2014 Kasım Anneleri Doğum Hazırlığı ve Doğum Hikayeleri

Doğum tarihi:17 Kasım2014
Doğum saati:12.15
Bebeğin kilosu:3.850
Tam 40 haftalık


Evet arkadaşlar oğlumu çok şükür cuma günü bana verdiler artık doğum hikayemi yazmak istiyorum
benim Hikayem 14 Kasım Cuma günü muayene olduktan sonra başladı o gece bende kanama oldu bende aldırmadım çatı muayenesindendir diye aldırmadım bir saat sonra tekrar oldu bende hastahaneye gittim önlem amaçlı fakat ordada hersey normal çıktı Annemin ısrarıyla o gece 12de memlekete gittim (1.5 saatlik yol)annem hep bana bakıyordu varmı bir gelisme diye fakat hiç bir belirti yoktu çamur gibi lekelenmë hariç ara ara lavaboda su sızıntısı olduğunu fark ettim ufak ufak sancı da vardı bende artsın diye kimseye söylemedim fakat hep geçiyordu pazartesi annemin ısrarı ile doktora muayene olmaya gittim doktor bakınca suyun bitmiş nerdeyse hiç mi fark etmedin dedi bende az birsey dedim neyse suni vericem bekleyeceğiz bu bebek bugün doğmalı dedi tam 40 haftam dolduğu gün ben çok sevindim oh normal olur inş dedim fakat 1 saatte suninin dozunu arttıriyorlar ama ben birşey hissetmiyordum işin kötüsü oğlumun kalp atışları yavaşlıyordu ben anladım sezaryen olacağımı doktoru aradılar ve hazır landım acil sezaryen 2 normal doğumun üstüne çok korkuyordum üstelik eşim de evimize dönmüştü arıyordum fakat acil alındığım için yetişemedi annem ve Teyzem yanımdaydı
oğlum için bunu başaracağım dedim ameliyathane buz gibiydi etrafımda müzik dinleyenler gezinen kızlar sanki resim yapıyorlar spinal anestezi yapıldı bu hiç de korktuğum gibi değildi kolay olmuştu evet sonunda o an geldi toplam 5dk sonra oğlum Dr un elindeydi ama ağlamıyordu Dr um inanmıyorum şuna bak dedi oğlumun kordonu kör düğüm olmuştu şok olduk nefes almıyordu bu arada benim tansiyon çok düşmüştü müdahale ettiler sonunda oğlum ağladı sesi çıkıyordu Rabbime şükr ettim
tam onu bana getirdiler bilincim kayboldu göremedim bana iğneler yapıldı ve evet nabız gelmişti
oğlum gitti onu odaya gönderdik dediler fakat gittiğimde yoktu meğer küveze almışlar solunum sıkıntısı çekiyorMuş bebeğim bir gece onu göremedim ertesi sabah görmeye gittim çok kötü oldum bir sürü hortumlara bağlanmış garip garip yatıyordu yavrum ağladım ben hastahaneden çıktım ama oğlum orada kaldı Rabbim sen kimseye Yaşatma bu acıyı neyse çok uzattım ark hiç dinlenmeden devamli oğlumu görmeye ona süt sağıp götürmeye gittim sonunda onu emzirmeme de izin verdiler çok güzel bir duygu en sonunda oğlumu bana verdiler kuzum şimdi yatağında mışıl mışıl uyuyor çok şükür biraz uzun oldu ama ben hikayeleri okurken detayları bile okurdum bunu okuyan anne adayları unutmayın ne çekerseniz çekin en sonunda onun kokusu herşeye değiyor ve normal mi sezaryen mi deseniz normal diye haykırırım o buna göre çok rahat bence umarım bir an önce bebeğinizi kucağınıza alırsıniz
 
Ben paylasmayi becerememisim doğum hikayemi;

Bizim bebis beni hiç yormadım diyebilirim. Gebelikte toplamda 11 kilo aldım ve projede çalışmak üzere yaklaşık ilk 7 ayını yurt dışında tek basima gecirdim. Kasım anneleri benim arkadaşlarım oldu hep. Aktif olarak hergün yazamadım belki ama hep okudum, herkesi taniyorum=) sonra projem bitti döndüm ve doğumdan önceki pazartesiye kadar ( doğum perşembe oldu) calismaya devam ettim. Pazartesi günü muayenede doktor Rahmi elle uyardı. O gün uyarıda önce 40- 50 ye çıkan sancım vardı nst de ama bi şikayetim yoktu.sadece karnım top gibi olup gevsiyirdu. O gün doktordan çıkıp ise gitmstim, muayenede canım yanmisti sonrada hafif sancılar başladı ama ben metroyla ise gidecek kadar iyiydim. O akşam tuvalete gittim bi baktım iiç çamaşırım kan olmuş. Bu durum azalarak devam etti. Çarşamba akşamı saat 11 gibi regl kasılmalarım a benzer sancılar başladı. Ama regl nin başındaki hafif sancılar. Ve düzensizdi. Karnım dan giriyordu. Internette okuduğum göre yalancı kasılmalardi. Bu durum düzensiz aralıklarla sabaha kadar devam etti. Hep yatakta yatarak geçirdim geceyi ama sanci dan arada uyandım uyudum. Sabah 7:30 gibi eşim uyandı. O zaman ona sanci geldikçe belime masaj yaptrdim çok iyi geldi. Sancılar kısa sürüyordu bu arada 15 sn falan. Bu durumda yalancı sanci olduğunu destekliyordu. Sonra eşime sen bugün ise gitme dedim, geç git dedim. Yanlız kalmak istemedim. Ama hala aklımda doğum yok heralde 72 saat sürer bu böyle diyorum. 9 gibi Sucuklu yumurta içeren bir kahvaltı hazırladı esim=) bu arada yine düzensiz aralıklarla dayana bilecegim regl sancıları geliyordu ama belden de vurmaya başladı. DoSaat 12 de eşimin toplantısı vardı. Gitmek zorundaydi. Gidip hemen geleyim dedi ben de olmazsa beni annene bırak dedim. Idari edebileceğimi düşündü yanlız o kadar iyi hissediyordum. Sonra kayinvalideme gittik. Orada sohbet ettik meyve yedim. Şancı gelince sallanan sallanan atlattim. Hala düzensizdi. 30 dk sonra eşim geldi, içi rahat etmemiş. Onlar içerde ana oğul kahve içtiler ben buraburaya girip baktım ne var ne yok diye. Sonra tekrar evimize döndük. Eşim yürüyelim biraz sancın a iyi gelir dedi. Bizim eve 7 dk mesafede bi market var. Oraya yürüyerek gittik mandalina istiyordu canım. Onu aldık sanci geldikçe durup antlatmayı bekledim. Artık canım yanıyordu. Ama sanci duzensizdi=) dedim bu iş uzun sürecek cips de alalım film izleyelim evde. Aksama yemekli falan aradık markette al eve yürüdük tekrar. Bizim ev 4. Katta asansörsuz. Merdiveni başına gelince artık ben çıkamıyor galiba dedim. Ama sanci geçince hiç bişey kalmadığı için sanci gittiği gibi tek solukta eve çıktım. Koltuğa uzandım ama artık fenayim=) artik ben bugun dogum yapicam dedim.eşime dedim müzik aç bana hypnobirth mumüzikleri açtı bana Amanin nasıl gaz veriyor o da. Klibini izledim sen yapabilirsin nefes al ver falan diyor veriyor gazi çok iyi geldi=) sonra doktoru arasına bir dayanamıyorum ben. Eşim aradı o da gidin bi ebe kontrol etsin dedi. Şimdi sıra dört kat merdiven inmekte. Sanncı arasında ben vinnn otopark kadar gittim. Eşim arkamdan koştura koştura geldi. Sonra hashastaneye doğru yola çıktık. 5- 6 dk sonra hastanedeydik. Doğum katına çıkmak için asansör bekledik bayagi. Asansörde Öküzler yol vermedikler çok sinirlendim bi yandan da Sancı çekiyorum. Neyse bindik ciktik Ebelerin benim montumdans anlamadi gebe olduğumu sur atımiza bakıyorlar ben konuşmuyorum. Eşim sinirlendi sonunda doğum için geldik işte eve gelsin dedi. Beni hemen çatala aldilar. Bayagi bir kanamam olmuş bu arada. EEbe bi baktı bebek geliyor dedi. Benim doktor yok. Onu aradılar bana sakinleştirici serum verdiler. Orası çok kokötüydü çünkü ıkinmak istiyordum bana nefes alıp verdiriyorlardi.20 dk sonra doktor koşa koşa geldi. Ben 4 defa ikindi ve bizim minik pirtladi. Bu esnada hiç bağırmak. evet canım yandı ama hiç bir faydası yoktu bgirmanin. Nefes alıp vermeye odaklanmam a çalıştım ve eşimin elini morarttim=). Onun doğumda olmasi çok güç verdi bana. Hep yapabilirsin didiye güç verdi. Sonra bizim minigim bana gösterip götürdüler . Hemen arkadaşından eşi ayrıldı. Kuş gibi hafiflemistim zaten sohbet etmeye başladım doktorla. Güzel olsun dikişler dedim=) kesi atilmadi dokümanında zaten doktora sakin kesme sakin kesme diye bagriniyordum=)) kendiliğinden olan kesiyi dikti. Onlar canımı yaktı biraz. Iki mada falan canım yanmisti sadece basınç hissettmistim. Sonra beni odama aldılar bu arada ailelerinin gelmis kapıda bekliyorlardi ağlayan gozlerle=). Odada çok fena titreme geldi. Giydirdiler beni kalın kalın. Hiç açım yoktu hersey bitmişti. Acayip enerjik oldum 30 dk sonra. Veee duyan gelmeye başladı. Hala da devam ediyor. Hiç size yazamadım o yüzden. 2-3 gibi hastaneye gitmiştim. Sonraki gün 12 de çıktık eve. Böyle bir mezara işte. .. Allah isteyen herkese bebek nasip etsin inşallah. O kadar masum vd mis kokulu ki. Aşık oldum ona.herseye değer hiç önemli değil doğum şekli. Ama normal doğum için derim ki kafanızı takmayin hareketlerini sınırlamayin. Bir sorununuz yoksa zaten vücut herseyi kendi kendine yapıyor.
Buradaki herkese çok teşekkür ederim, yolYoldaş oldunuz bana.
 
