erkek arkadaşımla uzakta başlayıp uzakta devam eden 2yıllık bir ilişkimiz var.sık sık geliyor yazları görüşebiliyoruz kendisi özel bir okulda öğretmen ve elimizden geldiğince görüşmeye çalışıyoruz.ama yaşayanlar bilir uzakta olmak çok çok kötü bişe,katlanamıyorum artık.herşey güllük gülistanlıkken bazen onun bi yere giderken haber vermeyi unutması,bazen bana mesaj atmaması beni çıldırtabiliyor.yanımdayken herşey tüm bunlara oranla çok daha farklıyız.sırf bu nedenden dolayı katlanmaya çalışıyorum.ama erkeklerin mi yoksa benim sevgilimin mi durulup kendi içine kapandığı zamanlar oluyor.ben sorunların üstüne gidip çözülmesi taraftarı biri iken,o da susup biraz bekleyip zamana bırakma taraftarı.öyle ya ben belirsizliklerden hiç hoşlanmıyorum.bu sorunlar ille bizimle ilgili olmak zorunda değil mesela bu seferki,işteki yoğunluklarından dolayı benimle çok fazla ilgilenenmemesinden kaynaklandı.tamam diyorum uzaktayız diye herşey bana böyle geliyo,ama zaten mesafeler bu kadar uzakken ve paylaşabildiğimiz o kadar çok şey yokken,konuşup bi ortam kurmaya bişeler paylaşmaya çalışıyorum ama aynı derecede tepkiyi alamayınca çok üzülüyorum ve niye den başlayıp acaba'lı düşüncelere kadar sürüklenip kendimi perişan ediyorum.tamam biraz çok düşünen bir insan olabilirim,ince ve detaycı.benden bunu bekleme sen olmamı demesi yerine,erkek arkadaşımdan bu konuda biraz daha özverili olmasını bana karşı biraz daha hassas davranmasını istiyorum böyle zamanlarda çünkü kafamı çok takıyorum.ama yok öldüren bi sessizliğe bürünüyo,ben çözmek istedikçe hiçbişe yokmuş gibi davranıyo.ama ortada var bi sorun işte ne o kendi ne de ben benim
beni sevdiğini benimle ilgili düşüncelerini çok iyi biliyorum tüm bunlar benim bunlara dayanmamı sağlayan,evet belkide onun benim gibi olmasını birazcık bekliyorum ama bu kadar sessiz olması,susması beni sinir ediyo.diyorum ki insan bunu yapar mı sevdiğine,tamm zamansa zaman,kendine bırakmaysa bırakma ben herşeyi verirken bi kezde evet bu kıza ben bunları yapmamalıyım demez mi insan hiç mi bişelerin hatrı yok diye düşünmeden edemiyorum..haa konu da ne ben arada böyle olurum,geçicidir ama olurum..okuldaki işler beni bu ara çok bunaltıyo..ben anlat diyene kadar da mutluyduk ama ben işte ben hissettim ya bişeler ille gittim üstüne aha kendi elimle düştüm içine.en son dedim ki artık " benimle evlenmek istiyosun e yarın bi gün biz evliyken böyle olduğunda beni kendime bırak,deyip hiçbir sorunu söylemeyecek misin yanıma gelmeyecek misin" dedimde mantık kumkuması kesiliyo,ilerisi için bişe diyemem..gerekli tüm açıklamaları kendime yapabiliyorum ama artık günlerce ağlamaktan kafama bu kadar takmaktan yoruldum ve birilerine söyleme ihtiyacı duydum..onu çok seviyorum,ve ne olursa olsun onun bensiz yapamayacağını,benimle kendini güçlü hissettiğinden eminim,ama galiba yoruldum..çok uzun yazıp kafa şişirdim belki ama belki benimle aynı tecrübeyi yaşayan birileri vardır ve beni mutlu edip kafamı dağıtabilirim.aksi takdirde zihnimde kalbimde 7 gün 24 saat onunla meşgul ve hala nasıl düzeltebilirim ne yapabilirim de arada ki bu soğukluğu kaldırabilirim diye düşünüyorum.küçük bir dipnot: kesinlikle ayrılık sözcüğünü ağzıma almadım,çünkü o bi kez ağızdan çıktı mı eyleme dönüşüyor malesef ki ne o ne de ben bu durumu istemiyoruz en azından ben böyle düşünüyorum,umarım yanılmıyorumdurda..
beni sevdiğini benimle ilgili düşüncelerini çok iyi biliyorum tüm bunlar benim bunlara dayanmamı sağlayan,evet belkide onun benim gibi olmasını birazcık bekliyorum ama bu kadar sessiz olması,susması beni sinir ediyo.diyorum ki insan bunu yapar mı sevdiğine,tamm zamansa zaman,kendine bırakmaysa bırakma ben herşeyi verirken bi kezde evet bu kıza ben bunları yapmamalıyım demez mi insan hiç mi bişelerin hatrı yok diye düşünmeden edemiyorum..haa konu da ne ben arada böyle olurum,geçicidir ama olurum..okuldaki işler beni bu ara çok bunaltıyo..ben anlat diyene kadar da mutluyduk ama ben işte ben hissettim ya bişeler ille gittim üstüne aha kendi elimle düştüm içine.en son dedim ki artık " benimle evlenmek istiyosun e yarın bi gün biz evliyken böyle olduğunda beni kendime bırak,deyip hiçbir sorunu söylemeyecek misin yanıma gelmeyecek misin" dedimde mantık kumkuması kesiliyo,ilerisi için bişe diyemem..gerekli tüm açıklamaları kendime yapabiliyorum ama artık günlerce ağlamaktan kafama bu kadar takmaktan yoruldum ve birilerine söyleme ihtiyacı duydum..onu çok seviyorum,ve ne olursa olsun onun bensiz yapamayacağını,benimle kendini güçlü hissettiğinden eminim,ama galiba yoruldum..çok uzun yazıp kafa şişirdim belki ama belki benimle aynı tecrübeyi yaşayan birileri vardır ve beni mutlu edip kafamı dağıtabilirim.aksi takdirde zihnimde kalbimde 7 gün 24 saat onunla meşgul ve hala nasıl düzeltebilirim ne yapabilirim de arada ki bu soğukluğu kaldırabilirim diye düşünüyorum.küçük bir dipnot: kesinlikle ayrılık sözcüğünü ağzıma almadım,çünkü o bi kez ağızdan çıktı mı eyleme dönüşüyor malesef ki ne o ne de ben bu durumu istemiyoruz en azından ben böyle düşünüyorum,umarım yanılmıyorumdurda..
