Nereden başlamalı hangi sorundan bahsedilmeli bilmiyorum ki ? Tek bildiğim artık aileme katlanamadığım, yordular beni çok, kırdılar çok fazla.
En başından anlatmak istiyorum, bir tek yorum gelmese dahil içimi dökmek istiyorum artık, bir yerlere.
Annemin kardeşim ve beni isteyerek doğurduğunu hiç sanmıyorum bizim olmamızdaki amaç sadece zorunluluklar bence. Evli insanın illa çocuğu olması gerekir düşüncesiyle yapılmış gereksiz insanlarız biz.. İsteyerek doğrulmuş olsaydık gerçekten böyle olmazdı hiç birşey.
Annemle hiç yakın olamadık biz, hiç hatırlamıyorum ki annemin bana sarıldığını .. Anneme hiç yakın hissetmemem küçükken yaşadığım bir olay yüzünden. Ailece annaneme gitmiştik 3 yaşlarında falandım. Ben geri dönmek istemedim orda kaldım sonra annem beni alıcaktı ama almadı. O sabah annanem beni giydirdi eşyalarımı hazırladı istanbula götürdü tam sokağın başından beni eve bıraktı bende yürüyerek gittim eve ama annem yoktu babamla tartışmışlar kardeşimi de almış annaneme gitmiş. Ben 1 ay belki daha fazla babannemde kaldım. Hiç sevmediğim halde zorla kaldım orda. Bir gün babam beni halama götürmüştü ordayken telefon geldi annem gelmişti, onları almak için gittik. Ama annem beni görünce hiç sarılmadı, öpmedi onun yanında kardeşim benim yanımda babam hiç birşey olmamış gibi eve geldik. Onlar hayatlarına devam ettiler ama ben hep bu durumu hatırlayıp anneme hep kızdım, hep mutsuz üzgün yanım oldu ..
Neden bıraktı ki beni ? Neden orda görünce sarılmadı öpmedi ? Hala cevap yok bu sorularaa ,,
Şimdi ben 20 yaşına geldim bir kaç ay sonra 21 yaşında olcam inşallah. Bu evde yerim olmadığını günler geçtikçe çok daha fazla anlıyorum.
Her tartışmada evden kovulmaktan def edilmekten yoruldum çokk .. Çok ağır geliyor artık ..
Bu yıl başlarında sözlenme durumum vardı sevdiğim insanla ALLAHım kısmet etmedi olmadı, nasip değilmiş. Bu olaydan sonra çok daha fazla yoruldum, herşeyden soğudum ..
Hiç kimse istemedi, herşeyde sorun yaratıldı .. İsteme günü giyeceğim iç çamaşırına bile karar veremez duruma getirildim.. Nişan günüme dayımın kızı karar verebilme yetkisine sahipti ama ben değildim. Benim hakkım yoktu. İsteme günü neden sevdiğim insan konuşmuş diye ailem tarafından şerefsiz ilan edildi ,, bizi bitiren şey bardağı taşıran son damla ise söz elbisesinin parası oldu !! İnanabiliyor musunz ben elbise yüzünden ayrılmak zorunda kaldım!! Ve ayrılık sonrası ohh iyiki bitti denilen akrabalara, anneye babaya sahip oldum . Ben odamda göz yaşları içerisindeyken onların dışarda kahkalarını duydum ! Sanki kutlama yapılıyordu o gün evde.
Sözden 1 hafta kadar öncesi benim okulda gitmem gereken bir uygulama turu vardı (ünide turizm okuyordum) sevdiğim insanda geldi 3 gün kapadokya ya gittik (ailemden gizli) orda bir resim çekmiş arkadaşlar facebookta paylaşılmış o kadar insan içinde benide sevdiğimi de görmüş dayımın kızı ve annaneme yengeme göstermiş annanemde beni doktora götürmek için gelcekmiş ! Zor durdurmuşlar .. Ve arkamdan daha neler neler duydum .. İnsanlardan bi kere daha soğudum .