Daha düne kadar muhteşem bir doğum hikayem olmadığını düşünüyordum. Hamile iken hep dua ettim babasına aşık bir kızım olsun diye, ve evet o babasına şimdiden aşık bir kız. Babasının omzunda daha sakin, onun kucağında daha başka bir huzurlu. Ve evet o benim minik mucizem. Doğumum belki muhteşem bir doğum olmadı ama ben minik bir mucize getirdim dünyaya...Ve işte bizim hikayemiz...

Güzel kızım benim , hayatımızı güzelleştirmek için çok çabuk girdi hayatımıza. Korunmayı bıraktığım ay şıp diye hamile kalmam bunun habercisi olmalıydı. Doğum kontrol hapı ile korundun hemen hamile kalamazsın sözlerine karşılık kızım daha ilk ay girdi hayatımıza. Eşimin dizlerinin üzerine çökerek bacaklarıma sarılıp ağlaması daha dün gibi. Kelimelerden daha etkiliydi göz yaşları. Bense sadece şaşkındım, hamile olduğuma inanmakta bu kadar zorlanıyorsam doğduğu zaman neler hissedecektim acaba??

Günler günleri kovaladı, 9 ay geçti gitti. Kalp atışlarını duyduğumuz o kontolden sonra, hep bir sonraki kontrol gününü hayal ederek ve de heyecanlanarak geçti aylar. Büyüdü mü? Kaç gr oldu? Kaç kilo oldu? boyu kaç cm oldu? tarama testleri, ayrıntılı usg....Aslında içinde ufak heyecanlar büyük endişeler barındıran karmakarışık duygular. Planlar hep normal doğum için yapılmıştı, kızımda normal doğum için hazırlanmaya başlamıştı aslında. Son haftaya girdiğimizde 2 cm açıklık, hissedilmeyen sancılar vardı. Ama her ne olduysa 1 hafta boyunca ishal ve kusma ile oldu. İshal bende hemoroit oluşmasına sebep olunca, bütün planlarımız değişti. Hemoroit acımdan dünyayı görmez olmuştum, tek istediğim bir an önce doğum yapmak ve ilaç kullanmaya başlamaktı. Son kontrolümüzde doktorum bu şekilde normal doğum yapamayacağımı söyleyince, şaşırtıcı bir şekilde sezaryene koşulsuz teslim olmuştum.

6 Kasım sabahı saat 08:00'de hastaneye yatışım yapıldı. Saat 09:00'da ameliyata alınacağımı söylemişti doktorum. Saatler geçmiyordu, gerildikçe gerilmiştim. Elimde olsa etrafımda ki herkesi dövecektim. Saat 10'da bekleyiş son buldu ve beni ameliyathaneye indirdiler. Yavaşça sedyeye geçtim. Etrafımda bir sürü insan vardı. Ameliyathane soğuk olurdu, oysa ki ben soğuk falan hissetmiyordum. Doktorum geldi, "hareket ediyor mu?" dedi. Evet, dedim. O sırada kocaman bir küvez girdi içeri, bu ne dedim. Bebek doğduğu gibi ona alacağız, üşümesin diye; dedi. O sırada serum takılmıştı bile. Çocuk doktorunun beklendiğini söylediler. O sırada , karnımı açtılar, doktorum "şimdi bir soğukluk hissedeceksin korkma batikon sürüyorum" dedi. Sahiden buz gibiydi. Neden bayıltmıyorsunuz, dedim. Sana narkoz verdikten 7 dakika sonra bebeği çıkartmış olmamız gerek, o yüzden sen ayıkken yapılacakları yapıyoruz" dedi doktorum. O sırada , "çocuk doktoru geldi, Nil hanım heyecanlanmaya başladı, panik oluyor uyutun" diye bir konuşma duydu. Tek hatırladığım "daha bayılmadım sakın kesmeyin beni" dediğim. Gözlerimi ayılma odasında açtığımda biri bana "Nil nasılsın?" diyordu. Bebeğim nasıl; dedim. "Sen şimdi onu boşver, sen nasılsın?" dedi o kişi bana. Bende "sen bana bebeğimi söyle, bende sana nasıl olduğumu söyliyim" dedim. "Pamuk gibi kızın oldu, yukarıda yıkandı, giyindi seni bekliyor hadi bakalım gidiyoruz "dedi. Odama çıkartıldım, daha yatağa yerleşmemiştim ki, kızım geldi. Mucizem, hayatım, aşkımın meyvesi, dünyam tarifi imkansızdı. Bana bakıyordu sanki, kucağımdaydı, aşık olmuştum kızıma. Ona baktım eşime baktım, Allah'ım hayatımda 2 aşk vardı, ikisi içinde ömrümü verirdim.

