Hala evdeyim, bebeğimin testleri devam ediyor hastane ev arasındayız devamlı ve ne yazık ki durum sonuçlanana kadar burada kalmak zorundayım yarıda bırakamam onun sağlığı herşeyden önemli.
Eşim demek istemediğim insana eve gelmemesini söyledim, utanmadan gelmeye devam ediyor. Bebek üzerinden duygu sömürüleri yapıyor. Mesela eve gelir gelmez bebeğin odasına girip yatağa alıp yanına yatmak onunla uyumak aşırı derecede ilgilenmek vs.. Odaları ayırdık iki gecedir odama gelmeye çalışıyor vıcık vıcık samimiyetsiz haller.
" çok pişmanım, hata yaptım, bir şans ver düzelteceğim, senin sandığın gibi değil sadece iki kereydi. " bunları devamlı söyleyecek kadar ucuzlaşıyor.
Durup bakınca o benim sevdiğim adam/dı.. ne yazık.. Kalbim buz gibi.. İşin kötüsü ben ne yaşadığımı bile algılayamıyorum. Lohusa halimle yaşamadığım kalmadı artık hissedemiyorum. Sanki hepsi hiç yokmuş gibi akşam eve gelince sarılacakmışım gibi bir yandan da dinmeyen nefret tiksinti. Sürekli gözümün önünde o resimler..
Buradayım diye bir umut besliyor, biraz da yumuşak bir insanım, hatta salağım çünkü onunla bebek hakkında iletişim kuruyorum veya geçen gün evde sinir krizi geçirirken korkup odasına girdim neyin var diye sordum. Bunlar hep taviz ve ona döneceğimi sanıyor. Şimdi onu affedersem kendimi ömrüm boyunca affetmem. Bazen bebeğim geliyor gözümün önüne ama ben yaşayamam böyle. Bana her dokunduğunda, her öptüğünde aklıma gelecek için için ölemem her seferinde..
