Şu an için bir çözüm bulamadığım ve dertleşmek amacıyla yazıyorum bu konuyu.
Ben evliyim 25 yasimdayim bir bebegim var 5 aylik. Doğdugundan beri ailem benim yanima tasindi. Evleri benim evime 15 km uzakta fakat benim işimle tam tersi istikamette. Annem, Babam, Hasta Teyzem ve 2 haftada bir ziyarete gelen ablam.
Çalışıyorum çocuğa ben gidince annem bakiyor. Arabam yok olsaydi bile sabah tam tersi istikamette anneme birakmak çook zor olurdu. Bakıcı tutma ihtimalim ve düşüncem kesinlikle yok. Evim geniş ve büyük herkese yetecek kadar oda var.
Buraya kadar her şey güzel ama sorun bundan sonra başliyor. Annem çok baskin bir kadindir. Boş oturmayı da sevmez. Yavaş yavaş hayatimin bütün düzeni alt üst oldu. Her şey onun istediği gibi gitmeye başladi evimi kendi evi gibi düzenledi ki annemin duzenini hic sevmem mutfagim surekli dağınık yemek yapma olayi bitse bile sürekli meyveler legenlerde veya tepsilerde. Hem cok meyve tuketirler hem de bir sey deyince meyve de mi yemeyecegiz der. Bunlar ufak şeyler tabi ama Hicbir konuda kolay kolay annemle anlaşamam. Annem hasta temizlik yapamaz evde temizligi tek yapabilecek kisi benim. 4 tane tuvalet banyom var surekli temizlikci cagiramiyorum. Ablam annemlerin evine gitseydi 15 günde bir dip köşe temizligini yapardi burası benim evim olunca tum zamanini burda misafir olarak geciriyor ablami cok severim ama artik biktim.
Cat kapi misafir gelse iceri alcak yüzüm yok canim artik hiç evle ilgili bir sey yapmak istemiyor buz gibi soğudum evden de bu kalabalik aile ortamindan da. Sürekli depresif ve huzursuzum.
Ayrica ders calismam lazim bu kalabalikta gurultude o da beni cok zorluyor.
En büyük derdimse evde sürekli bagirilmasi esim ve ben birbirimize bağırmayiz ama annemler hem cok yuksek sesle konuşurlar hem de surekli kavga hali var ablamla annem arasında babamla annem arasinda teyzemle annem arasinda vs.. ve ben de artik bagirdimi farkediyorum buna çoook üzülüyorum. Bu ortamda nasıl çocuk yetiştireceğim deyip deyip iyice dertleniyorum icime kapaniyorum.