Oldum olası sevgisini doyasıya belli edebilen biri olmadım. Özellikle aileme karşı çok katıyım.
Oysaki anneme, babama, abime hatta köpeğime bile taparım. Her birinin de tek tek ilgi, sevgi ve saygıyı hak ettiğini düşünüyorum. Ancak "oda arkadaşları" gibi yaşıyoruz. Tamamen ilgisiz ve iletişimsizim. :26:Her seferinde kendi kendime "Ailemle iletişimi düzelteceğim!" diyorum. Ama insanın yıllardır alıştığı tavırları değiştirmesi çok zor. Hem öyle "mıc mıc" samimiyet beni boğuyor hem de ailemle geçirdiğim her anda sevgimi hissetsinler istiyorum. Nasıl olacak bilemiyorum. :44:
Eminim ki yaşadığım bu sorunu akranlarımın %90'ı yaşıyor. Hatta akranım olamayanlar yaşıyorlardır.. Şuan 20 yaşındayım, 40-50 yaşlarına geldiğimde geriye dönüp anneme, babama, abime olan tavırlarımdan dolayı pişman olmak, keşke demek istemiyorum.
Aynı sorunu paylaşanlarla konuşmak, dertleşmek isterim. Tavsiyelerinizi bekliyorum.

Eminim ki yaşadığım bu sorunu akranlarımın %90'ı yaşıyor. Hatta akranım olamayanlar yaşıyorlardır.. Şuan 20 yaşındayım, 40-50 yaşlarına geldiğimde geriye dönüp anneme, babama, abime olan tavırlarımdan dolayı pişman olmak, keşke demek istemiyorum.

Aynı sorunu paylaşanlarla konuşmak, dertleşmek isterim. Tavsiyelerinizi bekliyorum.