Benim eşim de böyleydi çok üzdü zamaninda beni.Onun beni sevmesi icin neler yaptim neler.Sürekli suratı asıktı , hep bir memnuniyetsizlik , kibir , ezmeye calisma vs..Cocugumda olmuştu ve her ne kadar meslegimde olsa arkamda ana yok baba yok cok ciddi bir özguvensizlik yasiyordum.Gitsem basaramayacakmisim gibi , cocuguma yetemeyecekmisim onu koruyamacakmisim gibi hisler iste.Gidemedim.Zamanla artik ne kadar cok üzüldüysem üzülmemeyi öğrendim.Onun beni sevmesi icin uğraşmaktan nasil yorulduysam artik ilgi duzeyimi sifirlara düşürmeyi başardım .Yokla var arası degersiz biri oluverdi gözümde.Biraktim yani.kendisini kendisine.Zamanla kendimle ilgilenmeye de başladım ve eşim ortamda bir eksiklik hissettiki benle ilgilenmeye felan basladi,seni seviyorum demeler,iltifatlar,tatile goturmeler ve dahasi...Hala da ilgilidir ama benim icin çok da önemli değil.Bir gün gekecek ve ben gidecekmisim gibiyim.Neyse.Yani diyecegim ilgiyi azaltin hatta ilgiyi kendinize cevirin yok dayanamiyorum bu ortama diyorsaniz bosanin.Bu tarz iliskilerden inanin hayir gelmiyor.Ben bosanmadim kendine cekiduzen versigi icin ama bosansaydim da olurdu yani.Biyuk bir kazanc olmadi kendi adima.Ama oglum mutlu zaten bizim oglana pek yansitmamiz olmadi o zor sureci ,olsaydi kayip buyuk olurdu ve buyuk pismanlik duyardım sanirim.