Bugün 19 günlük olduk, kızım şimdi yanımda. Tüm masumluğu ile. Hayatıma neler kattığını bilmeden, onun için ömrümü vereceğimi bilmeden. Tek dileğim bu duyguyu her kadının yaşanması, Allah isteyen herkese nasip etsin inşallah. Tüm annelerin kuzucuklarına da sağlıklı ömürler versin.


Doğum Tarihi : 06.11.2014 Perşembe
Doğum Saati: 10:20
Kilo / Boy : 3,600 gr / 52 cm
 
Yaşanması gereken bir duygu..
Ben hayatımda ilk kez ameliyathane gördüm, soguk, buz gibi..
En baştan beri sezaryandan korkuyordum.. 37.haftaya kadar kızım tersti.. Kesin sezeryan gòzüyle bakıyorlardı, bebegim 37+6 da döndü..
Ama boynuna kordonu dolamıştı..
38+3 te bize gün verdii..
18 Kasım Salı Saat:9.15
Hazırdım, korku,heyecan doluydum..
Tam saatınde çantalarımızla hazırdık, rutin işlemleri hallettik ve yatısım yapıldı..
O gun doktorumun 3 ameliyatı vardi..
Ebe geldi, hadi dedi..
Beraber dogumhaneye gittim,heyecan ve korkudan kimseyle konuşamadım.. Direk aldılar beni..
Nst ye baglandım, sonra beni giydirdiler.
Ameliyathaneye dogru yürüdük..
Kapıdan girdım,ilk kez boyle bir durumla karşı karşıyaydım.
Dişciye gidersin mesela,kapıdan dönme şansın vardır, ama burda yok, vazgeçme şansım yok..
Ama korkuyordum,korkudan tıtriyordum. Yattım ameliyat masasına, önüme örtüler gerildi, tansiyon aleti,gogsume pedler yapistırildi, elim ayagım baglandı, bir ses duydum, bir şey sürecegim ,soguk ,korkma diye..
Gerçekten soguktu. Sonra doktorum geldi, Geldim Kızım diye, ben sadece korkuyorum dedim,aglamaya başladım, Korkma,ne korkması, çok sanslisin ilk seni aldım dedi, ben o anda gözlerm falan kaydı ve uyudum, 5dakikada kızımı almışlar,babasına teslim etmisler.. Uyandıgımda ameliyathanedeki sesleri duydum ama gözümü acamıyordum. . ben masadan masaya gecirdiler, ameliyathaneden odaya kadar sayıkladım, ne söyledigimi biliyorum,ama istemdisi söylüyordum..
Annecigim, canım yanıyor diye hem anneme seslendim.. annemi de yanıma aldılar asansöre, tabi gözümü acamadım ama sesini duydum.. ilk gözümü açtıgımda odamda eşimi gördüm, gözleri kıpkırmızı elimi tutuyor,herkes bebegimin basında..
Kayınvalidem ,gorumcem falan.
Bi tek annem ve esim benim elimi tutuyor.
O an kimin ne oldugunu daha da iyi anladım..
Bebegimi getirdiler, göstermeye calistlar ama net göremiyordum, gözlerim perdeli gibiydi,ilk cumlem cok cirkin oldu. :)
Ama melegim ,o kadar güzeldi ki Maşallah..
Suan da karsımda her geçen gün daha da güzelleşıyorr..
Bugun 10. Günümüz..
Başkalarının kucagına bile vermek istemiyorum.. hep yanimda kalsn istiyorum..
Evlat gerçekten farklıymışş. Acılar unutuluyor, ilk 1hafta zorlandım, suan iyiyim, bebegim iyi..
Çok mutluyum. Gözlerimi ondan alamıyorum.. 2.kez aşık oldum :)
Rabbim herkese nasıp etsin..


Dogum Tarihi : 18.11.14
Dogum Saati : 13.15
Kilo : 3.500 Boy : 51
 
Doğum Tarihi : 28.11.2014 (40 Hafta 1 günlük)
Doğum Şekli : Genel anestezi sezeryan
Doğum Saati: 19:03
Kilo / Boy : 3.800 gr / 53 cm

Merhaba kızlar, bebeğimi uyutmuşken ben de doğum hikayemi yazabilirim artık.

Eşimle kısa zamanda tanışıp evlendik, öyle uzun uzadıya bir aşk hikayemiz yok ama kısa ve öz bizim hikayemiz ilk
görüşte AŞK
clip_image001.gif

Tam tamamına 17 ay 14 gündür evliyiz ve çok şükür çok mutluyuz..

Geleyim kızımızın ilk bizimle oluş hikayesine; Eşimle çok fazla bebek seviyor olmamıza rağmen henüz kendimizi manevi olarak hazır hissetmediğimiz için korunuyorduk. Ve aramızda ciddi sorunlar oluşmaya başladı, hergün kavga gürültü, anlaşmazlıklar derken ikimiz içinde evlilik hayatı tam bir işkenceye dönmüştü.. Boşanmaya karar verdik ve kesin kararımızdı, ailelerimizle konuşmak için zaman ayarlaması yapıyorduk.

Eşimle doktorların kesin dediği sadece %2 ihtimal verdiği yöntemle korunuyorduk bu yüzden hiç gebelik beklentim yoktu. Adetim düzenlidir ama o ay tam 13 gün gecikti.

Doktora gittim kan testi yaptırttı ve 2 saat sonra tabi ben negatif sonucu beklediğim için gayet sakin sonuçlarıma baktım bir de ne göreyim 0-5 değer aralığı negatif yazan tahlil sonucunda benim değerim 7,85 şoka girdim, iki gün sonra testi tekrarladım ve değer ikiye katlanınca gebeliğim kesinleşti yani mucize bir şekilde anne adayıydım
clip_image002.gif
Hem korunduğumuz halde hem de geç yumurtladığım ay tevafuk ederek bizim eşimle adet olmam gereken tarihte birlikte olmamız benim için mucize :KK46:

Ve kızımız eşimle olan tüm sorunlarımızı çözdü, o kadar değiştik ki birbirimize yeniden bağlandık yeniden aşık olduk ve boşanma kararını asla bir daha dile getirmedik çok şükür
clip_image004.gif
Rabbim bizim ayrılmamızı, hediye vererek istemedi..


Doğum hikayem ise; Hamileliğim çok güzel geçti çok rahattım hiç mide bulantısı yada başka sorunlar yaşamadım yalnızca çok kilo almak dışında (tam 23 kilo almışım). Kızım 40 haftam dolduğu halde gelmedi ve hatta ne sancım ne doğum belirtim ne de başka hiçbirşeyim yoktu. Halbuki 7.aydan itibaren bebeğim aşağı inmişti ve erkenden doğum pozisyonunu almıştı. 40+1 de doktor kontrolümde bi takım tahliller yapıldı bana ve maalesef idrarda protein değerim yüksek çıktı, tansiyonum da yüksek çıktı. Doktorum seni bekletemeyiz 2 gün içinde doğurtmalıyız dedi ve aynı gün 28.11.2014 tarihinde yatışım yapıldı ve sadece 1.5 cm açılmam vardı başka da hiçbir şeyim yoktu.

