10 gün önce pazar günü oğlumu karnımda kaybettim. 36+3 günlüktü. Cuma günü son kontrolünü yaptırmıştık ve her şey yolundaydı. 3,600 gr, 51 cm’di hatta 2,5 hafta önde gidiyor demişti dr. Pazar günü tekme hissetmedim ve hastaneye gittim. Allahım o günü ancak öldüğümde unuturum. Oğlumun kalbi durmuş. Suni sancı verdiler ama hiç sancım olmadı. Sezeryan istedim. Normal doğum sancısını acısını çekmek önemli değil de, onun ağlama sesi ile doğum yapma hayalini kurarken o küçücük bedenini görmeyi kaldıramam dedim. Hiç göremedim oğlumu. Son Dr a gittiğimizde ultrasonda öyle net görünmüştü ki yüzü, o güzel yüzü. Canım oğlum Özgürüm. Çok çok acı çekiyorum ve ne yapıcam bilmiyorum. İlk hamileliğimdi ve öyle çok hayal kurmuştum ki onunla ilgili. Herkes uykusuz kalacaksın çok yorulacaksın derdi, ben de eninde sonunda geçecek o zorluklar, onu uyurken uyanıkken sürekli izliycem, her hareketini beynime kaydedicem derdim. Ama bir kere bile göremedim, koklayamadım, sevemedim oğlumu. Ben onu kucağımdan indirmem derken hastaneden eve karnım kucağım boş döndüm. Kıyafetlerini yıkayıp asarken eldiveni yere düşmüştü de onu tekrar makineye atmıştım toz oldu diye. Toz değmesin oğluma derken şimdi toprağın içinde benim güzel yavrum. Düşündükçe çıldıracak gibi oluyorum Allahım ne beter bi acıymış bu. Ben hastanedeyken eşim ve kuzenlerim oğlumun bütün eşyalarını toplamış. Benim hamileyken giydiğim kıyafetlerden kullandığım şampuanlara kadar her şeyi kaldırmışlar. Ama evde attığım her adım, baktığım yaptığım her şey bana oğlumu hatırlatıyor. Dün biraz yürüyeyim diye eşim markete beraber gidelim dedi. Bi insan markette ağlar mı? En son oğlumla alışveriş yaptığım markette şimdi oğlum yoktu yalnızdım. Zaten hep yalnızım. Kendimi öyle gereksiz öyle boş hissediyorum ki anlatamam. Sanki ben oğlum karnımdayken vardım sadece ve onunla var olacaktım. Ama şimdi bi hiçim. Birlikte nefes alıp birlikte yemek yedik. Birlikte gezip birlikte uyuduk. Ama şimdi o yok. Kahvaltıda eşim yumurta yapayım diyo ne önemi var ki. Ben onu Özgür beslensin diye yiyordum. Yediğim içtiğim hiç bişeyin bi önemi yok ki. Karnıma dokunduğumda bana tepki veren, buradayım anne diyen oğlum artık yok ki. Allahım sabır ver nolur. Çok özlüyorum oğlumu nolur yardım et. Kimseyle konuşamıyorum. Sağolsun kayınvalidem her gün bizde. Yemek yapıp evi idare ediyor. Annem de yeğenime baktığı için sadece akşamları gelebiliyor. Onların yanında da ağlayamıyorum üzmemek için ama dayanamıyorum. İçimi buraya dökebilirim diye düşündüm. Allahım kimseyi evladı ile sınamasın. Hayatta en büyük dileğim, allahım tüm evlatları anne babalarının kucağında koysun, evlatlara sağlıklı upuzun ömür versin. Ve hiçbir anne baba evladından çok yaşamasın.
BrcAK
Başınız sağolsun Allah sabırlar
