Ay ne güzel bir topic olmuş. Aklına sağlık canım. Ben de yazayım. Umarım okursunuz
Eşimle ikimiz bebekleri her zaman çok sevmişizdir fakat evliliğimizin 4.yılını doldurduğumuzda karar verdik bebek sahibi olmaya. Çünkü beraber eğlenmeyi,evliliğimizi yaşamayı,seyahet etmeyi ve hem psikolojik hem de maddi olarak kendimizi hazırlamayı düşündük.
13 Mart Pazar günü eşimle şarap&kırmızı et keyfi yapmaya gittik. En sevdiğim iki şey olmasına rağmen ağzıma bile süremedim,midem bulandı.
Oradan çıkıp markete gittik ve karşıma mis kokulu çilekler çıktı. Gözlerimin fal taşı gibi açıldığını gören eşim 2 kg çilek aldı ve evimizin yolunu tuttuk. Eve gittiğimizde çileklerin hepsini güzelce yıkadım ve başladım yemeye. Yarım kilosunu yedikten sonra eşim "aşkım hepsi senin ye ama akşamın şu saatinde yediğin meyvenin şeker olduğunu unutma emi." dedi. Ben de "hmm evet doğru söylüyorsun" deyip mutfağa geçtim dolaba koyuyormuş gibi ama oturdum hepsini oracıkta yedim
Kocacım anlamış o gün bir şeyler olduğunu.
Ertesi gün yani 14 Mart Pazartesi günü test yapmam için yalvardı eşim. Benim nedense hiç umudum yoktu o yüzden hep ertelemeye çalışıyordum, iş arkadaşım da hadi yap deyince dayanamadım,yaptım ve anında çift çizgi oldu.
Ben tam manasıyla ŞOK
Nasıl yani? Hadi canım? Hamile miyim ben şimdi? Allah'ım bizim bebeğimiz mi olacak? Ya iyi bir anne olamazsam? diye saniyeler içinde ardı ardına sorular sordum kendime elimdeki teste bakarak.
Bebek planladığımız dönemde neredeyse her gün hamile kalırsam bunu sevgilime,canım kocama nasıl söylerim diye programlar yapıyordum kafamda ama o an o kadar karışıktım ki , programı uygulayacak sabrı göremedim kendimde. İş arkadaşımla ağlayıp sarılmalardan sonra sevgilimi aradım ve testin negatif olduğunu söyledim. Kadife bir ses tonuyla "sağlık olsun bebeğim, olur elbet." dedi.
Üzüldün mü diye sorduğumda "tabi ki bebeğimiz olsun çok istiyorum ama demek ki doğru zamanı değilmiş,üzme kendini" dedi.
Bu sözlerden sonra akmak için savaş veren gözyaşlarımı daha fazla tutamadım ve "bebeğim ben hamileyim" diye ağlamaya başladım. Bundan sonrası biraz komedi. Sevgilim o an büyük bir yapı markette evimiz için alışveriş yapıyormuş ve ben hamileyim dediğim an kısa süreli bir şok geçirip elindeki ağır şeyleri paldır küldür yere düşürmüş. Personelden özür dileyip arabaya koşmuş, orada sevinç çığlıkları atmış,sevinmiş,ağlamış ve tekrar markete dönmüş. Bu seferde yanlış malzemeler alıp uzayıp giden kasa sırasında kimseyi görmeyip en öne geçmiş, insanlar uyarınca "özür dilerim biraz önce karımdan çok güzel bir haber aldım." demiş, tabi insanlar anlamış hayırlı olsun demiş,gülmüşler en ön sırayı ona vermişler. Tabi ben hamileyim dedikten sonra karşıdan bir tepki bekliyordum ama sadece titrek bir sesle "aşkım ben seni arayım mı 5 dkya?" cevabını aldım. Sonrası malum...
Marketten çıkar çıkmaz bütün toplantılarını,görüşmelerini iptal edip iş yerime geldi. Yanıma geldiğinde gözleri kıpkırmızıydı ve sımsıkı sarıldı bana. Sonra da bebeğe zarar verdiğini düşünerek geri çekti kendini. Korkma o daha mercimek kadar
Öpüşüp,koklaştıktan sonra ne yapmamız gerektiğini konuştuk. Hemen özel hastanede kan testi yaptırdık ve 5 haftalık olduğunu öğrendik. Eşimin ailesine aynı gün, kendi aileme de ertesi gün söyledik. Yüz yüze söylemek istedik çünkü. İki tarafta inanılmaz mutlu oldu. Ağlaşmalar,gülüşmeler falan..
Hamile olduğumu kendime kabul ettirmem çok uzun zaman aldı. Yani içimde bizden bir parça olduğuna hala inanamıyordum. Sanki anne olmak bana hiç nasip olmayacak gibi hissederdim. Nedenini bilmiyorum. Adet düzensizliğimden dolayı yaşlı teyzelerin "çocuğun olmaz senin." tacizlerine maruz kaldığım için de olabilir.
Kalp atışlarını duyduğum gün "evet ben anne oluyorum." diyebildim kendime.. O günden sonra da her gün şükrettim Rabbime!
Dualarıma önce bebek sahibi olmak isteyenleri kattım, hala da öyle..
Bebeğimizin cinsiyetinin kız olduğunu 27 Mayıs Salı günü öğrendik. Allah biliyor ya flört dönemimizden beri biz hep kız çocuğu hayali kuruyorduk, Allah da çok şükür nasip etti.
Şimdi dört gözle Mina Hanımı bekliyoruz. Belki bu kadar istendiğini bilseydi o da bizi birkaç aycık da olsa bekletmezdi.
Ama ben her şeyin doğru zamanda hayırlısıyla geldiğini düşünüyorum. Hiçbir şey sebepsiz değil.
İnsanlar senelerce bekliyor, bir de tedavi oluyor. Biz sadece 2-3 ay negatif çizgiler gördük. Bu da gayet doğal bir süreç.
Allah isteyen,bekleyen,özlem çeken herkese bu muhteşem duyguyu yaşatsın!
Biz hamilelere de sağlıkla ve kolaylıkla bebeklerimizi kucağımıza almayı nasip etsin!
Umarım keyifle okumuşsunuzdur...
Ben anlatırken tekrar o güne döndüm.