Hepinize merhaba. Buraya çaresizce yazıyorum. Aslında kendi kendimi çaresiz bırakıyorum, farkındayım. Dertleşecek insanlara çok ihtiyacım var. Birkaç psikiyatra gittim; ancak pek sohbet etmedik, ilaç verdiler yalnızca (devlet hastanesi) ve ilacın etki edeceğinden yana karamsarım.
Uzun yıllardır hayallerde yaşıyorum. Daydreamingin dozunu kaçırdım. Mimiklerle, hareketlerle, konuşarak, eşlik ederek hayalin içine girme; şizofreninin bilinçli olan versiyonunu yaşıyorum. sosyal medyada gördüğüm rastgele birini stalklıyorum ve ilgimi çeken bir şey görürsem işim gücüm artık o oluyor. Bir zararım ya da iletişime geçme çabam yok, sadece stalklıyorum. O kişi olasım geliyor, mümkün olmadığı için ağlıyorum. Mesela burnumu yaptırmak istediğim bi dr vardı, kızını da paylaşmış ameliyatlarını paylaştığı hesapta, gördüm, stalkladım, kızı ev hallerini çekip youtube'a atıyordu. Doktor, kızını çok seviyordu ya da öyle yansıtıyor, ailecek araları çok iyi gibiydi, dr yakışıklıydı da. O kadar yakışıklı babasının olması, kızın çok güzel olması, eğlenceli videolar çekmesi, iyi ama mütevazı bir aile yaşantası resmetmesi beni çok kıskandırdı. O kızı senelerce stalkladım hedabi herkese acikti. O kız evli şu sıralarda. Allah mutlu mesut etsin. Artık stalklamıyorum onu. Daha eğlenceli hayatlar buldum lol.
Dünyayı gezen bir adam buldum sonra instagramda, güya onun ailesindendim abi kardestik onunla. beraber geziyorduk güya. Her an hikâye kuruyorum kafamda, ayağımı sakatlamışım beni hastaneye götürmüş. Hep sen mi beni gezdireceksin deyip ben onu hiç bilmediği bir ilginç cafeye götürüyorum filan güya. Erkek arkadaşım oluyor, onunla tanıştırıyorum, şakalaşıyor benimle şakasına mahçup ediyor beni.
Şu sıralar çok kötüyüm. Çünkü şimdiki stalkladığım kişi, kendi başarısızlıklarımla çok sert yüzleştirdi beni. Sürekli ağlıyorum ve kendimi günden güne daha az seviyorum.
Bir ünlü var; yaşlı biri. Ancak oldukça elit ve iyi, eli yüzü düzgün biri. (En azından ekran personası öyle.) Onun yanında çalışan elemanları kıskandım çünkü o elit ortamda 18-20 yaşlarından beri onunla çalışıyorlar ve o ünlü de onları çok seviyor ve sayıyor. Ben 27'yim, onların şimdiki yaşı da benimkine yakın. Düşünün, neredeyse hayatları boyunca hep öyle elit ortamda durmuşlar. Ben o yaşta, derslerim çok iyi olmasına rağmen okulu bırakmış, a101'de çalışmaya başlamıştım, çıplak ellerimle çitileye çitileye yer paspası temizliyordum ben o yaşta. Halbuki aşağı yukarı benzer okulları kazanmışız, onlar da bir noktadan sonra okumamış, ben de. Onlar o ünlünün yanına girmiş, ama ben a101'e. Neden ben doğru kararı veremedim; ancak onlar vizyonlu oldu. Neden ben bu yaşımda hâlâ sihirli annemi izliyorum, büyümedim, başkaları büyüdü ben neden küçük kaldım, cevabını kendime veremiyorum. Neden böyleyim sorusunun cevabını verememek beni derinden yaralayıp üzüyor.
Burada hayli zaman önce değinmiştim aile hayatıma.
