3 ay oldu lohusalık depresyonunu hala atlatamadım

Asenaatrgut .!.:

Merhabalar yazmak bana iyi geliyor aslında ama uzun zamandır yazmak istemedim. Ben 22 yaşında anne oldum hep hayalimdi zaten bebekleride cok severdim iyide cocuk bakarım aslında kardesimi ben büyüttüm çok neseli mutlu biriydim gezmeyi eglenmeyi süslenip dısarı cıkmayı cok severdim eşimlede aram iyi anlayışlı birisi Allaha şükürler olsun ama ne olduda ben bu kadar karamsar hiç birsey yapmak istemeyen eski hayatini özleyen biri oldum çok karmasık düşünceler duygular içindeyim çok korkuyorum eski psikolojime kavuşamayacağım diye. Şubat ayında dogum yaptım ilk zamanlar hicbirsey anlamadım sadece dikislerimin iyilesmesi ve ayaga kalkıp günlük hayatima dönmek istiyordum Allaha şükür oldu hamileligimin ilk ayları cok zor gecmisti bulantılar sürekli tuvalette yada yatakta mide bulantısıyla geçiyodu günlerim sonra dogumdan korkmaya basladım cok korkuyordum nasıl dogurucam canım cok acıycak dikislerim olucak dikis atıcaklar nasıl cıkacak bu cocuk onuda atlattım çok sükür hepsi geçti fiziksel acılar cok cabuk geciyor unutuveriyorsun hamilelikte yasadıklarım ve dogumda cektigim acılar bitti gitti şimdi lohusalık ve sonrasıyla başetmeye çalışıyorum çok yoruldum inanın bu psikoloji fiziksel acılardan daha beter vuruyor insanı ilk zamanlar iyiydim bebegim 1 aylık olduktan sonra lohusalık depresyonu girdi beynime heryerimi ele gecirdi sanki bebegime tahammül edemiyordum aglıyordu bagırıyordum en büyük hayalim evlenip yuva kurup yavrumun olmasıydı nasıl bu duruma geldim bilmiyorum bebegim benim icin engel oldu resmen tek derdim sıkıntım bebegimleydi hep eski hayatımı özlemeye basladım eskisi gibi deli dolu neseli beni cok özlüyorum biliyorum psikolojim mi yoksa lohusalık cinlerimi beynimle resmen dalga gecip oynuyor napıcagımı sasırdım simdi bebegim 3 aylık ben dahada düzeldim en azından yavruma bagırmıyorum sevgimi gösterebiliyorum konusuyoruz sarkilar söylüyoruz ama annelik birden cok agır geldi bana o rahatlıgım gitti özgürlügüm biranda kısıtlandı ama bebek olmadan önce hic böyle düsüncelerim yoktu bebegim olsun onu pamuklara sarıp büyütürüm derdim hep hamileyken biran önce dogsun evimize nese gelsin ses olsun derdim olduda nese oldu cok guzel oldu ama neden böyle hissedemiyorum neden eski psikolojimden eser yok ben eski psikolojimi istiyorum bu bir gecici sürec mi herkes öyle söylüyor ama sanki gecmiycek gibi geliyor eski psikolojime kavusamayacakmisim gibi yalnız kalmak istemiyorum hic annem 2 ev yanımda oturuyor arada ben gidiyorum arada annem geliyor bazen bebegimi anneme birakip disari cikiyorum bazende bebegimide alıp beraber cikiyoruz ama neden hicbirsey tatmin etmiyor beni bir türlü toparlayamıyorum evimi cok seviyorum ama evimin içindeki eski hallerimi mutlu hallerimi istiyorum geri dönmek istiyorum eski bene bu bir gecici sürec degil mi LÜTFEN BU DURUMU YASAYAN VARSA TESELLI ETSIN BENI COK KORKUYORUM HEP BÖYLE BU DÜŞÜNCELER DUYGULAR ICINDE KALICAM DIYE GECİCEK DİMİİ

Genişletmek için tıkla...

