- 4 Ağustos 2018
- 406
- 290
- 18
- Konu Sahibi Bir iki Dort
- #1
Kucuklugum ,anne ve babamin bitmek bilmeyen kavgalari ile gecti.Aslinda ikisi de hakliydi ve haksizdi.Ben babama benziyorum,babam gibi sakin,yumusak insanlara sert cikmayan biriyim.Elbette bir kadin mutsuzsa ,bunun altinda esinin yanlis davranislari da muhakkak vardir.belki de ben babami daha cok sevdigim icin,onun yaptiklari gozume batmiyor.
Ama hicbir zman hissetmedim annemin sevgisini ne yalan soyleyeyim.babam nasil sarilirsa koluma girip beni gezdirirse benle dans ederse, annem o kadar uzakti.Kardesim hep gozbebegi oldu .buna inanin cok memnunum.En azindan o rahat buyudu.
Hicbir zaman bana guzel birsoz soyelemdi,ne istersem aldi yalan soyleyemem.arada bir yasadigim sehre gelir yemek yapmak ister..analik icgudusu..ama sanki yabanci..
Ben bunin altinda genc yasta yaptigi evlilikten beni sorumlu tuttugunu dusuniyorum.onu okutmadilar.ama beni okuttu, ben gencim ,evlenmeyi dusunmuyorum ,ekonomik ozgurlugim var vs.sanki bunlar onu rahatsiz ediyor..
Hic guzel konusamiyoruz..yalniz basima takildigimi dahi soyleyemem,birakin birakin erkek arkadasimla gezdigimi soylemeyi..babamla konusmak bile daha kolaydir .
Gorustugum onlarca kisiyi begenmedi,beni kisitladi.gerici bir insan da degil hani.mini etek giyip gezmeye bayilir mesela .oyleyse bana da kizmamali degil mi giyiyorum diye?
Onu sevmiyorum..
Gorustugum kimseyi sevmedi,hep ara bozucu oldu..evlilik fobisi var uzerimde sayelerinde ama ben de zamani geldiginde evlilik yapmak istiyorum.benim bir erkekle kahve icmem bile anneme batiyor.bir sey demese bile moralimi bozuyor.
Onun rizasi olmadan evlilik yaomak istemiyorum.
Ama annem cok zor bir insan..
Kendi ailesindeki insanlar bile annemden hep korkar birseyler saklar .
Ben galiba hic istemedigim halde ,ailemin destegi olmadan gizlice evlenecegim..
O mutsuz,o yalniz,o istedigi gibi bir hayata sahip degil diye ben mutsuz olmak zorunda miyim?
Cok uzuyor beni..umursamayip aramadigkmda aksam kavga ediyoruz.yanima yerlesmek istiyor emekli olumnca..ben ise onun yuzunu bile gormeye tahammul edemiyorum.
Psikolojik siddetten,sevgisizlikten usandim..
Benimle hic gorusmek istemese keske..
Hic ozlemezdim onu..
ve yalniz yalniz yaptigim bir evlilik de beni mutlu etmeyecek bunu biliyorum.
Baska bir yerde calisma karari aldigimda burnumdan getirmisti..benim hep cirkin beceriksiz oldugimi soyler hep..baskaisni yaninda beni hayatimda boyunca o kadar agir rencide etti ki onu affedemiyorum.. babama da ayni seyi yapiyor..beni sevmedigini sdusunuyorum ben. Allahtan artik onun parasina ihtiyacim yok..ama benim buraya yerlesmemi hic istememisken simdi kendisinin gelme planlari yapmasi asabimi bozuyor..annem beni kendine rakip olarak goruyor bu kadar siddetin baska bir aciklamasi olamaz herhalde..anneden korkarak buyudum yillarca
İstedigim unİversiteye de gidemedim. Benim mutlu olmami istedigine de inanamiyorum bir turlu..
Ben cirkin olsam,yada evlenemesem yada cocugum olmasa..sanki o kendini benden guclu hissedecek..
Ama hicbir zman hissetmedim annemin sevgisini ne yalan soyleyeyim.babam nasil sarilirsa koluma girip beni gezdirirse benle dans ederse, annem o kadar uzakti.Kardesim hep gozbebegi oldu .buna inanin cok memnunum.En azindan o rahat buyudu.
Hicbir zaman bana guzel birsoz soyelemdi,ne istersem aldi yalan soyleyemem.arada bir yasadigim sehre gelir yemek yapmak ister..analik icgudusu..ama sanki yabanci..
Ben bunin altinda genc yasta yaptigi evlilikten beni sorumlu tuttugunu dusuniyorum.onu okutmadilar.ama beni okuttu, ben gencim ,evlenmeyi dusunmuyorum ,ekonomik ozgurlugim var vs.sanki bunlar onu rahatsiz ediyor..
Hic guzel konusamiyoruz..yalniz basima takildigimi dahi soyleyemem,birakin birakin erkek arkadasimla gezdigimi soylemeyi..babamla konusmak bile daha kolaydir .
Gorustugum onlarca kisiyi begenmedi,beni kisitladi.gerici bir insan da degil hani.mini etek giyip gezmeye bayilir mesela .oyleyse bana da kizmamali degil mi giyiyorum diye?
Onu sevmiyorum..
Gorustugum kimseyi sevmedi,hep ara bozucu oldu..evlilik fobisi var uzerimde sayelerinde ama ben de zamani geldiginde evlilik yapmak istiyorum.benim bir erkekle kahve icmem bile anneme batiyor.bir sey demese bile moralimi bozuyor.
Onun rizasi olmadan evlilik yaomak istemiyorum.
Ama annem cok zor bir insan..
Kendi ailesindeki insanlar bile annemden hep korkar birseyler saklar .
Ben galiba hic istemedigim halde ,ailemin destegi olmadan gizlice evlenecegim..
O mutsuz,o yalniz,o istedigi gibi bir hayata sahip degil diye ben mutsuz olmak zorunda miyim?
Cok uzuyor beni..umursamayip aramadigkmda aksam kavga ediyoruz.yanima yerlesmek istiyor emekli olumnca..ben ise onun yuzunu bile gormeye tahammul edemiyorum.
Psikolojik siddetten,sevgisizlikten usandim..
Benimle hic gorusmek istemese keske..
Hic ozlemezdim onu..


Baska bir yerde calisma karari aldigimda burnumdan getirmisti..benim hep cirkin beceriksiz oldugimi soyler hep..baskaisni yaninda beni hayatimda boyunca o kadar agir rencide etti ki onu affedemiyorum.. babama da ayni seyi yapiyor..beni sevmedigini sdusunuyorum ben. Allahtan artik onun parasina ihtiyacim yok..ama benim buraya yerlesmemi hic istememisken simdi kendisinin gelme planlari yapmasi asabimi bozuyor..annem beni kendine rakip olarak goruyor bu kadar siddetin baska bir aciklamasi olamaz herhalde..anneden korkarak buyudum yillarca
İstedigim unİversiteye de gidemedim. Benim mutlu olmami istedigine de inanamiyorum bir turlu..
Ben cirkin olsam,yada evlenemesem yada cocugum olmasa..sanki o kendini benden guclu hissedecek..
Son düzenleme: