- 17 Eylül 2013
- 429
- 405
- 86
- Konu Sahibi deniziminincisi
- #1
Bekarim 26 yasindayim ailemle beraber yasiyorum. Aileme artık tahammul edemiyorum. Simdi diyeceksinizki sorununuz ne. Su an o kadar buyuk bi sorunum yok. Kucuk seyler harici. Fakat gecmisimde sadece kendi istedigi olsun isteyen bi babam vardi. Okulum iki yila bitecek. Ogretmen olacagim kismetse. Neden bu kadar gec bitiriyorsun diyenlerde tabiki yine aile. Babam genc yasta beni calismaya mecbur birakti. Paramin kontrolude hep ondaydi. Sonradan gozum acildikca parama puluma sahip ciktim. Hayatima sahip ciktim. Ama tabi bu zaman aldi. Ben bunu cevremdeki kimseye hissettirmedim. Sanki cok guzel gidiyormus gibi davrandim Ama bu surecte sinirlerim yiprandi. Artik hicbir seye tahammulum kalmadi. Simdi ailemle ayni evde dahi oturmak istemuyorum. En ufak seye bile sinir oluyirum. Babam okuluma cok saygi duyuyor. Sanki bi katkisi olmus gibi onada tahammul edemiyorum. Ama neye yarar. Gecmiste bana saygi duymamis hic bir takdirini gormedigim. Surekli kendi parami kendim kazanmami isteyen bir baba profili var. Ben su anda is hayatina girerim belli bi konumada gelirim. Kendime guvenim tam. Ama artik cevremde yillarca benim ne istedigimi onemsememis insanlar gormek istemiyorum. Onlarlada yasamak istemiyorum.
Size sunuda soyliyim ben evlilige olan inanacimida bu yuzden yitirdim. Cunku karsimda yillarca gordugum erkek profili beni bundanda soguttu.
sizce ne yapmaliyim. Nasil cikarim bu durumdan?
Size sunuda soyliyim ben evlilige olan inanacimida bu yuzden yitirdim. Cunku karsimda yillarca gordugum erkek profili beni bundanda soguttu.
sizce ne yapmaliyim. Nasil cikarim bu durumdan?