Asenaatrgut .!.:

Merhabalar yazmak bana iyi geliyor aslında ama uzun zamandır yazmak istemedim. Ben 22 yaşında anne oldum hep hayalimdi zaten bebekleride cok severdim iyide cocuk bakarım aslında kardesimi ben büyüttüm çok neseli mutlu biriydim gezmeyi eglenmeyi süslenip dısarı cıkmayı cok severdim eşimlede aram iyi anlayışlı birisi Allaha şükürler olsun ama ne olduda ben bu kadar karamsar hiç birsey yapmak istemeyen eski hayatini özleyen biri oldum çok karmasık düşünceler duygular içindeyim çok korkuyorum eski psikolojime kavuşamayacağım diye. Şubat ayında dogum yaptım ilk zamanlar hicbirsey anlamadım sadece dikislerimin iyilesmesi ve ayaga kalkıp günlük hayatima dönmek istiyordum Allaha şükür oldu hamileligimin ilk ayları cok zor gecmisti bulantılar sürekli tuvalette yada yatakta mide bulantısıyla geçiyodu günlerim sonra dogumdan korkmaya basladım cok korkuyordum nasıl dogurucam canım cok acıycak dikislerim olucak dikis atıcaklar nasıl cıkacak bu cocuk onuda atlattım çok sükür hepsi geçti fiziksel acılar cok cabuk geciyor unutuveriyorsun hamilelikte yasadıklarım ve dogumda cektigim acılar bitti gitti şimdi lohusalık ve sonrasıyla başetmeye çalışıyorum çok yoruldum inanın bu psikoloji fiziksel acılardan daha beter vuruyor insanı ilk zamanlar iyiydim bebegim 1 aylık olduktan sonra lohusalık depresyonu girdi beynime heryerimi ele gecirdi sanki bebegime tahammül edemiyordum aglıyordu bagırıyordum en büyük hayalim evlenip yuva kurup yavrumun olmasıydı nasıl bu duruma geldim bilmiyorum bebegim benim icin engel oldu resmen tek derdim sıkıntım bebegimleydi hep eski hayatımı özlemeye basladım eskisi gibi deli dolu neseli beni cok özlüyorum biliyorum psikolojim mi yoksa lohusalık cinlerimi beynimle resmen dalga gecip oynuyor napıcagımı sasırdım simdi bebegim 3 aylık ben dahada düzeldim en azından yavruma bagırmıyorum sevgimi gösterebiliyorum konusuyoruz sarkilar söylüyoruz ama annelik birden cok agır geldi bana o rahatlıgım gitti özgürlügüm biranda kısıtlandı ama bebek olmadan önce hic böyle düsüncelerim yoktu bebegim olsun onu pamuklara sarıp büyütürüm derdim hep hamileyken biran önce dogsun evimize nese gelsin ses olsun derdim olduda nese oldu cok guzel oldu ama neden böyle hissedemiyorum neden eski psikolojimden eser yok ben eski psikolojimi istiyorum bu bir gecici sürec mi herkes öyle söylüyor ama sanki gecmiycek gibi geliyor eski psikolojime kavusamayacakmisim gibi yalnız kalmak istemiyorum hic annem 2 ev yanımda oturuyor arada ben gidiyorum arada annem geliyor bazen bebegimi anneme birakip disari cikiyorum bazende bebegimide alıp beraber cikiyoruz ama neden hicbirsey tatmin etmiyor beni bir türlü toparlayamıyorum evimi cok seviyorum ama evimin içindeki eski hallerimi mutlu hallerimi istiyorum geri dönmek istiyorum eski bene bu bir gecici sürec degil mi LÜTFEN BU DURUMU YASAYAN VARSA TESELLI ETSIN BENI COK KORKUYORUM HEP BÖYLE BU DÜŞÜNCELER DUYGULAR ICINDE KALICAM DIYE GECİCEK DİMİİ


Sana yardimci olmayi cok isterim, cünkü ayni seyleri bende yasadim. Gecmesini bekledim gecmedi, dahada ilerledi... 1 sene sürdü. Yeni atlattim tedavi ile...

Genişletmek için tıkla...

Asenaatrgut .!.:

Merhabalar yazmak bana iyi geliyor aslında ama uzun zamandır yazmak istemedim. Ben 22 yaşında anne oldum hep hayalimdi zaten bebekleride cok severdim iyide cocuk bakarım aslında kardesimi ben büyüttüm çok neseli mutlu biriydim gezmeyi eglenmeyi süslenip dısarı cıkmayı cok severdim eşimlede aram iyi anlayışlı birisi Allaha şükürler olsun ama ne olduda ben bu kadar karamsar hiç birsey yapmak istemeyen eski hayatini özleyen biri oldum çok karmasık düşünceler duygular içindeyim çok korkuyorum eski psikolojime kavuşamayacağım diye. Şubat ayında dogum yaptım ilk zamanlar hicbirsey anlamadım sadece dikislerimin iyilesmesi ve ayaga kalkıp günlük hayatima dönmek istiyordum Allaha şükür oldu hamileligimin ilk ayları cok zor gecmisti bulantılar sürekli tuvalette yada yatakta mide bulantısıyla geçiyodu günlerim sonra dogumdan korkmaya basladım cok korkuyordum nasıl dogurucam canım cok acıycak dikislerim olucak dikis atıcaklar nasıl cıkacak bu cocuk onuda atlattım çok sükür hepsi geçti fiziksel acılar cok cabuk geciyor unutuveriyorsun hamilelikte yasadıklarım ve dogumda cektigim acılar bitti gitti şimdi lohusalık ve sonrasıyla başetmeye çalışıyorum çok yoruldum inanın bu psikoloji fiziksel acılardan daha beter vuruyor insanı ilk zamanlar iyiydim bebegim 1 aylık olduktan sonra lohusalık depresyonu girdi beynime heryerimi ele gecirdi sanki bebegime tahammül edemiyordum aglıyordu bagırıyordum en büyük hayalim evlenip yuva kurup yavrumun olmasıydı nasıl bu duruma geldim bilmiyorum bebegim benim icin engel oldu resmen tek derdim sıkıntım bebegimleydi hep eski hayatımı özlemeye basladım eskisi gibi deli dolu neseli beni cok özlüyorum biliyorum psikolojim mi yoksa lohusalık cinlerimi beynimle resmen dalga gecip oynuyor napıcagımı sasırdım simdi bebegim 3 aylık ben dahada düzeldim en azından yavruma bagırmıyorum sevgimi gösterebiliyorum konusuyoruz sarkilar söylüyoruz ama annelik birden cok agır geldi bana o rahatlıgım gitti özgürlügüm biranda kısıtlandı ama bebek olmadan önce hic böyle düsüncelerim yoktu bebegim olsun onu pamuklara sarıp büyütürüm derdim hep hamileyken biran önce dogsun evimize nese gelsin ses olsun derdim olduda nese oldu cok guzel oldu ama neden böyle hissedemiyorum neden eski psikolojimden eser yok ben eski psikolojimi istiyorum bu bir gecici sürec mi herkes öyle söylüyor ama sanki gecmiycek gibi geliyor eski psikolojime kavusamayacakmisim gibi yalnız kalmak istemiyorum hic annem 2 ev yanımda oturuyor arada ben gidiyorum arada annem geliyor bazen bebegimi anneme birakip disari cikiyorum bazende bebegimide alıp beraber cikiyoruz ama neden hicbirsey tatmin etmiyor beni bir türlü toparlayamıyorum evimi cok seviyorum ama evimin içindeki eski hallerimi mutlu hallerimi istiyorum geri dönmek istiyorum eski bene bu bir gecici sürec degil mi LÜTFEN BU DURUMU YASAYAN VARSA TESELLI ETSIN BENI COK KORKUYORUM HEP BÖYLE BU DÜŞÜNCELER DUYGULAR ICINDE KALICAM DIYE GECİCEK DİMİİ

Genişletmek için tıkla...

