Merhabalar,
8 yıldır tanıdığım, 1 yıl sevgililik döneminden sonra eşimle 10 aydır evliyiz.
Eşimle birbirimizi çok iyi tanıdığımızı düşünüyordum ama öyle olmadı. Kendi ayakları üzerinde duran biri imajı veriyordu, babasının sözünden çıkmıyor. Ailesiyle ve kendisiyle alakalı arkadaşlık dönemimizde bana yalan söylediğini evlendikten sonra öğrendim. Sadece bana değil arkadaş grubundaki herkese aynı yalanları söyledi. Kendisini hep olduğundan daha farklı, tıpkı aynı düşünüyormuşuz gibi, çok anlayışlı düşünceli birisiymiş gibi yansıttı. Tam bi hayal kırıklığına uğradım evliliğimiz boyunca.
Düğünden önce 4 yıldır çalıştığım güzel bi işim vardı. O başka bi ile gitmişti o yüzden sevgililik döneminde pek görüşemedik. Araya pandemide girdi. Görüşemiyoruz evlenelim mantığına girdik. Düğünü onsuz kendim yaptım. Ailesiyle çok sorunlar yaşadık cimrilikleri yüzünden ama neyseki eşimle birbirimizi seviyoruz ve ailesinden uzakta olacağız diye çok üstünde durmadım. Ailesi bin km öteden evlilik hayatımıza karıştı. Eşyaları ailesiyle beraber seçmek istemediğim ve zamanım olmadığı için, eşimin bekar evine gitmeyi kabul ettim. 1 yıl eşyalı evde oturur ben işe girince kimseyi karıştırmadan hallederiz diye düşündüm.
Kısaca sorunumuz, ailesine karşı beni ezdirmesiydi. Oğullarını çok eziyorlar, herkesin içinde benim oğlum beceriksiz biseyden anlamaz hep ben koşarım gibi konuşuyorlar. Aynı tutumu bana yapmaya çalıştılar ben araya mesafe koydum kavga etmek istedikleri belli çünkü üstüme yürüdüler konuşmanın dozunu kaçırıp. Bende ondan sonra ağzımı açmadım. Resmi oldum. Arkalarından kötü söz söylemedim eşime ama onlar sürekli kotulediler beni. Maddi yönden eşimden faydalaniyorlardi. Ben gelince faydalanamadilar. Harcamalarimiza herseyimize karıştılar. Kocamda hep bizim düşündüğümüz şeyleri bizi ilgilendiren şeyleri onlara anlatıp onay istedi. Küçük çocuk gibi. Ayrıntılarina girmedigim çok sıkıntılı sürecin sonunda ayrılmaya karar verdim. Eşim en ufak kavgada bana kapıyı gösteriyordu. 2 3 gün konuşmuyordu. İyice kendinden soğuttu. Ayrılık kararindan önce sorunları konuşmaya çözüm bulmaya çalışmadım. Öylece bıraktım. Tripli değil ama kırgın bi tonda konuştum. Yüzüm hiç gülmedi. Sürekli hastalandım. Halsizlik, yalnızlık beni baya bunalıma sürükledi. Ben günden güne erirken eşim aramızda sorun kalmadığını düşünmüş. Ayrıldığımı söylediğimde ama son zamanlarda iyiydik diye tepki verdi. Ayrilmamak için yalvardı. Ağladı. Herşeyi yaparım dedi. Terapisti o zaman ayarladı. Doktor, ailesiyle arasında sağlıksız bi ilişki olduğundan bahsetti. Evliliğin bu olmadığını söyledi. Tek olarak eşimle gorusmelere devam etmeyi sonrasında çift olarak görüşmeyi teklif etti. Kabul ettim. Bu süreçte eşim herşeyin farkına vardığını, çok utandığını, hak etmediğim davranışlarda bulunduğunu kabul etti. Düzeltmeye çalışacağını söyledi. Güvenimi geri kazanacakmış. Hep benim cabaladigimin farkina varmış. Ailesinin yaptıklarını yeni yeni fark etmiş ve kendi kararlarini hep kendisi verecekmiş. Ama ben çok soğudum. Ona bu şansı vermeli miyim bilmiyorum. İyi günlerimizde boyleysek kötü günlerde ne olacak bilmiyorum. Herşeyi yaptı diyelim ben yine aynı şekilde durursam, bu sefer sadece vicdanını temizlemiş olacak ben herşeyi yaptım vicdanım rahat diyecek ki benim şuan hiç bi pişmanlığım eyvallahım yok. O kadar ofkeliyim ki yatışır mı bilmiyorum. Ayrıca ben eşimden çok o aileyi görmek istemiyorum. Eşimi affetmek demek onun ailesiyle ömrümü huzursuzlukla geçireceğiz demek. Ailesine karşı beni ezdirmeyecegini söyledi ama nereye kadar dayanabilir? Ne derece degisebilir? Tüm bu sorunları terapistle aşabilir miyiz? Bu terapistler gerçekten işe yarıyor mu deneyen var mı?
