Ben de sizinki gibi hamilelik geçirdim.
Hatta daha fazlasıdır çünkü 1 yaşında bebeğim de vardı.
Aynen bir anlayış ya da bir şey görmedim.
Zaten nazlanacak bir tip de değilim, it canlısı dedikleri tam olarak benim.
Ama şuan dönüp baktığımda hamileliklerimde o kadar çok kavga etmişim ki eşimle, hem de seviye, saygı, sevgi yerlerde olarak.
Zaten sevtim nefrete dönüşmüştü.
Sadece bunu bana yaşattıpı, altyan almadığı için öfkeliyim.
Erkeklerde değişik bir psikoloji oluyor, kendileri de hamilelik sendromu yaşıyorlar ve dğnyaya getirilen ortak canı kadın taşıdığı için aciz hissediyorlar, benim eşim yaşadı bu durumu.
Eğer sizin kocanızın genel hali bu değil, bu süreçte böyle davranmaya başladıysa sabredin derim.
Yok, evlendiğinizden beri böyle ise çok ciddi sorunları var içinde, özellikle bastıramadığı yetersizlik duygusu.
Alıp karşınısa ciddi şekşlee konılun, bu tutumlarından vazgeçmezse evliliğinizin yürğmeyeceğini anlatın.
Çünkü hamilelik süreci balayı, lohusalık var ve bundan sonra sürekli yorgun, uykusuz, her şeye tahammülsüz en önemlisi de deli gibi ilgi, empati ve yardıma ihtiyaç duyacak siz varsınız.