Önce suni sancı denemesi yapıldı saat 12.30'da başlandı ve anında etkisini gösterdi saat 4e kadar suni sancı çektim ve 6 cm açılmam oldu ardından suyum kendiliğinden geldi. O saate kadar olan sancım çekilebilir gibiydi ve çektim ama sonrasındaki sancı resmen nefes alacak vakit vermiyordu bana, çığlık çığlığa acı içinde kıvranıyordum resmen, yanımda olan herkesi eşim, annem, kv, eltim, teyzem, kız kardeşim ve ablam tabii yanında hemşireleri de azarlıyordum bağrıyordum sürekli o acıyı şimdi anlatırken yeniden hissettim ve içim ürperdi.. Daha önce bel fıtığı ameliyatı olduğum için epidural de yapamadılar ve bebeğim gelmiyordu aşağıya inmişti ama vücudum hiçbir şekilde normal doğumu destekleyici hareketlerde bulunmuyordu. Ne ıkınma ne de kendi sancım hiçbirşey yoktu. O an anladım ben normal doğum yapamıcam, ve çığlıklara devam ederken sezeryan istediğimi söyledim. Şu zamana kadar normal doğum yapabilmek için direnen ben, sezeryan diye bağrınıyordum hastane ayağa kalkmış bağırmalarıma.. Ama inanın çok acı çekiyordum suni sancının böyle bir şey olduğunu bilsem asla baştan kabul etmezdim. Doktorum,annem ve teyzem beni normal doğum için ikna etmeye çabaladılar ama ben kafama koymuştum 5 dakika bile bu sancıyı çekebilecek gücüm kalmamıştı. Zaten doktorum da son açılmamı kontrol ederken kendimi kasıp geri çekilmemden dolayı normal doğum yapamayacağıma inandı. Aslında herşey güzel gidiyordu açılmalarım, suyumun patlaması falan ama ben alttan muayenelere kendimi kapattığım için bebek geri kaçıyordu ve bende kendimi çok kasıyordum bu da bebeğin hayatını tehlikeye sokuyordu. Yani bir nevi vajinismus yaşıyordum. En sonunda ben onları sezeryana ikna ettim, hemen hazırladılar beni. Eşim yanımdan hiç ayrılmadı ben acı içinde ağlarken o da çıkmış kapıda ağlamış. Ameliyathaneye giderken herkesten helallik istedim, annemi ve eşimi öptüm ve gittim.

28.11.2014 saat 19.03’te kızım Serra dünyaya gözünü açmış, eşime götürmüşler ve eşim şoka girmiş şaşkınlıktan hüngür hüngür ağlamış inanamamış bir bebeğimiz olduğuna J sonra beni de 19.30 da odama aldılar kızımı sayıklayıp durdum hastane bizimkilerle dolup taşmıştı hiçbirini gözüm görmedi bebeğimi istiyordum, hemen ardımdan kızımı da getirdiler bana ve o an tarif edilemez müthiş bir duygu.. Artık dünyam kızım SERRAM :KK46::KK37:
 
Doğum Tarihi : 02.12.2014 (41+0)
Doğum Şekli : Normal (epidural mepidural yok)
Doğum Saati: 15.05
Kilo / Boy : 4.130 gr / 55 cm
Bebeğimin adı: Mehmet Alperen

38ç haftada daha önceden planladığım üzere hastanemi değiştirdim. evime daha yakın olan, daha teşekküllü, adı oldukça iyi anılan bir doktora gitmeye başladım. vajinal muaeyene oldum. 2 cm açıklığım vardı. Doktor hanımla ilk muayenemizde benim ve oğlumun durumunun normal doğum için elverişli olduğunu, artık bol bol yürüyüş yapmam gerektiğini, hatta eğilerek yer silmem gerektiğini konuştuk ve haftaya görüşmek üzere sözleşerek ayrıldık hastaneden...

doğum çantamız hazır bekliyordu. hava çok soğuktu ama aldırış etmeden, sıkı sıkı giyinip her gün yürüyordum. en olmadı Metro Gross markete gidiyordum :D Allahım hayırlısını versin di ama normal doğum istiyordum. ameliyat beni çok ürkütüyordu.

39. haftada yine kontrole gittik. nst çekildi. sancı mancı yoktu. ağrı yoktu. o kadar yürüyordum ama tık yoktu işte. tekrar vajinal muaneye yapmılasına gerek olmadığını, sancı olması, suyumun veya nişanımın gelmesi halinde hemen hastaneye gelmem gerektiğini tembihledi doktorumuz.

25 kasım günüydü. beklenen doğum tarihi gelmişti. 40 haftayı tamamlamıştık. ama hala bir değişiklik yoktu ben de. suyumun seviyesinin çok iyi olması sebebiyle doktorum bekleyebileceğimizi söyledi. yine vajinal muayene oldum. açıklık hala aynıydı. ama oğlumun hiç gelesi yoktu.

28 kasım.. nikimden de anlaşılacağı üzere benim için çok özel bir tarih. hem benim hem eşimin doğum tarihi.. sabah uyandık. annem, kayınvalidem gözüme bakıyorlar :D yok anam diyorum hala hiç bir şey yok... akşam oldu. doğum günümüzü kutlamak için arayanlar "daha doğmadı mı, ne bekliyo bu oğlan" dediler hep :D dayım ise "gidip kestiriver yavv" dedi :D

01.12.2o14 40+6 konrole gittik. doktorum artk beklememizin riskli olduğunu, suni sancıyla açılmanın ilerleyebileceğini, daha sonra epidural yapılabileceğini söyledi. ben artık harektlerini takip etmekten, aman bugün kaç kez hareket etti diye saymaktan, 2 güne bir nst ye girmekten sıkılmıştım. ertesi gün yani 02.12.2014 sabah 6 da gelip yatış yapmamı söyledi. 6 mı dedim şok olmuş halimle. sabahın köründe napıcaktık :D evet dedi :)

nasıl heyecan nasıl heyecan... artık beklenen gün gelmişti. kasım anneleri topiğinde olsam da aralık gelmişti şaka maka ve doğum günü belliydi bebişimin...

sabah erkenden kalkıp hazırlandım. bebeğimin ve benim çantalarımızı kapıya çıkardım. annem, kv, eşim ve ben hastaneye gittik. nöbetçi hemşire odamızı gösterdi. bir kaç evrak doldurduk. hastane önlüğü getirdiler ve hemen giymemi istediler. ardından o çok korktuğum lavmanın yapılacağını söylediler. ama hiç de korktuğum gibi bir şey değilmiş :) çok komikti yaa. anlatmıyım ama pis bi anıydı :D

ve hemşire geldi. kan aldı. tansiyon ölçtü. damar yolu açılıp suni sancı serumu bağlandı. 3 saat "aman canım ben bir şey hissetmiyorum hala" diyip durdum... tabi bu arada mesai başladı. hastane görevlileri gelip gidiyo odaya.. ben de kah koridorda eşimle yürüyor kah pilates topunda yaylanıyordum.

