Söylenecek söz yok, haklısın! İnsan gerçekten çocuk gibi yönlendirmekten yoruluyor... ne zamana kadar diyorsun, sonu yokki.. zaten umursamazlar, sanki biz olmasakta mutlu olabilirler gibi. En azından benimki için öyle düşünüyorum... ben artık eş olduğumu, kadın olduğumu hissetmek istiyorum... düşünmek istemiyorum ama ben beni seven bir adamın kollarında huzur bulmak istiyorum... beni sevsin ve sevdiğini hissettirsin, sahiplensin, ben yönetmeden sorumluluklarını bilsin istiyorum... eşimi yapılacak işler için dürttüğüm halde bile bazen yapmıyor, erteliyor yaa... çocuktan beter... karşıdan küçük sorunmuş gibi gözüküyor ama zamanla okadar yoruyorki.. üstüne birde ilgisizlik bilmem ne falan artık yeter diyorsun...