Ailem 30 yıldır fikirlerime saygı duymadılar,beni görmezden geldiler ve beni ben olarak sevmediler.Fazlasıyla içine kapanık bir çocuk olarak yetiştim,bunda onların da payı olmasına rağmen bezdirmiş olabileceğimi düşünüyorum ama 30 yaşıma geldim iyi bir mesleğim var 6 aylık evliyim,önce iş hayatına atılırsam değişir birşeyler dedim,beni bir kişilik olarak kabul ederler,hayır birşey değişmedi,sadece 2 kardeşiz ve o erkek çocuk olduğu için her zaman ona daha fazla itaat edildi hep bir adım önde olduğu düşünüldü daha fazla güven verildi oysa ki böyle birşey yoktu..Ben 2 yaş büyüğüm ama abla olarak sevilmediğimi düşünüyorum.Nişanlandım,evlendim,değişir dedim,değişmediği gibi bunlar eşime de yansımaya başladı.ilişkimizin ilk günlerinden itibaren bunu bariz bir şekilde farketmeye başladı.Nişanlandık evlendik bir kez dahi evlerine yemeğe davet edilmedik..Ne zaman annem hepimizi kahvaltı vs. bir araya getirse biz geldiğimizde yemekler yenmiş sofradaan kalkılmış oluyor,tersi durumda biz her daim herkesin toplanmasını bekliyoruz..Zaten babam da o esnada eşimin varlığını unutuyor,ben birşey dediğimde kaale alınmayıp üstünden geçiliyor da babam yeri geliyor eşim yokmuş gibi davranıyor.Artık alışmaya başladık ama ilk başta çok yadırgamıştık annemin hayatımın içinde hep olmasını bana destek olmasını isterdim düğün hazırlığında bile ileri geri hep nişanlımla koşturduk,sonra da işi yine "işiniz de hiç bitmiyor" a getirdiler.Maddi olarak ben istemeden verdiler haklarını yiyemem ama ben manevi bir sıcaklık bir ilgi arıyorum.Dışarıdan bakınca herşey dört dörtlük gibi somut olarak işte bu denecek birşey yok.Acaba diyorum eşimin ailesi birşey yapmadı maddi olarak yardımda bulunmadı bunun için mi bu tavır ama bana bile sakın birŞey deme eşine diyorlar acaba eşimin yerine başka biri de olsaydı böyle mi olacaktı sanırım bu bana karşı sevgi ve saygılarıyla ilgili olan bişey
Sanırım fazla uzattım ama kafam darmaduman oluyor inanın.Memur olduğumuz için Bazen eşime şakayla diyorum başka bir şehire yerleşelim diye,ama doğru bir karar vermiş olur muyum sizce ne olursa olsun yine insanın kendi memleketi mi yoksa huzur toplayabileceği herhangi bir yer mi?
Sanırım fazla uzattım ama kafam darmaduman oluyor inanın.Memur olduğumuz için Bazen eşime şakayla diyorum başka bir şehire yerleşelim diye,ama doğru bir karar vermiş olur muyum sizce ne olursa olsun yine insanın kendi memleketi mi yoksa huzur toplayabileceği herhangi bir yer mi?
Son düzenleme:
