paylaş lütfen...yaşanmış olanlar ,hap bilgilerden kat kat daha faydalı....Bunu yapabilmenin de ufak yöntemlerini kendi kendine geliştirdim. Herkeste işe yarar mı bilmem ama istersen paylaşırımEvita1907
Evet cok doğruseni ne kadar iyi anlıyorum, ben de yurtdışı tatillerimi tek başıma yapardım, dönünce de biz ne yaşıyoruz burada derdim. Azıcık içip kafa rahatlatmak lüks ve abartı gibi görülüyor Türkiyede, üstelik bunu yapacak bütçeyi de zor buluyoruz. Benim de aile ile sıkıntım çoktu o dönem. Tek başıma eve çıkmıştım ben de dayanamayıp, sonra ailem daha da linçledi beniama biraz deli ve özgürlüğüne düşgün bir tipim kova burcuyum. Her şey bir şekilde yoluna girer de kendime yaptıklarımız, geçen yıllarımız geri gelmiyor. Kafamız tek sağlığımız, onu keyifli tutmak zorundayız
dun en yakın arkadasıma dedim ki annemle babam yuzunden en guzel yaşlarımı bir an önce geçse bitse diyerek yasadım, zaten su an basıma ne geliyorsa stresten geliyor sağlığım bozuldu 
ben herhalde 4-5 senedir belki daha da uzun pek alkol kullanmıyorum önceden de almazdım cunku pek öyle ortamımız olmazdı, öncesinde de anca yemege falan gidince arkadaslarım içerdi ben de yemekle pek sevmezdim içmezdim, gece cıkardı insanlar o zaman guzel olurdu ben de öyle severim müzik dans o zaman alkol olmadan eglenemıyorsun zaten, ama ben de o gece şeylerine hic gidemezdim. Böyle aşşşşırı içimde kalmadı ama yine de gitseymişim keske diyorum, cunku zaten eskiden daha bir o gece cıkma kültürü vardı simdi müzik bile yasak o bu her sey yasak pahalı ve tehlıkelı. Yurtdısında daha ulasılabılır böyle şeyler, burada gece cıkınca eve sağlammdönmek tam bir challenge Haline geldi, zaten artık insan o 20 yaşındaki gibi istemiyor böyle şeyleri, bir de is daha cok ev partilerine döndu onda da cok fazla uyusturucu isi dönüyor, vs vs. Bir de gerçekten yurtdışında bazı şeyler cok hayat tarzı haline gelmiş, insanların kendi konforu mutluluğu rahatı onemli bizde de daha cok etraf ne der millet ne düşünür, o zaten en buyuk gerginlik sebebi. Ben babama tatile gidicem demeye çekinirdim ne yaptın da tatile gidicem diyorsun cok mu yoruldun cok mu çalıştın sırtında tas mi taşıdın da tatil diyorsun diye sinirlenirdi, öflemeye başlardı, ki bu arada ondan para falan istemezdim yani sadece gidicek olmama bu tepkiyi verirdi
doğduğun ev kaderindir butun hayatını etkiliyor maalesef
İşte canım Türk aile yapısı,elalem ne der baskısı,ee sende kız çocuğusun,benzer hayatlar.Evet cok doğru
Evet cok doğru
Ve bütün bunları iyiliğimiz adına yapıyorlar malesef
bende çocuğumu korumak adına farklı davranabiliyorum gerçi...zor olaylar..
Bunu ben de yapıyorum valla ama düşündüğüm zaman benim çocukluğum ile onların çocukluğu cok farklı.Biz akşama kadar koşturup oynardık ve korku nedir bilmezdik ama şimdi etraf çocuk istirmarcısı sapıklarla doluVe bütün bunları iyiliğimiz adına yapıyorlar malesef
.