Ben ortaokulda çok değiştim. Çünkü yeni gittiğim bir okulda çok zorbalık gördüm ama başa çıkmayı başaramadım, cevap vermeyi, kendimi savunmayı başaramadım. İçe kapanıktım. Bunu yadırgadılar. Bakalım konuşacak mı diye başımdan aşağı su döktüler, bir yerlere kitlediler, onların istediklerini yapıp da çöplerini atmadığım ve başka isteklerini yapmadığım için itip kaktıkları, vurdukları, cnsel laflar soktukları da oldu. O okulun ortami kotuydu, okulun geneli zorbaydi. O zamanlarda öğretmenlerime şikayet ettim; pek bir sey yapılmadı, hatta rehberlik ogretmeni gulerek, ceza mi verecegimizi sandin ki demisti, özür dileyip 2 gün sonra yine devam ediyorlardı. Bir sure sonra hic konusmamaya ve hic yerimden kalkmamaya basladim; ancak tepki vermemi saglamak icin esyalarima zarar vermeye, saclarima kagit toplari atmaya basladilar. Agir laflar ettiler, travesti suratli, erkek sesli... sen kiz misin ki? Cirkin... sosyal yeteneklerim cok koreldi, parmagi hep havada olan ben, yuksek sesle bir satir bile okuyamaz oldum. Yalnizlastim. Önceki okullarimda hic boyle degildim. Arkadaslarim da vardi.
Lisede acik ogretime gectim. Derslerim iyiydi hala, bir yerden burs teklifi almistim ama aciga gectim. Artik evden hic cikmiyordum. Sonra bazi bilgisayar ve kisisel gelisim kurslarina gittim. Ancak fazlasiyla ufak tefek, cocuksu, ice kapanik ve fiziksel guzellik anlaminda da epey dezavantajli oldugum icin bir asistanlik isi bile bulamadim. Suratima bakip, seni burada ezerler diyorlardi. Yasitlarimin girdigi lux bir genclik kafesi, "sen lokantalara bak burasi elit bir cafe" deyip almamisti ama ustum basim gayet normaldi aslinda, mizacim, atak olmamam ve fiziksel deformitelerim engel oluyordu biraz. Maddi olarak cok zordaydik. Bir ped bile alamiyordum. Ihtiyaclarimi karsilayamiyordum. Marketlere, pastanelere girdim sonunda.
Aile icinde de istedigi hizmeti goreyim diye abimden ve babamdan cok siddet goruyordum. Annem, kavga cikmasin diye genelde hep alttan almamdan yana olurdu. Universite kazanip ayrildim. Zamanla biraz acildim. Tek basima bir yerlere gidebilmeye basladim. Kendi evime ciktim kendimi gecindirdim. Ama universite kazanmis olmam da istedigim turde is bulmami saglamadi ve kasiyerlik yapmaya devam ettim. Okulu biraktim, calisirken gitmeye firsat bulamiyordum. Ama ayri sehirde tek yasamayi surdurdum. Laf aramizda bu donemde evi bazen cop eve ceviriyordum. Sonra bi enerji gelip bir gunde duvarlara varincaya dek her yeri temizliyordum filan. abim sonraki yillarda hastalanip vefat etti. Cok uzuldum cenazeye gittim, annemlere baslarda destek oldum. Annemler, yasarken, (hasta olmadan once dahil) hep onunla ilgilendikleri gibi vefat etmesiyle de durum pek degismedi. Diger abimin bebegi oldu, bu surecte yas tutmaktan yasayan abimin bebesini gormeye gitmediler. Bu vefat eden abim hasta olmadan once benim tam tersim cok hareketliydi, her an bir olay cikarmasindan yana tedirgindiler ve daha cok ustune dusup ne isterse yapiyorlardi. Bana okul gezisine gitmem icin izin verip ben yola cikinca, o o gun evde olacagi icin benim de evde durmami istedi diye, ben gitmiyorsam o da gitmesin dedi diye gelip beni alip eve geri goturuyorlardi. Okul etkinliklerine bile o karismazsa katilabiliyordum cunku ogretmenimle konusup beni cikarttiriyordu. Yasayan abimle ve esiyle iyi anlasiyordum; ancak yengemin sacma dolduruslari ve abimin yalanlari yuzunden aramiz bozuldu. (Abim, ona ettigim yardimlari erkeklik gururu incinmesin diye saklamis, yengem de yardim etmedim sanip tribe girmis. Ben kotu umursamaz gorumce oldum ve dislandim. Diger abim olunce yasayan abimle aramiz bir sure duzelse de yasayan abim esasinda, sorunlu aile yapisini kaziyip karisiyla kurdugu yuvasinda bizden uzakta mutlu kalmak istiyordu. o yuzden bilhassa sorun cikardigini hissediyordum cunku birkac kez bana "kendine baska bir hayat kur babamgille benimle kimseyle gorusme ben de oyle yapicam" demisti.)
