Alışamıyorum Ne yapmam Lazım ?

O

ottike

Üye
Kayıtlı Üye
27 Temmuz 2012
7
0
16
Sakarya
Merhaba ablalarım, kardeşlerim.
Benim derdim aslında size dert gibi görünmeyebilir fakat gerçekten çok canımı yakıyor bu durum.
Ben bu sene İstanbul'da üniversite kazandım (memleket Sakarya) Ytü'de Türkçe öğretmenliği kazandım. Herşey buraya kadar çok güzel. Kyk ya başvurmuştum yedeklere kalmıştım ,2 tane yurt çıkmış fakat okul başladıktan 2 hafta sonra falan. Okul başlamadan çıkmadı diye özel cemaat yurduna kayıt oldum. Her neyse ben bir türlü alışamadım İstanbul'u sevmeme rağmen her gün ağlamakla geçiriyorum günlerimi. Her hafta eve geliyorum. Her aksam internet odasına inip annemlerle kaç saat görüntülü konuşuyorum. Ailem o kadar fedakar ki üzülmeyeyim diye ellerinden geleni yapıyorlar ama ben onları çok üzüyorum. Babam kalp hastası sürekli benim ağlamamdan dolayı ok üzülüyor bazen sinir krizi geçiriyor. Ben onları üzmek istemiyorum ve artık alışmak istiyorum bu şehre. Benim alışamamamın nedeni daha önceden asosyal olmamında etkisi var eve kapanıp sadece pc ve tv başında zaman geçirmeyi severim. İnsanlardan kaçarım kalabalığa gelemem falan. Şuan çok zorlanıyorum. Yurtta odamdaki kızlar artık benden bıktılar sürekli ağladığım için . Uzaklaştılar benden . Bu şehirde kendimi yapayalnız hissediyorum. Hiç bir şey yapmak içimden gelmiyor ne gezmek ne ders çalışmak nekitap okumak .. Bütün herkes gayet normal hayatını sürdürüyor ben neden böyleyim. Hep iyi şeyler düşünmeye çalışıyorum.Ama içimin yanmasını buruk dolaşmamı engelleyemiyorum. Kaç kere geçiş yapmayı düşündüm Sakarya'ya. Yıldız Tekniği bırakıp Hendekteki Sakarya üniversitesine geçiş yapmak biraz saçma ve aptallık olur evet ama bu acımı nasıl durdurabilirim bilmiyorum. Sakın yanlış anlamayın ben Sakarya üniversitesini kötülemek gibi bir amacı yok fakat ytü den vazgeçip kampüste bile olmayan Hendekteki eğitim fakültesine geçiş yapmak biraz saçma görünüyor. Bunun farkındayım ama işte ne yapacağım yardım edin Artık ben de gülmek istiyorum. !!!
 
Geçmiş olsun diycem canım çünkü psikolojik sıkıntılarının oldugunu hissettim ..yani ya bi yardım al koca istanbul allahın izniyle derdine çare bulursun yada sakarya da ki üniv. geç ailene kavuş vs..zaten arkadaş vs pek iyi değil diyosun varsın kampüsüde olmasın ..ailene neden bu kadar üzülüp kafaya takıyosunki onlar senle gurur duyuyordur bence sizin gelgit halinizi gördükçe onlar fenalaşıyordur..ben kesinlikle psikolojik destke almanızdan yanayım sonra arkadaş edinmeye çalışın bunun yolu bu yalnızlık allaha mahsustur bu kadar kapamayın kendinizi
sevgiyle kalın
 

yorumunuz için teşekkür ederim . Psikolojik tedaviyi düşündüm fakat etrafımdaki insanlar sen kendi kendinin doktorusun daha 3 ay oldu alışırsın dediler hep. Hem ailem özellike babam Sakarya'ya geçiş yapmamı istemiyor . O benim güzel bir üniversitede okumamı istiyor hep bizimle kalmayacaksın ya evleneceksin ya da ilerde öğretmen olunca tayinin çıkacak başka şehirlere gideceksin o zaman da ayrılacaksın hem şimdiden alış diyor . Ben onları üzmek istemiyorum ama her gün moralim bozuk dolaşıyorum. Artık yoruldum boşlukta hissediyorum kendimi. Ben bunun için mi gecelere kadar çalıştım diyorum üzüleceğimi bilseydim ilk baştan yazardım Sakaryayı. ama işte dediğim gibi ailem kesinlikle izin vermiyor alışırsın zamanla diyor. Kendimi nasıl motive edebilirim. ?
 
canım benim bu yaşadıkların gayet normal ve olması beklenen şeyler tek değilsin bunu bil yeter senin gibi bir sürü insan var bunları düşün ve bu durumun sadece bi dönem olduğunu düşünüp kendini rahatlat ilk defa ailenden ve memleketten uzak kalıyosun alışırsın merak etme öğretmenlik okuyosun senin ataman çıktığında yine ailenden uzak olacaksın alışman lazım mesela ben yeni taşındım daha önce aileme çok yakındım sadece 20 km uzağa gittim evimde çok güzel ama senin gibi sürekli ağlıyorum sıkılıyorum ve kendime şunu söyledim artık alışmam lazım ailemiz sürekli bizimle olamaz artık kocaman bi kızsın ve annesin dedim ve yeni komşularla tanıştım günümü zevkli geçirmeye baktım sen de böyle yap arkadaşlıklar kurmaya bak gez biraz rahatla en önemlisi baban kalp hastasıymış onu üzme lütfen allah korusun ona bişey olsa bu vicdanla yaşayamazsın kendine biraz zaman ver herşey yoluna girecek merak etme unutma tek değilsin ve bu geçici bi dönem...
 

Babamı bu yüzden kaybedersem Allah korusun kendimi asla affedemem vicdan azabından ben de giderim heralde
Üniversiteyi kazanmadan önce bu kadar bağlı olduğumu bilmiyordum aileme. Fakat ayrılınca bir gün geçmesine rağmen ertesi günü ağlıyorum içim dışıma çıkcakmış gibi oluyor. Ayrılık çok zor ama yine de hayatta olsunlar nefes alsınlar bu bile yinede moral kaynağı oluyor. Şuan evdeyim akşama doğru yola çıkacağım nası ayrılacağım yine bilmiyorum off off
 
Son düzenleme:
bir yıl sonra bence bu haline güleceksin.ailenden uzak olmak çok zordur tabi ama hayata atılıyorsun artık.üniversitenin aktivitelerine katıl yeni arkadaşlar edin.kafanı dağıtmaya çalış.hep aynı modda gitme.ne bileyim arkadaşlarında bi sinemaya gitmen bile kafanı dağıtmaya yeter.olmadı git ünv. kütüphanesine ohh mis
 
Psikolojik destek psikolojik destek diye diye,herkes eften püften şeylerde bile kendini psikolojik vaka görmeye başladı.Şimdi git elini yüzünü yıka,bir besmele çek geç aynanın karşısına ve kendine gülümseyerek başla güne.Ve bguünün için Allah'a dua et.Annen baban seni büyütmüş,okutmuş,üniversiteye yollamış,sana güvenmişlerken,şu çocukluğu bir kenara bırak artık.Etrafındaki arkadaşlarını da olumsuz tavırlarınla etkiliyorsun.O çocuklarda bir amaç için gelmiş okumaya.Sürekli karşılarında ağlayan birisi onlarında motivasyonunu bozar.Hayatı bu kadar bencil yaşama.Senin yaşıtların ne dertlerle uğraşırlarken,benim bile bildiğim çok insan okuma hırsıyla yanıp tutuşup,olanaksızlıktan okuyamazken senin yapıtğın bencillik.İnsanın hayatta hedafleri ve azmi olması lazım.Babam hasta diyorsun.Onu üzmeye,hayal kırıklığına uğratmaya hakkın var mı?Millet bu zamanda yurtdışına kapak atıp orda okumak için can atarken,senin yaptığın tamamıyle çocukça bir tavır.Yarın elindeki cv yle iş bulamazken,etrafında dertleşecek arkadaş bulamazken,çevrendekiler iyi bir konuma gelirken asosyalliğin dibine vurarak çok hayıflanırsın bugünlerine.Derslerine çalış.Sadece derslerini düşün.
 