saat 10... hadi bakalım bi muayene edelim dediler. çok canımı acıttı ayşe ebe :KK43: başka bir ebe geldi. suyumu patlatmak için.kadın ebe değil de psikolog sanki. aman ya rabbi nasıl sakinleştirdi beni :) Allah razı olsunn. suyumu patlattı. çok berrak olduğunu söylediler suyumun. yani daha beklesem de olurmuş doğum için :)

veee artık o cool hallerimden eser kalmadı... ah o sancılar... saatte bir vajinal muayene oldum. açıklık 4 cm di.. epidural için az daha az daha diyip duruyordu ebe. saat 14 civarıydı. yine muayeneye gittim. anaammm o da nee!!

açıklık tamamlanmışşş,doğuımhaneye gidiyoruz diye bağırdı ebe. içimden hani epidural, hani ağrısız doğum diye çığlık atıyordum... bi tekerlekli sandalyeye oturduğumu bi de doğumhaneye girdiğimi hatırlıyorum.

doktorum karşımdaydı. hadi canan diye bağırıyordu millet:D ama ben de değil ıkınmaya nefes almaya bile hal kalmamıştı. doktorum artık teşvik etmekten öte kızmaya başlamıştı :D :D hadi ama, saçını kesip göstereyim mi, çok yordun bebeği, yeter artık, ıkın!! offf... hiç gücüm kalmamıştı kiii... ayşe ebeye hadi ayşe diye seslendiğini hatırlıyorum doktorun, ve ayşe ebenin üstüme çıktığını :confused: gücüm kalmadığı için mecburen karnıma baskı yaptılar. sonrada oğlumun herkesin deyimiyle balık gibi kaydı :) oğlumu getirin dediysem de dinletemedim. çok soğuk, bebek çok üşüdü dediler ve götürdüler. (doğumla ilgili tek keşkem budur. baştan anlaşmalıydık. 5 saniye de olsa oğlumla temas etmeliydim..).o ıkınma evrelerinin sonunda bana bir iğne yaptılar. bunun beni uyutacağını, dikişlerimin ağrısınını hissetmeyeceğimi söylediler. oğlumu görmemden sonra bayıldım zaten. uyandığımda yine tekerlekli sandalyedeydim. geceliğimi hangi ara nasıl giydirdiler bilmiyorum :)

odama geldim. bebişimi de getirdiler. kavuşmamız bir saat sürmüş :KK43: buna çok üzüldüm. tam bir saat sonra dokunabildim ona. gerisi malum.. ağlaşma, dokunma, ilk emzirme...

ben normalde de hemoglobini düşük bir insanım. malum, doğumda fazlaca da enerji kaybetmişim.. normal doğumdan sonra hemen ayağa kalkılır ama ben malesef ertesi sabah 10 da kalkabildim. o saatte kadar 5 kez ayağa kalkma girişimim baygınlıkla sonuçlandı. oraları hatırlamak istemiyorum.

Alperen'immm kuzum benimm. iyi ki geldi.. iyi ki bizimle. Rabbime binlerce kez şükürler olsun. nefes alamadığım o ıkınma anlarında bebeği olmayanlara bebek, hamilelere kolay doğumlar diledim Rabbimden...
 
Son düzenleme:
Doğum Tarihi : 02.12.2014 (41+0)
Doğum Şekli : Normal (epidural mepidural yok)
Doğum Saati: 15.05
Kilo / Boy : 4.130 gr / 55 cm
Bebeğimin adı: Mehmet Alperen

38ç haftada daha önceden planladığım üzere hastanemi değiştirdim. evime daha yakın olan, daha teşekküllü, adı oldukça iyi anılan bir doktora gitmeye başladım. vajinal muaeyene oldum. 2 cm açıklığım vardı. Doktor hanımla ilk muayenemizde benim ve oğlumun durumunun normal doğum için elverişli olduğunu, artık bol bol yürüyüş yapmam gerektiğini, hatta eğilerek yer silmem gerektiğini konuştuk ve haftaya görüşmek üzere sözleşerek ayrıldık hastaneden...

doğum çantamız hazır bekliyordu. hava çok soğuktu ama aldırış etmeden, sıkı sıkı giyinip her gün yürüyordum. en olmadı Metro Gross markete gidiyordum :D Allahım hayırlısını versin di ama normal doğum istiyordum. ameliyat beni çok ürkütüyordu.

39. haftada yine kontrole gittik. nst çekildi. sancı mancı yoktu. ağrı yoktu. o kadar yürüyordum ama tık yoktu işte. tekrar vajinal muaneye yapmılasına gerek olmadığını, sancı olması, suyumun veya nişanımın gelmesi halinde hemen hastaneye gelmem gerektiğini tembihledi doktorumuz.

25 kasım günüydü. beklenen doğum tarihi gelmişti. 40 haftayı tamamlamıştık. ama hala bir değişiklik yoktu ben de. suyumun seviyesinin çok iyi olması sebebiyle doktorum bekleyebileceğimizi söyledi. yine vajinal muayene oldum. açıklık hala aynıydı. ama oğlumun hiç gelesi yoktu.

28 kasım.. nikimden de anlaşılacağı üzere benim için çok özel bir tarih. hem benim hem eşimin doğum tarihi.. sabah uyandık. annem, kayınvalidem gözüme bakıyorlar :D yok anam diyorum hala hiç bir şey yok... akşam oldu. doğum günümüzü kutlamak için arayanlar "daha doğmadı mı, ne bekliyo bu oğlan" dediler hep :D dayım ise "gidip kestiriver yavv" dedi :D

01.12.2o14 40+6 konrole gittik. doktorum artk beklememizin riskli olduğunu, suni sancıyla açılmanın ilerleyebileceğini, daha sonra epidural yapılabileceğini söyledi. ben artık harektlerini takip etmekten, aman bugün kaç kez hareket etti diye saymaktan, 2 güne bir nst ye girmekten sıkılmıştım. ertesi gün yani 02.12.2014 sabah 6 da gelip yatış yapmamı söyledi. 6 mı dedim şok olmuş halimle. sabahın köründe napıcaktık :D evet dedi :)

nasıl heyecan nasıl heyecan... artık beklenen gün gelmişti. kasım anneleri topiğinde olsam da aralık gelmişti şaka maka ve doğum günü belliydi bebişimin...

sabah erkenden kalkıp hazırlandım. bebeğimin ve benim çantalarımızı kapıya çıkardım. annem, kv, eşim ve ben hastaneye gittik. nöbetçi hemşire odamızı gösterdi. bir kaç evrak doldurduk. hastane önlüğü getirdiler ve hemen giymemi istediler. ardından o çok korktuğum lavmanın yapılacağını söylediler. ama hiç de korktuğum gibi bir şey değilmiş :) çok komikti yaa. anlatmıyım ama pis bi anıydı :D

ve hemşire geldi. kan aldı. tansiyon ölçtü. damar yolu açılıp suni sancı serumu bağlandı. 3 saat "aman canım ben bir şey hissetmiyorum hala" diyip durdum... tabi bu arada mesai başladı. hastane görevlileri gelip gidiyo odaya.. ben de kah koridorda eşimle yürüyor kah pilates topunda yaylanıyordum.

saat 10... hadi bakalım bi muayene edelim dediler. çok canımı acıttı ayşe ebe :KK43: başka bir ebe geldi. suyumu patlatmak için.kadın ebe değil de psikolog sanki. aman ya rabbi nasıl sakinleştirdi beni :) Allah razı olsunn. suyumu patlattı. çok berrak olduğunu söylediler suyumun. yani daha beklesem de olurmuş doğum için :)

veee artık o cool hallerimden eser kalmadı... ah o sancılar... saatte bir vajinal muayene oldum. açıklık 4 cm di.. epidural için az daha az daha diyip duruyordu ebe. saat 14 civarıydı. yine muayeneye gittim. anaammm o da nee!!

