre cıktık ellerime manikür yaptırdım sacımı balık sırtı ördürdüm ve eve geldik ama içimdeki hisleri tarif etmek güç gercekten evde kuzenim süpürge actı yerleri sildi ben tozları aldım etrafı toparladık sonrasında hastane cantamı kontrol ettik o gün yemek hiç aklıma gelmiyodu karpuz peynir yemiştim onun dısında kuzenime canım patates kızartma istiyo yparmısın dedim ve onu yedim aksam 9'dan sonra saat gecmiyordu bnm iiçn perdemi actım balkon kapısından saattlerce dısarıyı isledim gözlerim dolu dolu müzik dinledim ne düşünücemi bilemeden bazen boş bazen dolu isledim dısarıyı saat 1 30 gbi eşim geldi kuzenim ve o gayet skinlerdi doğumdan kimse bahsetmiyordu,saat 3 ü geciyordu yattık eşimin tek sorduğu korkuyo musun? EVET dedim ve kappatıık konuyu uyuduk sabah saat 6da kalkmıstım ve eşimle kuzenime cok kızgındım bn uyandm onlar normal gn gibi yatıyodu saat 7 15 de kuzenimi 7 30 da eşimi ancak kaldırabildim hazırlandık evden cıktımız da saat 8 di bnm ağzımı bıcak acmıyodu bişey sölendinde sert cevap veriyodum hastaneye gidene kadar gık demedim hastne de hemen odaya aldılar hasta bakıcılar ameliyat önlüğünü getirdi ilk onu giydim sonra kan alındı sonra serum ve narkoz için ddamar yolu acıldı sonra sondam takıldı,bu arada amcamın eşi gelmişti kuzenim ve eşim yine yanımda ben dokunsalar ağlıcam eşim sakin ol bebeğimize kavusucaz diyerek beni cesaretlendiriyodu ama ona da beni öle görmek koymustu gözleri kırmızı kırmızıydı belliydi ama yine de beni sakinleştirmeyi basrmıstı gözümden 1 damla yas akmadı bnki daynamam derdim neyse sonra sedye getirdiler bni ona aldılar asansöre götürülürken eşim elimden tutuyodu diğerleri yanımda,assansöre geldimizde ise sadece eşimi almıslardı,ve ameliyathane girişi hast.en üst katı,fotoğraf makin.varsa bebeği cekelim dedi ve aldılar eşimi geride bırakıp o soğuk odaya girmiştim bölüm bölüm odalar vardı,sedyeden ameliyat masasına yatırıldım,ellerim actırıldı bacaklarımda öle ben düz yukarı bakıyorum ellerim bağlandı bacaklarımda sonra koluma serum sanırım takıldı,önüme demir cubuk cekildi ve üzeerimdeki önlük önüme kapatıldı doktorum geldi bana doktorumu gsterdiler hiç konusma yok sonra anestezi uzmanı geldi odada da ziyaret etmişti beni yüzümü oksadı sonra eline hava seysini aldı o an basım dnüyor dediğimi hatırlıyorum,gözümü actığımda basımda bir sürü kişi aysun aysun diyodu benim tek sorduğum eşim nerde bebeğim nerde ayşin nasıl odaya gidene kadar bunları sayıkladım odaya gittiğimde kızım yine yoktu kalabalık vardı ama ben kimseyi secemiyodum gözlerim çift görüyodu yakından uzağıysa cok bulanık odada ağladım cok kızımı istedim babamı eşimi yanıma istedim eşim geldi babam geldi babama kızımı vermiyolar diye sikayet ettiğimi hatırlıyorum,bu arada sedyeden yatağıma konulurken ki acıyı ve fitil koymak için beni yan cevirdiklerindeki acıyı tarif etmem