Ben de alışmak bir şeyler yapmak istiyorum ama sinemaya gittim arkadaşlarla gezdik dolaştım ama içimdeki burukluk gitmiyor .. Üniversite hayatımın böyle gitmesini istemiyorum. Ne aralık bulursam koşa koşa evime gidiyorum. Elimde sürekli takvim ne zaman boşluk olur onu kolluyorum gün sayıyorum asker gibi yani. Maddi yönden de zora sokmak istemiyorum gel git yol parası. Annem ben üniye gidiyorum diye bir yere işe başladı bulaşık yıkıyor onca yükü kaldırıyor sırf ben okuyayım diye. Ben bunların karşılığını verememekten korkuyorum.
 
cemaat yurdunda kalmanın etkiside olabilir mi acaba emin olamadım. Fakat ben İstanbul'da yaşamama rağmen ilk bi sene okuluma alışamamıştım ben itü deyim yıldızda arkadaşlarım çok var istersen sana yardımcı olabilirler hani arkadaşım yok falan diyosan nebiliim birazda kendi sorunlarını kendin çözmelisin gerçekten. Mesela neden ağlıyorsun aileni özlediğin için mi peki Allah korusun onlara bişey olursa napıcaksın.. Okuluna mı alışamadın peki ilerde bi işe girsen alışamassan napıcaksın maddi sıkıntın falan olsa iştende çıkamazsın.

yaşadığın şeylerin iyi yönlerini düşün böyle mızmız herşeye ağlayan biri gibi görünürsen etrafındaki insanları kaybedersin tabi mesela odadaki arkadaşlarını gibi.. gerçek bir dostun yoksa herkes katlanmaz sana oyüzden zorluklarla başa çıkmayı öğrenmelisin..

tek başıma yapamam diyosan dediğim gibi yardımcı olabilirim elimden ne gelirse
 

bunların karşılığını istemiyodur annen.. Ailenin tek istediği kızının mutlu olduğunu görmek bence. ayrıca okulunu bianönce bitirip ailenin yanına dönüp onlara maddi destek sağlayarakta karşılık verebilirsin.


bazen bende düşünüyorum annemin hakkını nasıl ödicem hiç başarılı biri olamadım diye ama onun tek cümlesi geliyo aklıma yetiyo bana.. naparsan yap sen onun evladısın senin mutluluğun herşeye bedeldir oyüzden hem kendini hemde onları daha fazla üzme.
 
Son düzenleme:
anladım ailen bence de haklı ortada bi başarın var bunu görmezden gelip pes etmen yazık olur emeklerine..biraz sabırlı olmalısın arkadaş edinmeye onların yaptıkları bişilere katılmanı kafanı dağıtmanı öneririm..vicdan yapacak bişi yok gençsin en güzel yaşlar hele de üniversite okuyosun biraz eğlenmeye biraz sosyalleşmeye hakkın var ..ailenide istediğin zaman görürsün ama ürkek bi kuş gibi onlar odaklı yaşamamlısın ailen haklı bigün temelli çıkıcaksın o evden bu bişilerin sonu değil yepyeni genç bi hayat olan senin hayatının başlangıcı sevip sevilecek yuva kuracak yada kariyerinin peşinden gidiceksin bunları sindirip alışmalısın yani artık bi koltuguna iki karpuz alabilmelisin..dediğim gibi insanların arasına katıl kalabalığın etkinlik vs bul kendine yalnız kalıp durma..emin ol büyük bi sorun değil üstesinden geleceğine eminim
 
eger istanbulda ya da yıldız teknikte mutlu degilsen sakarya ya gecis yapmayı dusunmen hic de sacmalık degil,
zaten turkce ogretmenliginde oldugun icin okulun olanakları, bolumunuz icin cıkan odenek, laboratuvar vs mesleginde eksik kalmana yol acacak seyler degil.

