artik aldigim her nefes beni boguyor,her gunum cehennem azabi gibi nerde nekadar dert varsa sanki ustumde ayakta durayim diyorum guclu olayim diyorum artik ne gucum ne mecalim nede yasama sevincim kalmadi,cocuklarimin onunde belli etmeyim diyorum kendimi iyice maffettim hatta ettiler nedenmi????evli oldugum donemler koln de yasiyordum ailemede yakindim bosaninca sehir deyistim frankfurta yerlestim aradan 6 yil gecti Babam kanser olduktan sonra ben koln e tasindim tekrar allah korusun bisey olsa elim kolum bagli kalmayim diye buyuklerim olarak ailem olarak sahip cikmasalarda evladiyim onlarin,bu sehre yeniden tasindigimi kimse bilmiyor ailemden sadece cocuklarimin babasi biliyor uzuntum yetmiyor gibi yeni haniminida getirmis cocuklari gormeye geldiginde nispet yaparak canimli cicimli konusmalar o kadindan yaptigi cocuga ozel ilgi kiskandigimi dusunmeyin zoruma giden neden benim cocuklarima kan kusturdu yillarca ilgilenmedi yetim gibi buyuttum bana uygulamadigi kotulukler kalmazken simdikiyle o sekilde gozumun onunde