Güzel bir çocukluk dönemim olmuştu. Maddi anlamda hiç sorunumuz yoktu. Ne istersek olurdu. Sonra babamın deliler gibi alkol kullandığını anladım,biraz büyüyünce. Kendine ait bir şirketi vardı. Saftır da biraz babam, çabuk kanar herkese. Önüne gelen herkese kefil olmuş. O mutlu çocukluk dönemim bir anda kayboldu, eve gelen haciz memurlarıyla. Ellerinde pembe dosyalarla gelirler, eşyalarımızı yazar birkaç hafta sonra da onları alırlardı.
Biranda bize ne oluyor demiştim daha ilkokul 4.sınıftayken. biranda evimizde hiç eşyamız kalmamıştı. 2 yıl boyunca dayandık bu duruma. Annem hastalandı sonra. Sürekli ağlıyordu sonra ilaç alıp akşama kadar uyuyordu.
Sonra memleketten dayımlar geldi bizi götürdüler, dedemin evine. Eski yaşadığım evler gibi değildi. Küçücük 2 odası vardı. Ama çocuktum daha, kuzenlerimle oynamaktan tam olarak ne olduğunu hissetmiyordum. Aradan 2 yıl geçti ve biz başka bir eve taşındık. Bu evimiz güzeldi. Artık evimiz de eşyalarımız da güzeldi. Sonraaa sonra yine başladı pembe dosyalı adamlar evimize gelmeye mafoldumben Ve ben o gün anladım ki biz hiçbir zaman mutlu olamayacağız.
Bütün bunlar yıllarca sürdü. 3 yıl iyi isek 4.yıl pembe dosyalı adamlar eve geldiler. Tabi ben bu süreçte çok bunalsam da daima derslerime çalıştım. Önce öğretmen lisesini kazandım. Sonra hiç ara vermeden üniversiteyi.
Şimdi öğretmenim. Evlenmeden önce annem benimle kaldı. Onu babamın yanına göndermedim. Benim yanımda rahat eder diye. Her ihtiyacını ben karşıladım. Ama annem hiçbir zaman iyileşmedi, doktora götürmeme rağmen. Antidepresanını alır bütün gün uyur. Gece uyanıktır sadece. Çook mutlu olduğu zamanlarda bile içten gülemez.
5 ay önce evlendim. Eşim polis. İkimiz mutluyuz. Borcumuz yok araba aldık biraz onun borcu var. Hamileyim de. Kendi yaşadıklarımı çocuğum yaşasın istemiyorum. Herşeyimizden kısıyoruz ona maddi anlamda zorluk çektirmek istemiyorum. Amaaa babamın hala borçları var ve ödemek de bize düşüyor. Bitmek bilmiyor bir türlü. Baba yapma etme desek de anlamıyor. Sürekli bir yerlerden borcu çıkıyor.
Mesela geçenlerde tam 5.000 tl gönderdik. Biz de yeni evlendiğimiz için nakit paralarımızı eşyaya vermiştik. Altınlarımızdan bozdurmak zorunda kaldım.
Eşim dünya iyisidir. Onlar sıkıntılıyken böyle duramayız diyor ama ben bebeğimi düşünüyorum. Herzaman onlara elimizdekini sayacaksak biz nasıl mal mülk sahibi olacağız.
Lütfen akıl verin bana. Ne yapsak düzelmiyor babam. Hep aynı mafoldumben Hep arkası toplamakla geçti ömrümüz. Aslında annem olmasa arkamı dönüp bakmayacağım ama işte annem var. O kadar mutsuz ki anlatamam size. Aslında sadece o değil hepimiz mutsuzuz.
Dayım artık yeter kendi hayatına bak dese de yapamıyorum. Siz benim yerimde olsanız ne yapardınız.
Biranda bize ne oluyor demiştim daha ilkokul 4.sınıftayken. biranda evimizde hiç eşyamız kalmamıştı. 2 yıl boyunca dayandık bu duruma. Annem hastalandı sonra. Sürekli ağlıyordu sonra ilaç alıp akşama kadar uyuyordu.
Sonra memleketten dayımlar geldi bizi götürdüler, dedemin evine. Eski yaşadığım evler gibi değildi. Küçücük 2 odası vardı. Ama çocuktum daha, kuzenlerimle oynamaktan tam olarak ne olduğunu hissetmiyordum. Aradan 2 yıl geçti ve biz başka bir eve taşındık. Bu evimiz güzeldi. Artık evimiz de eşyalarımız da güzeldi. Sonraaa sonra yine başladı pembe dosyalı adamlar evimize gelmeye mafoldumben Ve ben o gün anladım ki biz hiçbir zaman mutlu olamayacağız.
Bütün bunlar yıllarca sürdü. 3 yıl iyi isek 4.yıl pembe dosyalı adamlar eve geldiler. Tabi ben bu süreçte çok bunalsam da daima derslerime çalıştım. Önce öğretmen lisesini kazandım. Sonra hiç ara vermeden üniversiteyi.
Şimdi öğretmenim. Evlenmeden önce annem benimle kaldı. Onu babamın yanına göndermedim. Benim yanımda rahat eder diye. Her ihtiyacını ben karşıladım. Ama annem hiçbir zaman iyileşmedi, doktora götürmeme rağmen. Antidepresanını alır bütün gün uyur. Gece uyanıktır sadece. Çook mutlu olduğu zamanlarda bile içten gülemez.
5 ay önce evlendim. Eşim polis. İkimiz mutluyuz. Borcumuz yok araba aldık biraz onun borcu var. Hamileyim de. Kendi yaşadıklarımı çocuğum yaşasın istemiyorum. Herşeyimizden kısıyoruz ona maddi anlamda zorluk çektirmek istemiyorum. Amaaa babamın hala borçları var ve ödemek de bize düşüyor. Bitmek bilmiyor bir türlü. Baba yapma etme desek de anlamıyor. Sürekli bir yerlerden borcu çıkıyor.
Mesela geçenlerde tam 5.000 tl gönderdik. Biz de yeni evlendiğimiz için nakit paralarımızı eşyaya vermiştik. Altınlarımızdan bozdurmak zorunda kaldım.
Eşim dünya iyisidir. Onlar sıkıntılıyken böyle duramayız diyor ama ben bebeğimi düşünüyorum. Herzaman onlara elimizdekini sayacaksak biz nasıl mal mülk sahibi olacağız.
Lütfen akıl verin bana. Ne yapsak düzelmiyor babam. Hep aynı mafoldumben Hep arkası toplamakla geçti ömrümüz. Aslında annem olmasa arkamı dönüp bakmayacağım ama işte annem var. O kadar mutsuz ki anlatamam size. Aslında sadece o değil hepimiz mutsuzuz.
Dayım artık yeter kendi hayatına bak dese de yapamıyorum. Siz benim yerimde olsanız ne yapardınız.
