yok ya sevgilimle gerçekten öyle değilim. vıcık vıcık da değiliz ama sürekli böyle bi öpüşme koklaşma durumları yok. hani şöyle özetleyeyim, ailecek bi aradayken sen bize gelsen, hayatta demezsin "bunlar sözlü de aileler o yüzden görüşüyor" diye. evet başkaları varken öyle birbirimizin içine düşmüyoruz ama çok resmi de değiliz.
o da diyor, "ailemin yanındayken normal davranmıyorsun, daha mesafelisin" diye, sorun zaten bundan kaynaklanıyor.
bi de dedim ya, biz kayınvalidemle kayınpederimle pek öyle başbaşa kalmadık. illa ki evde başka birileri oluyor. insan da haliyle daha çok tedirgin oluyor. böyle herkes birden üstüme üstüme geliyormuş gibi hissediyorum.
kendi halime bıraksalar zamanla alışırdım. alışırdım derken asimile olurdum anlamında da değil, en azından normalde nasıl davranırsam öyle davranırdım.
hani böyle yeni tanıştığın insanlarla daha da mesafeli olursun ya, samimiyet ilerledikçe tanıdıkça daha normal davranırsın, ben o normal davranma kısmına bi türlü geçemedim. onlar da bunu fark ediyor, "bizi hala kabullenmedi, alışamayacak" diyorlar.
mesela şu şekilde anlatayım, cuma günü kayınvalidem babasına gittikten sonra evde yalnız kaldım. sevgilimi aradım, "ya benim midem çok yandı, dolapta süt varsa alabilir miyim" dedim. "tamam al" dedi. dolaptaki kutuda yarım su bardağı kadar süt varmış. içtim, kutuyu çöpe attım, bardağı yıkadım. aşağı inince kayınvalideme söyledim, "oğluna süt sordum, alabileceğimi söyledi, içtim onu ben, kutuyu attım" diye. hani "dolapta süt vardı nereye gitti" demesin diye. ondan sonra kadın "sen bi şey de yemedin, git yumurta falan kır, ne varsa dolapta işte ne yemek istiyorsan" dedi de anlatmaya çalıştığım bu değil.
akşam sevgilim annesiyle babası varken anlattı bu olayı. "bakın çekingenliğini atıyor, bu evde bi şeyler istemeye başlıyor" diye. ben gerçekten alışık değilim başkasının dolabını açayım veya bana ikram edilmemiş bi şeyleri talep edeyim. sevgilimle ben bunu artı yönde adım olarak değerlendiriyoruz. ama onlara yetmiyor. "ay neden soruyor ki açsın alsın ne istiyorsa" oluyor. ben yabani oluyorum yani.
dedim ya, sürekli bi şeyler istesem, dünyaları yesem çok mutlu olacaklar. ama ben teyzemler hariç başka birinin evinde dolabı açmış insan değilim. onlar da dolabı bana kurcalatmaz zaten. allah daha çok versin, "dolap çok dolu sen bulamazsın söyle ben vereyim" derler de konumuz bu da değil. bunu da söyledim onlara üstelik. "zamanla olur böyle şeyler" dedim, onlar hemen olsun istiyor.
onların benim alışamayacağımı düşünme sebepleri bunlardı yani. onlara da mesafeli geliyorum. "ya ben çok acıktım bi makarna yapsanıza/yapayım" desem sevinçten çıldıracaklar. ama ben şu seviyede bunu arsızlık olarak görüyorum. nihayetinde sofra kurulacak yani. onlar da insan onlar da acıkır sonuçta. neden beklemeyeyim diye düşünüyorum.
böyle anlatınca oluyor da kayınvalideme anlatamıyorum. direk lafımı kesiyor, "haaaaayır annecim, sen bu evin kızısın pofuduğum, ne istiyorsan söyleyeceksin. bak benim kızım nasıl söylüyor, sen de söyleyeceksin" diyor. bu da baskı hissettiriyor, geri tepiyor.
bi de bi şey daha belirteyim yeri gelmişken, kadın bana çok uzun süre "pofuduğum" dedi, "pofudukcum" değil, "pofuduğum". zaman zaman da diyor hala.
demek istediğim iyelik eki burda. yani örneklemek için şöyle yazayım, "ayşecim" değil "ayşem". sevgilim askere gittiğinden beri böyle.
