...ve hamileliğimin nihayet 40. cı haftasın daydım. Tek bir sorun vardı ben eşimden ayrı Berlin de doğum yapacaktım. Eşim ise benimle birlikte gelemediği için Adana da bizi bekliyecekti. Hamileliğimin ilk gününden beri biliyordum: 'Ben normal doğum yapacaktım'. Ama eşimden ayrı son haftalar o kadar zor geçmişti ki son günlerde iyice sabırsızlanmıştım. Tüm ailem yanımdaydı. Annem, babam, ablam, yengem...ama asıl önemli kişi, çocuğumun babası yoktu. Ama oğluma güzel bir gelecek sunmak için yurt dışında doğum yapacaktım...bu çileye değecekti inşallah.
40+5 inci günümdeydim. Yapılacak hiç bir alış veriş, hiç bir işim kalmamıştı. Öyle boş boş bekliyordum ve her gece dua ediyordum 'gel artık bebeğim diye'. Ama tek bir sancı bile yoktu. Karnım hala yukarıdaydı. Ve ben 'hala doğurmadın mı?' sorularından artık bunalmıştım. Herşeyi denedim: bitkisel çaylar, göğüs ucu uyarma, ağır iş yapma, merdiven çıkma...ama yok bizimkinin gelmeye hiç niyeti yoktu. Doktorum cinsel ilişki önerdi :)) ama eşim yoktu
O gün doktor muayenem vardı. Yurt dışında, muayeneler hastane de değil doktorların özel muayenehanesinde yapılıyor. Doktorum dedi ki 'suyunda azalma var...hastaneye git, seni muayene edip doğumu başlatsınlar'. Öyle de yaptım. 'oh be' dedim sezeryan da olsa, gelsin artık oğlum, ki Türkiye ye geri dönelim. Aileme söyledim ama kimseye yük olmak istemedim. Ertesi sabah bindim taksiye gittim hastaneye...ve geçekten suyum azalmıştı. Bebek artık gelmesi gerekiyordu. Ama sezerya nın s si bile gündem de değildi. Suni sancı dediler. ilk dozda yan etki olur diye, beni acil ameliyata alacak duruma getirdiler, damar yolu açıldı, ve ben yalnız başıma iyice tırsmıştım. Annemi aradım: 'Anne sancı verecekler hazırlıklı olun' dedim. Ve ilk doz verildi...1 saat bekledim...ama tık yok :)....4 saat geçti ikinci doz verildi...hala tık yok...dört saat sonra 3. doz verildi...ve ben iyice bunalmıştım artık....sezeryan olmak istiyorum dedim...ama melek gibi bi doktor 'hadi ama biraz daha sabır et' çok güzel bi doğum yapacaksın ' dedi. Bu gece uyu dinlen artık dediler ve ben hıçkıra hıçkıra ağlayarak hastane odama çıktım. Annem gil geldi beni teselli etmeye çalıştılar, doğmayan bebek yoktur falan dediler...ama hiç bir teselli bana fayda etmiyor. Onlar bu halime gülüyorlar...bugün bende gülüyorum ama o zaman kabus gibiydi o beklemek.
30+7 sabahı ilk muayene ve doktorun dediği şu 'Bugün bu iş olacak'...1nci doz suni sancı yine başarısız...Saat 15 de artık vajinal bi fitil yedim 2. doz olarak...üstüne babam ve yengem geldi...biz hastanenin etrafında yürüyüş yapıyorduk. O da ne. Karnımda bir ağrı his ettim. Yok ya bu sancı değildir dedim ve 15 dakika sonra yine geldi. Saat 16 dı sancılandığıma karar verdim...ve sevinçten göbek attım....gülüyordum mutluydum. Hem normal doğum olacaktı hemde bugün o gündü. Saat 17 oldu ve sancılar sıklaşıyordu...yürüyüş de sancı esnasında duraklamak zorunda kalıyordum...ama hala çok mutluydum...annemi ablamı aradım...sancılandım diye :))))
evet ve sat 18 oldu...ailenin bayları eve gitti sadece yengem vardı yanımda. O beni mutlu eden sancılar öyle bir artmıştı ki...yüzüm, rengim soluğum kesiliyordu...'Allahım dayanacağım, bitecek' diyerek kendimi teselli ediyordum. Yengem yüzüme bakamıyordu. Sancılarım 5 dakikada bir geliyordu...çok ilginçti sancı anında cehennemin ortasındasın. sancı bittiğinde o acıyı çeken sen değilmişsin sanki :)) Yatarak asla duramıyorum. Ayaktaydım ve sancı anımda kalçamı bi sağa bi sola oynatıyordum bebek daha iyi doğum kanalına insin diye...ve tabi nefesimi de kontrol altına almak zorundaydım. Nefesimi verirken aşağıya doğru nefes veriyordum...
