Eşimle çok uzun yıllar çıkıp evlendik.Ancak evlendikten sonra ne söz verdiği ilcede ne de evde huzur verdi.Varsa yoksa ailesiydi.Onun ailesine yakın yaşamak istemediğimi belirtmeme rağmen evlendikten sonra odaları ayırarak ev içinde yemeğe temizliğe laf atarak(obsesif kendisi)her gün tartışmayla geçti.1 senelik evliyken evleri ayırdık.Mahkemelere çıktık hep mahkeme gününe kadar burnundan kıl aldirmazken,mahkeme günü herşeyi düzelteceğim deyip 1 gün sonra vazgeçti.Ayri şekilde 2 sene geçti ve bu süreçte hep görüştük.Sartlari aileye yakın yaşamak,yazları en az 20-30 gün memleketine gitmek,emekli olunca 3-4 ay köyünde kalmak bu konulardan hiç vazgeçmedi.Sundugu şartlarda babasına ev almak,benim ailemle çok görüşmemek vardı onlardan vazgeçti.Son bir şans istiyor ancak kendisi ev içinde aşırı karışan ve hiç bir şey begenmeyen biri,kız tarafını erkek tarafından geride görüyor.Ben de çalışmama rağmen ev işlerini benim görevim görüyor ve kesinlikle temizlikçi tutmama karşı,aile içindeki her şeyi yediğimiz içtiğimiz gittiğimiz ,tartistigimiz her şeyi ailesine anlatıyor ve buna şeffaflık diyor.Gecmisi hiç unutmuyor ve aileler bize gelirken telefonla gelsinler dedik diye bana ve aileme çok öfkeli.Kendisi tek erkek cocuk ve bütün sorumluluğu kendine alıyor.Kiz yeğeni ilerde kocanın ailene gideceksin ona göre ev işi öğren oraya ait olacaksın ataerkil kafasıyla yetişmesi gerektiğini savunuyor.Tum bunlara rağmen seni de mutlu ederim diye kendini duzelttigini iddia ediyor.Guvenmiyorum ama son bir şans vermeli miyim?
bence henüz çocuğunuz olmadığı için yatıp kalkıp şükretmeli bu memeden henüz kesilmemiş adama acilen yol vermelisiniz
