şu an ağlamaktan nasıl,ne yazacağımı gerçekten bilmiorum.tek bildiğim hayatın,insanların çok acımasız olması..birde en yakın olduğun öz kardeşlerin sana karşı acımasız olursa hayat dahada zor ve ağır geliyor insana..5 kardeşiz en ufak benim..3 ablam var biri evli diğer ikisiyle ise hep eraber aynı evde yaşıyoruz..aynı evde yaşadığımızın biri ise bir evlilik yaşadı daha önce ama resmi nikahlı bir evlilik değildi..evde olan 2 ablam her zaman aynı kafadan oldular.eraber gezdiler,içtiler,dağıttılar..kısaca hayata bakış açılarımız onlarla ilgi alanlarımız çook farklı..ben bir yıldan fazladır nişanlıyım..kısmetse ekimde düğün olacak mevlam nasip ederse..ama en ufak bir tartışmada ben bu eden defol,f........şe vs vs her zaman böyle ağır hakaretler duyyırum..üstelik hiç tartışma bile yokken bana gıcık oluyorlar,durduk yerde laf atıp sataşıyorlar,beni sığdıramıyorlar bu eve..yediğim 2 lokma ekmeğin lafı oluyor..ben şimdiye kadar namusuma kendime bir laf getirmemişim,ama onlar bir dolu yüzkızartııcı şeyler yaptılar..belki bunu belirtmemem lazım ama inanın neler yaşadığımı,daha doğrusu bana neler yaşattıklarını rabbim görüyor..annem ise sabret kurtulacaksın diyor onlara lafı geçmiyor birtürlü..bunları buraya yazmamın nedeni o kadar doldumki kadar kötü hissediyorumki.ben suçum günahım yokken bunları hakedecek ne yaptım,kardeşlerim neden bana düşman gibi..hazmedemiyorum kendimi külkedisi gibi hissediyorum..benim suçum alnımın akıyla evlilik yolunda olmammı?anlayamıyorum sadece gün sayıyorum çünkü bu kadar ezilip üzüldükçe hasta olmaktan korkuyorum