açıklık tamamlanmışşş,doğuımhaneye gidiyoruz diye bağırdı ebe. içimden hani epidural, hani ağrısız doğum diye çığlık atıyordum... bi tekerlekli sandalyeye oturduğumu bi de doğumhaneye girdiğimi hatırlıyorum.

doktorum karşımdaydı. hadi canan diye bağırıyordu millet:D ama ben de değil ıkınmaya nefes almaya bile hal kalmamıştı. doktorum artık teşvik etmekten öte kızmaya başlamıştı :D :D hadi ama, saçını kesip göstereyim mi, çok yordun bebeği, yeter artık, ıkın!! offf... hiç gücüm kalmamıştı kiii... ayşe ebeye hadi ayşe diye seslendiğini hatırlıyorum doktorun, ve ayşe ebenin üstüme çıktığını :confused: gücüm kalmadığı için mecburen karnıma baskı yaptılar. sonrada oğlumun herkesin deyimiyle balık gibi kaydı :) oğlumu getirin dediysem de dinletemedim. çok soğuk, bebek çok üşüdü dediler ve götürdüler. (doğumla ilgili tek keşkem budur. baştan anlaşmalıydık. 5 saniye de olsa oğlumla temas etmeliydim..).o ıkınma evrelerinin sonunda bana bir iğne yaptılar. bunun beni uyutacağını, dikişlerimin ağrısınını hissetmeyeceğimi söylediler. oğlumu görmemden sonra bayıldım zaten. uyandığımda yine tekerlekli sandalyedeydim. geceliğimi hangi ara nasıl giydirdiler bilmiyorum :)

odama geldim. bebişimi de getirdiler. kavuşmamız bir saat sürmüş :KK43: buna çok üzüldüm. tam bir saat sonra dokunabildim ona. gerisi malum.. ağlaşma, dokunma, ilk emzirme...

ben normalde de hemoglobini düşük bir insanım. malum, doğumda fazlaca da enerji kaybetmişim.. normal doğumdan sonra hemen ayağa kalkılır ama ben malesef ertesi sabah 10 da kalkabildim. o saatte kadar 5 kez ayağa kalkma girişimim baygınlıkla sonuçlandı. oraları hatırlamak istemiyorum.

Alperen'immm kuzum benimm. iyi ki geldi.. iyi ki bizimle. Rabbime binlerce kez şükürler olsun. nefes alamadığım o ıkınma anlarında bebeği olmayanlara bebek, hamilelere kolay doğumlar diledim Rabbimden...

Harika bir hikaye..
Allah bebişine sağlıklı mutlu bir ömür nasip etsin. Güle güle büyütün.
 
Doğum Tarihi : 24.10.2014 (38+4)
Doğum Şekli : Normal
Doğum Saati: 17,40
Kilo / Boy : 3,080 gr / 53 cm
Bebeğimin adı: Elif Berin

Doğum yapalı iki ayı geçti ama yeni yazabiliyorum doğum hikayemi. Dogum yaptıktan hemen sonra yazsaydım daha acı dolu daha korkutucu bir hikaye olabilirdi ama ben simdi gülerek hatırlıyorum doğumu. Doğumdan cıkıp kendime ilk geldigimde ' annem nasıl yaptı bu kadar dogumu' diyip durdum. annemin cevabı ise su an mantıklı geliyor bana. ' unutuluyor kızım dedi o an cektigin herşeyi unutuyorsun'.
Evliliğimin dokuzuncu ayında hamile kaldım ve ilk dört ay boyunca korkunc mide bulantıları ve kusmalarla geçti hamileligim. hiç bir şey yiyemiyordum ve içtigim su bile mide bulantımı arttırıyordu. çalışan biriyim ve işe giderken bindigim taşıtlar midemin daha korkunc bir hal almasını saglıyordu. iş yerinde zorla yedigim her lokmadan sonra koşa koşa cıkarmaya gidiyordum ( bunları unutamıyorum:)) bir kaç sefer tramvayda kustum. Allah ım cok zor zamanlardı. sonrası ise cok zor gecmedi hamd olsun.
38. haftada en korktugum şey catı muaeyenesi zamanı geldi ve doktorum ( kendisi aynı zamanda kuzenim) 3 cm acıklıgımın oldugunu ve beni yatırması gerektigini söyledi. tabi şok oldum benim tahminlerime gore 2 hafta vardı en azından doguma. sonunda bir kaç gün daha beklemeye ikna oldu kuzenim. aslında dogumdan korkmuyordumama zaman istiyordum cünkü kızımın odasının hazırlıklarını bitirmem lazımdı :)) simdi bunların ne kadar gereksiz oldugunun farkındayım. 38+2 de tekrar muayeneye gittim nst ye baglandım. kalp atıslarında sorun cıkmadıgı için bir kaç gün daha beklemeye karar verdik ve iki gün sonra yani 38+4 de suni sancıyla dogumu baslatmaya karar verdi kuzenim.
O gün hastaneye giderken bile dogum yapacagıma inanamıyordum sanırım. Bilmiyorum herkes aynımı ama hamilelik süresince her karnımı gördügümde ben bir kez daha şaşırıyordum hamile olduguma. evet hamileydim ama sanki bu süreç hep surecek gibi geliyordu, sanki dünyaya bir can gelmeyecek, sanki ben bir hayalin içindeyim gibi. tam anlatamıyorum hislerimi sanırım...