fakat sakaryaya gitsen okul saatlerinde mutlu olabilecek misin?
ilerde ataman yapıldıgında o okuldaki ogretmenlerle gecinebilecek veya farklı sehirde kalabilecek misin?
hatta evlendiginde cocukların oldugunda sosyal bir paylasımınız olmayacak mı? teyze amca dedigi arkadaslarınız olmayacak mı?

bunları dusundugunde yine eve kacma, odanda pc basında rahat hissettigin ortama geri donme istegi uyanacagını dusunuyorsan okulundan vazgecip gecis yapmanın sana kazandıracagı bir sey olmaz.

bence bu konuyu asmak icin bir uzmana basvur, yoksa sosyalfobi ilerde hayatının her alanında sana zorluk cıkarabilir.

sorunlarından kacarak degil, yuzleserek basetmeyi ogrenmelisin, bu asamada arkadas aile veya profosyonel destek de alabilirsin tabi ki.
 
geçiş yapmak kolay değil benim çin ne kadar düşünsemde babam çok üzülecek onu hayal kırıklığına uğratacagım kendiside bunu söyledi geçiş yaparsam üzüleceğini . ve ben istanbulu kazanabilmek için bir sene daha hazırlandım. şimdi hepsi heba olur bunları da göz önüne alıyorum ama işte bu içimin sıkıntısını ailemin özlemi ne zaman dinecek onu bilmiyorum.
 
sonuçta öğretmenlik, hangi üni. olduğunu ne fark eder ki.kpss sınavında üniversitenin hiç bir getirisi ya da götürüsü yok. ailenin yanında daha mutlu olacaksın madem sakarya ya geç.....
 

baban durumun fakınrda, tek basına guclu bir kız olman icin kendisinin uzulecegini soyleyerek sana geriadım attırmaya calısıyor.
bence ailenle uzun uzun hasret gidermenin yanı sıra, sıkıntılarından oturu psikologa gitmek istedigini eger yine de bu durumu aşamazsan eve gelmek istedigini soyle onlar da hos karsılayacaktır
not: cogu uni ogrencisi ilk yıl anlattıgın sorunları yasar, bunu da gozardı edip hemen pes etme
 
Uyelik iptali icin ugrasiyorum kkdan ama konunu gorunce dayanamadim:) Su anda 38 yasimdayim. Tam 19 sene once ailemden 45 dakika uzaktaki bir sehirde universite okudum ve neredeyse bir donem boyunca agladim.Hani bir arkadas demis ya ilerde guleceksin diye aynen su an tebessumle bakiyorum o yillara.Sanki yuregimde bir mengene vardi birileri sıkıyor du ve ben hep agliyordum.Ilk yil her hafta sonu ailemin yanina gittim ikinci yil 2 haftada bir 3 haftada bir gitmeye basladim 3 ve 4. Yil annem arayip hadi neden gelmiyorsun diyene kadar gitmedim:)))Simdi universitede tanidigim esimle 2 cocugumla hayatimi devam ettiriyorum.Kisaca bu gunler gececek biraz sabir ve caba ile.Yasadigin yer ve ortamda onemli tabi ben yurtta kaldim 3 ay ama ailem gelip yurdun halini gorunce onlarinda onayiyla eve ciktim.Umarim ayni durumu yasayanlarin oldugunu bilmek sana cesaret verir.
 
ben de istanbula geldiğimde zorlanmıştım. ama ben 16 yaşımı yeni bitirmiştim. aileme fazla hissettirmemeye çalışıyordum ama bir süre sonra bunalıma girdim, onlar da hissedip üzüldüler ve babam günübirlik yanıma gelip gitmeye başladı. adam uçağa binip sabah geliyordu akşam da dönüyordu işleri yoğun olduğu için. ha şimdi dönüp bakınca şunu diyorum: ailemi o kadar üzmeye ne hakkım vardı ki? şimdi ise ailemin olduğu şehre asla dönmem diyorum çünkü burada bambaşka bir hayatım oldu, büyüdüm. ben de itüdeyim bu arada.