Shmelodi .!.:

Inan bende öyleydim hatta daha da kötüsü bebeğimi sevmek bile içimden gelmezdi .çok şükür bi dönem sonra geçiyor içini ferah tut

Genişletmek için tıkla...

kulis .!.:

Bende de olmuştu malesef ağladıkça sinirlenip dişlerimi sıkıyordum biri götürsün hatta bana bişey oldun diyordum. yanımda kimsem yoktu. Ne güzel annen varmış bak inan zorluğu bitmiyo ama büyüdükçe iletişim kurdukça her şey daha eğlenceli oluyor alışıyorsun sevgin artıyor onun yapabildiklerini gördükçe zaman nasıl geçiyor anlamıyorsun gezmeye de süslenmeye de başlıyorsun merak etme

Genişletmek için tıkla...

Asenaatrgut .!.:

Uì

Evet gercekten geciyor zamanla

Genişletmek için tıkla...

Asenaatrgut .!.:

Merhabalar yazmak bana iyi geliyor aslında ama uzun zamandır yazmak istemedim. Ben 22 yaşında anne oldum hep hayalimdi zaten bebekleride cok severdim iyide cocuk bakarım aslında kardesimi ben büyüttüm çok neseli mutlu biriydim gezmeyi eglenmeyi süslenip dısarı cıkmayı cok severdim eşimlede aram iyi anlayışlı birisi Allaha şükürler olsun ama ne olduda ben bu kadar karamsar hiç birsey yapmak istemeyen eski hayatini özleyen biri oldum çok karmasık düşünceler duygular içindeyim çok korkuyorum eski psikolojime kavuşamayacağım diye. Şubat ayında dogum yaptım ilk zamanlar hicbirsey anlamadım sadece dikislerimin iyilesmesi ve ayaga kalkıp günlük hayatima dönmek istiyordum Allaha şükür oldu hamileligimin ilk ayları cok zor gecmisti bulantılar sürekli tuvalette yada yatakta mide bulantısıyla geçiyodu günlerim sonra dogumdan korkmaya basladım cok korkuyordum nasıl dogurucam canım cok acıycak dikislerim olucak dikis atıcaklar nasıl cıkacak bu cocuk onuda atlattım çok sükür hepsi geçti fiziksel acılar cok cabuk geciyor unutuveriyorsun hamilelikte yasadıklarım ve dogumda cektigim acılar bitti gitti şimdi lohusalık ve sonrasıyla başetmeye çalışıyorum çok yoruldum inanın bu psikoloji fiziksel acılardan daha beter vuruyor insanı ilk zamanlar iyiydim bebegim 1 aylık olduktan sonra lohusalık depresyonu girdi beynime heryerimi ele gecirdi sanki bebegime tahammül edemiyordum aglıyordu bagırıyordum en büyük hayalim evlenip yuva kurup yavrumun olmasıydı nasıl bu duruma geldim bilmiyorum bebegim benim icin engel oldu resmen tek derdim sıkıntım bebegimleydi hep eski hayatımı özlemeye basladım eskisi gibi deli dolu neseli beni cok özlüyorum biliyorum psikolojim mi yoksa lohusalık cinlerimi beynimle resmen dalga gecip oynuyor napıcagımı sasırdım simdi bebegim 3 aylık ben dahada düzeldim en azından yavruma bagırmıyorum sevgimi gösterebiliyorum konusuyoruz sarkilar söylüyoruz ama annelik birden cok agır geldi bana o rahatlıgım gitti özgürlügüm biranda kısıtlandı ama bebek olmadan önce hic böyle düsüncelerim yoktu bebegim olsun onu pamuklara sarıp büyütürüm derdim hep hamileyken biran önce dogsun evimize nese gelsin ses olsun derdim olduda nese oldu cok guzel oldu ama neden böyle hissedemiyorum neden eski psikolojimden eser yok ben eski psikolojimi istiyorum bu bir gecici sürec mi herkes öyle söylüyor ama sanki gecmiycek gibi geliyor eski psikolojime kavusamayacakmisim gibi yalnız kalmak istemiyorum hic annem 2 ev yanımda oturuyor arada ben gidiyorum arada annem geliyor bazen bebegimi anneme birakip disari cikiyorum bazende bebegimide alıp beraber cikiyoruz ama neden hicbirsey tatmin etmiyor beni bir türlü toparlayamıyorum evimi cok seviyorum ama evimin içindeki eski hallerimi mutlu hallerimi istiyorum geri dönmek istiyorum eski bene bu bir gecici sürec degil mi LÜTFEN BU DURUMU YASAYAN VARSA TESELLI ETSIN BENI COK KORKUYORUM HEP BÖYLE BU DÜŞÜNCELER DUYGULAR ICINDE KALICAM DIYE GECİCEK DİMİİ