O zamanlar hem okula gidiyordum, hemde çalıyordum söz olaylarından sonra çıkmak zorunda kaldım, o haldeyken devam edemedim. Çalıştığım paramı anneme veririm ben ihtiyacım varsa ondan isterim verir. Günlerden c.tesiydi çok iyi hatırlıyorum lazere gidicektim paramı istedim annemden kızdı yüzüme attı parayı al istemiyorum senin paranı hep böyle yapıyorsun hep bizi suçluyorsundan girdin konuyaa yine söz konusunu açtıı .. Kavga ettik git gelme bu eve istemiyorum seni defol dedi.
Ağlaya ağlaya çıktım sevdiğim insanı arasam gel demicekti, annem evden kovmuştu napıcaktım .. Mecbur işlerim halledip eve döndüm , dönmek zorundaydım. O akşam herşey duruldu sanıp arkadaşıma gittim otururken kardeşim mesaj attı babam lahmacun aldı eve gel diye. Gittim, gitmez olaydım. Annem babamı doldurmuş,, babam istersen o çocuğu sana bulurum getirim seni ona veririm ama defolup gidersin bu evden. Seni red ederim dedi. İstemediğim halde neden böyle sözler söylendi ? İstenmiyorum biliyorum ama yapacak neyim var kii ??
Şimdi ise okulum bitti, o söz olaylarını unuttum .. ailemi affettim dedim, herkeze karşşı pozitif düşünceyle bakmayaa çalıştım .. Yıllar sonra ilk defa anneme ben sarıldım , hergün öpmeye çalıştım ..
Geçen haftalarda işe başladım ama malesef olmadı anlaşamadık ayrılmak zorunda kaldım.
Paramın çalıştığım kadarını aldım çıkarken. Annem genelde mutsuzdur, herşeyin en iyisi , en mükemmelini ister, ketumdur, çok konuşanı sevmez, espri yapmaz, yaptırmaz .. Hazır aramız düzelmişken gezmeye götüreyim dedim annem mutlu olsun diye .. Yok olmadı yine olmadı.
Bayram oldu tüm evi tek başıma baştan aşşağıya temizledim. Cam sildim, kapı , yer ne yapılması gerekiyorsa artık . Evde elimden geldiği kadar temizlik yapıyorum, yemek yapıyorum ama yok olmuyor .. anlaşamıyoruz ..
Dün sabah uyuyorum kalkmış annecim, kardeşimde sınava gidecekti bana bağırıyorr esmer_ kalk kahvaltıyı hazırla kardeşin sınava gidecek. Ya mübarek kendin hazırlasan uyuyorum değil mi ne kaldırosun ? Neyse kalktım hazırladım yedik .. Ve sonrası yine temizlik annemde kalktı sarma yaptı misafirlirimiz geldi ağırladık falan neyse gün bitti.
Bu sabah yine erken uyandım yatağımdayım , annemde kalktı kardeşimin yine sınavı var o gitti. Gittim salonda oturuyoruz, kahvaltı yapcaz o bana bakıyo ben ona. Dedim anne kahvaltı yaptın mı yok dedi yapmadım. Tmm dedim çay koyuyorum bende, neyse hazırladım yine yedik. Tv yi açmış değiştirdim başka kanal sonra yatakları topladım evleri toplucam yinee .. Durdu durdu yine heryer battı çıktı temizlik yapmak gerek dedi bende anne nereyi temizlicen dedim . Buzdolabı dedi. ee dedim ben yapmam. Zaten ne zaman yaptın ki dedi. Dedim herşeyi ben yapıyorum onuda sen yap. Onu bile bana yaptırmak istiyorsun, Yapma kızım yapma evlenince kaynana yaparsın dedi. Bende anne çok nankör geliyorsun herşeyden yapmıyorum artık sana bişey dedim. Kızdım artık yani dayanamıyorum o kadar yapıyorum ediyorum hala nankör geliyorr ,,
Şimdi ise ben napayım ne edeyim hiç bilmiyorum .. Bu anlattıklarım sadece bir kaçıı,, bu evde yerim yok benim onu iyi biliyorum ..
