- Konu Sahibi 07_perikizi
- #1
Selamn aleykum arkadaslar
bunları yazıp degerli vakitlerinizden çalmak istemezdim ama....
o zamanlar 6 yasındaydım ama aklımdan o olanlar hiç çıkmıyor sanki şimdi olmus gibi gözümün önünde.... ablam ben annem babam ve abim için 15 TEMMUZ 1996'da hem gezme amaçlı hemde babamın işlerinden dolayı KONYA yolundaydık sabah saatleriydi ya 6 yada 7 idi...yol çalışmaları vardı o yüzden sürekli yavaşlama tabelaları filan görünüp duruyordu...Konya da olanlar bilirler belki konya ya girmeden önceki köyde türbe var böyle mezarlıklar filan her neyse orda yolu tek şerit yapmıslar ama şeritler o kadr yakındıki...türbenin ilerisinde artık yavaslama tabelaları filan bittigi için herkes tam gaz süratli bir şekilde yolunda... babamda biz küçük olmamıza ragmen çok hızlanmıs ve bir anda yanımızdan gecen tırın çarpmasıyla araba yoldan çıktı ve o ilerideki arsanın birinin içine ters bir şekilde düşmüş...Babam ve abim kazanın oldugu yerde hayatını kaybetmişler... biz ise annem komada 3 gün dayanabilmiş... ablam yaklasık 1 ay komada kalmıs ve Allah'a şükür kurtulmus...benim ise ayagıma cam girmiş o yüzden yürümemde hala sorun oluyor....ne kadar yakın olursak olalım herkesin bir düzeni var sonuçta Allah Razı olsun gerçekten çok iyi baktılar amcamlar bize yengemler hiç bir zaman kendi çocuklarınndan ayırmadı ama ben ilkokul 3. sınıfta ablam ise orta sonda iken yurda verildikk antalyadan ilk bursaya sonrada istanbula olarak çeşitli yurtlara gönderildik... ablam lise 3 e geçmişti tabii bende orta 1 ablam baska yurtta kalıyordu ama aynı sehirdeydik o büyük ablalarla birlikte baska yurtta kalıyordu.. pazar günleri bir araya geliyorduk ama ablan okulun ikinci döneminde hiç gelmez oldu oda haklıydı sonucta genç kız omuzunda kardeşinin yükünü tasımak zor olurdu da gel gelelim o yaslarda onu bana anlatmak çok zordu hayatta bir tek ablam vardı ama oda artık gelmiyordu yüzünü bile görmüyordum yurttakilerde iyi baktılar ama sonucta sabır nereye kadar... ne olursa olsun en kötü bir ailede olsun ne olursa olsn en iyi yabancıdan iyidir diye boşa dememişler yaa... sonunda liseye geçmiştim kendimi çok büyümüş büyük bir kız gibi görüyordum :) sonra bende artık liseye geçmiştim seviniyordum ve o yurttan baska bir yurda yerleştim ablamla baglarımız kopmustu unutmustuk bir birimizi... şimdiide çok zor ama orta okul yıllarında aile hasreti o kadar zordu ki nerdeyse her gün aglıyordum çocuk aklımla o gün aklıma öyle kazımıştı ki bir türlü çıkmak bilmiyordu... lisede biraz olsun unutmus gibi oldum artık hiç bir şey umrumda degildi her istedigimi yapıyordum erkeklerle haşır neşir olmakmı geceleri yurttan kaçmakmı sigara zaten vardı (ne yazıkki halada var) ooo neler neler ve bunlar daha lise 1. sınıfta olmustu..2. sıınıfta artık iyice zıvanadan çıktım gece hayatım zaten vardı ama ilk kez bara girecektim Taksim'de bir bara girdim öyle bir içmişimki çok sarhoş olmusum sabahleyin 3 kız yurttan atıldık...sonucta bir evim bile yoktu artık bir yerlerden bulduk bulusturduk ve ben antalyaya geldim...ablamın dügün davetiyesi