mümkün deil,neyse kızımı yanıma getirdiler bn çift görüyorum ama cok güzel bi bebek ve bana benziyo dediğimi hatırlıyorum doğduğu gün bana benzeyen kızım şimdi babası sadece teni burnu ayak elleri vs.ben ;) neyse insanlar yavas yavas gitmeye basladılar,ben ufak ufak ayılmaya canımın yandığını daha fazla hissetmeye basladım saat 5 gibi yürütüldüm yatakdan kimseden yardım almadan kalktm kendi gücümle en zor anı ilk ayağa kalkılan an eşme tutulup ağlıyodum,2dk.sürüyo cok deil sonra yavas yavas adımlarım işte öle böle yürüdüm altımda hasta bezi ::::) ilk ayağa kalktığımda hemen kısımı kucağıma almıstım ve insana en cok koyan ne biliyo musunuz ? onun sana verilmesini beklemek emzirmek için verdiklerinde tutamıyorum karnım acıyo die sızlanmak üstünü değiştirip altını alamamak sadece isliyosun insana cok kokuyor bu arada su kum torbasıda sadece orada bir ağırlık onun dısında aman aaman accısı yok ama alındığında cok rahatlanıyor,ikinci gecemde eşimin yeğeni ve eşim yanımdalardı kızım uyuyodu eşim uyumustu yeğenimizde onu uyandırdıkdan sonra uyucaktı anlasmıslardı,büsraya sende uyu ben ayaktayım yürümem gaz cıkarmam lazım demiştim kızım nasıl sa uyuyodu aldım elime 1 lt suyu holde hasta bakıcı bile uyuyor ben elimde sasalla o gece gezindim durdum ki ertsi gün hastane den cıkabilmeliydim gaz sancısıda ck kötüymüş gercekten bnuda gördüm bu arada unuttuğum birsey 2.gün bana kan takıldı kansız kalmısım suanda da şişe şişe kan ilacı içiyorum 3 ay devam edicekmişim herneyse en son o gece artık yoruldum yatım biraz dedm kızım uyanınca eşime seslendim kalktı ama bizim kız emmek istiyodu emzirdim napım uyku muyku yalan oldu saat oldu 7 kızımdan geldi kan aldılar en kötüsü işte bdur ki saat 9 gibi geldiler giyindik hazırlandık esyalar toplandı kıızımın doktoru geldi dosyaya baktı siz cıkamazsıınız bu bebeğin yoğun bakıma yatması lazım dedi ve alıp kızımı götürdüler neler hissettimi tahmin edeniniz mutlaka vardır canımdan can kopardılar eğer yatarsa sadece emmeden emmeye görücektim yavrumu neyse sonra tekrar kan alıp bakılmıs ve yoğun bakıma yakıcak kadar bir sarılığı olmadığı ortaya cıkmıstı o an dunyalar benim ve kızımda benimdi...sonra cıktık eve geldik ama o yolda taksinin sarmasıyla da cok acı cektim veee ben evde hiç yatmadım kızımla hep ben ilgilendim,yanımda da sadece pazar gününe kadar kuzenim ve annem kalmıslardı şimdi 2 haftadır tek basımayım dikişlerim iyi ağrılarım hafif kızıma eşime ve kendime bakamıcak gibi hiç olmadım sadece hastanede muhtacctım ve inanın 5.günü doğumu acıları herseyi cok tan unutmustum doğum sancısı abartıldığı kadar kötü deil yasıyosun geciyo,bitiyo cok cok uzun oldu ama bilg.kayıtlı olarakda saklıyacağım için kızıma her ayrıntıyı yazmak istedim ki hala atladığım küçük ayrıntılar olduğu halde işte benim kızıma kavusma hikayemde böyle gercekleşti.....
 