bana senin fazla hobin yokmuş gibi geldi anlattıklarından. istanbul tam bir kültür sanat şehridir. kapalıçarşıya gidip gezmek bile benim için terapi gibi geliyor bunaldığımda. ve bunlar için bir arkadaşa ihtiyaç duymuyorum hatta yanımda biri olunca rahat rahat dolaşamadığım için tek gitmeyi özellikle tercih ediyorum. sen de istanbul modern'e gidebilirsin mesela her perşembe ücretsiz gezip filmlere girebilirsin. pera müzesi de aynı şekilde. bir akşamüstü çıkıp taksimde bir cafe ya da bara oturup kitabını okuyabilirsin. vizyondaki filmleri takip edebilirsin. kendine bir okuma grubu edinip onlarla her hafta buluşabilirsin. ya da çıkıp çemberlitaş hamamında saatlerce kalabilirsin tam bir rehabilitasyon gibidir. iki üç gününü ayırıp istanbul camilerini, kiliselerini gezebilirsin. bir arkadaşınla galata kulesinin yanına gidip kahve içebilirsin. vs vs. yüzlerce şey sayabilirim. bence aileni üzmekten vazgeç ve toparlan. öğretmenlik okuyorsun şimdi olmazsa 4 yıl sonra allahın unuttuğu bir yere öğretmen olarak atanabilirsin. hayatın tadını çıkar.
 
Bende İstanbul'dayım ailemden uzaktayım tabi öğrenci degilim öğretmenim. Normalde üniversiteyi ailemin yanında okudum ilk defa göreve başlayınca 12 saatlik uzaklıktaki bir şehire gittim. Annemlerin benim bırakıp gittiği günü hatırlarım nasıl ağlıyorum ama. Öle bir şey yok yani sesim kırılıyor üzülüyorum nerdeyse bir sene sürdü sonra hiç sorun etmedim. Şu an bayramdan bayrama tatillerde gidiyorum. Çok aramıyorum çünkü aile yanıda bir yerden sonra sıkıyor. Bence bak sabret bir yere alışmak için hep derim en az iki bahar bir kış geçirmen lazım ki alışabilesin. Bak iki sene sonra bugünleri hatırladığında ya ben neye üzülmüşüm böyle dersin. Kesinlikle alışacaksın hatta okul bitip evde kaldığında sıkılmaya başlayacaksın diyeyim. Sadece sakin ol derslerine odaklan ve bol gez İstanbul güzel şehir keyfini çıkar:)
 

aynı durumdayız ve yapıdayız bende tv net ve tek basıma olmayı seviyorum cekingenim ama ailemle cok mutluyum huzurluyum ve sen gibi okul hayatım böyle hergün kötü gecti aileme kavusma arzusuyla gün saydım hep.cünkü inan o 4 yıl hiç ama hiç alısamadım sükür okul bitti memelekete gittim orda güzeldi calıstım sonra atandım ve tek basıma calıstım orayıda sevdim ama suan baska yere gectim ve burası kalabalık ortamı ve mutsuzum napcaz biz bu durum hep karsımızamı cıkacak alısamıyorummmmmmmmmmm
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

D
Erkek Arkadaşımdan yediğim kazık
2 3
Yorumlar
45
Görüntüleme
3K
Doymayanbayan
D
B
Siz olsanız ne yapardınız
2
Yorumlar
28
Görüntüleme
4K
birannebirbebek46
B
Yaşadıklarımı anlamlandıramıyorum: eski sevgilim narsist miydi?
3 4 5
Yorumlar
90
Görüntüleme
29K
ZemheriPoyraz
İnternet Tarihi
Yorumlar
0
Görüntüleme
1K
Elif
Erdoğan'dan Kılıçdaroğlu'na: Kasetle geldin, kasetle gideceksin; daha fazla kalamazsın!
Yorumlar
12
Görüntüleme
2K
atlantistengelenkadin
A
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…