vardı evleniyordu umrumda degilmiş gibi gözüksemde içimden fırtınalar kopuyordu babamların mezarına gittim aile D... AİLE MEZARLIGI yazıyordu ama ben yoktum aile mezarlıgında ben yoktum aradan kaç yıl geçti ilk defa görüyordum ailemi nutkum tutulmus gibiydi aglasam belki kendime gelebilrdim ama aglıyamıyordum dayanılmaz bir acıydı...sonra amcamın büyük kızı geldi beni alıp eve götürdü... koymustum ya aklıma bende girecektim o aile mezarlıgına sanki acım o zaman dinecek her sey bitecekmiş gibi geliyordu...küçük amcamın eşini çok seviyordum yengem beni kızıymısım gibi seviyordu öyle bir bagrına basıyorduki belkide anne gibi olmazdı ama anne sevgisini tatmamıstım ben.... ve benm niyetimi anlamıs olacak ki beni odada yanlız hiç bırakmıyordu sürekli ya kendi geliyor yada benden yasca küçük kızlarını gönderiyordu..... ablamın dügünü olacaktı antalyadan amcamlar filan hazırlandılar gideceklerdi ben gitmem diye inat etmiştim yengemde sen gitmezsen bende gitmem dedi ve oturdu gitmek zorunda kaldım istanbula vardık dügün salondaydı ama bende bi keçi inadımı ne inadı ise ablamn yüzünü görmek istemedigim için arabada kalmaya yok karnım agrıyor yok söyle yok böyle ikna ettim amcamları ve arabada kaldım ... aradan zaman geçti ablam ile yengem aşagı indiler yengem bekledi ablam yanıma geldi tabii benim gözler kapalı uyumus numarası yapıyorum ablam üzerinde gelinligi ile girdi içeri elini saçlarıma koydu ve bir kez daha basımdan kaynar sular dökülmüş gibi oldum nasıl bir anne çocugunu sever ise oda aynı sacımı oksadı öptü ve sözde uyuyan beni uyandırmaya kıyamayıp gitti tabiiki uyumadıgımı anlamıstır ama bir şey diyemedi... liseyi bitirdikten sonra beni aramıs ama bulamamıs baska sehire gönderildigim söylenmiş neler neler..aksam 7 8 civarıydı daha fazla dayanamadım gittim ablamın yanına çok özlemiştim onu megerse liseyi bitirmiş işe girmiş ve eşiyle tanısmıs anlasmıslar ve sonuc evleniyorlar...eşiyle konusmus benide yanlarına aldıracaklarmıs ben istemedim 1 hafta kaldım rahatsız oldum ne olursa olsun eniştem di ve karısıyla yanlız kalmak isteyebilirdi.... sonra tekrar döndüm antalyaya benim için herşey dahada zorlasıyordu bir tarafta anne baba özlemi beni kendine çekiyordu girdim odaya kilitledim kapıyı haplarıda aldım yanıma ama o kadar iyi insanlar vardı ki hayatımda yapamıyordum bu benim için büyük talihsizlikti belki biri kötü davransa itse kaksa yapabilrdim ama yapamıyordum işte...aklım o kadar karısıktı ki ne yapmak istedigimi bilmiyordum sanki mezarlıga gidiyorum kendimden geçiyorum ve bende yanınıza gelecegim diyorum sanki gidecekmiş gibi eve geliyorum bana o kadar iyi davranıyorlarki... ama sonunda elime jileti almıstım ve mezarlıktaydım herşey bitecekti ama ben işte yine yapamadım sanki ihanet edecekmişim gibi geldi birdahada hiç denemedim... ablamlar geldiler gittiler çok ısrar ettiler ama gitmedim orayada.. aradan 3 yıl geçti yaklasık ve ben bir markette işe girdim ve şu an yasım 19 (91 degil 90 dogumluyum yanlıs girmişim) nişanlıyım insaALlah sonunda ablamgilinki gibi mutlu bir evlilik olur...
