ilk zamanlar için bu duygular çok normal.
sonra bırakmak istiyorsun, bırakmayınca bunalıyorsun, bırakınca suçluluk duyuyorsun.
bir yerden sonra
sinemaya,tiyatroya, standup'a gitmek istiyorsun, kafede oturmak, baş başa yemek yemek, yetişkinlerle takılmak istiyorsun ve bırakıyorsun..
ve en sonra da
kızın karşına geçip beni babanneme/ananeme bırakın ama siz gelmeyin ya da çok sonra gelin diyo
çünkü sen yokken babanneyle yaramazlıklar yapılıyo ama sen orda olunca izin vermiyorsun
çocuk babanne/ananedeyken kudura kudura oynuyo, bi de sen akşama almaya gidince kıymete biniyorsun, sanki tüm gün zahmeti nenesi çekmemiş gibi annemm de annemm diye üzerine atlıyo. ama tüm gün sen bakınca kesin bağırıp çağırıyorsun bi de kıymetin bilinmiyo
bilmiyorum benim tecrübelerim böyle
çok da şey etmeyin yani, çocuk dediğin büyüyo