Yeniden konu açmamak için biraz eskiyi kurcaladım, aynı dertten muzdarip olarak başkalarını okuyunca belki biraz içim soğur diye. Kardeşlik bağın olan birini kıskanmak/çekememek o kadar aşağılık bir duygu ki, utanıyorum bazen öyle bir kardeşe sahip olduğum için. İnsanlar bazen kardeşleriyle övünürler, en basitinden aynı kıyafetleri kullanan kız kardeşler vardır. Biz onlardan olamadık malesef. Bazen bende düşünüyorum keşke daha farklı koşullarda olsaydık ya da hiç kız kardeşim olmasaydı diye. Ben arası sonradan bozulanlardanım. Ama geriye dönüp baktığımda aslında hiç sevilmeyen nefret edilen bir kardeş olmuşum, zaman bunu gösterdi bana. Bazen fenalık basıyor içimi, bugün olduğu gibi. Kardeş dediğin arkadan kuyu kazar mı? Kardeşi kötü duruma düşsün ister mi? Düşmanım olsa bu kadar kötü olmazdı herhalde. Ondan uzak bir yaşamım ve çevrem olunca, onun bana veremediği sıcaklığı arkadaşlarımla kapattım veya çoğunlukla olmasa da kapatabiliyorum diyeyim. Konuyu hortlattım ama kusura bakmayın konu sahibi, yeni konu açmak istemedim bu konuyu görünce de içimi döktüm bir nevi :)