Ya canım benim... Sana nasıl sarılmak istedim bilsen. Diri dur lütfen. Bak ben örnek gibiyim, aynı anlattığın şeyler benim başıma geliyordu. Abi ile çok sorunlu biriyim ben. Komple başka ailenin evlatları gibiyiz o kadar iki farklı insanız. Ailem de erkek tarafındaydı hep. Çok sıkıntı yaşadım ben. Part time çalışıyordum eskiden üç kuruşluk paramı bile ailem isteyim alıyordu. Ama onları ben kendi ruhumu kanırta kanırta aslında ehlileştirdim. O evde ne ağlamalar ne krizler yaşadım. Hep cinsiyet eşitliğini kavgalarla anlatmak zorunda kaldım aileme ve maalesef anneme bile. Çoook mücadele ettim, ayrı ev tuttum linç edildim evin altında tek aç susuz kaldığım günleri bilirim. En son da yine abim kaynaklı bir sebepten babam beni evlatlıktan reddetmişti. O kadar büyük krizler yaşandı. Ama ben onlara bilmiyorum büyük öfke duyamıyorum hiç, evitanın dediği gibi aile her şeyine bir dokunuşla yerle bir edebiliyor. Bende de öyleydi ama bunu da değiştirdim. Ben yurtdışına gelirken babam beni evlatlıktan reddetti, anneme de görüşmeyeceksin onunla dedi. Ben Türkiyeden temelli ayrılırken havaalanından tek gittim, bu koca dünyada tektim biliyor musun bu nasıl acı bir tecrübe. Sonra kardeşime mesaj attım gelin göreyim bir, hayat bu başımıza ne gelir bilmiyoruz son kez göreyim dedim. Kardeşim ve anne geldi, sarıldık falan öyle gittim. Eminim annem de babam da bu durumdan çok üzgündür. Ama onlar da kendisine öğretilen ve doğru zannettikleri o saçmalıkları yapıyorlar. Cahil noktaları çok. Biraz da biz onlara öğreteceğiz ama maalesef kendimizden ödün vererek yıpranarak öğreteceğiz. Ama olacak bak unutma bunu olacak, oluyor. Al karşına anne babanı tüm derdini açık yüreklilikle anlat. Gerekirse saatler sürsün gerekirse ağlayarak yap ama bunu yap. En azında hiçbir sonuç gelmese bile sen üstüne düşeni yapmış olmanın vicdani rahatlığına sahip olacaksın. Ve emin ol ki onlar anne baba, başlarını yastığa koyunca senin o dediklerini düşünecekler. Onlar da sana hak verecek ve kendi tabularını yıkmaya çalışacaklar, yıkabilecek kadar cesur mu bilemiyorum ama uğraşacaklarına eminim çünkü evladısın. Benim ailem çok değişti çünkü. Çok şükür iyiyiz şimdi.Evet cok doğru
Yazacağım birazdan evitam. Bir rahat oturup yazayım istedim.
Eskiden de vardı kanka, sadece teknoloji bu kadar olmadığı için duyup görmüyorduk. Bu konuda bir yaram var ama burada yazamam. Belki bir gün özel konuşma açıp siz çiçeklerimi ekleyip orada anlatıp çözüm isteyeceğim.Bunu ben de yapıyorum valla ama düşündüğüm zaman benim çocukluğum ile onların çocukluğu cok farklı.Biz akşama kadar koşturup oynardık ve korku nedir bilmezdik ama şimdi etraf çocuk istirmarcısı sapıklarla dolu
Orası da doğru kankam,illa ki her devirde oluyor bu kanı bozuklar.Hatta Türkiye'de ensest sapıklıklar o kadar fazla ki,düşünsene bir çocuğun hayatta en güvenmesi gereken kişiler bunu yapıyor.
Hatta aileden, akraba kişiler....