24 ekim günü saat 9 da hastaneye girişim yapıldı ve acıklıgımın 4 cm oldugunu soyledi ebe. güzel bir dogum olacagını soyledi ve suni sancı verilmeye baslandı. aynı zamanda nst ye baglandım. aslında normal dogumu hem cok merak ediyordum, cok istiyordum ama bir yandan da ablalarımın çeşitli nedenlerle son anda sezeryana alınmasından dolayı bende de aynı sey olacagı düşüncesi vardı. yani ben bu dogumun sezeryanla sonlanacagına inanıyordum. bir kaç saat suni sancı verildi sancılar 100 ve cok kısa aralıklarla cıktı. fakat ben hiçbir şey hissetmiyordum. nst de bebegimin kalp atısları biraz yavas cıktı ve sancıyı kesip bana serum verdiler. sancı odasında 5 kişiydik ve onların cektigi sancılar ve bagırısmalar gercekten strese girmeme neden oluyordu. sürekli dua ettim tesbih cektim. hastaneye gelirken meryem ananın elini de yanımda getirmiştim ve eşim bir kaç saat sonra onun tam acılmıs fotosunu gnderdi bana fakat benim hala sancım yoktu. kuzenim sürekli kontrol ediyordu beni ve tekrar alttan muayene edildim. ebe kesemi patlattı ve artık sancıları hissedecegimi soyledi. soyledigi gibi de oldu sancılarım hızlanmaya basladı ama dayanılmayacak gibi degildi. hemsireler ara ara gelip cikolata ve meyve suyu yediriyorlardı bebegi beslemek adına. kesem patladıktan cok kısa bir süre sonra kuzenim tekrar kontrol etti ve acıklıgın 8 cm oldugunu . pilates topunu verip zıplamamı soyledi. serumlar dısında toplamda 3 saat suni sancı almıs oldum ve sancılar ara ara gelip gidiyordu.sancıları tutmaya basladım ara ara gelen sancılar 20 sn ye sürüyordu. saat 17 gibi beni catala aldılar ve acılmanın 8,5 oldugunu soylediler. yani bebek inmiyordu ve acılma devam etmiyordu. aslında gercekten can yakan kısım sancıdan cok bu kısımdı. ebe elle mudahele etti ve acılmanın devam etmesini sagladı.
sancılar şiddetlendi, bebek hala inmiyordu ve ben gerçekten doguramayacagımı düşünmeye basladım. zaten kendimi boyle sartlandırmıstım bastan beri sacma bir şekilde. artık dyanamıyordum. çatala cıkmamı soylediler ve nst baglamak istediler ama ben müsade etmedim. sürekli yalvarıyordum kuzenime beni lütfen sezeryana alın diye.ben yalvardıkca o da bana ısrarla dayanmamı cok az kaldıgını soyluyordu. bu kadar açıklıkla yazık olur diyordu. cataldan indim kesin kararlıyım diye bagırıyorum beni alın sezeryana. bu sırada dısarıda sesimi duyan akrabalarım hatimler indiriyor tabi :)) kuzenim beni ikna edemeyecegini anlayınca eşini cagıralım dedi içeri o seni ikna eder. hayır dedm istemiyorum kimseyi beni ameliyata alın.bu sefer 2 ablamı ve yengemi içeri aldı kuzenim beni normal doguma ikna etsin diye. tabi dogal olarak benim o halimi gören ablalarım biraz ikna etmeye calıstlar ama o halimi görünce dayanamadılar. hepsi birden sezeryana alınmamı istedi :) tabi kuzenim bu sefer onlara kızıp hepsini cıkardı dışarı.:)) bu arada dogumun basından beri tıp fakültesinde okuyan bir arkadasım yanımdaydı ve sürekli bana destek oldu. aradan 15- 20 dakika gecti ben hala yalvarıyorum ve en sonunda serumu kolumdan cıkardım. gercekten dogumun en sancılı zamanlarıymıs o anlar. kuzenim en son tamam dedi 15 dakika daha istiyorum senden. olmazsa sezeryana alıcam seni. hala pazarlık yapmaya calıstım orda ama sonunda kabul ettim. küçük ablam tekrar içeri alındı ve yanımda kuran okumaya devam etti. catala cıktım bir kaç ıkınmadan sonra ebe bagırdı 'saclarını goruyorum bebegin hemen bebek hemsiresini cagırın' diye. iste o an tüm olumsuz düşünceler kafamdan gitti, tüm acılar tüm korkular silindi. bir kaç ıkınma daha ve benim güzel kızım dogdu. hemen yukarıdaki saate baktım 17.40 :) o an ablamın cıglıklarını ve aglamasıni unutamıyorum cok güzel bir andı:) bebegimi gördüm ama hala bir hayalin içinde gibiydim. sonradan ogrendigime göre dısarıda akrabalarım ve eşim o kadar stresin üzerine bebek sesini duyunca havalara uçmuşlar:) dogumn hemen sonrasında dikişlerimi yapmak için beni uyuttular. kalktıgımda geceligim üstümde ve heryer tertemizdi. hiç bir agrım sızım yoktu. illk işim kuzenime ve ebeye teşekkür etmek oldu ,iyi ki dedim dinlemediniz beni almadnız sezeryana:) başka bir doktor olsa eminim o kaadar kaprisimi cekmez coktan ameliyata alırdı beni.
odaya gittikten cok kısa bir süre sonra kızımı getirdiler ve eşimin ilk işi sünnet oldugu üzere kızımın agzına hurma sürmek oldu. su an o anlar hayal gibi geliyor bana. kuzumu kucagıma almam, emzirmem hepsi harika duygulardı. su anda dogumla ilgili kotu olan düşünceler silindi kafamdan. zordu evet ama bu mucizeye tanık olmak müthiş birşey.
aradan iki bucuk ay gecti neredeyse ve her gün kızımı bir öncekinden daha fazla seviyorum sanırım. ona bakarken gözlerim doluyor hep ve bir kez daha şükrediyorum Rabbime ve bir kez daha anlıyorum ki insana verilen en güzel nimet evlatmış...
 