hallisna .!.:
bende anlatayım.. ancak fırsat bulabildim...:)

2ağustos pazartesi günü eşimle 39.hafta rutin kontrolümüze gittik.. önümüzde baya bir hasta vardı.. uzunca bekleyişte,eşim sürekli hazır gelmişken doğurda öyle geri gidelim diye taklıyordu.. sıramız geldi, usgde kuzumun 3200gr.a ulaştığını herşeyinin normal, ancak suyunun sınırda olduğunu ve bu saatten sonrada beslenmesine kan akışına zarar vereceği,birde tüpbebek olduğu düşünülerek doğumun başlatılması gerektiği söylendi.. sunni sancı verilerek normal doğum olacaktı.. çatı muayenesi yapıldı ve normal doğumada elverişli olduğum söylendi.. eşimle şaşkınlığımız..ailelere haber verme yatış işlemleri vs vs.. saat 4te hastanede olmalıydım hastane çantam annemlerdeydi hem onları alıp hemde duş almak için oraya gittik.. tabi giderken sizlere haber vermeliydim..:) dua istemeliydim..
duşumuzu aldık,eşyalarımızı ve annemide alıp hastaneye yeniden gittik.. o saate kadarda hiçbişey yememiştim,doktor her duruma karşı yine yeme dedi sadece az bir çorbaya izin verdi..
başıma gelecekleri bilsem tıkabasa yemezmiydim:)
eşimle annemlerle kapıda vedalaşıp doğumhanenin yolunu tuttum.. lavman yapıldı.. saat 9.da serumum takıldı,vajinadan ilaç konuldu,nstye bağladılar.. bağladıklarında kendimden sancım olduğu da görüldü..
kimse korksunda istemem.. hani kişiden kişiye farklılıklar var mutlaka.. bünye meselesi ya..
tüm gece sabaha kadar 101 rakamlarını göre göre sancımı çektim.. ıkınma hissediyorum olmuyor.. belim ağrıdan kopmak üzere.. karnım sancılı.. sırtüstü o halde yatıyorum.. ben inledikçe oksijen veriliyor... 5dk içerisinde 2defa sancı giriyordu sürekli ve hep 80-90-100 arasında gelip-giden.. sabaha kadar kendimden geçmiş haldeydim.. açım,susuzum,ağrılıyım artık takatim kalmamıştı.. eşim defalarca yalvarmış doktorlara yemek verin,onu vermiyorsanız bari su verin diye.. aksi durumda sezeryana alabiliriz diyerek aç kalmam gerektiği söylendi hep.. herkese dualarımı ettim.. isim isim sayamasamda hepinize dua ettim:) tüm tüpbebek yolunda emek verenlere.. çocuk isteyenlere..
sürekli yapılan açılma muayenelerinde tüm geceden sabaha kadar olan açıklık sadece 1cm..
3ağustos salı günü de aynı şekilde yine serum,vajinal ilaç,nst eşliğinde sancımı çektim.. gece saat 12,30a kadar.. açıklık 2cm! e ulaştı.. hala açım,susuzum,ağrılıyım midem bulantısı ayrı ve midemde olmayan ne varsa bir güzelde çıkardım..
artık acıdılar halime ki ilaç çıkarıldı serum kesildi hafif bişeyler yiyebileceğim söylendi.. beklemeye alınmıştım.. ilaç çıktıktan sonra beklemedeyken vücut kendiliğinden de açılabiliyormuş.. sabaha kadar da bekleyelim dediler..
gece boyunca ara ara giren sancı nst ile sabah olmuştu sonunda..
sabah yapılan muayenede açıklık yine 2cm.. ilerleme olmamıştı..
doktor 2seçenek sundu.. ya 1gün bekleyeceğiz-dinleceğim sonrasında yine sunni sancı.. eğer yine açılmazsa en son nokta sezeryan..
yada bunlara hiç girişmeden sezeryan..
'sezeryan istemiyorum ben doktor bey,normali bekleriz! ' diyen canım annem!
2,5gün sancı çekmiş,annemi yatağa yatırıp nst ye bağlama ve sunni sancıyı ona verme planları yapan ben..!!!
neyseki doktor, hastanın söylediği uygulanacak kimsenin değil dedi:)

doktora normal doğum hakkımı kullandığımı,yeterince sancı çektiğimi ama sonuç vermediğini söyledim..
bu bebek için çok uğraştık.. hani çıksın yaşadığını bileyim sağlıkla,sunni-sezeryan yinede acının bana ait olduğunu biliyorum alın artık dedim..
yeniden lavman yapıldı,önlüğümü giydim eşimle annemle vedalaştım ve ameliyathanenin bekleme bölümüne geçtim.. dualarımı etim.. göbişimi sevdim.. kızımla konuştum.. doktor geldi aldı bizi ve ameliyathaneye geçtik.. masaya yattım.. kızım o kadar kıpır kıpırdı ki..:) genel anestezi yapılacaktı,
serum takıldı,sonda takıldı.. batikonlu temizlik yapıldı.. (bebeğe ilaç çok gitmesin diye bu işlemler anestezi öncesi yapılıyormuş) çok yoğun oksijen verildi (o da bebeğe depolanıyormuş..)doktor kızımın ismini ,göbek adının olup olmadığını sordu,varsa eğer kordon kesilirken o ismi söyleyebiliriz dedi:) yok dedim.. ozaman uyku vakti dedi.. :)

