- 8 Mart 2018
- 381
- 89
- 28
- Konu Sahibi yaseminbudak
- #1
günaydın kk.
uzun zamandır bu sorunu düşünüyordum.sizinle paylaşmak istedim.üniversite çalışma hayatı derken ailemden 7 sene ayrı kaldım.evlendim bu yıl ve ailemle aynı ilde yasamaya başladık.
sorunum şu ; ben her seyi ama her seyi aileme göre planlıyorum.evde bişey yapacakken ya da dısarı çıkacakken annemi bi arayım annemi aradım babam beni aramadı diye bana darılabilir onu da arayım sonrası işlerime bakayım gibi.çünkü yıllardır böyle araştık hep.yalnızdım problem olmuyordu ama şimdi eşim ben telefondayken sıkılıyor biliyorum.
sürekli ama sürekli onları mutlu etmeliyim yasayamadıklarını benimle yasasınlar.bişeyler alayım hediyeler vs.diye düşünüyorum.
duygusal olarak hiç kırmam kötü söz söylemem demiyorum.çok çelişkili bi durum ama kalplerini de kırarım.
ama bunun üstümdeki bu takıntı yüzünden oldugunu düşünüyorum.
özellikle anneme karşı içimde tarifi imkansız duygular var.babamla mutlu bir evlilikleri olmadı.ve ben buna bile yetmeye çalışıyorum.sürekli başka ailelerdeki mutsuzluklardan bahsediyorum.biraz teselli bulsun diye.
eşimle ilgili hiç bir problemi anlatmıyorum bir de bana üzülmesin diye.
her sey yolunda gibi aksettiriyorum.
kendimi ikiye böldüm ailem ve eşime.
annem hiç mutlu olmadı bari benimle mutlu olsun diye her gün yanına gitmeye çalışıyorum işten çıkıp..
onu alıp bi yerlere götürüyorum 1 2 saatliğine.
eşim evde beni bekliyor.
esimin ailesiyle sorunlarımı görmezden gelmemin tek sebebi kendi ailem.ya esim de aileme mesafe koyarsa onlar üzülür diye.
en ufak bi sorun olsun annemle babam kavga etsin ben hemen kötü senaryolar yazıyorum kafamda ya bişey olduysa ya öfkeyle birbirlerine bişey yaptılarsa gibi..hemen olaya müdahale etmek istiyorum.konusuyorum bagırıyorum olmayacaksa ayrılın diyorum yine olmuyor.
yani kısacası ben çok yoruldum arkadaşlar.aileme takınıtılıyım.özellikle anneme her seyine yetmeye çalışmak beni çok yıprattı.onun için canımı veririm ama babamın vermediklerini ona vermeye çalışmak çok çok zor.
ben bu durumdan nasıl kurtulacağım?
uzun zamandır bu sorunu düşünüyordum.sizinle paylaşmak istedim.üniversite çalışma hayatı derken ailemden 7 sene ayrı kaldım.evlendim bu yıl ve ailemle aynı ilde yasamaya başladık.
sorunum şu ; ben her seyi ama her seyi aileme göre planlıyorum.evde bişey yapacakken ya da dısarı çıkacakken annemi bi arayım annemi aradım babam beni aramadı diye bana darılabilir onu da arayım sonrası işlerime bakayım gibi.çünkü yıllardır böyle araştık hep.yalnızdım problem olmuyordu ama şimdi eşim ben telefondayken sıkılıyor biliyorum.
sürekli ama sürekli onları mutlu etmeliyim yasayamadıklarını benimle yasasınlar.bişeyler alayım hediyeler vs.diye düşünüyorum.
duygusal olarak hiç kırmam kötü söz söylemem demiyorum.çok çelişkili bi durum ama kalplerini de kırarım.
ama bunun üstümdeki bu takıntı yüzünden oldugunu düşünüyorum.
özellikle anneme karşı içimde tarifi imkansız duygular var.babamla mutlu bir evlilikleri olmadı.ve ben buna bile yetmeye çalışıyorum.sürekli başka ailelerdeki mutsuzluklardan bahsediyorum.biraz teselli bulsun diye.
eşimle ilgili hiç bir problemi anlatmıyorum bir de bana üzülmesin diye.
her sey yolunda gibi aksettiriyorum.
kendimi ikiye böldüm ailem ve eşime.
annem hiç mutlu olmadı bari benimle mutlu olsun diye her gün yanına gitmeye çalışıyorum işten çıkıp..
onu alıp bi yerlere götürüyorum 1 2 saatliğine.
eşim evde beni bekliyor.
esimin ailesiyle sorunlarımı görmezden gelmemin tek sebebi kendi ailem.ya esim de aileme mesafe koyarsa onlar üzülür diye.
en ufak bi sorun olsun annemle babam kavga etsin ben hemen kötü senaryolar yazıyorum kafamda ya bişey olduysa ya öfkeyle birbirlerine bişey yaptılarsa gibi..hemen olaya müdahale etmek istiyorum.konusuyorum bagırıyorum olmayacaksa ayrılın diyorum yine olmuyor.
yani kısacası ben çok yoruldum arkadaşlar.aileme takınıtılıyım.özellikle anneme her seyine yetmeye çalışmak beni çok yıprattı.onun için canımı veririm ama babamın vermediklerini ona vermeye çalışmak çok çok zor.
ben bu durumdan nasıl kurtulacağım?
