Daha reşit bile değil...
Annene hayret ediyorum doğrusu.
O yaşlarda hepimiz biliyoruz ki akıl bir karış havada herşey toz pembe geliyor.
Hele ki küçük yaşta evlenenlerin yaşadıklarını duyup gördükten sonra ne kadar ezildiklerini, ne kadar mutsuzluklar yaşadıklarını biliyoruz.
Tabii ki herkes ve her konu bir değil, belki de biz ön yargı ile böyle düşünüyoruz, belki de çok mutlu olacaktır... Onu bilemeyiz.
Ama şu anda bile evlenmeme çok az vakit kalmışken ve 31 yaşında olmama rağmen annem arada "eminsin dimi kızım mutlu olacaksın değil mi? buna inanıyorsun?" der.
Nişanlımın çok iyi biri olduğunu biliyor ve çok iyi anlaşıyorlar, ama onun bir yandan canı gidiyor evlenince mutsuz olursam diye... Anne yüreği işte.
Belki de kardeşin bunu bir kaçış noktası olarak görüyor. Çocuğun ailesini iyi araştırdınız mı?
Gerçekten mutlu olabileceği insanlar mı? Kardeşini bu kadar kapanma konusunda etki altına alabildiklerine göre, başka türlü baskılarda uygulayabilecek gibiler mi?
Bence siz kardeşinizin yanına gidin, konuşun onunla.
İşin aslını astarını iyice öğrenin. Anladığım kadarı ile onun için çok endişeleniyorsunuz.
Hem endişelerinizden kurtulmuş olursunuz, ve ilerde ne olursa olsun "ben elimden geleni yaptım, uyardım, çabaladım" dersiniz.
Kendiniz için de bu çok önemli, ama en önemlisi kardeşinizin hayatı söz konusu.
Ne gerek var bu kadar küçük yaşta evlenmesine...