bunları yazıp degerli vakitlerinizden çalmak istemezdim ama....
o zamanlar 6 yasındaydım ama aklımdan o olanlar hiç çıkmıyor sanki şimdi olmus gibi gözümün önünde.... ablam ben annem babam ve abim için 15 TEMMUZ 1996'da hem gezme amaçlı hemde babamın işlerinden dolayı KONYA yolundaydık sabah saatleriydi ya 6 yada 7 idi...yol çalışmaları vardı o yüzden sürekli yavaşlama tabelaları filan görünüp duruyordu...Konya da olanlar bilirler belki konya ya girmeden önceki köyde türbe var böyle mezarlıklar filan her neyse orda yolu tek şerit yapmıslar ama şeritler o kadr yakındıki...türbenin ilerisinde artık yavaslama tabelaları filan bittigi için herkes tam gaz süratli bir şekilde yolunda... babamda biz küçük olmamıza ragmen çok hızlanmıs ve bir anda yanımızdan gecen tırın çarpmasıyla araba yoldan çıktı ve o ilerideki arsanın birinin içine ters bir şekilde düşmüş...Babam ve abim kazanın oldugu yerde hayatını kaybetmişler... biz ise annem komada 3 gün dayanabilmiş... ablam yaklasık 1 ay komada kalmıs ve Allah'a şükür kurtulmus...benim ise ayagıma cam girmiş o yüzden yürümemde hala sorun oluyor....ne kadar yakın olursak olalım herkesin bir düzeni var sonuçta Allah Razı olsun gerçekten çok iyi baktılar amcamlar bize yengemler hiç bir zaman kendi çocuklarınndan ayırmadı ama ben ilkokul 3. sınıfta ablam ise orta sonda iken yurda verildikk antalyadan ilk bursaya sonrada istanbula olarak çeşitli yurtlara gönderildik... ablam lise 3 e geçmişti tabii bende orta 1 ablam baska yurtta kalıyordu ama aynı sehirdeydik o büyük ablalarla birlikte baska yurtta kalıyordu.. pazar günleri bir araya geliyorduk ama ablan okulun ikinci döneminde hiç gelmez oldu oda haklıydı sonucta genç kız omuzunda kardeşinin yükünü tasımak zor olurdu da gel gelelim o yaslarda onu bana anlatmak çok zordu hayatta bir tek ablam vardı ama oda artık gelmiyordu yüzünü bile görmüyordum yurttakilerde iyi baktılar ama sonucta sabır nereye kadar... ne olursa olsun en kötü bir ailede olsun ne olursa olsn en iyi yabancıdan iyidir diye boşa dememişler yaa... sonunda liseye geçmiştim kendimi çok büyümüş büyük bir kız gibi görüyordum :) sonra bende artık liseye geçmiştim seviniyordum ve o yurttan baska bir yurda yerleştim ablamla baglarımız kopmustu unutmustuk bir birimizi... şimdiide çok zor ama orta okul yıllarında aile hasreti o kadar zordu ki nerdeyse her gün aglıyordum çocuk aklımla o gün aklıma öyle kazımıştı ki bir türlü çıkmak bilmiyordu... lisede biraz olsun unutmus gibi oldum artık hiç bir şey umrumda degildi her istedigimi yapıyordum erkeklerle haşır neşir olmakmı geceleri yurttan kaçmakmı sigara zaten vardı (ne yazıkki halada var) ooo neler neler ve bunlar daha lise 1. sınıfta olmustu..2. sıınıfta artık iyice zıvanadan çıktım gece hayatım zaten vardı ama ilk kez bara girecektim Taksim'de bir bara girdim öyle bir içmişimki çok sarhoş olmusum sabahleyin 3 kız yurttan atıldık...sonucta bir evim bile yoktu artık bir yerlerden bulduk bulusturduk ve ben antalyaya geldim...ablamın dügün davetiyesi vardı evleniyordu umrumda