Ben kendi hikayeme odaklanıyorum evitam. Kendi hayat hikayeme dış göz olarak bakıyorum. Yani şöyle. Ben sanki başka bir evrenden gelip, dünyadaki rüzgargülü isimli kızın çocukluğundan itibaren hayat hikayesine bakıyorum, ailesine, arkadaşlarına, maruz kaldığı olaylar ve insanlara. Sonra küçük yaşta maruz kaldığımız bazı şeylerin bize nasıl da empoze edilip bizi yamulttuğunu görüyorum. İleriki yaşlarına bakıyorum, ergenliğine yetişkinliğine, ne istiyor ne yapmış diye. Bu hayat hikayesine böyle bakarken hikayeyi sadece kendi içinde değerlendiriyor oluyorum. Şeytanın avukatı oluyorum gibi :) Diyorum ki mesela rüzgargülü nün hikayesini atıyorum x kişininki ile kıyaslayıp bakalım, rüzgargülünün ergenlikte yaptığı hataları mesela x kişisi yapmamış. Sonra tüm çocukluğa da bakmış olduğum için ama diyorum x kişisinin büyüme ortamı ile rüzgargülü aynı değildi. Bu eşit olmayan, herkese ayrı özel olan çocukluk geçmişi ve aileleri gerçeği olunca, o öğretmenlik içgüdümle, aynı olmayan iki şeyi yarıştıramayız diyorum. Ve sıyrılıp rahatlıyorum her şeyden. Bunu şimdi öz savunma gibi düşünebilirsiniz ama aslında öyle değil, bu uygulamayı başkaları için de yapın. Mesela ben demiştim ya abimle aşırı uç denecek kadar farklı karakterleriz, asla kabul edemeyeceğim bir yaşam tarzı ve kişiliği var onun. Ben bu uygulamayı onun için de yapıp düşünüyorum. Neden kendim kendime uygun geliyorum da abim bana gelmiyor diye, çocukluktan başlayan o yolculuk seyrine giriyorum, sonra çok şey fark ediyorum, abim hem kurban hem suçlu çıkıyor. Abim benimle kıyaslanamaz, onun öyküsü çok farklı, ne ben iyiyim ne o kötü. Hayatın bize getirdiği tesadüfi olaylar karşısında aldığımız aksiyonlarda farklılık gösterebiliriz onunla, ama bilemiyorum, kıyası yine kabul etmiyor o öğretmenlik iç güdüm, çünkü tabanlarımız farklı, çünkü onun maruz kaldıkları farklı. Onun yerinde başkası olsa bunları aşar mıydı, evet belki. Ama o aşamamış ve yamulmuş, demek ki fazlaca hassastı çocukken, bilemiyoruz. Bilemediğimiz noktalarda kıyas da yapamıyorum, bir anda onun yaşamında bir seyirci olduğumu fark edip bütün duygularımdan arınıp nötrleşiyorum.
Kesinlikle öyle, o kadar katılıyorum ki, doğduğun andan beri hamur gibi yoğuruluyorsun aslında ama hepımız birer bireyiz aileler de bunu kabullenemiyor maalesef
Ben de sana sarılmak istedim
Cok iyi anlıyorum.. aile evinde yasamak resmen travma, oradan ayrılmak da özgürlük gibi geliyor ama olması gereken sey aslında Özgür olmak. Aile evinden evlenerek ayrılınca da hop baska bir mücadelenin ıcıne giriyorsun cok da sanslı değilsen. Ben de cok konuşmaya çalışmıştım cok denedim ama sonucunda hep babam küstü annem de sacma sapan öfke nöbetleri geçirdi, ustume bardak tabak sandalye fırlattı. bir de gercekfen bir sebebi olmadan oluyor bunlar, kar yagıyor arkadasımla sıcak cıkolata icmeye gidicektim mesela kıyamet kopuyor sanki pavyona gidiyorum. Zaten pavyon demişken eğlence kültürü o kadar uzak geliyor ki bana, sanki hic hakkım degilmis gibi, o yuzden simdi böyle 2000lileri falan gezerken eğlenirken görunce cok mutlu oluyorum. Eğlenmek dans etmek şarkı söylemek sanki gerçekten ıhtıyac duyuyorum bazen, buna doymuş arkwdaslarım var mesela, ama ben ne zaman bir dugune gitsem kendimi piste atasım geliyor Insanın ailesi onu kısıtlayan güç olmamalı Özgür bırakmalı cunku hepımız birer insanız ama onlar belli bir alan tanıyor o alan ıcınde istediğini yapabılıbce özgürsün sanıyorsun. Tek basına yaşayan arkadaslarımın kendi hayatları vardı, bir de