Genişletmek için tıkla...

Asenaatrgut .!.:

Merhabalar yazmak bana iyi geliyor aslında ama uzun zamandır yazmak istemedim. Ben 22 yaşında anne oldum hep hayalimdi zaten bebekleride cok severdim iyide cocuk bakarım aslında kardesimi ben büyüttüm çok neseli mutlu biriydim gezmeyi eglenmeyi süslenip dısarı cıkmayı cok severdim eşimlede aram iyi anlayışlı birisi Allaha şükürler olsun ama ne olduda ben bu kadar karamsar hiç birsey yapmak istemeyen eski hayatini özleyen biri oldum çok karmasık düşünceler duygular içindeyim çok korkuyorum eski psikolojime kavuşamayacağım diye. Şubat ayında dogum yaptım ilk zamanlar hicbirsey anlamadım sadece dikislerimin iyilesmesi ve ayaga kalkıp günlük hayatima dönmek istiyordum Allaha şükür oldu hamileligimin ilk ayları cok zor gecmisti bulantılar sürekli tuvalette yada yatakta mide bulantısıyla geçiyodu günlerim sonra dogumdan korkmaya basladım cok korkuyordum nasıl dogurucam canım cok acıycak dikislerim olucak dikis atıcaklar nasıl cıkacak bu cocuk onuda atlattım çok sükür hepsi geçti fiziksel acılar cok cabuk geciyor unutuveriyorsun hamilelikte yasadıklarım ve dogumda cektigim acılar bitti gitti şimdi lohusalık ve sonrasıyla başetmeye çalışıyorum çok yoruldum inanın bu psikoloji fiziksel acılardan daha beter vuruyor insanı ilk zamanlar iyiydim bebegim 1 aylık olduktan sonra lohusalık depresyonu girdi beynime heryerimi ele gecirdi sanki bebegime tahammül edemiyordum aglıyordu bagırıyordum en büyük hayalim evlenip yuva kurup yavrumun olmasıydı nasıl bu duruma geldim bilmiyorum bebegim benim icin engel oldu resmen tek derdim sıkıntım bebegimleydi hep eski hayatımı özlemeye basladım eskisi gibi deli dolu neseli beni cok özlüyorum biliyorum psikolojim mi yoksa lohusalık cinlerimi beynimle resmen dalga gecip oynuyor napıcagımı sasırdım simdi bebegim 3 aylık ben dahada düzeldim en azından yavruma bagırmıyorum sevgimi gösterebiliyorum konusuyoruz sarkilar söylüyoruz ama annelik birden cok agır geldi bana o rahatlıgım gitti özgürlügüm biranda kısıtlandı ama bebek olmadan önce hic böyle düsüncelerim yoktu bebegim olsun onu pamuklara sarıp büyütürüm derdim hep hamileyken biran önce dogsun evimize nese gelsin ses olsun derdim olduda nese oldu cok guzel oldu ama neden böyle hissedemiyorum neden eski psikolojimden eser yok ben eski psikolojimi istiyorum bu bir gecici sürec mi herkes öyle söylüyor ama sanki gecmiycek gibi geliyor eski psikolojime kavusamayacakmisim gibi yalnız kalmak istemiyorum hic annem 2 ev yanımda oturuyor arada ben gidiyorum arada annem geliyor bazen bebegimi anneme birakip disari cikiyorum bazende bebegimide alıp beraber cikiyoruz ama neden hicbirsey tatmin etmiyor beni bir türlü toparlayamıyorum evimi cok seviyorum ama evimin içindeki eski hallerimi mutlu hallerimi istiyorum geri dönmek istiyorum eski bene bu bir gecici sürec degil mi LÜTFEN BU DURUMU YASAYAN VARSA TESELLI ETSIN BENI COK KORKUYORUM HEP BÖYLE BU DÜŞÜNCELER DUYGULAR ICINDE KALICAM DIYE GECİCEK DİMİİ