İşe başladığım an bu evden çıkmak istiyorum babama söyledim evlenmeden çıkamazsın , at bu kafanı dedi. Kim dolduruyorsa dinleme kimseyi dedi. Ve küfürler , aşşağılamalar , hakaretler . .
Bu evde banyo yapmam dahil yasak , çok nette oturmam, tv izlemem ..
Geçen pazar sabah kahvaltıdan önce banyo yapmak istedim ona bile izin çıkmadı ..
geçen akşam onlar uyudu tabi tv kapandı saat 11 falan bende netteyim bana kızdı bende kapatmak zorunda kaldım o saatte tv yi açsam kızacaklar eminim açamadım uykumda yok öyle yatakta saattlerce düşündüm durdum ..
Napayım ben kızlar ? Bir akıl verin lütfen .. Birazda uzun oldu kusura bakmayın lütfen . ALLAH yorum yapandan da razı olsun yapmayanda ..
En başından anlatmak istiyorum, bir tek yorum gelmese dahil içimi dökmek istiyorum artık, bir yerlere.
Annemin kardeşim ve beni isteyerek doğurduğunu hiç sanmıyorum bizim olmamızdaki amaç sadece zorunluluklar bence. Evli insanın illa çocuğu olması gerekir düşüncesiyle yapılmış gereksiz insanlarız biz.. İsteyerek doğrulmuş olsaydık gerçekten böyle olmazdı hiç birşey.
Annemle hiç yakın olamadık biz, hiç hatırlamıyorum ki annemin bana sarıldığını .. Anneme hiç yakın hissetmemem küçükken yaşadığım bir olay yüzünden. Ailece annaneme gitmiştik 3 yaşlarında falandım. Ben geri dönmek istemedim orda kaldım sonra annem beni alıcaktı ama almadı. O sabah annanem beni giydirdi eşyalarımı hazırladı istanbula götürdü tam sokağın başından beni eve bıraktı bende yürüyerek gittim eve ama annem yoktu babamla tartışmışlar kardeşimi de almış annaneme gitmiş. Ben 1 ay belki daha fazla babannemde kaldım. Hiç sevmediğim halde zorla kaldım orda. Bir gün babam beni halama götürmüştü ordayken telefon geldi annem gelmişti, onları almak için gittik. Ama annem beni görünce hiç sarılmadı, öpmedi onun yanında kardeşim benim yanımda babam hiç birşey olmamış gibi eve geldik. Onlar hayatlarına devam ettiler ama ben hep bu durumu hatırlayıp anneme hep kızdım, hep mutsuz üzgün yanım oldu ..
Neden bıraktı ki beni ? Neden orda görünce sarılmadı öpmedi ? Hala cevap yok bu sorularaa ,,
Şimdi ben 20 yaşına geldim bir kaç ay sonra 21 yaşında olcam inşallah. Bu evde yerim olmadığını günler geçtikçe çok daha fazla anlıyorum.
Her tartışmada evden kovulmaktan def edilmekten yoruldum çokk .. Çok ağır geliyor artık ..
Bu yıl başlarında sözlenme durumum vardı sevdiğim insanla ALLAHım kısmet etmedi olmadı, nasip değilmiş. Bu olaydan sonra çok daha fazla yoruldum, herşeyden soğudum ..
Hiç kimse istemedi, herşeyde sorun yaratıldı .. İsteme günü giyeceğim iç çamaşırına bile karar veremez duruma getirildim.. Nişan günüme dayımın kızı karar verebilme yetkisine sahipti ama ben değildim. Benim hakkım yoktu. İsteme günü neden sevdiğim insan konuşmuş diye ailem tarafından şerefsiz ilan edildi ,, bizi bitiren şey bardağı taşıran son damla ise söz elbisesinin parası oldu !! İnanabiliyor musunz ben elbise yüzünden ayrılmak zorunda kaldım!! Ve ayrılık sonrası ohh iyiki bitti denilen akrabalara, anneye babaya sahip oldum . Ben odamda göz yaşları içerisindeyken onların dışarda kahkalarını duydum ! Sanki kutlama yapılıyordu o gün evde.