degilmiş gibi gözüksemde içimden fırtınalar kopuyordu babamların mezarına gittim aile D... AİLE MEZARLIGI yazıyordu ama ben yoktum aile mezarlıgında ben yoktum aradan kaç yıl geçti ilk defa görüyordum ailemi nutkum tutulmus gibiydi aglasam belki kendime gelebilrdim ama aglıyamıyordum dayanılmaz bir acıydı...sonra amcamın büyük kızı geldi beni alıp eve götürdü... koymustum ya aklıma bende girecektim o aile mezarlıgına sanki acım o zaman dinecek her sey bitecekmiş gibi geliyordu...küçük amcamın eşini çok seviyordum yengem beni kızıymısım gibi seviyordu öyle bir bagrına basıyorduki belkide anne gibi olmazdı ama anne sevgisini tatmamıstım ben.... ve benm niyetimi anlamıs olacak ki beni odada yanlız hiç bırakmıyordu sürekli ya kendi geliyor yada benden yasca küçük kızlarını gönderiyordu..... ablamın dügünü olacaktı antalyadan amcamlar filan hazırlandılar gideceklerdi ben gitmem diye inat etmiştim yengemde sen gitmezsen bende gitmem dedi ve oturdu gitmek zorunda kaldım istanbula vardık dügün salondaydı ama bende bi keçi inadımı ne inadı ise ablamn yüzünü görmek istemedigim için arabada kalmaya yok karnım agrıyor yok söyle yok böyle ikna ettim amcamları ve arabada kaldım ... aradan zaman geçti ablam ile yengem aşagı indiler yengem bekledi ablam yanıma geldi tabii benim gözler kapalı uyumus numarası yapıyorum ablam üzerinde gelinligi ile girdi içeri elini saçlarıma koydu ve bir kez daha basımdan kaynar sular dökülmüş gibi oldum nasıl bir anne çocugunu sever ise oda aynı sacımı oksadı öptü ve sözde uyuyan beni uyandırmaya kıyamayıp gitti tabiiki uyumadıgımı anlamıstır ama bir şey diyemedi... liseyi bitirdikten sonra beni aramıs ama bulamamıs baska sehire gönderildigim söylenmiş neler neler..aksam 7 8 civarıydı daha fazla dayanamadım gittim ablamın yanına çok özlemiştim onu megerse liseyi bitirmiş işe girmiş ve eşiyle tanısmıs anlasmıslar ve sonuc evleniyorlar...eşiyle konusmus benide yanlarına aldıracaklarmıs ben istemedim 1 hafta kaldım rahatsız oldum ne olursa olsun eniştem di ve karısıyla yanlız kalmak isteyebilirdi.... sonra tekrar döndüm antalyaya benim için herşey dahada zorlasıyordu bir tarafta anne baba özlemi beni kendine çekiyordu girdim odaya kilitledim kapıyı haplarıda aldım yanıma ama o kadar iyi insanlar vardı ki hayatımda yapamıyordum bu benim için büyük talihsizlikti belki biri kötü davransa itse kaksa yapabilrdim ama yapamıyordum işte...aklım o kadar karısıktı ki ne yapmak istedigimi bilmiyordum sanki mezarlıga gidiyorum kendimden geçiyorum ve bende yanınıza gelecegim diyorum sanki gidecekmiş gibi eve geliyorum bana o kadar iyi davranıyorlarki... ama sonunda elime jileti almıstım ve mezarlıktaydım herşey bitecekti ama ben işte yine yapamadım sanki ihanet edecekmişim gibi geldi birdahada hiç denemedim... ablamlar geldiler gittiler çok ısrar ettiler ama gitmedim orayada.. aradan 3 yıl geçti yaklasık ve ben bir markette işe girdim ve şu an yasım 19 (91 degil 90 dogumluyum yanlıs girmişim) nişanlıyım insaALlah sonunda ablamgilinki gibi mutlu bir evlilik olur...
