Evleneyim de kurtarayım diye bir zamanım oldu onu da anlatmak isterim o zaman bir anlık o kafada idim :/ 16 yaşımda beni isteyen biri oldu günün sonunda kabul ettim annem yanımda ağladı acındırdı kendini çevremdeki kişilerin benim hakkımda konuştukları konuları söyledi...
Hem  o etkenler hem de 7 kişiye hizmet edeceğime gider birine hizmet ederim diye düşündüm 
İsteme 18 yaşında olacaktı sadece ad konulacaktı.
Sonra düşündüm çok pişman oldum 
O gün halla benim aklımda 
Anneme benim hayatım mahvoldu dedim
Bana bizim de hayatımız kötü 
Seninkinin bizimkinden üstünlüğü ne 
Seninki de hayat benimkide hayat kötü olsa ne olur dedi.
kızlar orda şok oldum o an anladım 
Amaçları sadece evden çıkartmaları idi.
Kendimi resmen bitirdim bağırdım çağırdım 
İntihar etmeyi bile düşündüm.
Kızlar odun gibi karşı tarafa yaklaştım annem durmadan sen odun gibisin falan diyordu çokça tartıştık 
Çok şükür yazın karşı taraf bittirdi olmayacak dediler 
8 ay benim için cehennemdi resmen 
Baba söylesem bilemiyorum belki bitirdi çoktan 
Ama babama da yük olmak istemiyordum 
Annem durmadan çirkinligimi yüzüme kusurlarımı yüzüme vuruyordu 
Kendimi yük gibi hissediyordum 
O gün akılandım evlilik bir çözüm değil tam tersine hayat karartır 
Bir daha da asla ailem yanıma gelirse isterse yalvarsin ayaklarımın altına kabul etmeyeceğim bitti
Keşke burdaki cümlelerinizi en başta görseydim 