Doğum Tarihi : 24.10.2014 (38+4)
Doğum Şekli : Normal
Doğum Saati: 17,40
Kilo / Boy : 3,080 gr / 53 cm
Bebeğimin adı: Elif Berin

Doğum yapalı iki ayı geçti ama yeni yazabiliyorum doğum hikayemi. Dogum yaptıktan hemen sonra yazsaydım daha acı dolu daha korkutucu bir hikaye olabilirdi ama ben simdi gülerek hatırlıyorum doğumu. Doğumdan cıkıp kendime ilk geldigimde ' annem nasıl yaptı bu kadar dogumu' diyip durdum. annemin cevabı ise su an mantıklı geliyor bana. ' unutuluyor kızım dedi o an cektigin herşeyi unutuyorsun'.
Evliliğimin dokuzuncu ayında hamile kaldım ve ilk dört ay boyunca korkunc mide bulantıları ve kusmalarla geçti hamileligim. hiç bir şey yiyemiyordum ve içtigim su bile mide bulantımı arttırıyordu. çalışan biriyim ve işe giderken bindigim taşıtlar midemin daha korkunc bir hal almasını saglıyordu. iş yerinde zorla yedigim her lokmadan sonra koşa koşa cıkarmaya gidiyordum ( bunları unutamıyorum:)) bir kaç sefer tramvayda kustum. Allah ım cok zor zamanlardı. sonrası ise cok zor gecmedi hamd olsun.
38. haftada en korktugum şey catı muaeyenesi zamanı geldi ve doktorum ( kendisi aynı zamanda kuzenim) 3 cm acıklıgımın oldugunu ve beni yatırması gerektigini söyledi. tabi şok oldum benim tahminlerime gore 2 hafta vardı en azından doguma. sonunda bir kaç gün daha beklemeye ikna oldu kuzenim. aslında dogumdan korkmuyordumama zaman istiyordum cünkü kızımın odasının hazırlıklarını bitirmem lazımdı :)) simdi bunların ne kadar gereksiz oldugunun farkındayım. 38+2 de tekrar muayeneye gittim nst ye baglandım. kalp atıslarında sorun cıkmadıgı için bir kaç gün daha beklemeye karar verdik ve iki gün sonra yani 38+4 de suni sancıyla dogumu baslatmaya karar verdi kuzenim.
O gün hastaneye giderken bile dogum yapacagıma inanamıyordum sanırım. Bilmiyorum herkes aynımı ama hamilelik süresince her karnımı gördügümde ben bir kez daha şaşırıyordum hamile olduguma. evet hamileydim ama sanki bu süreç hep surecek gibi geliyordu, sanki dünyaya bir can gelmeyecek, sanki ben bir hayalin içindeyim gibi. tam anlatamıyorum hislerimi sanırım...
24 ekim günü saat 9 da hastaneye girişim yapıldı ve acıklıgımın 4 cm oldugunu soyledi ebe. güzel bir dogum olacagını soyledi ve suni sancı verilmeye baslandı. aynı zamanda nst ye baglandım. aslında normal dogumu hem cok merak ediyordum, cok istiyordum ama bir yandan da ablalarımın çeşitli nedenlerle son anda sezeryana alınmasından dolayı bende de aynı sey olacagı düşüncesi vardı. yani ben bu dogumun sezeryanla sonlanacagına inanıyordum. bir kaç saat suni sancı verildi sancılar 100 ve cok kısa aralıklarla cıktı. fakat ben hiçbir şey hissetmiyordum. nst de bebegimin kalp atısları biraz yavas cıktı ve sancıyı kesip bana serum verdiler. sancı odasında 5 kişiydik ve onların cektigi sancılar ve bagırısmalar gercekten strese girmeme neden oluyordu. sürekli dua ettim tesbih cektim. hastaneye gelirken meryem ananın elini de yanımda getirmiştim ve eşim bir kaç saat sonra onun tam acılmıs fotosunu gnderdi bana fakat benim hala sancım yoktu. kuzenim sürekli kontrol ediyordu beni ve tekrar alttan muayene edildim. ebe kesemi patlattı ve artık sancıları hissedecegimi soyledi. soyledigi gibi de oldu sancılarım hızlanmaya basladı ama dayanılmayacak gibi degildi. hemsireler ara ara gelip cikolata ve meyve suyu yediriyorlardı bebegi beslemek adına. kesem patladıktan cok kısa bir süre sonra kuzenim tekrar kontrol etti ve acıklıgın 8 cm oldugunu . pilates topunu verip zıplamamı soyledi. serumlar dısında toplamda 3 saat suni sancı almıs oldum ve sancılar ara ara gelip gidiyordu.sancıları tutmaya basladım ara ara gelen sancılar 20 sn ye sürüyordu. saat 17 gibi beni catala aldılar ve acılmanın 8,5 oldugunu soylediler. yani bebek inmiyordu ve acılma devam etmiyordu. aslında gercekten can yakan kısım sancıdan cok bu kısımdı. ebe elle mudahele etti ve acılmanın devam etmesini sagladı.
sancılar şiddetlendi, bebek hala inmiyordu ve ben gerçekten doguramayacagımı düşünmeye basladım. zaten kendimi boyle sartlandırmıstım bastan beri sacma bir şekilde. artık dyanamıyordum. çatala cıkmamı soylediler ve nst baglamak istediler ama ben müsade etmedim. sürekli yalvarıyordum kuzenime beni lütfen sezeryana alın diye.ben yalvardıkca o da bana ısrarla dayanmamı cok az kaldıgını soyluyordu. bu kadar açıklıkla yazık olur diyordu. cataldan indim kesin kararlıyım diye bagırıyorum beni alın sezeryana. bu sırada dısarıda sesimi duyan akrabalarım hatimler indiriyor tabi :)) kuzenim beni ikna edemeyecegini anlayınca eşini cagıralım dedi içeri o seni ikna eder. hayır dedm istemiyorum kimseyi beni ameliyata alın.bu sefer 2 ablamı ve yengemi içeri aldı kuzenim beni normal doguma ikna etsin diye. tabi dogal olarak benim o halimi gören ablalarım biraz ikna etmeye calıstlar ama o halimi görünce dayanamadılar. hepsi birden sezeryana alınmamı istedi :) tabi kuzenim bu sefer onlara kızıp hepsini cıkardı dışarı.:)) bu arada dogumun basından beri tıp fakültesinde okuyan bir arkadasım yanımdaydı ve sürekli bana destek oldu. aradan 15- 20 dakika gecti ben hala yalvarıyorum ve en sonunda serumu kolumdan cıkardım. gercekten dogumun en sancılı zamanlarıymıs o anlar. kuzenim en son tamam dedi 15 dakika daha istiyorum senden. olmazsa sezeryana alıcam seni. hala pazarlık yapmaya calıstım orda ama sonunda kabul ettim. küçük ablam tekrar içeri alındı ve yanımda kuran okumaya devam etti. catala cıktım bir kaç ıkınmadan sonra ebe bagırdı 'saclarını goruyorum bebegin hemen bebek hemsiresini cagırın' diye. iste o an tüm olumsuz düşünceler kafamdan gitti, tüm acılar tüm korkular silindi. bir kaç ıkınma daha ve benim güzel kızım dogdu. hemen yukarıdaki saate baktım 17.40 :) o an ablamın cıglıklarını ve aglamasıni unutamıyorum cok güzel bir andı:) bebegimi gördüm ama hala bir hayalin içinde gibiydim. sonradan ogrendigime göre dısarıda akrabalarım ve eşim o kadar stresin üzerine bebek sesini duyunca havalara uçmuşlar:) dogumn hemen sonrasında dikişlerimi yapmak için beni uyuttular. kalktıgımda geceligim üstümde ve heryer tertemizdi. hiç bir agrım sızım yoktu. illk işim kuzenime ve ebeye teşekkür etmek oldu ,iyi ki dedim dinlemediniz beni almadnız sezeryana:) başka bir doktor olsa eminim o kaadar kaprisimi cekmez coktan ameliyata alırdı beni.
odaya gittikten cok kısa bir süre sonra kızımı getirdiler ve eşimin ilk işi sünnet oldugu üzere kızımın agzına hurma sürmek oldu. su an o anlar hayal gibi geliyor bana. kuzumu kucagıma almam, emzirmem hepsi harika duygulardı. su anda dogumla ilgili kotu olan düşünceler silindi kafamdan. zordu evet ama bu mucizeye tanık olmak müthiş birşey.
aradan iki bucuk ay gecti neredeyse ve her gün kızımı bir öncekinden daha fazla seviyorum sanırım. ona bakarken gözlerim doluyor hep ve bir kez daha şükrediyorum Rabbime ve bir kez daha anlıyorum ki insana verilen en güzel nimet evlatmış...
masallah sizee.. Allah hayirlisiyla buyutmeyi nasip etsin.. Cok duygulandim dogum anima döndüm.. Hikayelerimizle beraber kizimizin olmasi dogum tarihlerimiz kilosu bile nerdeyse ayni.. Ben de 38+4te 4cm acilmayla hic sanci hissetmezken yattim suni sanciyla dogum yaptim :) yalniz suyum patlatildiktan sonra ben feci sekilde hissettim sancilari bebegim de asagi inmisti ondan sanirim.. Ah o anlarda asla bir daha dogum yapmam diyordum ama unuttum bile coktan o mucizeyi yasamak harika.. Biz hurmamizi da hazir etmistik ama kizim odaya gelince heyecandan hemen unutuverdik :)
 
masallah sizee.. Allah hayirlisiyla buyutmeyi nasip etsin.. Cok duygulandim dogum anima döndüm.. Hikayelerimizle beraber kizimizin olmasi dogum tarihlerimiz kilosu bile nerdeyse ayni.. Ben de 38+4te 4cm acilmayla hic sanci hissetmezken yattim suni sanciyla dogum yaptim :) yalniz suyum patlatildiktan sonra ben feci sekilde hissettim sancilari bebegim de asagi inmisti ondan sanirim.. Ah o anlarda asla bir daha dogum yapmam diyordum ama unuttum bile coktan o mucizeyi yasamak harika.. Biz hurmamizi da hazir etmistik ama kizim odaya gelince heyecandan hemen unutuverdik :)
:)) aminn hepimize hayırla büyütmeyi nasip etsin Mevlam. demek kızımın aynı özelliklerinde bir arkadası var :)) o an gercekten insan birçok şeyi unutuyor.
 
Back
X