Kızlar merhaba,
Yine ben. Bu seferki dert mi bilmiyorum, burada konu açanların çoğuna göre değil bile. Ama ben çok bunalıyorum.
Okulun tatil dönemine girmiş bulunuyorum, 20 şubata kadar tatil sanırım. Ben daha okul kapanmadan düşünüyodum, tatilde kafayı yerim diye.
Ve dediğim gibi yiyorum da, kızlar babam çalışmama izin vermiyor bildiğiniz gibi. Bütün gün evdeyim ( zaten yaşadığım şehirde üniversitem ). Annemle yaş farkımız fazla biraz 50 yaşında. Ev işinden başka düşüncesi ve konuşması yok. Sabah "kalk evin işleri duruyo" sözüyle uyanıyorum. Hep tartışıyoruz annemle, hep.. Akşama kadar. Hiçbir sohbeti yok.
Erkek kardeşim zihinsel engelli ve epilepsi hastası, bi yandan da ona bakıyorum ilgileniyorum. Kızlar uzattım biliyorum ama günlerim çok ama çok boş geçiyor. Ölüden farkım yok. Bi tane arkadaşım var, onunla da ailem gorusmeme izin vermiyo. Herşeyime karışıyolar. Oraya gitme, dışarda ne işin var sevgilin mi var yoksa? ??
Ygs sinavina hazirlaniyim dedim, ondan da sıkıldım. Finallere çalışıyodum bi ara, ortalamam 3ü geçsin diye. O da 2.95 te kaldı. Onu bile beceremedim. Zaten istemediğim bölüm okuyorum. Hayata dair hiçbir hevesim yok. Tv izliyorum bunalıyorum,(belgesel kanallarindan da bıktım) kitap okuyorum sıkılıyorum. Aynaya bakıp isyan ediyorum. Durduk yere ağlıyorum. Engelli kardeşime bakarken gözlerim doluyor, keşke konuşabilseydi diyorum, sonra odaya geçip onun için ağlıyorum, bana abla dediğini hayal ediyorum ama hiçbi zaman demiycek, bi de bunu aklıma getirip ağlıyorum.Akşam babam işten geliyor, hergün aynı tantana. Alışveriş yapıyım diyorum para da yok. Sosyal hesaptan benim bölümden kızın birine kafayı takmış durumdayım, ikide bi takip ediyorum. Bazı resimleri telefonuma kayıtlı ne kadar sosyal diye kıskanıyorum. Telefondaki oyunlarda rekor üstüne rekor kırıyorum.Çevremde arkadaşım da yok. Var da "mereba meraba" whatsapta milletin son görülmesini takip ediyorum. Ağır işsizim resmen. Okul açılınca düzelirim belki diyorum, okul varken de farksızdim aslinda. Girişken değilim insanlarla muhabbeti sevmiyorum.Boş boş yasıyorum. Aynalardan nefret ediyorum, kilo alacagim yere zayifliyorum. Hep ölümü düşünüyorum, zaten sürekli burdayım, evet ben kafayı yiyorum....
Yine ben. Bu seferki dert mi bilmiyorum, burada konu açanların çoğuna göre değil bile. Ama ben çok bunalıyorum.
Okulun tatil dönemine girmiş bulunuyorum, 20 şubata kadar tatil sanırım. Ben daha okul kapanmadan düşünüyodum, tatilde kafayı yerim diye.
Ve dediğim gibi yiyorum da, kızlar babam çalışmama izin vermiyor bildiğiniz gibi. Bütün gün evdeyim ( zaten yaşadığım şehirde üniversitem ). Annemle yaş farkımız fazla biraz 50 yaşında. Ev işinden başka düşüncesi ve konuşması yok. Sabah "kalk evin işleri duruyo" sözüyle uyanıyorum. Hep tartışıyoruz annemle, hep.. Akşama kadar. Hiçbir sohbeti yok.
Erkek kardeşim zihinsel engelli ve epilepsi hastası, bi yandan da ona bakıyorum ilgileniyorum. Kızlar uzattım biliyorum ama günlerim çok ama çok boş geçiyor. Ölüden farkım yok. Bi tane arkadaşım var, onunla da ailem gorusmeme izin vermiyo. Herşeyime karışıyolar. Oraya gitme, dışarda ne işin var sevgilin mi var yoksa? ??
Ygs sinavina hazirlaniyim dedim, ondan da sıkıldım. Finallere çalışıyodum bi ara, ortalamam 3ü geçsin diye. O da 2.95 te kaldı. Onu bile beceremedim. Zaten istemediğim bölüm okuyorum. Hayata dair hiçbir hevesim yok. Tv izliyorum bunalıyorum,(belgesel kanallarindan da bıktım) kitap okuyorum sıkılıyorum. Aynaya bakıp isyan ediyorum. Durduk yere ağlıyorum. Engelli kardeşime bakarken gözlerim doluyor, keşke konuşabilseydi diyorum, sonra odaya geçip onun için ağlıyorum, bana abla dediğini hayal ediyorum ama hiçbi zaman demiycek, bi de bunu aklıma getirip ağlıyorum.Akşam babam işten geliyor, hergün aynı tantana. Alışveriş yapıyım diyorum para da yok. Sosyal hesaptan benim bölümden kızın birine kafayı takmış durumdayım, ikide bi takip ediyorum. Bazı resimleri telefonuma kayıtlı ne kadar sosyal diye kıskanıyorum. Telefondaki oyunlarda rekor üstüne rekor kırıyorum.Çevremde arkadaşım da yok. Var da "mereba meraba" whatsapta milletin son görülmesini takip ediyorum. Ağır işsizim resmen. Okul açılınca düzelirim belki diyorum, okul varken de farksızdim aslinda. Girişken değilim insanlarla muhabbeti sevmiyorum.Boş boş yasıyorum. Aynalardan nefret ediyorum, kilo alacagim yere zayifliyorum. Hep ölümü düşünüyorum, zaten sürekli burdayım, evet ben kafayı yiyorum....