4 ağustos çarşamba 10,39 minik kızım ipek dünyaya gözlerini açmış sonunda..39.haftamda usg.nin aksine 2920gr ve 47cm olarak:)
uyandığımda bekleme salonundaydım kızımın iyi olup olmadığını sordum.. iyiydi.. bu kelimede yeterdi.. nasıldı neydi.. hiçbiri yoktu aklımda.. O İYİYDİ.. HAYATTA YAŞIYORDU YA.. ÇOK ŞÜKÜR..
Odaya çıkarıldım herkes orada bekliyordu.. ablam annem çok güzel bir bebek görsen diyordu..
tam kendimde değildim ama söylenen herşeyi hatırlayabiliyorum.. yada kızımla ilgili söylenen herşeyi...
eşim geldi.. öptü güldü.. kızımızın fotoğrafını gösterdi.. kendisini getir dedim.. anne bekleniyormuş bebeğin odaya gelmesi için..
ARA NOT:(kızım doğduğunda eşim annemler çağırılmış gösterilmiş onlara.. ilk eşime verilmiş tabi.. eşimin eline almasıyla hıçkırıklara boğulması bir olmuş.. arkasından annemler.. masum yüzüne mi yoksa sarfettiğimiz onca emekten sonra ona kavuşmamızamı hangisine ağlayacağımı bilemedim diyor:) ömrüm benim..)
kızımı odaya getirdi eşim.. yanıma verdiler.. ağrım vardı doğrulamadım.. o kadar tuhaf bir duygu ki.. ağlamak istiyorsun.. yada kahkahalarla gülmek.. ikisinin ortasında kalakaldım.. baktım kızıma uzunnn uzuuunnn öptüm kokladım.. gözlerinizi ayırmak istemiyorsunuz kesinlikle..:)
emzirme alıştırmaları.. gezinmeler vs vs.. cuma günü hastaneden çıktık..
şimdi evimizdeyiz..
çok şükür bugün 11.günümüz.. ALLAH tüm yavrulara sağlıklı-hayırlı ömürler versin.. benimkinede inş..
kesinlikle burada kelimelere yansıtılamayacak kadar çok çok çok güçlü mükemmel bir duygu anne olmak.. ona sahip olmak.. ALLAH herkese nasip etsin hayırlısıyla sağlıklısıyla inş..
siz geride kalan doğurmamış arkadaşlarıma da sağlıklı doğumlar nasip etsin RABBİM..
hikayem oldukça uzun oldu.. kusuruma bakmayın olurmu.. döktüm içimi:)
ipekimle hepinizii çok çok öpüyoruz..
Genişletmek için tıkla...

zaman... nasıl hızla geçiyorsun..
 
doğum hikayemin üzerinden kocaman bri yıl geçdi. bugün yazdıklarımızı okuyunca gözlerim dolu dolu oldu.. ALLAH ım bizi evlatlarımızdan ayırmasın hiç....
 
blackberry34 .!.:
Ve işte o an,
ben ne zaman yazacağım diye düşündüğüm kaçıncı günlerden birindeyim yine.

Tarih:12.08.2010

Bütün gün yarını düşünmek oğlumu düşünmekle geçti. annem kayınvalidem eşim görümcem babannem evde ve ben yatak odasında sürekli yarı ağlamaklı bir şekilde düşünüyorum karnımdaki oğlumla konuşuyorum ona hikayeler anlatıyorum ve buluşacağımız dakikalara az kaldığını onada anlatıyorum. zaman geçmiyor ama sürekli uyuyorum bende.derken gece oldu. eşimle birbirimize sarılıp hayallere daldık düşündük konuştuk.
ve sabah...
doktor en son saat 8 de kahvaltı edeceğimi ve bir daha yemek ve su içmeyeceğimi söyledi. kalktım iki üç lokma atıştırdım ve geri yattım. yemek yemeye halim yoktu sanki. içimde birşey dışarı çıkmak için can atıyordu gibi. herşey hazırlandı. herkes kalktı ve 2 araba hastanenin yolu tututldu.