Uzun uzun daha anlatamayacagim cok siddet ve mobbing gordum hem iste hem de ailede ama basa cikmayi basaramadim.
Simdi guvenlik gorevlisiyim. Schengen vizesi cikarttirdim gecen sene guzel yerlere gittim, az miktarda da olsa birikimim var ama ne hayalimdeki okulu bitirdim ne istediklerimi yaptim, ne guzellesebildim ne evlendim, isteyenler oldu ama hepsi ben sessizim diye benimle ilgilenen seriat yanlisi heriflerdi ben oyle biri degilim ki. Panik atak, parkinsonlu gibi hep titreyen, bircok kisinin deli zannettigi itibari dusuk biri oldum. Yapsam belki yaparim; ama enerjim yok modundayim. Gecen hic calismasan sinava girip ozel bir okulda tam burslu tasarim kazanmistim ama calisirken gidemem diye gitmedim. Bu surecte hep kotu seyler olmadi dedigim gibi az biraz param oldu, schengen cikarttim, birkac dost da biriktirdim. Soyadim cok alay edilen kotu bir kelimeydi soyadimi degistirdim mahkeme karariyla. Ama oldurmadigim cok sey var.
Hayallerden cikamiyorum.
Ne yapacagimi bilmiyorum. Bir hayat kuramiyorum. Bana neyin engel oldugunu bile bulamiyorum. Hala evi arada bir cop eve cevirdigim oluyor.
Kusura bakmayın uzun oldu ama anlatmaya ihtiyacim vardi bu uzun ve sıkici yazici okuduysaniz mutesekkirim. (Ayrica bahsettigim calisanlari kiskanip uzun bir elestiri yorumu yazdim internette. Kufur ve hakaret yoktu ve hepsini de gercekler uzerine yazdim. Ben yapamadim onlar yapti ama onlar da pek meziyetli degiller aslinda, dogru haberler yapamiyorlar. Diksiyonlari kotu. Hep bagirarak konusuyorlar. Onlari ozel yapan nedir anlayamadim. Uzun uzun elestirmemden rahatsiz olmuslar, hic kotu laf etmeyip etkilesimi cok az bi paylasimin altina yazdigim halde, hedef mi gosterdin bizi dediler bana sasirdim. Sildim ben de yorumu, uzmek istemedim, yalan haberler yapmaniza kizdim dedim ama dava acip gorunmezligimi yok etmelerinden cekiniyorum, artik ilgilenmemeye calissam da hala dusunup kendimi kiyaslayip uzulmeye devam ediyorum. Kotu hicbir sey yazmadim davadan korkmuyorum o sebeple, avukata danistim kovusturma bile olmaz sadece elestirmissin dedi, sadece acarlarsa desifre olurum diye uzuluyorum, yeterince rezil biri degilmisim gibi)
oyle olsa ne guzel olur gercekten. 
ve bu kadar uğraşmamaliydik sanki, bir terslik var bu işte kesinlikle... 
Yazı ile ilgili birşeyler yapabilseniz ne iyi olur sanki..