Genişletmek için tıkla...

Asenaatrgut .!.:

Merhabalar yazmak bana iyi geliyor aslında ama uzun zamandır yazmak istemedim. Ben 22 yaşında anne oldum hep hayalimdi zaten bebekleride cok severdim iyide cocuk bakarım aslında kardesimi ben büyüttüm çok neseli mutlu biriydim gezmeyi eglenmeyi süslenip dısarı cıkmayı cok severdim eşimlede aram iyi anlayışlı birisi Allaha şükürler olsun ama ne olduda ben bu kadar karamsar hiç birsey yapmak istemeyen eski hayatini özleyen biri oldum çok karmasık düşünceler duygular içindeyim çok korkuyorum eski psikolojime kavuşamayacağım diye. Şubat ayında dogum yaptım ilk zamanlar hicbirsey anlamadım sadece dikislerimin iyilesmesi ve ayaga kalkıp günlük hayatima dönmek istiyordum Allaha şükür oldu hamileligimin ilk ayları cok zor gecmisti bulantılar sürekli tuvalette yada yatakta mide bulantısıyla geçiyodu günlerim sonra dogumdan korkmaya basladım cok korkuyordum nasıl dogurucam canım cok acıycak dikislerim olucak dikis atıcaklar nasıl cıkacak bu cocuk onuda atlattım çok sükür hepsi geçti fiziksel acılar cok cabuk geciyor unutuveriyorsun hamilelikte yasadıklarım ve dogumda cektigim acılar bitti gitti şimdi lohusalık ve sonrasıyla başetmeye çalışıyorum çok yoruldum inanın bu psikoloji fiziksel acılardan daha beter vuruyor insanı ilk zamanlar iyiydim bebegim 1 aylık olduktan sonra lohusalık depresyonu girdi beynime heryerimi ele gecirdi sanki bebegime tahammül edemiyordum aglıyordu bagırıyordum en büyük hayalim evlenip yuva kurup yavrumun olmasıydı nasıl bu duruma geldim bilmiyorum bebegim benim icin engel oldu resmen tek derdim sıkıntım bebegimleydi hep eski hayatımı özlemeye basladım eskisi gibi deli dolu neseli beni cok özlüyorum biliyorum psikolojim mi yoksa lohusalık cinlerimi beynimle resmen dalga gecip oynuyor napıcagımı sasırdım simdi bebegim 3 aylık ben dahada düzeldim en azından yavruma bagırmıyorum sevgimi gösterebiliyorum konusuyoruz sarkilar söylüyoruz ama annelik birden cok agır geldi bana o rahatlıgım gitti özgürlügüm biranda kısıtlandı ama bebek olmadan önce hic böyle düsüncelerim yoktu bebegim olsun onu pamuklara sarıp büyütürüm derdim hep hamileyken biran önce dogsun evimize nese gelsin ses olsun derdim olduda nese oldu cok guzel oldu ama neden böyle hissedemiyorum neden eski psikolojimden eser yok ben eski psikolojimi istiyorum bu bir gecici sürec mi herkes öyle söylüyor ama sanki gecmiycek gibi geliyor eski psikolojime kavusamayacakmisim gibi yalnız kalmak istemiyorum hic annem 2 ev yanımda oturuyor arada ben gidiyorum arada annem geliyor bazen bebegimi anneme birakip disari cikiyorum bazende bebegimide alıp beraber cikiyoruz ama neden hicbirsey tatmin etmiyor beni bir türlü toparlayamıyorum evimi cok seviyorum ama evimin içindeki eski hallerimi mutlu hallerimi istiyorum geri dönmek istiyorum eski bene bu bir gecici sürec degil mi LÜTFEN BU DURUMU YASAYAN VARSA TESELLI ETSIN BENI COK KORKUYORUM HEP BÖYLE BU DÜŞÜNCELER DUYGULAR ICINDE KALICAM DIYE GECİCEK DİMİİ

Genişletmek için tıkla...

Asenaatrgut .!.:

Merhabalar yazmak bana iyi geliyor aslında ama uzun zamandır yazmak istemedim. Ben 22 yaşında anne oldum hep hayalimdi zaten bebekleride cok severdim iyide cocuk bakarım aslında kardesimi ben büyüttüm çok neseli mutlu biriydim gezmeyi eglenmeyi süslenip dısarı cıkmayı cok severdim eşimlede aram iyi anlayışlı birisi Allaha şükürler olsun ama ne olduda ben bu kadar karamsar hiç birsey yapmak istemeyen eski hayatini özleyen biri oldum çok karmasık düşünceler duygular içindeyim çok korkuyorum eski psikolojime kavuşamayacağım diye. Şubat ayında dogum yaptım ilk zamanlar hicbirsey anlamadım sadece dikislerimin iyilesmesi ve ayaga kalkıp günlük hayatima dönmek istiyordum Allaha şükür oldu hamileligimin ilk ayları cok zor gecmisti bulantılar sürekli tuvalette yada yatakta mide bulantısıyla geçiyodu günlerim sonra dogumdan korkmaya basladım cok korkuyordum nasıl dogurucam canım cok acıycak dikislerim olucak dikis atıcaklar nasıl cıkacak bu cocuk onuda atlattım çok sükür hepsi geçti fiziksel acılar cok cabuk geciyor unutuveriyorsun hamilelikte yasadıklarım ve dogumda cektigim acılar bitti gitti şimdi lohusalık ve sonrasıyla başetmeye çalışıyorum çok yoruldum inanın bu psikoloji fiziksel acılardan daha beter vuruyor insanı ilk zamanlar iyiydim bebegim 1 aylık olduktan sonra lohusalık depresyonu girdi beynime heryerimi ele gecirdi sanki bebegime tahammül edemiyordum aglıyordu bagırıyordum en büyük hayalim evlenip yuva kurup yavrumun olmasıydı nasıl bu duruma geldim bilmiyorum bebegim benim icin engel oldu resmen tek derdim sıkıntım bebegimleydi hep eski hayatımı özlemeye basladım eskisi gibi deli dolu neseli beni cok özlüyorum biliyorum psikolojim mi yoksa lohusalık cinlerimi beynimle resmen dalga gecip oynuyor napıcagımı sasırdım simdi bebegim 3 aylık ben dahada düzeldim en azından yavruma bagırmıyorum sevgimi gösterebiliyorum konusuyoruz sarkilar söylüyoruz ama annelik birden cok agır geldi bana o rahatlıgım gitti özgürlügüm biranda kısıtlandı ama bebek olmadan önce hic böyle düsüncelerim yoktu bebegim olsun onu pamuklara sarıp büyütürüm derdim hep hamileyken biran önce dogsun evimize nese gelsin ses olsun derdim olduda nese oldu cok guzel oldu ama neden böyle hissedemiyorum neden eski psikolojimden eser yok ben eski psikolojimi istiyorum bu bir gecici sürec mi herkes öyle söylüyor ama sanki gecmiycek gibi geliyor eski psikolojime kavusamayacakmisim gibi yalnız kalmak istemiyorum hic annem 2 ev yanımda oturuyor arada ben gidiyorum arada annem geliyor bazen bebegimi anneme birakip disari cikiyorum bazende bebegimide alıp beraber cikiyoruz ama neden hicbirsey tatmin etmiyor beni bir türlü toparlayamıyorum evimi cok seviyorum ama evimin içindeki eski hallerimi mutlu hallerimi istiyorum geri dönmek istiyorum eski bene bu bir gecici sürec degil mi LÜTFEN BU DURUMU YASAYAN VARSA TESELLI ETSIN BENI COK KORKUYORUM HEP BÖYLE BU DÜŞÜNCELER DUYGULAR ICINDE KALICAM DIYE GECİCEK DİMİİ

