evet sıra doğum hikayemi yazmaya geldi ....
Eşimle 2009 yılında evlendik,ilk zamanlar çocuk istemedim.evliliğin yeni oluşu,yeni bir hayata alışmam ve bunun gibi şeylerin rayına oturmasını beklemek istedim...biraz borcumuz da vardı o yüzden erteledikçe erteledik....her ne kadar keşke demek istemesemde şimdi diyorum,keşke bu kadar beklemeseymişim diye...
2013 yılının şubat ayında artık çocuk istediğimi söyledim eşime,o zaten çoktan hazırdı ve de istekliydi..denemeye başladık...uzun süre doğum kontrol hapı ile korunmuştum uzun derken tam 3,5 sene...bu da başka bir keşke'm
bir ay geçti 2 ay geçti 3 ay geçti hamile kalmadım,hemen kalmayı da beklemiyordum aslında sonra regli tarihim gecikti test yaptım negatifti ama bir türlü regli olmuyordum,doktora gittim ve bir sürü tahlilden sonra tedavisiz çocuk sahibi olamayacağımı en soğuk ve en katı şekilde suratımın tam ortasına baka baka deyiverdi doktor...
oradan ağlaya ağlaya çıktığımı ve annemin beni çaresiz bir şekilde teselli edişini çok iyi hatırlıyorum......
o günden sonra hemen en yakın arkadaşımın tavsiyesi ile büyük bir üniversite hastanesine gittim ... yine tahliller,yine sonuç beklemelerin ardından beni infertilite bölümüne yönlendirdiler...daha ne anlama geldiğini bilmeden gittim dosyam açıldı,sonradan öğrendim ki sebepsiz kısırlıkmış anlamı....
böylece uzun yorucu bir yol göründü bana...aylar boyu tahliller yapıldı prosedür gereği ve çok yoğun olduklarından epey beklemek zorunda kalmıştık...
bana ve eşime yapılan onca tahlilden sonra mayıs dan aralığa kadar zaman geçmişti,ve aşılama yapılacağını söylediler...
birinci aşılamada olmadı hamile kalamadım,sıra ikinci aşılamaya gelmişti..
ikinci aşılamanın ardından daha vakti gelmeden eşime idrar testi yapacağımı negatif ise artık ilaç içmek istemediğimi söyledim...wc ye gittim ve yaptım bekledim bekledim bekledim ...
işte ordaydı ikinci çizgi hayalet gibi oradaydı...eşime gösterdim burda birşey yok dedi...hayır var dedim....bir gün daha beklemeye karar verdik...ertesi günü yeniden test yaptım bu sefer çizgi belirgin bir şekilde oradaydı,daha adetime 6 gün vardı oysa....
hemen kan vermeye gittim...
ve sonucu beklemeye başladık,bana beklemek yıllar gibi gelmişti...
sonuç hamileydim...artık bebeğim benimleydi.....
gelelim doğum hikayeme :) uzun oldu canlar kusura bakmayın....
10 ekim 2014 sabah uyandığımda hafif sancım vardı,gaz sancısıdır dedim uyumaya devam ettim...saat 10:30 civarı kalktım ve annemle eşimi aradım tek tek ve keyfimin olmadığını söyledim....
o gün ara ara annem ve eşim aradılar halimi sormak için...bense evde tek başıma yatakta bir o yana bir bu yana kıvranıyordum gazın çıkmasını bekliyordum
saat 16:00 da annem geldi yanıma...kızım bu böyle olmaz hastaneye gidelim bi bakıversinler dedi,inatla hayır eşim gelsin kötüleşirsem o zaman gideriz dedim...
öyle böyle derken o koskoca günü sancılarla geçirdim,akşam oldu eşim geldi hep beraber yemek yedik...
yemekten sonra artık yeter gidiyoruz dediler...apar topar çıktık hastaneye gittik...
vardığımızda nst odasına geçtik,düzenli sancın var dedi ebe...ben affalayıp kalmıştım ne yani dedim doğum sancısı mı ???
annem ve ebe birbirlerine bakıp gülmeye başladılar...o an ciddiyetini anladım işin..alttan muayene etti açılman yok henüz dedi,nöbeti doktoru arayıp gelmesini söyledi....kendi doktorum şansıma 3 gün yoktu yurt dışındaydı.....nasip değilmiş napalım...
doktor geldi tekrar nst ye bağladılar bu arada serum vardı kolumda koca bir şişe....
tekrar alttan bakıldı açılma yok dedi doktorda...
o an nst de bebeğimin kalp atışları yavaşlamaya başlamış bana söylememişler....
çatın çok dar normal doğum istediğin kadar iste yapamazsın dedi doktor ve arkadasından artık buradasın yatış işlemlerini halledin bu gece bebeği alalım dedi...biz şoooookkkkklarda....
annem ve eşim hemen çıktılar eve gelip eşyalarımızı aldılar....
yol boyu eşim bütün sülaleye haber etmiş doğum yapacağımı,baktım herkes gecenin o vakti hastaneye geldi bizim için...
bu arada ben isyancımla görüşüyorum messenger üzerinden o da size bildirmiş sağolsun....rica etmiştim....
23:35 gibi beni ameliyathaneye aldılar...spinal anestezi yapıldı,anında uyuşmayı hissettim bacaklarımda...sonra yatırdılar beni önüme o perde çekilmeden saate baktığımda 23:42 ydi....
ve başladılar operasyona,bende bir panik ki sormayın fenalaştım panik atak geçirdim,nefes alamıyorum dedim,oksijen bağladılar,yemek yediğim için de istifra ettim kızlar çok utanç vericiydi....hiç bir hazırlık da yapamadım ayrıca,vücut temiziğinden tutun da duşa kadar....
Ve işte o an bebeğim Ardamın sesi geldi kulağıma....dünyanın en güzel en mucizevi sesi....nasıl bir ağlamaktı o öyle yavrum...............
sonrasını hatırlamıyorum panik atak geçirdiğimden olsa gerek sakinleştirici verdiler herhalde ki bende uyuya kalmışım...
bitmeye yakın kendime geldim....oğlum 23:55 de dünyaya gelmişti benim ameliyathaneden çıkış saatimse 00:53 dü
odama gittiğimde herkes oradaydı ama benim gözüm bebeğimden başka hiç birşey görmüyordu...aradan biraz zaman geçince herkes gitti eşim kaldı bir de annem....ebe geldi bebeği emzirmeye çalıştık...o gece hiç uyumadım ta ki ertesi gün akşam 5 e kadar gözüme uyku girmedi bir gr bile...ilk ayağa kaldımaya çalıştıklarında canım çok yandı...öyle böyle 2 gecenin ardından pazar günü öğlen bebeğimizle evimize geldik....nerdeyse 2 hafta oldu bile...benim doğum hikayem de böyle kızlar...güya saçımı yaptıracaktım,manükürler pedikürlermakyaj malzemelerim yanıma olacaktı....hiç biri olmadı , iyi ki de olmamış yavrumu sağ salim kucağıma aldım ya benimle ya şimdi.....gerisi hiç önemli değil
çok ama çok uzun bir yazı oldu farkındayım , kusura bakmayın o yüzden umarım sıkılmazsınız okurken :)
Allah'ım hepimize yavrularımızı bağışlasın....
(amin....)
doğum hikayeni soluksuz okudum hatta bitmesini istemedim. ilk yavrunu görüşün,babasının ilk kucağına alışı,ilk emzirişin neler hissettin o anda.doğumda yanımıza almamız gereken bilindik malzemelerin dışında bir şey var mı. bunlarıda yazarsan sevinirim.
