Kızlar selam,
Şu an öyle donuk haldeyim ki.Nerden nasıl gireceğim lafa bilmiyorum.23 yaşında üni son sınıf öğrencisiyim,17 yaşımdan beri aynı adamla beraberim.Beraberdim demek daha doğru.Anne babam ayrı.İkisi de farklı kişilerle evliler ben teyzemde kalıyorum.Tahmin edersiniz ki kolay bir hayatım olmadı.17 yaşımda tanıdım onu ve bu zamana dek kimsenin olmadığı kadar bana aile oldu.6 yıl.Her şeyle birlikte başa çıktık.Onun da ailesinde vardı problemler.Hep el ele verdik,okul bitsin hayatımız yoluna girsin diye uğraştık.Yani size nasıl aktarsam bilemiyorum.Arkamızda ailemiz yoktu ama biz vardık.Gerçekten bu böyleydi.Ailesi biraz tuhaftı diyebilirim elbette kötülemek için demiyorum bana iyi davranırlardı ama çocuğa pek değer verilmeyen bir ortamdı diyebilirim.Benim zaten ailem yok gibi bişey..Kötü şeyler olurdu,türlü felaketler geldi başımıza ama hep el ele tutuşup ‘Sarılınca çok kalabalığız ve herkesi yeneriz’ derdik.Nitekim öyle de oldu.Zamanla herşeyin üstesinden geldik.Belki de sorun burda başladı.
Mezun olduktan sonra uzun bir dönem işsiz kaldı çoğu genç gibi ve derin bir depresyona girdi.Nihayet iş buldu ama yine de o huzursuzluğu bitmedi.Zamanla aramız açılmaya başladı.Ve nihayetinde çok saçma bi sebepten tartışırken bir an da olay büyüdü ve ayrılık konuşması yaparken bulduk kendimizi.Bi kaç gün ayrı kaldıktan sonra yapamayacağımızı düşünüp görüştük,görüşürken herşey iyiydi barıştık ama bugün ne olduysa tekrar koptuk.Olmuyor artık dedi.Eskiden tamamen sana ait hissediyordum,kendimi sana adamıştım ama artık öyle hissetmiyorum dedi.Daha farklı şeyler deneyimlemek istediğini,kendisini bir yere sıkışmış hissettiğini söyledi.Ayrıldık tabi böylece,gözü dışarda olanın benim yanımda işi yok.
Ama kızlar Allah biliyor ya,o kadar şey yaşadıktan ve onu aile yerine koyduktan sonra ne yapacağımı hiç bilmiyorum.Adam sanki giderken herşeyimi aldı.Biliyorum daha beter acılar var,biliyorum hiç bir acı sonsuza dek sürmez ama çok üzülüyorum.Hayatımda bir daha hiç yer almayacak olması çok burkuyor içimi.Yani kurulan onca hayal,yapılan planlar..Bi başkasını benim kadar çok sevecek olması fikrinin korkunçluğu,ya onu hiç unutamazsam korkusu,sarılırken hissettiğim evimdeymişim hissi ve bunu bir daha hissedemeyecek olmak.Acı çekmekten,özlemekten korkmak..Evet korkmak.Çünkü istemiyorum üzülmek.Ama engel olamıyorum.Ben napıcam ya?