Genişletmek için tıkla...

Nilul .!.:

Ben böyle durumlarda bebegimin saglikli dogdugunu dusunup kotu dusunceleri basimdan atmaya calisiyorum ise yariyor

Genişletmek için tıkla...

dgdln .!.:

Konuyu tamamen okumadım ama başlığı görünce yazmadan geçmek istemedim inşallah şimdiye kadar geçmiştir ama gecmediyse hemen vitamin mineral depolariniza baktirin özellikle demir eksikliği varsa depresyon kaçınılmaz oluyomuş doktorum da ebemde öyle söylemişti

Genişletmek için tıkla...

Delirella .!.:

Rabbime sağlıkla bebeğinizi kucağınıza aldığınıza dair şükredin. Üst üste iki bebek kaybedince, bebeksiz lohusalık geçiren bir kadın olarak söylüyorum, yaşadıklarımdan dolayı yazdıklarınız çok önemsiz görünüyor. Sütünün gelip emzirecek bebeğinin olmaması ve nicesini yaşayınca insan.

Yanlış anlaşılmasın küçümsediğimden değil, keşke tek dert bu olsa diyor insan beterini görünce insan.

Belki biraz erken yaşta olmasından kaynaklıdır depresyon. Hala geçmedi ise profesyonel bir destek alabilirsiniz psikiyatriden. Bu kadar uzaması pek normal gelmedi naçizane.

Rabbim şifa versin...

Genişletmek için tıkla...

GamzeBaltaci .!.:

Nasil oldunuz?

Genişletmek için tıkla...

GamzeBaltaci .!.:

Nasil oldunuz?

Genişletmek için tıkla...

Umutumut82 .!.:

Canim bol bol ayetel kürsi oku.ve sürekli ben lohusa sendromundayim bunalimdayim diye düsünme bunlari düsunmek durumunu kötülestirir. Tam tersi ben iyiyim .cok sükur saglikliyim.cok sükür saglikli bir bebegim oldu diye kendine temkinde bulun zira kalbi anne olmak icin carpip yillarca bekleyen kardeslerimiz var.Bolbol temiz hava al.her sabah muhakkak camlari acip temiz havayi icine cekip sükürler olsun ben iyiyim diye kendine tekrarla.hastanelerde acıdan kıvranip nefes bile alamakta zorlanan insanlar var. aslinda cok fazla sükredecek şeyimiz var ama bazen elimizde olmadan duygu durum bozuklugu yasayabiliyoruz. En önemlisi bu hislerini annenle paylas sana destek olsun. Bol dua ve tevekkül herseyin ilaci..ben oglumu her emzirdigimde ona emerken ayetel kürsi okurdum
. Rabbim yardimcin olsun.

Genişletmek için tıkla...