kendıme bakıyordum, evde her yerde zabıta gibiydi babam. Annem de sureklı depresyon mod. Sureklı baban şunu yemis bunu yemiş şunu almıs bunu yapmış. Yetıskın bir insanın bunlara maruz kalması cok kötu bir sey, anneme bakıyorum 22 yaşında evlenmiş gitmiş Benım yaşadığımı anlayamazdı, babam zaten bır sey desem küser günlerce konuşmazdı. Öyle iste.. cok uzucu, kendimi cocuk bakıcılıgı yapıyor gibi hissederdim, ailenın ebeveyni benmisim gibi, cunku İnan evdeki koltuktan dolaba mutfağa her seyı ben alırdım (parasını babam verirdi de) evde koltuk olmasa babam yere battaniye sarıp öyle oturur, öyle bir insan, ben diyordum şunu alayım bunu alayım baba kart verir misin, gider alırdım ev duzgun guzel olsun ev olsun diye uğraşırdım. Ustalarla calıstım İnan evdeki raflara kadar ben matkapla yaptım kac yerimi yaraladım kestim babam da ben uyucam ses cıkarma diye kızardı. Salonda yemek masasında eksik sandalye olsa kimse rahatsız olmaz ya da tabak çanak farklı olsa takım olmasa falan. O kadar yorucu ki ailenin sana sunması gereken şeyleri senin var etmeye çalışman. Seneler önce erkek arkadaşımla ilk defa tatile gittiğimiz zaman ucak ındıgındeki bizi götürecek transfer aracını o ayarlamıştı, ben unutmuştum aklımdan gitmiş halbuki her zaman annemle ya da kız arkadaşlarımla gidince böyle şeyleri genelde ben ayarlıyorum. O gun gözlerim dolmuştu. Ilk defa baska biri Benım yaptığım bir seyı yapmıs, Benım yerime düşünmüş, bir seylerı yapmak bana kalmamıştı. Cok kucuk bir örnek ama benı cok etkilemişti
Evet insanın aile evindeki hayatından çocukluğundan survive etmesi cok zor bir süreç oluyor, herkesin Aşagı yukarı benzer hikayeleri var
Kesinlikle canım,çoğumuzun ailesi benzer özelliklere sahip klasik Türk aileleri işteEvet insanın aile evindeki hayatından çocukluğundan survive etmesi cok zor bir süreç oluyor, herkesin Aşagı yukarı benzer hikayeleri var
.
?
Bu kısım ciğerimi parçaladı, canım benim bak, bilmiyorum nasıl diyeceğim ama ayrılmak zorundasın o evden, bunu bir şekilde yap. Yavaş yavaş hazırla kendini hem maddi hem manevi olarak ve git. Biliyorum ne kadar canımızı acıtsalar da bizde o öğretilmiş ana baba bırakılmaz vicdanı var. Seni anlıyorum çünkü ben de öyleyim. Ama bunu yapmazsan eğer, hayatta birini kurban etmiş olacaksın, kendini...Ben de sana sarılmak istedim
Ben de anne babama çoğu zaman ebeveynlik yapıyormuş hissine kapılıyorum, acı ama gerçek. Üst bir akıla tecrübeye ihtiyaç duyduğumda yalnız kalıyorum. Ya canım benim ya seninle oturup içmek istiyorum cidden, bunlar buradan değil yüzyüze konuşulacak şeyler. Bak, lütfen, kendini sıyır o ortamdan ne pahasına olursa olsun. Hazır hissetmen lazım, seni çok iyi anlıyorum, kendini kurban etmemeyi öğrenmek zorundasın. Her şeyden önce sen varsın unutma, anne baba da bir yere kadar. Önce sen! Onlara iyi gelmek istiyorsan da kendine öncelik vereceksin. İnanki böyle bozuk bir aile ilişkisindense, uzaklarında olup yılda birkaç kez görüşüp, sağlıklı bir ilişki kurmak en iyisi.bir de gercekfen bir sebebi olmadan oluyor bunlar, kar yagıyor arkadasımla sıcak cıkolata icmeye gidicektim mesela kıyamet kopuyor sanki pavyona gidiyorum. Zaten pavyon demişken eğlence kültürü o kadar uzak geliyor ki bana, sanki hic hakkım degilmis gibi, o yuzden simdi böyle 2000lileri falan gezerken eğlenirken görunce cok mutlu oluyorum. Eğlenmek dans etmek şarkı söylemek sanki gerçekten ıhtıyac duyuyorum bazen, buna doymuş arkwdaslarım var mesela, ama ben ne zaman bir dugune gitsem kendimi piste atasım geliyor
