Annem çocukluğumuzda ne babamı ne bizi adam yerine koymadı kök ailesinden kopamadı varsa yoksa kardeşleri . Bi kez benim çocuğum benim ailem demedi hep kardeşlerim kardeşlerim ne değer gördük ne ilgi gördük ne sevgi gördük kocasını aşağıladı bizi sorunlu ilan etti psikolog psikolog gezdirdi bi kez bile kendisi gitmedi. Bizi ailesine aşağılamaktan rencide etmekten rezil etmekten beni sorunlu göstermekten hiç geri kalmadı aile içinde yaşadığımızhiçbi zaman aile içinde kalmadı.Kimsesiz öksüz sanki annem yokmuş gibi büyüdüm yemek yapmak temizlik yapmak annelik sananlar hep bana anneni nasıl sevmezsin diyip vebalı gibi baktı. 8 yaşındaydım teyzem yüzümü parçaladı kan içinde yatarken annem karşıma geçti benim kardeşim hasta bilmiyormusun onu nasıl sinirlendirirsin dedi. 2 hafta sonra teyzem utanmadan “kusura bakma ben kendi çocuklarıma 1kez bile vurmadım senin çocuğuna yaptım dedi annem önemli değil dedi geçti böyle öksüz büyüdüm ben hep başkaları kıymetliydi biz değildik.kim kimin çocuğuna yapabilir böyle bişey? Sürekli öfke patlamaları yaşıyorum 24 yaşına geldim hala bunları yüzüne vuruyorum kardeşlerinden de nefret ettim sürekli sen onu yaptın sen bize bunu yaptın diyorum bana hasta kafanda kuruyor muamelesi yapıyor. İşsiz kaldığım 5 aylık bi süre oldu öfkemi aileme yansıttım anlaşılmadığım için . Beni sürekli teyzeme şikayet ediyordu sinirlenip hesap sorarken beni ses kaydına alıyordu sinirlendim diye gitti ambulans polis ne varsa çağırdı sırf haklı çıkmak için. Kız Kardeşini aramış benim ses kayıtlarımı dinletmiş o da gitmiş dayılarımı aramış beni akıl hastanesine kapatıp dövsünler diye. Annem beni yerlerde sürükledi kolunu tutmuşum tırnağım geçmiş diye gitmiş abilerine göstermiş beni dövdü bana hakaret ediyo bağırıyo çağırıyor eve polis ambulans geldi onun yüzünden diye tüm sülaleyi ayağa kaldırıp eve topladı. Dayımlar eve geldi evin üst katında bana seni doğrarız bizim kardeşimiz kimsesiz mi sanıyorsun sen neyine güveniyorsun güzelliğinemi yolda geçerken attırırız yüzüne kezzabı oturursun aşağı dediler oysa kardeşleri değil kimsesiz olan anlaşılmayan hep bendim. Silah çıkardılar Bidaha üzersen sıkarım kafana dediler. Döveceklerdi sözde perişan halimi görünce acımışlar. Bu arada yaptıkları öylesine laf falan değil annem gerçekten böyle psikopat bi ailede büyümüş amcası da karısını doğramış 40 yerinden bıçaklamış. Babam sesini çıkaramıyor anneme gücü yetmiyor o da bıktı ama karım evi temizliyor yemek yapıyo diye sesini çıkarmıyor. Ben artık çok yoruldum anlaşılmamaktan deli muamelesi görmekten hayatı boyunca ne çocuklarını benimsedi ne de mutlu olmamızı istedi. Kendi yaşamadığı hiçbirşeyi yaşatmadı bana . Ergenliğimin başında ilkken hayatta yüzüm gülmeye başladığında hergün evde mutsuz olayım diye kavgalar çıkarttı çocukluğum allahım ben hep ağlayacakmıyım ömrüm böyle mi hasta muamelesiyle mi geçecek diye düşünmekle geçti. Ben ailesine her laf ettiğimde ona ters yaptığım herşeyde öl geber yaşamanı istemiyorum keşke doğmasaydın cehenneme odunsun şeytansın ben bu lafları duya duya ömrüm çürüdü. Para kazan evden git diyeceksiniz ama o dayılarım buna müsaade edecek insanlar değiller. Heryerde kalmam herşeyimi yasakladılar. Ben anneme öfkelenmekte haksızmıyım? Bana kendi kendime onu sevmiyorum düşman olmuşum gibi muamele yapılmasından deli ilan edilmekten çok yoruldum.