Şu cümlelerinin üzerine yaşadığım hayatı düşünüyorum, 6 yaşımdan beri her taraftan yerden yere vurularak geçen imtihanımı, hala bitirmiş değilim, kocaman bir savaşın içinde, rüzgara karşı yürüyorum. Bazen bende senin gibi hissediyorum; tükendim, yoruldum diyorum ama nefes aldıkça dayanmaktan başka çare yok.
Herkes yaşadığını bilir, ama ben 37 yılın sonunda biliyorum ki ; yaşayamadıklarımda da, Allah CC'nin bana vermediklerinde de bir hayır var, herkesin imtihanı başka, o yüzden tüketme kendini. Ve ümit hep var, mesela doktorlara göre ben asla anne olamam ama Rabbim ol derse olabileceğini biliyorum, buna inanıyorum. Kaybettiğim anneme ve kedime ahirette sarılacağıma inanıyorum yoksa nasıl yaşanır ki...
Eklemeden geçemedim ; hayatta ki en küçük dert evlenmemiş olmak yaşadığım hayattan bunu da öğrendim...