Sözden 1 hafta kadar öncesi benim okulda gitmem gereken bir uygulama turu vardı (ünide turizm okuyordum) sevdiğim insanda geldi 3 gün kapadokya ya gittik (ailemden gizli) orda bir resim çekmiş arkadaşlar facebookta paylaşılmış o kadar insan içinde benide sevdiğimi de görmüş dayımın kızı ve annaneme yengeme göstermiş annanemde beni doktora götürmek için gelcekmiş ! Zor durdurmuşlar .. Ve arkamdan daha neler neler duydum .. İnsanlardan bi kere daha soğudum .
O zamanlar hem okula gidiyordum, hemde çalıyordum söz olaylarından sonra çıkmak zorunda kaldım, o haldeyken devam edemedim. Çalıştığım paramı anneme veririm ben ihtiyacım varsa ondan isterim verir. Günlerden c.tesiydi çok iyi hatırlıyorum lazere gidicektim paramı istedim annemden kızdı yüzüme attı parayı al istemiyorum senin paranı hep böyle yapıyorsun hep bizi suçluyorsundan girdin konuyaa yine söz konusunu açtıı .. Kavga ettik git gelme bu eve istemiyorum seni defol dedi.
Ağlaya ağlaya çıktım sevdiğim insanı arasam gel demicekti, annem evden kovmuştu napıcaktım .. Mecbur işlerim halledip eve döndüm , dönmek zorundaydım. O akşam herşey duruldu sanıp arkadaşıma gittim otururken kardeşim mesaj attı babam lahmacun aldı eve gel diye. Gittim, gitmez olaydım. Annem babamı doldurmuş,, babam istersen o çocuğu sana bulurum getirim seni ona veririm ama defolup gidersin bu evden. Seni red ederim dedi. İstemediğim halde neden böyle sözler söylendi ? İstenmiyorum biliyorum ama yapacak neyim var kii ??
Şimdi ise okulum bitti, o söz olaylarını unuttum .. ailemi affettim dedim, herkeze karşşı pozitif düşünceyle bakmayaa çalıştım .. Yıllar sonra ilk defa anneme ben sarıldım , hergün öpmeye çalıştım ..
Geçen haftalarda işe başladım ama malesef olmadı anlaşamadık ayrılmak zorunda kaldım.
Paramın çalıştığım kadarını aldım çıkarken. Annem genelde mutsuzdur, herşeyin en iyisi , en mükemmelini ister, ketumdur, çok konuşanı sevmez, espri yapmaz, yaptırmaz .. Hazır aramız düzelmişken gezmeye götüreyim dedim annem mutlu olsun diye .. Yok olmadı yine olmadı.
Bayram oldu tüm evi tek başıma baştan aşşağıya temizledim. Cam sildim, kapı , yer ne yapılması gerekiyorsa artık . Evde elimden geldiği kadar temizlik yapıyorum, yemek yapıyorum ama yok olmuyor .. anlaşamıyoruz ..
Dün sabah uyuyorum kalkmış annecim, kardeşimde sınava gidecekti bana bağırıyorr esmer_ kalk kahvaltıyı hazırla kardeşin sınava gidecek. Ya mübarek kendin hazırlasan uyuyorum değil mi ne kaldırosun ? Neyse kalktım hazırladım yedik .. Ve sonrası yine temizlik annemde kalktı sarma yaptı misafirlirimiz geldi ağırladık falan neyse gün bitti.
