Ailemle ve en çok da babamla baş edemiyorum..

22 yaşındayım.. modern görünümlü fakat baskıcı bir ailem var. Güçsüz bir annem ve annemi hiç sevmeyen otoriter babam. Çocukluğumu mahvettiler, gençliğimi elimden alıyorlar. Dayanamıyorum inanın... Babasıyla el ele gezen minik bir kız görünce gözlerim dolardı hep, babam bana küçük bir laf bile söylese beni sevmiyor diye düşünüp sabahlara kadar ağlardım. Çalışmak için şehir dışına gider ve 1 sene boyunca gelmezdi, geldiğindeyse baba nolur gitme diye yalvarırdım... artık bunlardan eser yok, onu öylesine sevdim ve ondan öylesine küçük şeyler bekledim ki.. hiç birini vermedi bana... kızım deyip okşamadı başımı.. derdime ortak olmadı, gözyaşlarımı silmedi... hep fazlalık olarak gördü annemle beni. Hep kurtulmak istedi bizden. Ben o bizi sevsin diye her gece dua ederken o başka kadınların kollarında yaşadı senelerce.. ve şimdi koskoca kız oldum. Bunlar sadece bir kısmı ve bu olaylar bende travmalar yarattı. Babamın gözlerine baktığımda gördüğüm tek şey acımasız ve bencil bir adam. Ve aynaya kendi gözlerime baktığımda gördüğüm şey ise öfke ve nefret. Yıllarca beni babasız annemi eşsiz bırakan o adam, çocukluğumu çalan o adam, şimdi benden ona itaat etmemi istiyor. Baskılıyor, çalışmama izin vermiyor, özgürlüğümü kısıtlıyor ve hala psikolojimi daha çok bozmaya çalışıyor. Ve itiraf edeyim korkuyorum ondan... o kadar sert ki.. kalbinde hiç merhamet yok sanki.. bugüne dek bana korkudan başka bir şey aşılamadı zaten. İtiraz edemiyorum isyan edemiyorum. Annem zaten cok pasif ve babama bağımlı. Üni okuyorum ama benim artık dayanacak gücüm kalmadı. Okulun bitmesine seneler var, bu evden ayrılmazsam travmalarımı unutamayacağım. Çok savaştım çok denedim ama olmuyor affedemiyorum onu. Bir yol gösterin bana.. çok uzun oldu belki ama eminim sizde kendinizden bi parça bulacaksınız bu yazıda. Babası tarafından ezilmiş, kırılmış kızlar anlayacaklar beni...