- 1 Mayıs 2014
- 591
- 347
- 63
- Konu Sahibi chocolatelover
- #1
herkese merhaba.bu konuyu yine çok kafama taktım ve içimi dökmek istiyorum.
daha önce şöyle bir konu açmıştım:
http://www.kadinlarkulubu.com/showthread.php?t=715925
önce şöyle bir özet geçeyim ben 11. sınıfı bitirdim 12'ye geçiyorum ve lisenin ilk iki yılını benimle aynı okulda okuyan ama benden iki yaş büyük olan ve dolayısıyla benden önce mezun olan birini liseye ilk başladığım zamandan beri yani neredeyse 3 yıldır seviyorum.mezun olduktan sonra sadece 1 kere gördüm ve bunun üstünden 8 ay geçti ama benim durumum hala aynı.hayır yani bazı arkadaşlarım sevgili olup da ayrıldıkları insanı bile kısa sürede unutuyorlar ben niye böyle oldum sadece platonik bir şey olduğu halde?şimdi bu bahsettiğim kişinin normalde geçen sene üniversiteye başlaması gerekiyordu ama bu sene başlayacak, ben de tercihler yapılınca bu kişinin uzak bir yerde okumayacağını yani hala aynı şehirde olacağımızı öğrendim.aklıma saçma sapan fikirler gelmeye başladı mesela mahallesine gitmek gibi.oturduğumuz mahalleler birbirine çok yakın istesem yürüyerek giderim ve bunu yapmak aslında çok içimden geldiği halde yapmak istemiyorum.çünkü gideceğim de ne yapacağım?asla sevdiğimi itiraf edemem 1.si utanıyorum ve bizim lisede şimdiye kadar hiç çıktığı falan olmayan bi benimdir heralde çünkü böyle şeyler hiç bana göre değil.2.si söylersem nazik bir şekilde reddeteceğinden eminim ama sonuçta istemeyecek hem beni o şekilde sevmiyor hem de bildiğim kadarıyla sevgilisi var.ve en önemlisi benim zaten söylemek gibi bir niyetim yok tek istediğim onu görmek ve çok normal bir şekilde 1-2 kelime laf etmek.çünkü çok özledim böyle gece yatağa giriyorum o aklıma geliyor böyle ağlıyorum resmen, gerçi sadece geceleri de değil her zaman aklımda...ama yine de çok saçma bir fikir bu gitsem ne olacak belki evinde oturuyordur çocuk belki de başka bir yerlere gitmiştir görene kadar oralarda gezinecek halim yok ya.hem kendime söz verdim aklımdan çıkaracağım diye çünkü bu takıntı hayatımı çok etkiliyor, kendimi durdurmam lazım lütfen bu saçma sapan fikirden vazgeçirin beni.
bu saçma konuyla meşgul ettiğim için kusura bakmayın ama çok bunaldım artık çok içimden geldi bunları buraya yazmak.
daha önce şöyle bir konu açmıştım:
http://www.kadinlarkulubu.com/showthread.php?t=715925
önce şöyle bir özet geçeyim ben 11. sınıfı bitirdim 12'ye geçiyorum ve lisenin ilk iki yılını benimle aynı okulda okuyan ama benden iki yaş büyük olan ve dolayısıyla benden önce mezun olan birini liseye ilk başladığım zamandan beri yani neredeyse 3 yıldır seviyorum.mezun olduktan sonra sadece 1 kere gördüm ve bunun üstünden 8 ay geçti ama benim durumum hala aynı.hayır yani bazı arkadaşlarım sevgili olup da ayrıldıkları insanı bile kısa sürede unutuyorlar ben niye böyle oldum sadece platonik bir şey olduğu halde?şimdi bu bahsettiğim kişinin normalde geçen sene üniversiteye başlaması gerekiyordu ama bu sene başlayacak, ben de tercihler yapılınca bu kişinin uzak bir yerde okumayacağını yani hala aynı şehirde olacağımızı öğrendim.aklıma saçma sapan fikirler gelmeye başladı mesela mahallesine gitmek gibi.oturduğumuz mahalleler birbirine çok yakın istesem yürüyerek giderim ve bunu yapmak aslında çok içimden geldiği halde yapmak istemiyorum.çünkü gideceğim de ne yapacağım?asla sevdiğimi itiraf edemem 1.si utanıyorum ve bizim lisede şimdiye kadar hiç çıktığı falan olmayan bi benimdir heralde çünkü böyle şeyler hiç bana göre değil.2.si söylersem nazik bir şekilde reddeteceğinden eminim ama sonuçta istemeyecek hem beni o şekilde sevmiyor hem de bildiğim kadarıyla sevgilisi var.ve en önemlisi benim zaten söylemek gibi bir niyetim yok tek istediğim onu görmek ve çok normal bir şekilde 1-2 kelime laf etmek.çünkü çok özledim böyle gece yatağa giriyorum o aklıma geliyor böyle ağlıyorum resmen, gerçi sadece geceleri de değil her zaman aklımda...ama yine de çok saçma bir fikir bu gitsem ne olacak belki evinde oturuyordur çocuk belki de başka bir yerlere gitmiştir görene kadar oralarda gezinecek halim yok ya.hem kendime söz verdim aklımdan çıkaracağım diye çünkü bu takıntı hayatımı çok etkiliyor, kendimi durdurmam lazım lütfen bu saçma sapan fikirden vazgeçirin beni.
bu saçma konuyla meşgul ettiğim için kusura bakmayın ama çok bunaldım artık çok içimden geldi bunları buraya yazmak.
Son düzenleme:
Benim de boyle bir hikayem vardi, ama seninki kadar uzun surmedi. Liseye basladigim sene son siniftan bir cocugu gorup resmen ilk anda tutuldum 
Butun bir sene aglamak, onu aramak, sesini dinleyip yine aglamak, sarki dinletmekle falan gecti 
Ki bilen bilir, o zamanlar farkli operator arayinca dakikada 10 kontor falan giderdi, 250 kontor alirdim 25 dakikada ucar giderdi 
Ben de zarif bicimde tesekkur ettim, gecti gitti. 
Onun mahallesine yapacagin bir yuruyusten zarar gelmez, gorursen selam da verirsin, alir gider belki.. Ama uzaktan baksan daha iyi olur gibi geldi bana sanki, olacagi varsa zaten olur 
inşallah bana da böyle olur.
çok yakın 1-2 arkadaşım durumu biliyor ve bana onun da sevdiğini söylüyordu ama ben sevmediğini biliyorum.mesela bana öbür insanlara davrandığından daha kibar, daha saygılı davranırdı ve sürekli iltifatlar ederdi ama zaten herkes bana daha kibar ve daha saygılı davranır çünkü ben soğuk demeyeyim de mesafeli bir insanım o yüzden bana öyle davrandıklarını düşünüyorum.ve eğer sevseydi söylerdi gibime geliyor en azından mezun olurken, çünkü benim gibi çok utangaç falan değil.yani ben de sizin gibi acaba seviyor mu diye düşündüm bazı zamanlar