Neyse çok uzatmim :))) yengem dayanamadı ve yerini daha tecrübeli annem ve ablama bıraktı. Ama annem benden daha kötüydü limon gibiydi...kıyamıyordu bana :))) Sonra son muayenede...o kadar acıya rağmen 2 cm açılma var denildi ...ve saat 20:00. Bunu duyduğumda ölüyordum...ben bu acıya dayanamam dedim...basit ağrı kesiiler...belime sıcak su tulumu ve masajlar...herşeyi denedik. Bir süre sonra bağırsaklarımı boşaltmak için lavman yapıldı...olan ondan sonra oldu zaten...lavman sancıları şiddetlendiriyormuş...ve saat 22:00 de açılmam 8 cnm e varmıştı...Doğum odasına aldılar beni...ama ben ısrarla yatmak istemiyordum...ayakta durmak istiyorum...gerçi ayakta durmaktan gücüm, takadım bitmişti ama yatarak o sancılar çekilmezdi...Zorla yatırdılar beni doğum sandalyesin deydim...ıkınma vakti gelmişti 1,2,3,4...ama yok gücüm kalmamıştı ...Annem yanımda ağlıyordu...amam zaten gözüm kimseyi görmüyordu. Çevrem bi masal dünyası gibiydi herşey bulanık...sadece ebenin talimatlarını zorla duyuyorum...Bitti artık ölüyorum sandım...ebe 1 şişe bebek yağını boşalttı vajinal bölgeme...'Hadi bir kaç kere daha ıkın yolda geliyor, çok az kaldı ' diyordu ...Ama benim GIK çıkartacak, bağıracak gücüm yoktu.Bu arada bağıran kadınların o gücü nereden bulduklarını merak ediyorum gerçekten :))) En son abalam ddim ' abla bittim...ve pes ediyordum taki ablamın sesini duyana kadar...hadı bacım saçlarını görüyorum dedi. Son gücümü topladım ve allahım diyerek son bir kez ıkındım...ve oğlum ebenin kollarına düştü :))))))
Su yutmuştu onu kustu...ben şoktaydım...annem ve ben ağlıyorduk ' bittimiii, bittimiiii' diye soruyordum...Meleğim de ağlıyordu...Doğduğu gibi göğsüme verdiler ve o hemen meme ucumu aradı...ağlaması okadar yanıkdıı ki...' babasını istiyor diye düşünüp ' bidaha ağladım...ama sonra adrenalin patlaması yaşadım...onun o mis gibi kokusunu içime çektim. şaheser gibiydi.
Türkiye de herkes ayağa kalmıştı zaten. Eşim...adanayı yürüyerek feth etmişti o gece...ablamın elinde telefon doğdu doğduuu dediğini hatırlıyorum. Annem bebeğin sağlıklı olup olmadığını kontrol ediyor :))) Ve ben de yırtılma olmasına rağmen...dikişimi ve plasentayı hic bişeyi his etmedim...anamdan yeni doğmuş gibiydim...Bebeğimi ölçmek için aldıklarında...benimde idrar çıkmamı istediler...
sonra odamıza çıktık..22:20 de doğdu Emrem o sabaha kadar uyudu doğumun yorgunluğuyla...bense sabaha kadar gözlerimi bir defa üstünde ayırmadım...Hayatımın en huzurlu gecesiydi :))))))))
Ozaman 25 yaşında ilk oğlum oldu. Şimdi yaşım 29 oğlum 3. 5 yaşında ve ben 13. haftalık hamileyim...bayılıyorum normal doğum hikayelerine
bİR KADININ HAYATINDA YAŞAYA BİLECEĞİ EN GÜZEL MACERA NORMAL DOĞUMDUR. KİMSE DOĞURAMAM DEMESİN
Salya sumuk oldum burada yaw,.. Acısıyla tarlısıyla Allah hepimize sorunsuz bir doğum nasip etsin inş.
bende heyecanla 2. doğumum nasıl olacak diye hayaller kuruyorum
herkese hayırlı doğumlar
iki tarafı da bilen bi insan olarak memuriyet tavsiyemdir
halsizliğim,uyku Halim, göğüs hassasiyetim geçti. Eşime göre hamilelikte profesyonel olmuşum artık
senin nasıl gidiyor? Umarım çalışma ortamın rahattır
bilmion sus bari..
Ama bak ne güzel cinsiyet belli olmuş. Benim belli değil daha cinsiyet. Pazartesi belli olur inşallah.