Tarih:13.08.2010
Yer:Medıcana avcılar hastanesi
Hastaneye vardık hemen yatışım yapıldı odamız hazırdı zaten. hastanenin en serin en ferah suit odasına yerleştik. hemen hemşireler odadaki herkesi dışarı çıkardı üzerime önlüğüm giydirildi. önce lağman yapıldı. en çok bundan kokuyordum ama endişe ettiğim gibikötü değildi. sonra hemşireler geldi ve sondayı taktı. ameliyathaneye gideceğim sedyeye uzandım. ve içim kıpır kıpır coşuyordu. ne bir endişe vardı ameliyattan dolayı nede oğlumdan. o an içimi öyle bir sevinç kapladı ki, oğlumu sağ sağlim kucağıma alacağımı herşeyin çok güzel olacağını sanki birisi kulağıma fısıldadı. sevinçten uçuyordum. ebeler hemşireler bana şaşırıyordu ne kadar pozitifsin ameliyata giderken bravo dediler.
ve odadan çıktım herkes görmek istediğim herkes ordaydı kimi ağlıyor kimi sevinçten gülüyordu tuhaftı. bir tek eşimi göremedim ameliyata giderken. onu bebeğin kıyafetlerini alması için arabaya göndermişlerdi. eşim nerde diye sordum onu göremeden asansöre bindim.binerken arkamdan herkese el salladım ve söylediğim söz bebeği görünce beni sakın unutmayın oldu.ve doğru ameliyathaneye indik. asansörde bile ne kadar neşeliolduğum hakkında yorum yapıyorlardı.
ameliyathanede erkek bir anestezist beni karşıladı çok gülzer yüzlüydü. giderken soğuk duş almıştım saçlarım ıslaktı. bana burası çok soğuk üşüyeceksin dedi. olsun ben razıyım dedim ve ameliyat masasına yattım. örtüm açıldı ve doktoru beklerken ameliyat yardımcıları benimle konuştular. çok neşeliydi onlarda ben de. hepsi bu girdiğimiz en neşeli sezeryan dediler. doktorum geldi nasılsın hazır mısın dedi. bende bomba giyim sizi bekliyorum dedim. ne zaman ayılacağım dedim 40 dk sonra dedilaer. sonra yavaşça narkozu verdiler bende kendişm sayıcam dedim yavaş yavaş uyuşuyorum ellerim uyuştu kollarım bacaklarım ve uyuyorum dedim ve uyudum.
sonra bir ses demet hanım uyanın hadi dedi ve uyandım gözlerimi açtım bebeğim nasıl dedim çok tatlı ama çok ağlıyor dediler. hemen görmem lazım deidm yukarı çıktık herkes odanın kapısının önünde bekliyor ve gene eşm yok. bu seferde babannem fenalaştı diye su almaya gitmiş.
eşim nerde dedim su almaya gitti dediler herkes ağlıyor bana bakıyor bende ağlamayın çok iyiyim diyorum o halde teselli etmeye çalışıyorum onları ama canımda çok yanıyor.
sonra odaya geldik bir fitil vbe iğne yediktn sonra eşim yanıma geldi bana sarıldı ve ağladı oğlumuz çok güzel bir melek dedi hemen kameraya çekilmiş gösterdi bayıldım ağlayaadım canımın acısından ağlayamadım. ama şimdi bu satırları yazarken ağlıyorum.
Genişletmek için tıkla...
CANIM OĞLUMMMM
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

S
18 Ağustos ve sonrası transfer olacaklar birlikte bekleyelim ❤️
42 43 44
Yorumlar
862
Görüntüleme
29K
ELIF7007
ELIF7007
P
Yumurtlamadan sonra gün gün gebelik belirtilerim hanımlar
2 3
Yorumlar
46
Görüntüleme
3K
minedurgut35
minedurgut35
H
Gebeliğe Hazırlık 17 yaşında anne olmak
Yorumlar
10
Görüntüleme
879
esra1928
esra1928
Lady Guinevere
Pozitif mi negatif mi bilmem ama tüm gerçekliğiyle doğum hikayem. 😂
Yorumlar
19
Görüntüleme
2K
Lady Guinevere
Lady Guinevere
H
Doğruyu seçemiyorum
Yorumlar
16
Görüntüleme
566
albatroza
albatroza
Back
X