Bu sabah yine erken uyandım yatağımdayım , annemde kalktı kardeşimin yine sınavı var o gitti. Gittim salonda oturuyoruz, kahvaltı yapcaz o bana bakıyo ben ona. Dedim anne kahvaltı yaptın mı yok dedi yapmadım. Tmm dedim çay koyuyorum bende, neyse hazırladım yine yedik. Tv yi açmış değiştirdim başka kanal sonra yatakları topladım evleri toplucam yinee .. Durdu durdu yine heryer battı çıktı temizlik yapmak gerek dedi bende anne nereyi temizlicen dedim . Buzdolabı dedi. ee dedim ben yapmam. Zaten ne zaman yaptın ki dedi. Dedim herşeyi ben yapıyorum onuda sen yap. Onu bile bana yaptırmak istiyorsun, Yapma kızım yapma evlenince kaynana yaparsın dedi. Bende anne çok nankör geliyorsun herşeyden yapmıyorum artık sana bişey dedim. Kızdım artık yani dayanamıyorum o kadar yapıyorum ediyorum hala nankör geliyorr ,,
Şimdi ise ben napayım ne edeyim hiç bilmiyorum .. Bu anlattıklarım sadece bir kaçıı,, bu evde yerim yok benim onu iyi biliyorum ..
İşe başladığım an bu evden çıkmak istiyorum babama söyledim evlenmeden çıkamazsın , at bu kafanı dedi. Kim dolduruyorsa dinleme kimseyi dedi. Ve küfürler , aşşağılamalar , hakaretler . .
Bu evde banyo yapmam dahil yasak , çok nette oturmam, tv izlemem ..
Geçen pazar sabah kahvaltıdan önce banyo yapmak istedim ona bile izin çıkmadı ..
geçen akşam onlar uyudu tabi tv kapandı saat 11 falan bende netteyim bana kızdı bende kapatmak zorunda kaldım o saatte tv yi açsam kızacaklar eminim açamadım uykumda yok öyle yatakta saattlerce düşündüm durdum ..
Napayım ben kızlar ? Bir akıl verin lütfen .. Birazda uzun oldu kusura bakmayın lütfen . ALLAH yorum yapandan da razı olsun yapmayanda ..
kötü şeyler düşünme emin l hepsi geçecek annein babanın sevmemesi olmaz evlat sevilmezmi sen yanlış anlıyorsundur ksııtlamarı vs ama hepsi zamanla biticek emin ol takma kafana herkes z<aman zaman buna benzer sorunlar yaşar seni çok iyi anlıyorum yapmamamları gereken şeyleri yapıyorlar küfür aşağılama hakaret insanı çok soğutuyor sabret allaha havale et sakin ol evden gitmeyide düşünme dışarısı kolay değil tek başına çekilmez sadece sanaverebilecek tavsiyem SABRET başka çaresi yok gün gelince zamanı gelince çıkacaksın zaten o evden kurma kendini düşünme anne annedir baba baba canlarından parçasın bir evlat kolay büyümüyor 2.5 aylık kızım var inan parmağında oynatıyor bizi hastaydım dün uyuyamadım dinlenemedim ona eçicek hastalığım diye endiişelendim sadece canım çünkü ona birşey olsa benden fazla kimsenin canı yanmaz annelik başka anlamıyoruz çocuğumuz olmadan yanlış anlıyoruz genelde aileyi sen sabret
sizin için de aynı yorumu yapıcam: evlatlık olma ihtimaliniz var mı?
Canım senin yaşlarındayken benimde annemle çatışmalarım çok oldu.Daha ileri ki yaşlarda da öyle.Şimdi 30 larımı sürüyorum.Ve annem yok artık.Bir anne insanın hayatında ne denli önemliymiş yokluğuyla anladım.Keşke olsa da,bana dünyanın en ağır laflarını saysa.Çünkü şu bir gerçek.Etrafın ne kadar dolu olursa olsun.Annesizi olmayanın kimsesi olmazmış.Ne kadar kızarsa kızsın,seni annen kadar kimse düşünümez inan bana.Yaşın büyüdükçe annenle bu sorunların da azalacak.Önce kendi ayakların üzerinde dur.Hee ama tabiki dayı kızıymış,teyzeymiş,halaymış,kimsenin senin hayatında söz sahibi olmasına,hayatına müdahale etmesine izin verme.
