Şükürler olsun ki şu an bebeğimle evimizdeyiz birbirimize alıştık şimdi doğum hikayemi rahatlıkla yazabilirim...
Hamileliğim en baştan beri zorlu bi süreç olarak başlamıştı...
ilk kontrolden itibaren hiçbir zaman hastanelerden içimiz rahat çıkmamıştık.
Kanamalarla başlayan plasentanın aşağıda olması ve bebeğin suyunun fazla olmasıyla ( su fazla diye erken doğum riskim vardı)
devam eden stresli ve sürekli istirahat ederek geçen 33 hafta...
Son kontrole gittiğimde (32. Haftada) doktorum hadi bakalım iki hafta daha dişini sık sonra istediğin gibi gezip tozabilirsin dediğinde dünyalar benim olmuştu aylardır duymak istediğim şeydi o gün ilk defa içimiz rahat dönmüştük eve 34. Haftayı iple çekiyordum artık...
Doktordan geldikten sonra bebeğin kıyafetlerini yıkama kararı aldım o hafta, sanki olacakları biliyormuş gibi... Bütün kıyafetleri yıkadım ütüledim hastane çantamı hazırladım nolur nolmaz diyerekten bütün işler bitti sayılırdı...
Ve o sabah ...
Şu meşhur su gelmesi olayını hep düşünürdüm Nasıl olacak, nerde başıma gelecek, en başta su mu gelecek ,korkacak mıyım,su gelirse napıcam? Bla bla bla... Hiç tahmin etmediğim bi anda geldi başıma... İşte başlıyor hikayem ...
Uyuyodum bi sıcaklık hissettim uyandım ama uyku başımda altıma kaçırdım herhalde dedim:) ama yok yataktan kalkmıştım su bacaklarımdan şakır şakır akmaya devam ediyordu tamam dedim suyum geliyo dedikleri bu olsa gerek...
normalde dünyanın en panik insanı olan ben çok sakindim, eşim yoktu aradım anlattım. O gelene kadar girdim duş aldım, çantaları gözden geçirdim, tabi su bildiğiniz musluk açık gibi gidiyo( işte depend çamaşır burda devreye giriyo ayy amma reklam yaptım ya
) ama ben 40 tane çocuk doğurmuş gibi halen çok sakinim..
Eşim geldi rengi sapsarı hah tamam panik olan birileri var etrafta :) ( şimdi gülümseyerek anlatabiliyorum ama rabbim kimseye yaşatmasın)hastaneye yetiştik su musluk gibi akmaya devam ediyo tabi...
Muayene olduk açılma yok ama suyun gelmesi doğum habercisiymiş. korktuğumuz başımıza gelmişti, acil yatış yapıldı ciğer geliştirici iğne yapıldı beklemeye başladık...
Nst ler serumlar iğneler artık suyun çok fazla gitmesiyle halsizlik başladı ve karnım yavaş yavaş inmeye başlamıştı
Diğer gün ikinci iğne yapıldı yine ciğerler için, bunun üzerinden de 24 saat geçmesi lazım sonra doğumu başlatıyoruz dediler... O an dank etti herşey, sanki öylesine gelmiştim de serum bitince çıkıp gidecektik ama yok... Vakit tamamdı artık miniğime kavuşmak için..
Tabi bekleme sürecinde açılma var mı diye bakılıyo sürekli, ultrasonla da bebeğin suyu takip ediliyo en son gece bakıldı; 2 cm açıklık ve su artık iyiden iyiye azalmıştı.. Gece boyu nst ye bağlı kaldım artık bebeğin nabzında da tuhaflık oluyodu sabah doktorum geldi (o gece nöbetçi doktor başka biriydi onunla ilgili kötü anıları anlatıp doğum hikayemi lekelemiycem)
Hemen aldı doğumhaneye 4cm açıklık ama ters giden bişeyler var bebeğin kafası değil bu dedi
hemen ultrasonla baktı 'ters dönmüş ve hiç su kalmamış olamaz böyle bisey acil sezeryana alıyoruz, hiç Zaman yok ameliyathaneyi hazırlayın' dedi. Tabi ben duyduklarıma inanamıyordum ayy yemin ederim bu bi film sahnesi olmalı dedim.. Doktorum sakinleştirmeye çalışıyor beni, korkma herşey güzel olacak diyordu ama film kopmuştu bende hüngür hüngür çıktım doğumhaneden, eşim karşıladı kapıda olmadı dedim aylardır normal doğum diye bi hal oldum sezeryana alıyorlar o da şok oldu çünkü artık sancilarım da başlamıştı
10 dakika içinde ameliyathanedeydim herşey jet hızıyla gerçekleşiyordu, eşim yanımdaydı, tuttum elini ondan güç alıyordum.. o da girdi doğuma en son eşimle göz göze geldiğimi hatırlıyorum... Gözlerimi açtığımda ameliyathanedeydim bebeğim dediğimi hatırlıyorum 'iyi' dediler odaya çıkardılar, Bebek yok ! Nerde dedim yoğunbakımda dediler düğümlendi boğazım, iyiyse niye orda diyorum..kendime gelir gelmez bebeğimi görmeye gittik eşimle o kadar tuhaf bir histi ki...
yoğun bakıma girdik o kadar çok Bebek vardı ki hangisiydi mucizem? bir kuvöze yaklaştırdılar tamam buydu işte, aman allahım bu minik şey bizim mi dedim eşime o kadar masum, o kadar minik, gözleri kapalı dokunmak istedim..tutamıyordum artık gözyaşlarımı.. parmağımı uzattım ellerine sıkıca tuttu
tamam dedim herşey geçecek, zor olacak ama unutacağız bu günleri...
Odaya geri döndük doktorumuz geldi 'bugüne kadar yaptığım en zor ikinci ameliyattı' dedi. Miniğim ters dönmüş evet ama makat gelişli değil en zor olan yani sırt gelişli olarak dönmüş doğum anını anlatırken bile Şoktaydı halen, inanamıyorum diyordu gerçekten çok zordu ama çok şükür geçti...
5 gün kaldı yoğun bakımda her gün her an görmeye indim..
5. Gün artık taburcu ediyoruz dedikleri an gitmiyor gözümün önünden, o anı o mutluluğu hayatımın sonuna kadar unutamam herhalde.. Şimdi evimizdeyiz rabbime binlerce kez şükür zor başlayan sürecimiz hayırlı bi şekilde sona erdi, daha doğrusu tam da şimdi başladı... annelik çok güzel kızlar canımı veririm yavruma çok farklı çoook... Rabbim acılarını göstermesin, sağlıkla alın kucaklarınıza inşallah, hepinize hayırlı doğumlar diliyorum canlarım:)eylül annesi olarak çıktığım yolu temmuz annesi olarak tamamladım:))
tek tek mutlu bir sekilde burda dogum yaptigimizi ve en güzel hikayelerimizi paylasiriz insallah nekadar eylül annesi gibi gorunsekde bir cogumuzun agustosda baslar dogumlari, ,, rabbim tek nefeste kurtarsin hepimizi saglikla yavrularimizi kucagimiza alalim insallah hepimize hayirli ugurlu olsun 
dogum hikayelerini bekliyoruz
sonra kesede iki embriyo gözüktü derken bikaç hafta sonra birini kaybettim 
